จะเอาเรื่องอะไรละ...

กบมีอะไรจะบอกก็บอกเลย

เยอะ....ไม่หวาดไม่ไหว่....
อยากฟังเรื่องแบบไหนละ....จะได้ถูกใจ..

เอาแบบว่า หน้าจะเป็นการบรรลุธรรมอะไรแบบนี้กบพอมีประสบการณ์บ้างมั้ยล่ะ

เล่าได้....แต่จะฟังรู้เรื่องมั้ยละ...ส่วนใหญ่คนที่ดับนั้นดับนี้....จะฟังเรื่องพื้นๆ..ไม่รู้เรื่อง

นี้...ยิ่งดับอุปาทานได้มาแล้ว...ฟังลำบาก

ถ้าจะคุยกันรู้เรื่อง..คงต้องปูพื้นฐานกันก่อนละมั้ง?

ปูพื้นก่อนนะ....เห็นโกรธเกิดมั้ย?...ทำไมมันถึงเกิด?

ลองเล่าไปซิ. เผื่อเจออะไรดีๆ ถ้าอยากเล่า

ไม่พอใจ

ทำไม..มันไม่พอใจ..

ไม่ชอบ

เพราะอะไร..มันถึงไม่ชอบ?

ดับ ดับเงียบฉี่ หรือจะจริงอย่าง amazing ว่า ถึงเงียบหายไป ไม่เกิดอีก

ไม่สวย

กรัชการคิดยังไงล่ะ

เมื่อความมีความเกิดดับไป จะพบกับความว่างเราก็รู้จักเครื่องหมายของความว่าง เราก็ใช้นเป็นอารมณ์

.ดูกรอานนท์ ประการอื่นยังมีอีก ภิกษุไม่ใส่ใจจำหมายว่า อะไรๆ นิดหนึ่งก็ไม่มี ไม่ใส่ใจจำหมายว่ามีอยู่ก็ใช่ไม่มีอยู่ก็ใช่ ใส่ใจแต่สิ่งเดียวเฉพาะความว่างไม่มีนิมิต เพราะไม่ทำในใจถึงนิมิต จิตของเธอย่อมแล่นไป เลื่อมใส ตั้งมั้น และนึกน้อมอยู่แต่ความว่างเปล่าไม่มีนิมิต เธอจึงรู้ชัดอย่างนี้ว่า สมาธิอันไม่มีนิมิตนี้แล ยังมีเหตุปรุงแต่งจูงใจได้ ก็สิ่งใดสิ่งหนึ่ง ที่มีเหตุปรุงแต่งจูงใจได้นั้น ไม่เทียง มีความดับไปเป็นธรรมดา เมื่อเธอรู้อย่างนี้ เห็นอย่างนี้ (จิตของเธอย่อมถอนอุปาทาน ไม่เข้าไปยึดถือแม้ใดๆ ทั้งฝั่งและมิใช่ฝั่ง) จิตของเธอย่อมหลุดพ้นแม้จากเครื่องหมักหมมคือกาม แม้จากเครื่องหมักหมมคือภพ แม้จากเครืองหมักหมมคือ อวิชชา เมื่อจิตหลุดพ้นแล้ว ย่อมมีญาณรู้ว่า หลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรมจรรย์จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้ไม่มี เธอจึงรู้ชัดอย่างนี้ว่า ในญาณนี้ ไม่มีความกระวนกระวายชนิดที่หมักหมมคือกาม ชนิดที่อาศัยความหมักหมมคือภพ ชนิดที่อาศัยความหมักหมมคืออวิชชา มีอยู่ก็แต่เพียงความกระวนกระวายคือความเกิดแห่งอายตน ๖ อาศัยกายนี้เอง เพราะชีวิตเป็นเหตุ เธอรู้ชัดว่า ความจำหมายอันนี้ ว่างจากความหมักหมมคือกาม ความจำหมายอันนี้ ว่างจากความจำหมายคือภพ ความจำหมายอันนี้ ว่างจากความจำหมายคืออวิชชา และรู้ชัดว่า มีไม่ว่างอยู่ก็คือ ความเกิดแห่งอายตน ๖ อาศัยกายนี้เอง เพราะชีวิตเป็นเหตุ ด้วยอาการอย่างนี้แหละ เธอจึงมองเห็นความว่างนั้นด้วยสิ่งที่ไม่มีอยู่ในสมาธิเลย และรู้ชัดสิ่งที่เหลืออยู่ ว่ายังมีอยู่ ดูกรอานนท์ แม้อย่างนี้ ก็เป็นการก้าวลงสู่ความว่างเปล่าตามความเป็นจริง ไม่เคลื่อนคลาด บริสุทธิ์ ของภิกษุนั้น ฯ

ดูกรอานนท์ สมณะหรือพราหมณ์ใดในอดีตกาล ไม่ว่าพวกใดๆ ที่บรรลุสมาบัติคือความว่างอันบริสุทธิ์เยี่ยมยอดอยู่ ทั้งหมดนั้น ก็ได้บรรลุสมาบัติคือความว่างอันบริสุทธิ์เยี่ยมยอดนี้เองอยู่ สมณะหรือพราหมณ์ใดในอนาคตกาล ไม่ว่าพวกใดๆ ที่จักบรรลุสมาบัติคือความว่างอันบริสุทธิ์เยี่ยมยอดนี้เอง ทั้งหมด ดูกรอานนท์ เพราะฉะนั้นแล พวกเธอพึง ศึกษาไว้อย่างนี้เถิดว่า เราจักบรรลุสมาบัติ คือความว่างอันบริสุทธิ์ เยี่ยมยอดอยู่ ฯ