ก็อยู่แบบนี้ต่อไป.....เอามือลูบคลำกำเล่น...ใบมีดโกนไปเรื่อยๆ

เอกอนจะอยู่ไปตามใจท่านได้รึเปล่าก็ไม่รู้



เพราะเท่าที่รู้ ก็ระลึกได้ว่า นี่เราก็อยู่ไปตามกรรมนั่นล่ะ
กรรม นำพาไปเช่นไร เรียนรู้ที่จะ
รับรู้ กรรม ไปอย่างเป็น ปกติ ที่สุดเท่าที่จะทำได้ น่ะ

นี่แนะ หลับอยู่ มีการกลับเข้ามาแก้ไส้อีก

ท่านเล่นออกความเห็นแบบแทงสั้น ๆ อย่างนี้
สั้นซะจนตามไม่ทัน

อิอิ คร๊าบบบบ
เข้าใจ หลับอยู่หวังดี ก็รู้

สหายผู้หวังดีในธรรมหลายท่านก็เตือนเสมอ
อิอิ หลับอยู่ก็อีกคน
สงสัยจะต้องเชื่อแล้วล่ะ

http://media.watnapahpong.org/video/1BG8UNNYAYB3/สนทนาธรรมค่ำวันเสาร์-10-กย-2554

เห็นช่วงต้นกล่าวถึงอริยสัจจ์ พอดี ก็เลยหยิบมาแปะ อิอิ

และมีการกล่าวถึง ฝั่ง ๆ อิอิ ซึ่งเห็นท่านมู ก็ได้กล่าวถึงเรื่อง ขึ้นฝั่ง อยู่พอดี

อนึ่งคุณต้องเข้าใจก่อนนะครับว่า เราทุกคนย่อมรู้กันอยู่แล้วว่า คนเกิดมา ต้องแก่ต้องเจ็บและตาย
มันเป็นสัจจะธรรม
สังเกตุดูนะครับว่าเรารู้และไม่ปฏิเสธ ทั้งๆบางครั้งปรากฎการณ์นั้นยังไม่มาให้เราเห็น
อย่างเช่นเราเห็นเด็กเกิดใหม่สักคน เราก็รู้ได้เลยว่าเด็กคนนี้ต่อไปก็ต้องแก่ต้องเจ็บและตาย
สิ่งที่เรารู้ทั้งๆที่มันยังไม่มาถึง เหตุการณ์ย่อมเป็นจริงเสมอชนิดหลีกไม่ได้ เขาเรียกว่า
เที่ยงเป็นนิจจังครับ คือไม่มีวันที่มันจะแปลเปลี่ยนไปจากนี้ได้
สมมุติว่าเราบอกว่าชีวิตมนุษย์ไม่เที่ยง แบบนี้มันก็หมายถึงสิ่งที่เรารู้มาว่า คนต้องเกิดแก่เจ็บตาย
อันนี้ก็ไม่แน่ไม่นอนซิครับ มนุษย์อาจไม่เจ็บไม่ตายก็ได้ เห็นไม่ครับว่ามันผิดหลักสัจจะธรรม

ดังนั้นเราต้องกล่าวว่า ชีวิตของมนุษย์เป็นนิจจัง เที่ยงตรงต่อสัจจะธรรม
การเกิดแล้วแก่ก็เที่ยง การแก่แล้วเจ็บก็เที่ยง เจ็บแล้วต้องตายก็เที่ยงครับ

ใช่ครับสังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยง แต่คำว่าสังขารที่ว่านี้ มันไม่ใช่ร่างกายที่ผุพังของเราครับ
ร่างกายของเราเป็นเพียงธาตุสี่ที่จิตมาอาศัยอยู่เท่านั้น

ดังนั้นที่ว่าสังขาร มันก็คือสภาวะในขณะที่จิตอาศัยอยู่ในร่างกาย
แล้วจิตหลงยึดมั่นถือมั่นเอาร่างกายมาเป็นตัวตน โดยหารู้ไม่ว่ามันเป็นเพียงก้อนธาตุ
สักวันจิตนี้จะต้องละทิ้งร่างกายนี้ไป ไม่สามารถถือครองได้ตลอดไป

สังเกตุดูครับมีประโยคคำพูดที่เกี่ยวกับความตายไว้ว่า "ละสังขาร"
สังขารในที่นี้ก็ไม่กายที่ตายไปครับ แต่มันเป็นอาการของจิตที่ต้องละทิ้งกาย โดยตอนแรก
จิตหลงไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวตนเดียวกับจิต
ฉะนั้นละสังขาร ก็คือละทิ้งการปรุงแต่งแห่งจิตที่มีต่อกายนั้นๆครับ
นี่แหล่ะครับ ความหมายของอนิจจัง วัฏสังขารา ท่านเน้นเรื่องจิตครับ
ไม่ใช่ร่างกาย

อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร..ก็ด้วยปัจจัยของตัณหาและอุปทานของจิตอวิชชา...เองแท้ ๆ

เรียกว่า..สนิมเกิดแต่เนื้อในตน...

จะได้รึเปล่าละเนี้ย??

ปรากฏว่ามีเอกอนไหลตามสังขารคิดไปเสียแล้วละค่ะ



จริงๆ แล้ว........อวิชชานั่นแหละเป็นตัวแม่ของขันธ์ทั้งหมด
ยิ่งกว่านั้นยังเป็นบรรพบุรุษของปฏิจจมุปบาทตลอดทั้งสายเลยละค่ะ

น้องเอกอนอาจจะสับสนระหว่าง สังขารในปฏิจจสมุปบาท กับ สังขารในขันธ์ ๕ อยู่นะคะ

คห.นี้ดิฉันของชมว่าคุณโกวิทออกตัวได้ดีค่ะ
แต่แผ่วกลางและตายตอนจบจริงๆ

การกระทำของพระอรหันต์ไม่จัดเป็นกรรมนั้นถูกต้องค่ะ

เพราะว่าอิริยาบถของพระอรหันต์นั้นเป็นมหากิริยา
สักแต่ว่าอิริยาบถเคลื่อนไหวไปตามกลไกหน้าที่ของร่างกายเท่านั้น
ส่วนภายในปราศจากสังขารและกิริยาอาการใดๆ ทั้งสิ้น

เพราะอวิชชาทำให้เกิดสังขาร สังขารทำให้เกิดวิญญาณ

พระอรหันต์ดับอวิชชาหมดแล้ว
ต้นตอของวงจรปฏิจสมุปบาทถูกตัดขาดสิ้นแล้ว

คุณโกวิทลองกลับไปคิดดูเล่นๆ ก็ได้นะคะว่า........

เมื่ออวิชชาดับแล้ว สังขารดับแล้ว ยังเหลือวิญญาณสองประเภทนั้นอยู่ได้อย่างไร

และ

พระอรหันต์ที่ยังต้องรับผลแห่งกรรมที่ได้เคยกระทำแล้วในอดีตนั้น
แท้จริงแล้วยังมีจิตของพระอรหันต์ที่ต้องมารองรับของพรรค์นั้นอยู่จริงหรือ

และสุดท้าย.......

พระอรหันต์ประเภทไหนกันที่ยังมีอาการทางจิตตลอดวันตลอดคืน

ดิฉันเพียงแต่ถามดูเล่นๆ เท่านั้นนะคะ ^^

ขอโทษนะคะ

พระพุทธเจ้า พระอรหันต์ ดับอวิชชาหมดสิ้นแล้วท่านก็ยังมานั่งอบรมสั่งสอนคนอยู่ค่ะ
เพราะว่าอิริยาบถเป็นเรื่องของกาย ความหลุดพ้นเป็นเรื่องของใจ

ตราบใดที่ยังไม่ถึงเวลาดับขันธ์ปรินิพพานธาตุขันธ์ก็ยังต้องทำงานของเค้าอยู่น่ะค่ะ

ความเข้าใจของเขามีอยู่แค่ไหน เขาก็หวังได้แค่นั้นนั่นแหละนะคะ
เรื่องแบบนี้บังคับบัญชากันไม่ได้หรอกค่ะ ^^

สวัสดีค่ะ

คุณจางบางฯ ยกอริยสัจจ์จากพระโอษฐ์มา ดิฉันขออนุโมทนาค่ะ

กับคำถามว่า ความไม่รู้แจ้งอริยสัจจ์ ทำให้มีสังขารสามได้อย่างไร
และสังขารสามทำให้มี วิญญาณทางอายตนหกได้อย่างไร

ดิฉันขอตอบเท่าที่รู้อยู่นะคะ

ข้อแรก : ความไม่รู้แจ้งอริยสัจจ์ ทำให้มีสังขารสามได้อย่างไร

ข้อนี้คุณคงจะพอรู้แล้วว่าอริยสัจจ์ที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ได้แก่
ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และ มรรค นั้นเป็นความจริงสี่ประการที่มีอยู่

อวิชชา ความไม่รู้อริยสัจจ4 ก็คือความหลงที่มีอยู่นั่นเอง

เพราะความหลงมีอยู่จึงไม่รู้ว่าอะไรคือทุกข์ แม้กำลังทุกข์ก็ไม่รู้ว่าตนทุกข์
เพราะความหลงมีอยู่จึงไม่รู้ว่าอะไรเป็นเหตุแห่งทุกข์ แม้รู้ว่าตนกำลังทุกข์แต่หาสาเหตุไม่เจอจึงดับทุกข์ไม่ได้
เพราะไม่มีความหลงเหลืออยู่อีกเลยจึงดับทุกข์สิ้นเชิง
เพราะรู้ว่าอะไรคือหนทางแห่งความดับทุกข์ เมื่อจิตหวั่นไหวก็มีสติรู้ว่าเป็นทุกข์เพราะทนอยู่ไม่ได้
เนื่องจากความหลงเป็นเหตุทำให้หวั่นไหว ดังนั้นมรรคจึงต้องดับที่ต้นตอก็คืออวิชชาความหลงนั่นเอง

และข้อต่อมา : สังขารสามทำให้มี วิญญาณทางอายตนหกได้อย่างไร

ขอตอบว่า........สังขารในปฏิจจสมุปบาทเป็นความปรุ่งแต่งแห่งจิตค่ะ
ต่างจากสังขารในขันธ์ ๕ ซึ่งเป็นความปรุ่งแต่แห่งธาตุ

ความปรุงแต่งแห่งจิตก็คือความคิดความรู้สึกแม้ไม่มีร่างกายก็มีอยู่ได้
ความปรุงแต่งแห่งธาตุขันธ์ก็คือร่างกายอันประกอบด้วยธาตุทั้ง 4 ดินน้ำไฟลมนั่นเอง

คำว่า "สังขารสามทำให้มี วิญญาณทางอายตนหก" อาจไม่ค่อยถูกต้องนัก
หากไล่ดูตามวงจรปฏิจสมุปบาทแล้วจะเห็นว่า วิญญาณเกิดก่อนสฬายตนะ
เพราะมีวิญญาณจึงมีนามรูปก่อนแล้วจึงค่อยมีสฬายตนะตามลำดับค่ะ

สังขารทำให้มีวิญญาณได้อย่างไร

......เมื่อมีการปรุงแต่ง(จิตสังขาร)เกิดขึ้นแล้ว
ธาตุรู้ย่อมรู้อยู่ว่ามีการรับรู้ถึงสิ่งที่ถูกความหลงปรุงแต่งขึ้นมา
การรับรู้นั้นเรียกว่าวิญญาณหมายถึงผู้รับรู้
(บางท่านอาจจะสับสนระหว่างวิญญาณธาตุกับธาตุรู้)
จากนั้นวิญญาณจึงเป็นปัจจัยให้เกิดนามรูปหรือกายกับจิต
นามรูปเป็นปัจจัยจึงมีสฬายตนะ.........ตามลำดับดังนี้ค่ะ

สรุปข้อนี้ได้ว่าวิญญาณเกิดก่อนที่จะมีอายตนหก
ดังนั้นอาตนหกจึงมีวิญญาณครองด้วยประการฉะนี้ค่ะ

ยินดีที่ได้รู้จักคุณโฮฮับค่ะ

ติดตามดูน้องฮานะกับคุณโฮฮับมานานวันนี้ดิฉันขอออกโรงบ้างนะคะ

ก่อนอื่นต้องขอติงสักเล็กน้อยถึงข้อความที่คุณเอ่ยอ้างมา
สองย่อหน้านั้นมีความขัดแย้งกันอย่างเห็นได้ชัดเลยทีเดียวค่ะ

คุณอ้างว่า...........
พระพุทธองค์ทรงเน้นย้ำเสมอว่า การทำวิปัสสนาหรือพิจารณาธรรม เราต้องรู้
เฉพาะกายใจของเราเท่านั้น ไม่ใช่ไปเพ่งพิจารณาสิ่งที่เป็นธรรมชาติภายนอกกายใจเรา

ทั้งที่คุณเองก็เพิ่งจะแสดง คห.ออกมาว่า.........
ขออธิบายคำว่าสังขารเพิ่มเติมหน่อยครับ ผมเห็นมีหลายๆท่าน
แสดงความเห็นบ้าง โพสบทความของคนอื่นบ้าง ในเรื่องของสังขาร
ผมดูแล้วทั้งคนโพสและเจ้าของบทความยังขาดความเข้าใจในเรื่องของสังขาร

คุณโฮฮับเป็นผู้มีความรู้มากคนหนึ่งเลยนะคะ
เพียงแต่ยังไม่ได้นำความรู้มาใช้ให้ถูกทางเท่านั้นเองค่ะ

เท่าที่คุณอธิบาย "สังขาร" มานั้นยังไม่เข้าร่องเข้ารอยเลยค่ะ
เอาสังขารขันธ์และสังขารในปฏิจสมุปบาทมาบนเปกันจนตนก็ยังสับสนอยู่เนืองๆ

หากจะอธิบายสังขารในปฏิจสมุปบาทก็ไม่ใช่ทั้งรูปและนามนะคะ
หากจะอธิบายในแง่ของขันธ์ ๕ การที่คนทั่วไปเข้าใจว่าสังขารเป็นร่างกายนั่นก็ถูกต้องของเขาแล้วละค่ะ

ส่วนความเห็นว่าการเกิดแก่เจ็บตายไม่อยู่ในกฏไตรลักษณ์นั้น
ก็สมควรแล้วละค่ะที่น้องฮานะบอกว่าคุณเป็นมิจฉาทิฏฐิ

หากจะกล่าวให้ถูกทางควรกล่าวว่า..........
กฎไตรลักษณ์เป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

คุณอ้างว่า : ส่วนเรื่องการเกิดแก่ เจ็บตายมันอยู่นอกกฎไตรลักษณ์ ใช้ว่าอนิจจังไม่ได้

จริงๆ แล้วการเกิดแก่เจ็บตายใช้ว่า อนิจจัง ทุกขัง และ อนัตตา ทั้งสามอย่างยังได้เลยค่ะ

เพราะการเกิดแก่เจ็บตายของสังขารขันธ์นั้นก็อยู่ในกฏที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้คือไตรลักษณ์นั่นเอง
อนิจจัง สังขารขันธ์ไม่เที่ยง ทุกขัง สังขารขันธ์เป็นทุกข์ อนัตตา สังขารขันธ์ไม่ใช่ตัวตนบังคับบัญชาไม่ได้
ทุกคนจะต้องประสบกับสิ่งนั้นและจะเห็นไตรลักษณ์ได้จากความเปลี่ยนแปลงที่อยู่ภายใต้กฎที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้นั่นเอง

หากจะกล่าวถึงสังขารในปฏิจสมุปบาทภายใต้กฏใต้ลักษณ์ก็จะเป็นไปในทำนองเดียวกัน
นอกจากพระอรหันต์แล้วทุกคนก็จะต้องประสบกับความไม่เที่ยงของจิตสังขารอยู่ตลอดเวลา
และจะเห็นไตรลักษณ์ได้เมื่อเห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ของจิตสังขารนั่นเอง

คุณโฮฮับมีความรู้มากอยู่ก็จริงแต่ความเข้าใจยังมีน้อยเหลือเกินค่ะ
และเพราะว่าความเข้าใจยังไม่สมดุลกับความรู้ที่มีอยู่นี้เอง
ทำให้ไม่สามารถนำความรู้มาใช้ให้ถูกทางได้

ดังนั้นควรพิจารณาตนเองให้ถี่ถ้วนก่อนดีกว่าค่ะ

รักษาดวงตาของคุณให้หายดีเสียก่อนจะได้มองอะไรๆ ได้ชัดเจนและถูกทางมากขึ้น
เท่าที่คุณทำอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างจากคนตาเขที่พยายามลากจูงคนตาบอดเท่าไหร่เลย

เมื่อความรู้ความเข้าใจเต็มที่แล้วค่อยนำมาชี้แนะผู้อื่นก็ยังไม่สายนะคะ
ดิฉันชี้แนะให้ด้วยความปรารถนาดีจากใจจริงค่ะ ^^

คุณโฮฮับกล่าวเช่นนี้ยิ่งแสดงให้เห็นถึงปริมาณความเข้าใจว่ายังไม่ถึงที่สุดค่ะ
เพราะยังเป็นการมองเพียงแง่เดียวมุมเดียวต่อให้อธิบายอย่างไรก็ไม่ครอบคลุมทั้งหมด
หากแต่ละฝ่ายยังดึงดันยืนยันความคิดของตนอยู่อย่างนี้ก็จะมีเรื่องให้ถกเถียงกันไม่มีที่สิ้นสุด

มุมหนึ่งมองว่าชีวิตเที่ยงตรงต่อสัจธรรม ต้องเกิดแก่เจ็บตายเพราะเป็นสิ่งแน่นอนของชีวิต

อีกมุมหนึ่งมองว่าชีวิตไม่เที่ยงนั้นเป็นสัจธรรม เกิดแล้วแก่แล้วเจ็บแล้วตายเพราะชีวิตเป็นสิ่งไม่แน่นอน

จริงๆ แล้วก็ถูกทั้งคู่แต่เมื่อต่างยังติดอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งจึงทำให้ไม่รู้แจ้งเห็นแจ้งทั้งหมดค่ะ