อโศกยังหลงว่า ตัวเองคิดนั่นนี่แล้วหลงคิดว่าตนเองคิดธรรมคิดเป็นธรรมะ คิกๆๆ


เอาอีกเนี่ยเรื่องชีวิต แนะนำเขาหน่อยดิพ่อนักปฏิบัติใหญ่

นี่ก็คุ้ยอดีตมาถามอีกแล้ว ป่านนี้น้องคนนี้เขาก็แก้ปัญหาได้ละมั่ง และปัญหาอย่างนี้ก็เป็นปัญหาพื้นๆเกิดขึ้นไปทั่ว กรัชกายแก้เองไม่เป็นหรือ

คิกๆๆ เอามาถามเจ้าสำนักว่ามีภูมิปฏิบัติจริงมั้ย สรุปได้นานแล้วว่า อโศกขาดภูมินักปฏิบัติโดยสิ้นเชิง ไม่มีเลยจริงๆ อ่ะๆจริงๆ นะขอรับ สำรวจดูตนเองตรงไปตรงมาเถิด

เชิญสรุปเอาตามใจอยากเลยนะกรัชกาย
ไม่อยากตอบคำถามที่น่าเบื่อหน่าย พัวพนไปไม่รู้หมดสิ้นอย่างนี้ รู้เอาเองตอบเอาเอง หรือถามผู้รู้ท่านอื่นก็แล้วกันนะครับ

อ้าวๆ แล้วแบบนั้น สอนเขาภาวนาไปๆ อาการอย่างนั้นปรากฏแก่เขา อโศกจะนั่งทำตาปริบๆหรือ

จะพูดความจริงให้ฟัง วิธีที่อโศกพูดเป็นบทเป็นกลอน....นั่น ไม่เท่าไหร่ เพราะ เพียงแค่นำเอาข้อเขียนบทความบทกลอนที่โดนใจ มานั่งขบคิด คิดไปเรื่อยๆ (คิดค้นหาธรรม ตนเองว่างั้น) ไม่ค่อยมีปัญหา เหมือนวิธีบริกรรมแบบอื่นๆดอก บอกให้

การนำปัญหาในลักษณะนี้มาถามเพื่อหาคำตอบที่เหมาะสม เป็นเรื่องที่ดีนะ

เพราะ หลายคนที่ปฏิบัติ ต่างมีโอกาสพบเจอในสิ่งที่แตกต่างกันไป บางคนก็กล้าที่จะถาม
แต่บางคนก็จะไม่กล้าที่จะถาม

เอกอนก็เคยเจอนะ ตามนั้นเลย เมื่อนั่งแล้วสงบ แล้วเมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกว่ากระโดดเข้าไปสู่ความว่าง ๆ
ไม่รู้สึกถึงอะไร ๆ รอบข้างว่ามีเรย ... มันก็ปรากฎว่ารู้สึกหวั่น ๆ เช่นกัน ก็ต้องพยายามลืมตากลับขึ้นมา
ก็ยังเห็นสภาพแวดล้อมทุกอย่างเป็นปกติ ตู้ โต๊ะ เตียง พัดลม เสียงจิ้งหรีด ก็ยังคงมีอยู่ปกติ
แต่...ในสภาวะดังกล่าวในอารมณ์สมาธินั้น ๆ อะไร ๆ มันกลับหายไปหมด

แต่...พอดีเอกอนไม่ได้หวั่นอะไรมากมาย อยากรู้ความจริงมากกว่า
ก็เลย เข้าไปส่องมันต่อ...

อยากรู้ว่ามันหายไปได้ยังไง ก็...เข้าไปดูเข้าไปพิจารณามัน...
ว่ามันว่างยังไง มันว่างได้ไง
ก่อนที่มันจะว่างอย่างนั้น อะไรหายไป อย่างไร ทำไมมันถึงหายไปได้
ทำไมมันจึงไม่อาจจะทนทำความรู้อยู่ในสิ่งที่เราหยิบขึ้นมาหมายรู้ให้คงหมายรู้อยู่ตลอดได้
ทำไมมันจะต้องปล่อยสิ่งหนึ่ง และไปตั้งอยู่ในอีกสิ่ง ...

จิต...มันปล่อยได้ไง...
จิต...มันเข้าไปจับได้ไง...

สิ่งที่เกิดประกอบกับจิต คือ เจตสิก
เจตสิกที่หยาบ ก็มักจะเข้าไปตั้งอยู่ในสภาพธรรมที่หยาบ
เจตสิกที่ละเอียด ก็มักน้อมนำจิตเข้าไปตั้งอยู่ในสภาพธรรมที่ละเอียด
เจตสิกที่ปราณีต ก็มักน้อมนำจิตเข้าไปตั้งอยู่ในสภาพธรรมที่ปราณีต

จิตที่ผ่องใส เป็นจิตที่ผุดผ่องมาจากภายใน



จิตที่ผ่องใส ตั้งอยู่ที่ใด ที่นั่นก็ผ่องใส

ได้คนตอบปัญหาแล้วนะครับกรัชกาย ตรงตามธรรมด้วย

ว่าเข้าไปนั่น ธรรมที่อโศกพูดเนี่ยอะไร

มองไม่ออก รู้ไม่ถึงหรือ ที่เอก้อนพูดมานั้นพูดจากประสบการณ์การปฏิบัติจริง เป็นธรรมทั้งนั้น กลับไปอ่านและพิจารณาให้ดี
อย่าอ่านลวกๆตามที่เคยชิน

ประสบการณ์มีทั้งผิดและถูกอโศก

ใช่..ประสบการณ์ย่อมมีทั้งผิดและถูก เป็นเรื่องธรรมดา

"ผิดเป็นครู รู้เป็นหลัก"

ผิดก็แก้ไข ใดเป็นหลักก็ยึดถือ

สำคัญที่ต้องขยัน หมั่นฝึกปรือ

จึงจะถือว่าทำจริง ไม่ทิ้งทาง

ดีแต่พูด หรือวิจารณ์ นั้นไม่สวย

อาจจะซวย เข้าเนื้อ เถือถึงหนัง

จงทำจริง ทำใจให้อยู่กลาง

จักได้เป็นตัวอย่างของคนดี

แต่การปฏิบัติผิดขั้นฝึกจิต ถึงเข้าศรีธัญญานะขอรับอโศก คิกๆๆ

กรัชกายไม่รู้หลักจนทำคนเข้าโรงพยาบาล(บ้า) ต้องรักษาประสาทเลยหรือนี่ อันตรายแล้วนะ รีบมาเรียนหลักเร็วๆ

คิกๆๆ อโศกเข้าไม่ถึงธรรม คือ เข้าไม่ถึงชีวิต

กรัชกายเข้าถึงชีวิตแล้วก็เข้าไปให้ลึกๆนะ เข้าไปให้ลึกจนรู้ ว่า

"อะไร? ทำให้ชีวิตต้องหายใจเข้า อะไรทำให้ชีวิตต้องหายใจออก"