คนบ้ามีสติ (เป็นคนต้องมีสติอยู่แล้ว) เพราะสติทำหน้าที่ดึงสัญญา คนไม่เข้าใจหาว่าคนไม่มีสติคือ คนบ้า ต้องบอกว่า คนเสียสติ ถึงจะถูก ถ้าคนไม่เสียสติก็ให้เรียกว่า คนมีสติดี
คนบ้า หรือคนธรรมดา มักดึงสัญญาที่เป็นความ พอใจ ไม่พอใจ
ถ้าไม่พอใจก็แสดงอาการออกมา บ้าคลั่ง ทำลายผู้อื่น คนบ้า กับคนธรรมดาไม่ต่างกันเลย

คนพ้นทุกข์ มักดึงสัญญาที่เป็นความจริงมาดับเหตุแห่งทุกข์

คำพูดธรรมดาๆแต่ได้ทั้งอรรถรสได้ทั้งอรรถทั้งธรรมของพี่ ไม่เที่ยง เกิดดับ ทำให้ผมนึกถึงคำสอนดีๆเกี่ยวกับเรื่อง มนุษย์กับสัตว์เดียรฉาน ของพระอาจารย์มั่น ได้ เป็นเรื่องที่ท่านเมตตาเทศนาสอนเกี่ยวกับ สติและสัมปชัญญะ
**ท่านกล่าวไว้ความว่า "สิ่งที่แตกต่างระหว่างมนุษย์กับสัตว์นั้นคือ สัมปชัญญะ เพราะเป็นสิ่งที่มีเฉพาะในมนุษย์ผู้ประเสริษฐ์เท่านั้น ส่วนสตินั้นไม่ว่าคนไม่ว่าสัตว์ต่างก็มีเหมือนกัน มนุษย์ก็มีในแบบมนุษย์ สัตว์ก็มีในแบบของสัตว์ แต่สัมปชัญญะนั้นคือความรู้จักผิดชอบชั่วดี รู้จักระงับยับยั้งชั่งใจ ไม่ทำการใดที่เป็นการทุจริตและอกุศลทั้ง ใจ วาจาและกาย เมื่อรู้ว่าสิ่งนั้นไม่ดีเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรม(และกฏหมาย) หากมนุษย์ไร้ซึ่งสัมปชัญญะแล้วก็ดูไม่แตกต่างจากสัตว์ แถมยังดูน่าละอายยิ่งกว่าสัตว์ เพราะตัวได้เกิดมาในภพภูมิที่ดีกว่าแล้วแท้"
**อาจจะไม่ถูกต้องตรงตัวทุกคำนักเพราะเป็นสิ่งที่มาจากความจำของผม แต่ถูกต้องด้านเกร็ดธรรมแน่นอนครับ อีกอย่างถ้าใครคิดว่ารู้ความหมายของสัมปชัญญะในความหมายอื่นที่ไม่ใช่เช่นนี้ ก็คิดซะว่าได้รู้เพิ่มเติมในอีกความหมายหนึ่ง ถ้าคิดว่าผิดก็ไม่ต้องสนใจก็ได้ครับ เพราะเป็นห่วงกลัวจะเป็นบาปแก่ผู้ที่วิจารณ์ครับ
ปล.ในวงเล็บนั้นเป็นสิ่งที่ผมคิดเพิ่มบอกตัวเองเท่านั้นครับ

ดังนั้น
เรื่องวิปัสสนา คงไม่ได้ง่ายอย่างนั้น แล้วล่ะ

ความเห็นคุณ ออกจะดูแคลนพระสูตรนี้
ราวกับว่าเป็น คำสอนที่ไม่เกี่ยวกับทุกข์ การดับทุกข์
เป็นคำสอนที่ไม่เอื้อต่อการวิปัสสนา
เป็นคำสอนที่ซับซ้อนปวดหัว ยุ่งยาก ทำให้เกิดความคิด เกิดการปรุงแต่ง



คุณกล่าวว่า "ผมมีปัญญาน้อย" แล้วกล่าว "วิปัสสนาเป็นเรื่องง่าย" ได้อย่างไร



คำสอนที่ไม่ได้ทำให้ดับทุกข์ได้
แต่เป็นคำสอนที่เป็นไปในทางสอนเพื่อให้ผู้ฟังเข้าใจธรรม
และคลายความยึดติดได้ ถือเป็นคำสอนของพระพุทธองค์
ที่ผู้ปฏิบัติควรจะใส่ใจหรือไม่



การเดินทางของ โชติปาลมาณพ คือ พระไตรปิฏก

วิปัสสนาง่ายๆ ได้ผลเร็ว
คำว่า วิปัสสนา เป็นคำที่ฟังดูแล้วสูง แต่การปฏิบัติง่ายๆ แค่การฝึกเติมความจริงใส่ในสัญญาให้มากๆ แล้วปัญญาก็จะเกิดขึ้นเอง เอาความจริงไปดับความเชื่อ หรือความพอใจ ไม่พอใจ ถ้าไม่มีความจริงในใจ เมื่อมีสิ่งมากระทบ หรือผัสสะ เราก็จะเกิดความพอใจ ไม่พอใจ หลงกับสิ่งที่มากระทบ หลง รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ ตัณหา อุปทาน และความทุกข์ก็ตามมาทันที

พระพุทธเจ้าสอนเรื่องที่ยากที่สุด ให้ง่ายที่สุดได้

ครูบาอาจารย์ที่เคารพท่านก็บอก...ง่าย ๆ นี้แหละ
เรียกว่า..ล่อคนขี้เกียจออกจากถ่ำ

การปฏิบัติก็ไม่มีอะไรมาก...

คนขี้เกียจก็ออกจากถ่ำละซิทีนี้

แต่..กว่าจะได้เห็นผล...แค่เกร็ดของผล...นะ...ยาก..ฉิ...ห..า..ย..เลย

เข้าถ่ำคืนก็ไม่ได้แล้ว...

อะไรนะ....7 วันบรรลุธรรม...อะไรนั้นหรอ

การตลาด..ดี ๆ นี้เอง

ช่ายแล้วครับ...ทำวิปัสสนาเป็นเรื่องไม่ยาก...มันยากที่ตรงอื่น..นะ

ใช่ครับคนขี้เกียจ ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ ไม่ใช่สิครับผมพูดผิด ต้องบอกว่าคนไม่ปฏิบัติถูกต้อง ไม่พยายามไม่มุ่งมั่น ก็ไม่เห็นความจริง ก็ไม่สามารถแก้ปัญหาชีวิต หรือดับเหตุแห่งทุกข์ได้ เราไม่สามารถบรรลุธรรมได้หรอกครับ เพราะเราไม่ได้อ่านพระไตรปิฎกให้จบ หรือตีความไม่ถูกต้อง เราศึกษาและปฏิบัติธรรมเพื่อดับทุกข์ หรือเพื่อเป็นอาจารย์สอนธรรม ถ้าปฏิบัติแล้วดับทุกข์เก่าได้ ไม่สร้างทุกข์ใหม่ให้เกิดขึ้นนี่ก็เข้าสู่กระแสธรรมแล้วครับ ส่วนจะละให้หมดคงต้องศึกษา และปฏิบัติในขั้นต่อไปเป็นลำดับ ค่อยๆ ลด ค่อยๆ ละ จากปัญญาที่เพิ่มขึ้น สร้างจากน้อยไปมาก ไม่สามารถละให้หมดทีเดียวได้ เราไม่ใช่ผู้วิเศษ


ธรรม คือ ธรรมชาติ
รู้ธรรม คือ รู้กฎธรรมชาติตามหลักไตรลักษณ์
แค่รู้ว่าสรรพสิ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ท่านก็เข้าสู่กระแสธรรมแล้วครับ ไม่ใช่บรรลุธรรม
แค่นี้ก็มีปัญญาแก้ปัญหาชีวิต ดับทุกข์ขั้นต้นให้กับชีวิตได้แล้วครับ พระพุทธเจ้ารู้ความจริงอย่างนี้ แก้ปัญหาทุกข์ทั้งปวงให้กับมนุษย์ได้


วิปัสสนาภาวนา
วิปัสสนา แปลว่า ความจริง
ภาวนา แปลว่า เจริญ
รวมแปลว่า เจริญความจริง หรือ เจริญปัญญา

เอิ้ก...เอิ้ก...เอิ้ก...

มันยากตรงแก้ความขี้เกียจของเจ้าของ...นี้แหละ

สมาธิ ไม่ใช่นั่งสมาธิ แล้วนั่งสมาธิดับทุกข์ได้หรือไม่ การนั่งสมาธิทำให้จิตไม่ฟุ้ง เมื่อจิตไม่ฟุ้งก็เกิดความสงบ เมื่อเกิดความสงบคนทำก็สบายใจ เมื่อเลิกทำก็ทุกข์ เมื่อทุกข์ก็ทำอีก ถมไม่เต็ม เติมไม่เต็ม ดับเหตุแห่งทุกข์ไม่ได้ ไม่ต่างอะไรจากไปกินเหล้า เที่ยวรอบโลก

สมาธิ เกิดขึ้นเองจากการมีศีล (ไม่ใช่ถือศีล) ศีลเกิดขึ้นจากการมีปัญญารู้ความจริง หรือสัมมาทิฐิ

สมาธิในที่นี้คือสมาธิในมรรคมีองค์ 8 เป็นผลที่ได้จากการวิปัสสนาภาวนา
วิปัสสนา เป็นปัจจัยให้เกิด ปัญญา
ปัญญา เป็นปัจจัยให้เกิด ศีล (มีศีล เกิดขึ้นเอง)
ศีล เป็นปัจจัยให้เกิด สมาธิ
สมาธิ เป็นปัจจัยให้เกิดความสงบ (ปราศจากโลภ โกรธ หลง)

เข้าถ่ำคืนก็ไม่ได้แล้ว...

ผมขอตอบง่ายๆดูจากคำพูดของคุณเลยนะครับ
ที่ว่า1.สมมุติบัญญัติกับอารมณ์ปรมัตถ์

ถ้าคุณทำงานโดยใช้สติและสมาธิ เวลาว่างจากงานคุณก็ปฏิบัติธรรมด้วยการใช้
สติและสมาธิ
ตัวสมมุติบัญญัติ ก็คือทำงานกับว่างงาน มันมีความแตกต่างกัน
ตัวอารมณ์ปรมัตถ์ก็คือ สิ่งที่เกิดขึ้นภายในที่เราเรียกมันว่า สติกับสมาธิ
สติกับสมาธิที่เกิดจาก การทำงานหรือว่างงานของคุณ มันเป็นสิ่งเดียวกัน
เป็นสภาวะที่เหมือนกัน

อันที่จริงแล้ว สมมุติบัญญัติท่านนำมาใช้เพื่อแยกแยะลักษณะ
กระบวนการของรูปหรือร่างกาย แต่ถ้าพูดด้วยความเป็นเหตุปัจจัยแล้ว
การทำงานและการว่างงานแล้วไปพิจารณาธรรมมันเหมือนกัน
การพิจารณาร่างกายให้มีสติ ในทางธรรมมันก็เป็นการทำงานด้วยเหมือนกัน

2.ส่วนจิตกับอาการของจิต...

ที่คุณว่าจิตเป็นผู้รู้ ใจเป็นผู้รับพอรับฟังได้ครับ แต่พอคุณยกตัวอย่างอุปมามาอุปมัย
ถึงรู้ว่าคุณกำลังเข้าใจผิด ในความเป็นจริงแล้วใจเป็นผู้รับทั้งนอกและใน เมื่อใจรับมาแล้ว
จิตจะเป็นผู้รู้
ในทางธรรมใจก็คืออายตนะภายในไว้รับสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน ที่เรียกว่าธัมมารมณ์
หลังจากนั้น ก็จะเกิดเป็นจิตตามมาพร้อมกับอาการของจิตในรูปของสัญญาและสังขาร
และต่อไปเป็นกิเลสต่างๆ ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่เป็นเจตสิกหรืออาการของจิต

ไอ้อาการของคนอกหักที่คุณพูดมา มันไม่ใช่ใจแต่มันเป็นอาการของจิต
ที่เรียกว่าเจตสิก มันมาพร้อมกับจิต เป็นสภาวะการปรุงแต่งของสัญญา
เป็นกิเลส ที่เรียกว่า โลภ โกรธและหลง

ถ้าคุณว่าหลังจากว่างงาน คุณพิจารณาสติให้อยู่กับตัวเสมอ
และผมถามต่อว่า คุณใช้วิธีไหน คุณบอกว่าใช้การพิจารณากาย
ตามอาการ32อยู่

โดยหลักแล้วการพิจารณากายให้เกิดสติ คือการตามรู้ผัสสะที่เกิดจาก
อายตนะภายนอกภายในให้ทันครับ เขาถึงเรียกว่า การเจริญสติ
การพิจารณาอาการ32เป็นการทำสมถะเพื่อดับนิวรณ์ ซึ่งต้องอาศัยปัญญานำ
ผู้ที่ยังไม่มีปัญญาสัมมาทิฐิ ถ้าใช้วิธีนี้ก็เหมือนการปรุงแต่งครับ

คนบ้าไม่มีสติ คนที่ทำชั่วในขณะที่ทำชั้วก็ไม่มีสติ ผมถึงได้ถามไงว่า..

จะบอกให้ครับ สติเกิดได้จากเหตุปัจจัย และที่สำคัญต้องเป็นเหตุปัจจัยที่เป็นกุศล
และลักษณะของสติคือ การหยุดยั้งอารมณ์ไม่ให้ปรุงแต่งต่อ จนเป็นจิตสังขาร วจีสังขาร
และกายสังขาร

คนบ้า ไปเอาสัญญามาแล้วหยุดหรือเปล่าครับ
คนบ้าไปดึงสัญญามาแล้วก็ปรุงเป็นวจีสังขารและกายสังขาร
คนบ้าไปเอาสัญญาเรื่องจันทโครพมาก็ร้องลิเกหน้าตาเฉย
หรือไปจำเรื่องของเด็กทารกมา ก็เดินแก้ผ้าเพราะคิดว่าตัวเป็นเด็ก

คนชั่วไปดึงสัญญามาก็ไม่หยุดนะครับ บางครั้งโจรเห็นตำรวจแล้วหยุดการกระทำชั่ว
นั้นไม่ได้เรียกว่าสตินะครับ เขาเรียกว่า จิตสังขาร อันเกิดจากที่โจรไปดึงเอาสัญญามา
แล้วปรุงแต่งจนเกิดความกลัว ไปปรุงแต่งกายจนเกิดกายสังขารขึ้น เขาเรียกการเปลี่ยน
แปลงของกิเลส ไม่ใช่การหยุดกิเลส

สติเกิดจากเหตุปัจจัย มีปัจจัยให้เกิดมันก็เกิด ไม่มีเหตุมันก็ไม่เกิด
สติเกิดแล้วก็ดับ ดังนั้นจะใช้คำว่าเสียสติไม่ได้

แยกธรรมได้ลึกซึ้งมากเลยครับ อ่านแล้วเหมือนเป็นการปฏิบัติได้ทุกเวลา แต่หากไม่ตั้งใจก็เข้าไม่ถึงครับ แสดงถึงการผ่านความรู้สึกแบบนี้มาแล้วจึงอธิบายได้ เพราะตัวผมเองก็กำลังฝึกอยู่ การอยู่กับสตินั้น มีสติจริงแต่นิวรณ์ยังอยู่ แต่หากพิจารณาอาการ32 นิวรณ์ดับลงรู้ตัวพร้อมรู้ปัจจุบันเหตุ จิตไม่ปรุงแต่ง ไม่รู้ผมเข้าใจอย่างที่คุณโฮฮับอธิบายมากน้อบแค่ไหน

หากประสบเข้าแล้ว....ต้องเรียกว่า..ยิ่งกว่าความเข้าใจ...

ว่าแต่...

ตี 3...ตี4...ทำอะไรกันอยู่รึคับ

คุณ.student....คุณโฮ

สวัสดีครับพี่โฮฮับ ขอบคุณสำหรับคำตอบที่ช่วยเพิ่มปัญญาให้กับผมในทางธรรมครับ
**คำตอบของพี่ข้อที่1นั้นผมน้อมรับครับ
**คำตอบของพี่ข้อที่2นั้นผมก็น้อมรับไม่มีข้อสงสัยครับ แต่อยากจะอธิบายนิดหน่อยเกี่ยวกับอุบายธรรมว่า บางอย่างมีจุดมุ่งหมายที่จะแก้ความสงสัย บางอุบายก็มีไว้เพื่อให้เกิดปุจฉา เมื่อเกิดปุจฉาเราก็ต้องแก้ด้วยตัวเองดูแล้วเราก็จะเห็นธรรมที่แฝงไว้....ใจนั้นย่อมเป็นทุกข์เพราะจิตปรุงแต่ง แต่ใจเราจะรู้แจ้งปล่อยวางได้เพราะอะไรครับ และวิธีการที่ได้สิ่งนั้นมาเราเรียกว่าอย่างไร แล้วสิ่งใดที่เราคิดว่ารู้แจ้งแล้วแต่ใจเรามันไม่ได้ปล่อยวางก็หมายความว่าเราหลงอยู่นั่นแหละครับ ที่หลงอยู่เพราะปัญญาเรามันหยั่งลงไปไม่ถึงเลยโดนอวิชชาหลอกว่าถึงแล้วนั่นเอง
**คำตอบของพี่ข้อที่3นั้นผมก็น้อมรับไม่มีข้อสงสัยครับ แต่ขอเสริมอีกนิดครับ ว่าการพิจารณากายตามอาการ 32 นั้น ก็เป็นไปในทางปัญญาด้วยเช่นกัน ตามแต่เหตุของผู้ปฏิบัติครับ ในเรื่องการปฏิบัติของผมนั้นไม่มีนิวรณ์ของกามวิตกเข้ามาเกี่ยวข้องครับ นิวรณ์ที่ผมเจอนั้นจะเป็นคงามง่วงและความฟุ้งของจิตครับ นั่นเป็นเหตุที่บางครั้งบางคราวผมก็ใช้ปัญญานำจิตลงสู่ความสงบครับ
ผมขอขอบคุณในคำตอบที่พี่ตอบผมอีกครั้งนะครับ