ตา ผัสสะ/กระทบ รูป

ตา มอง แจกัน > รูปแจกัน
ตา มอง พัดลม > รูปพัดลม
ตา มอง รถเมล์ > รูปรถเมล์

ตา ผัสสะ รูปอะไร ก็ปรากฏรูปนั้น
ตาอันเดียวกันนั่นล่ะ เมื่อละจาก รูปหนึ่ง ไปยังอีกรูปหนึ่ง รูปที่ปรากฏก็เปลี่ยนไป
เดี๋ยวตานั้นก็เห็นแจกัน พัดลม รถเมล์
ตาจะให้เห็นสิ่งเดียวก็ไม่ได้
ตาไม่ใช่สิ่งที่เห็น และสิ่งที่เห็นก็ไม่ใช่ตา
หาแก่นสารไม่ได้

รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ ก็ทำนองเดียวกัน
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ของ อายตนะ
การเห็น-รู้ มันไม่ได้เป็นสิ่งที่ซับซ้อน
ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิด
แค่ทำใจให้ว่างจากความคิด
และ รู้อย่างที่อายตนะ เป็นไป

รู้อย่างที่อายตนะเป็นไป รู้อย่างไม่มีเงื่อนไข ทุกสิ่งจึงมีค่าเท่ากัน หากถ้าสติไม่เท่าทันเกิดการให้ค่าก็ยังสามารถรู้เท่าทันถึงอารมณ์ ความรู้สึกที่เิกิดขึ้น (เมื่อละความพยายามจะเข้าถึงสมาธิ เมื่อละความนึกคิดจะพบวิปัสสนา) เมื่อเท่าทันการไหวของจิต เป็นการละเหตุของการเกิดอารมณ์ ความรู้สึก เป็นการย้อนรอบแยกรูปวิญญาณ (จิตกับเจตสิก) เข้าถึงผล(เหตุ) ที่ลึกไปเป็นลำดับ

ตาเห็นแจกัน แจกันนั้นเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัย สุดท้ายพุพังแตกสลาย ไม่มีแจกัน
หูได้ยินเสียง เสียงนั้นเกิดขึ้นจากเหตุปัจจัย สุดท้ายเสียงนั้นหายไป ไม่มีเสียงนั้น
ความจริงตามกฎธรรมชาติเกิดขึ้นในใจ ความโลภ โกรธ หลงไม่เกิด เพราะเอาความจริงตามกฎไตรลักษณ์ไปแทนที่ความโลภ โกรธ หลง

ก็มันหลงไปจับแจกันแล้ว
ก็มันหลงไปจับเสียงแล้ว
จะบอกว่า ไม่เกิดได้ไง

และก็หลงไปจับสัญญา