เป็นสะงั้น เอะอะๆ อะไรก็จโป้งๆ (ยิงทิ้ง ...ดุอย่างนี้ครอบครัวจะอบอ่นได้อย่างไร)

ก็บอกแร้วววววงัยค่ะ ว่าหากต้องการจะมีครอบครัวอย่างนั้น ทั้งหมดต้องมีทิฐิเสมอกันหรือใกล้เคียงกัน

หรืออย่างน้อยๆไม่เสริมแต่ก็ไม่ขัดกัน ยิ่งในยุคสมัยนี้ควรฝึกเสียตั้งแต่เขายังเด็กๆ

ส่วนในรายละเอียดแต่ละครอบครัว ก็มีแนวทางของตนเอง ซึ่งมีเทคนิคต่างกันไป

ท่านกรัชกาย

ดีค่ะ..ท่าน mes

ดีใจจังเลย คุณหายไปนานเลย
มาทักทั้งที มามือเปล่าได้ไงคะ...



นิ้วโป้ง..หง่ะ... แบบว่ากำลังคิดว่าจะเอาทองไปจำนำ... อุ อุ
ต้องใช้นิ้วโป้ง...

ก้อ...จานป้อ...เอา link ตัวเองมาแปะ... ก็ไม่โป้งแล้ว...

ความรักทำให้เกิดลูก[/quote]

เอ่อ...ท่านอาหย๋าม ดูจะ in อะไรกับประโยคนี้เป็นพิเศษคะ...
ดูสิ พูดจบทำเป็นปล่อย...โฮ...เลย



อุ๋ย...ไม่แซวเรื่องนี้ดีกว่า
กลัวทำเป็นแซวเขามาก ๆ เดี่ยว อิเหนาเป็นเอง...

ท่านประธาน ขอถอนคำแซวค่ะ...

คิดจะมีครอบครัวแต่ก็กลัวนั่นกลัวนี่

ทดสอบการแก้ปัญหาครอบครัวไบกอนหน่อยสิ


ไบกอนเป็นคนชอบเข้าวัดทำบุญทำทาน ฯลฯ แต่สามีไบกอนจะค้าน (ไม่ถึงกับห้ามแต่ก็ไม่พอใจ)

ไบกอนมีวิธีพูดยังไงให้สามีเห็นคล้อยตาม จนกระทั่งถึงขั้นพาครอบครัวเข้าวัดทำบุญทำทาน

หรือ พากันไปบวชชีพราหมณ์ (วันหยุด)ด้วยกันทั้งครอบครัว

กลางคืนจะเป็นผู้นำพาครอบครัวทำวัตรเย็นก่อนนอน

จะเริ่มยังไงดี่อ่ะคับ

รักอย่างพร้อมจะให้ค่ะ รักอย่างพร้อมจะทำให้คนที่รักมีความสุขน่ะค่ะ

รักสวยงามเสมอถ้าไม่เอาอารมณ์หลงเข้ามาเกี่ยวข้อง การปฏิบัติธรรม คนมีรักก็ทำได้และทำให้ได้ผลก็มีค่ะ สำคัญที่สติค่ะ

หนูเอราวัณ..สงสัยว่าที่ถามเนี่ย ถามให้เพื่อนหรือถามให้ตัวเองล่ะนี่?? ดูจากปนิธานของหนูกะคำถามมันขัดแย้งกันอยู่อ้ะ ...จะกรุยทางให้ตัวเองหรือตะกุยทางให้คนอื่นหนอ.. :b9: ..

ขออนุโมทนาทุกคำตอบด้วยครับ โดยเฉพาะท่านกบฯผู้ให้คำตอบถูกใจตามที่(หนูเอฯ)เธอคาดหมายไว้..

ที่อนุโมทนานั้นมิใช่เพราะคำตอบเป็นที่ถูกใจของหนูเอฯ แต่ปลื้มใจกับความมีบุญของท่านกบฯที่มีคู่ที่เป็นกัลยาณมิตร สามารถเกื้อกูลกันได้ในทางธรรม.

กัลยาณมิตรนั้นมีความสำคัญมากจนแม้พระผู้มีพระภาคก็ทรงตรัสไว้ว่า..ความเป็นผู้มีมิตรดีเป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้น..ดังมีมาใน..

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑
สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
อุปัฑฒสูตร
ความเป็นผู้มีมิตรดี เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้น

[๔] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ นิคมของชาวศักยะชื่อสักระ ในแคว้น
สักกะของชาวศากยะทั้งหลาย ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ
ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาค
ว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นกึ่งหนึ่งแห่งพรหมจรรย์
เทียวนะ พระเจ้าข้า.
[๕] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ เธออย่าได้กล่าวอย่างนั้น เธออย่าได้
กล่าวอย่างนั้น ก็ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียว ดูกร
อานนท์ อันภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี พึงหวังข้อนี้ได้ว่า จักเจริญอริยมรรคประกอบ
ด้วยองค์ ๘ จักกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘.
[๖] ดูกรอานนท์ ก็ภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญอริยมรรคประกอบ
ด้วยองค์ ๘ ย่อมกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างไรเล่า? ดูกรอานนท์ ภิกษุ
ในธรรมวินัยนี้ย่อมเจริญสัมมาทิฏฐิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ
ย่อมเจริญสัมมาสังกัปปะ ... สัมมาวาจา ... สัมมากัมมันตะ ... สัมมาอาชีวะ ... สัมมาวายามะ ...
สัมมาสติ ... สัมมาสมาธิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ดูกร
อานนท์ ภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ย่อม
กระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างนี้แล.
[๗] ดูกรอานนท์ ข้อว่า ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี เป็นพรหมจรรย์
ทั้งสิ้นทีเดียวนั้น พึงทราบโดยปริยายแม้นี้ ด้วยว่าเหล่าสัตว์ผู้มีชาติเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจาก
ชาติ ผู้มีชราเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากชรา ผู้มีมรณะเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากมรณะ ผู้มี
โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากโสกะ ปริเทวะ
ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เพราะอาศัยเราผู้เป็นกัลยาณมิตร ดูกรอานนท์ ข้อว่า ความเป็นผู้มี
มิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียวนั้น พึงทราบโดยปริยายนี้แล.

http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=26&Z=51&pagebreak=0

การที่เราจะมีคนรักไม่ใช่เรื่องแปลกหรือผิด หากคนรักเป็นกัลยาณมิตรก็มีแต่ทางไปสู่ความเจริญ ดังเรื่องของท่านกบฯ และเรื่องของคนคู่หนึ่งที่ข้าพเจ้า รู้จักคบคุ้นอยู่ เขาทั้งสองเมื่อยังหนุ่มสาวก็สนุกกับชีวิตไปตามแบบโลกปกติ หนุ่มนั้นเป็นฝรั่ง สาวนั้นเป็นไทย คราหนึ่ง ฝ่ายชายแกถามฝ่ายหญิงว่าศาสนาพุทธสอนอะไร จากการที่เจ้าหล่อนเป็นพุทธแค่ทะเบียนบ้าน จึงไม่อาจตอบได้ .ได้แต่ชี้ไปที่หนังสือให้ฝรั่งไปอ่านเอง ..สาวคนนั้นก็เกิดเดือดร้อนอายตัวเองที่ไม่รู้เรื่องศาสนาของตนเลย จึงเริ่มต้นศึกษา คลำเปะปะไป ..หนุ่มนั้น ด้วยปุพเพกตปุญญตาที่สั่งสมมาดี..เพียงอ่านหนังสือเรื่อง "What the Buddha taught?" เท่านั้นก็ get เลย แล้วตามมาด้วยคำถามมหาศาล นี่คือจุดเริ่มต้นของการไหลมาของปัญญา เพราะฝ่ายหญิง เมื่อตนตอบคำถามไม่ได้ ก็ได้พาแฟนหนุ่มตระเวณไปเสวนาธรรมกับพระที่วัดต่างๆ.. ในระยะแรกๆนั้น ทั้งคู่เคยนั่งถกกันเรื่องข้อธรรม ในขณะนั่งจิบไวน์กันจนถึงขั้นโต้วาทะกันด้วยฤทธิ์ไวน์ก็มากหน จนพอได้ปัญญาทางธรรมมาระดับหนึ่ง ก็รู้ตัวว่าที่ทำอยู่นั้นไม่ใช่ความเจริญ คำว่า"ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม"ก็ปรากฏแก่เขาทั้งสอง ด้วยการปรารภรักษาศีล เพราะปัญญาที่ได้จากศึกษาธรรมมาเป็นตัวกระตุ้น..
ข้าพเจ้าได้ทราบว่าฝ่ายชายได้เข้าปฏิบัติกรรมฐานในที่ต่างๆตลอดจนถึงได้บวชเป็นพระอยู่ ระยะหนึ่ง ด้วยการจัดหาสถานที่ ส่งเสบียงให้และจัดการเรื่องกิจธุระการงานทางโลกให้ด้วยความกระตือรือล้นจากฝ่ายหญิง ทั้งฝ่ายหญิงยังบอกแก่แฟนว่า "หากเธอปรารถนาจะบวชจนตลอดชีพ ฉันก็ยินดีมากและจะพลอยปลื้มปิติโสมนัสยิ่งนัก เพราะนี่มิใช่กิจอันคนธรรมดาจะพึงกระทำได้ ขออย่าได้วิตกกังวลเรื่องฉันกับลูกเลย หากฉันและลูกได้เคยทำบุญมาแล้ว ก็จะไม่อดตายแน่ หากมีบาปกรรมหนักหนาซัดมาถึง เราก็คงขาดการอุปถัมภ์ ใครจะทำอะไรได้ "..ฝ่ายชายเมื่ออยู่ที่วัด ก็ได้เคยถูกพระเณรและโยมถามกันว่า ที่มาบวชนี้จะแฟนเต็มใจให้บวชใหม ถ้าบวชตลอดแฟนจะว่าใหม..แกก็ตอบไปว่า "แฟนฉันน่ะ ลุ้นให้ฉันบวชตลอดอยู่..!"เล่นเอาทั้งพระและโยมถามขอดูตัวสาวเจ้าผู้"กล้าหาญ"รายนั้น ยังกับอยากเห็น"จิ้งจกสามสี"นั่นเทียว

จากนั้น ธรรมะก็อุปถัมภ์ให้คนคู่นี้เริ่มประพฤติศีลอย่างเคร่งครัด ความก้าวหน้าในทางธรรมมีขึ้นเป็นลำดับ ทั้งคู่ได้ปรารภว่า ชาตินี้ ต้องมาวุ่นวายกันด้วยเรื่องครอบครัว.แล้ว เมื่อตกลงกันแต่แรกแล้วว่าจะดูแลกันก็ขอรักษาสัจจะนั้นไว้ไม่ทิ้งกันไปแน่..เราจะรับผิดชอบกันไปบนทางธรรม แต่ชาติต่อไป ขออธิษฐานให้ได้เกิดเป็นชาย ไม่เกี่ยวข้องด้วยเรือนอีก ..

จากเรื่องคนคู่นี้ ก็ได้ข้อคิดว่า..

1. ด้วยบุญเก่าทางธรรมมีอยู่เขาจึงมาพบกันแล้วสานต่อเพื่อความก้าวหน้าทางธรรม เพราะเหตุมีผลจึงมีได้...
2. จริงอยู่แม้การคบรักกันในตอนแรกเป็นแบบโลก ( เพราะถ้าเป็นแบบธรรมแล้วคงไม่เลยเถิดจนถึงขั้นแต่งงานแน่) แต่เพราะอัธยาศัยคล้ายกันมีความสนใจแนวเดียวกัน จึงสามารถพบความเจริญทางธรรมด้วยกันได้ ต่างส่งเสริมสนับสนุนกันไปในทางเจริญได้
3. เมื่อความเจริญทางธรรมเพิ่มขึ้น ปัญญาทางธรรมนั้นเองที่จะจัดสรรค์ให้เกิดการ"ปลีกวิเวก"ทางใจขึ้นในระดับหนึ่ง มีการความเข้าใจในไตรลักษณ์ว่าไม่มีใครเป็นเจ้าของอะไรกันแท้จริง และพร้อมจะปล่อยวางเมื่อต้องมีการพลัดพรากกันได้เสมอ..

จึงขอสรุปว่าความรักกับการปฏิบัติธรรมมีได้และเกื้อกูลได้ในระดับต้นเช่นนี้ โดยมีข้อแม้ว่า ต้องพบคนที่เป็นกัลยาณมิตรเท่านั้น เพราะหากเป็นปาปมิตรแล้ว แม้จะหวังมงคลใดๆคงลำบาก มิพึงต้องกล่าวถึงการปฏิบัติธรรมเลย อย่าว่าแต่จะไม่ก้าวหน้าทางธรรมเลย แม้ปฏิบัติธรรมอยู่ก็อาจมีอันต้องล้มเลิกไปไม่ช้าก็เร็วครับ..เรียกว่า มี"ความรักกับความฉิบหายทางธรรม" ปรากฏแล้วนั่นเอง..

แล้วรู้หรือยังว่า เขานั้นเป็นกัลยาณ หรือปาปมิตร?

อิ อิ อายจัง ถูกจับไต๋ได้...



และ ขอบคุณ จริง ๆ ค่ะ กับคำตอบ สวยงามไม่สร่างซา...

นี่สรุป จิ้ง ได้ชื่อใหม่จากท่าน ดิดี๋ อีกแล้วหรือ...ค๊ะนี่...

ไม่เป็นไรค่ะ...เอราวัณ ยอมรับได้

ยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย..หง่ะ...

ดังนั้นแบบทดสอบไม่ต้องทำได้ป่าวคะ...

เพราะ มันคิดไม่ออก...ก็คือคิดไม่ออก..หง่ะ...

มีสามีภรรยาคู่หนึ่ง น่าจะเหมาะกับกระทู้ไบกอน ที่ท่านบันทึกไว้ในตำรา

พอเป็นตัวอย่างคู่ที่มีทิฐิมีคุณธรรมเสมอกัน ซึงมาใน องฺ.จตุกฺก.21/55/80


ชีวิตคู่อริยสาวกนกุลบิดาและนกุลมารดาที่เป็นแบบฉบับบันทึกไว้ในพระสูตรเป็นตัวอย่าง

สามีภรรยาคู่นี้เป็นอริยสาวกขั้นโสดาบันและเป็นเอตทัคคะในทางสนิทสนมคุ้นเคยกับพระพุทธเจ้า

ทั้งสองท่าน มีความประสานสอดคล้องโดยความรักภักดี และความซื่อสัตย์ ซึ่งนำไปสู่ความกลมกลืนกัน

โดยคุณธรรม จนปรารถนาจะพบกันทั้งชาตินี้และชาติหน้า ดังความที่บันทึกไว้ ซึ่งนกุลบิดาคฤหบดี

ได้กราบทูลพระพุทธเจ้าว่า

“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ นับแต่เวลาที่ตระกูลนำนกุลมารดาคหปตานี ซึ่งยังเป็นสาวมาเพื่อข้าพระองค์

ยังเป็นหนุ่ม ข้าพระองค์มิได้รู้สึกจะประพฤตินอกใจนกุลมารดาคหปตานีเลยแม้ด้วยใจ ที่ไหนจะประพฤติ

นอกใจด้วยกาย ข้าพระองค์ทั้งสองปรารถนาพบกันทั้งในปัจจุบันและในสัมปรายภพ”


แม้นกุลมารดาคหปตานี ก็ได้กราบทูลความอย่างเดียวกัน