ทีนี้ พระพุทธรูปที่มีรูปต่างๆอย่างนี้ เช่น ปางห้ามญาติ ห้ามญาติที่ทะเลาะแย่งน้ำกัน แม่น้ำโรหิณี มันสายเดียว ฝั่งโน้นก็จะเอา ฝั่งนี้ก็จะเอา ทะเลาะกัน พระพุทธเจ้าก็เลยมาบอกว่า คนกับน้ำอันไหนมีค่ามากกว่ากัน พวกนั้นก็ตอบว่า คนมีค่ามากกว่า เอ้า แล้วทำไมทะเลาะกันเรื่องน้ำ
ทีคนมีค่ามากกว่าพูดกันไม่รู้เรื่อง พี่น้องกันทั้งนั้นนี่ แบ่งกันซิ วันนี้เอาขึ้นฝั่งขวา พรุ่งนี้เอาขึ้นฝั่งซ้าย
พวกนั้นเลยตกลงแบ่งน้ำ
นี่เขาทำพระ เรียกว่า “ปางห้ามสมุทร” คือยกมือสองมืออย่างนี้ ห้ามไม่ให้ทะเลาะกัน

เนรูห์ แกเอาไปไว้บนโต๊ะแกเลย พระพุทธรูปปางห้ามญาตินี่ ทำด้วยหินองค์ขนาดสูงสักศอกหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะ ห้ามมุสลิม กับ ฮินดู อย่าตีกันเลย ลูกเอ๋ย เกิดมาบนแผ่นดินเดียวกันกับพระห้ามญาติ

ถ้ายกมือเดียวอย่างนี้ ปางห้ามมาร ห้ามกิเลสไม่ให้เกิดขึ้น

เราไปเห็นพระอะไรก็ตาม ก็ให้รู้ว่า อ้อ พระห้ามมาร ก็อย่าให้มารเกิดขึ้นในใจของเรา

เห็น พระห้ามญาติ เราก็ อย่าทะเลาะกันในหมู่มิตร คิดเห็นอะไรไม่ตรงกัน ก็ยับยั้งชั่งใจ ค่อยพูดค่อยจาทำความเข้าใจกันไป

เห็น พระก้าวหน้า (พระกำแพงเขย่ง) เราก็ต้องคิดก้าวหน้า อย่าอยู่นิ่ง อย่าอยู่เฉย

มีพระองค์หนึ่ง เขาเรียกว่า ปิดทวารทั้งเก้า ปิดตา ปิดหู ปิดจมูก ปิดปาก ปิดทวาร พวกชอบนัก พระปิดทวาร ไม่มีทางเข้าแล้ว ปิดหมดแล้ว
ไม่ใช่อย่างนั้น ปิดทวารนี่ หมายความว่า ให้สำรวมให้ระวัง ระวังตา ระวังหู ระวังจมูก ระวังลิ้น ระวังกาย ระวังใจ ระวัง “จักขุนา สังวะโร สาธุ สาธุ โสเตนะ สังวะโร ฯลฯ - สำรวมตาเป็นการดี สำรวมหูเป็นการดี สำรวมจมูก สำรวมลิ้น สำรวมกาย สำรวมใจ เป็นการดี สำรวมแล้ว บาปไม่เกิด”

สำรวมตา เป็นต้น นั้นคือ เมื่อรูปมันเข้ามาทางตา อย่าให้เกิดบาป เสียงเข้ามาทางหู อย่าให้เกิดบาป กลิ่นเข้ามาทางจมูกอย่าให้เกิดบาป รสเข้ามาทางลิ้นอย่าให้เกิดบาป ได้กระทบอะไรทางกายประสาทก็อย่าให้เกิดบาป อย่างนี้ เรียกว่าปิดทวาร ปิดไม่ให้กิเลสเกิดขึ้น นั่นแหละ จะไม่ถูกยิง

รูปยิงไม่เข้า กลิ่นยิงไม่เข้า สัมผัสยิงไม่เข้า เขาทำไว้เป็นเครื่องเตือนใจ

ปิดทวาร หมายความว่าปิดหู ปิดตา ฯลฯ อย่าไปยินดียินร้าย เวลาได้เห็นรูป ได้ยินเสียง ดมกลิ่น ลิ้มรส จุดหมายอย่างนั้น

แต่เอามาถือเป็นไสยศาสตร์ไปหมด เป็นของขลังไปหมด มันก็ผิดหลักไป

นี่เป็นตัวอย่าง ต้องดูว่าอะไรเป็นอะไร ต้องให้เข้าใจเรื่อง แล้วเราก็จะได้เข้าถึงพระพุทธเจ้าที่เป็นเนื้อแท้ๆ พระพุทธเจ้าที่เป็นเนื้อแท้คืออะไร ไว้โอกาสต่อไปค่อยคุยกันใหม่ (หัวข้อสรณาคมน์)


(จบตอน จากหนังสือ http://www.dhammajak.net/board/files/pa ... _1_785.jpg หน้า ๔๙)

หนุ่มอวดอิทธิฤทธิ์หนังเหนียว! ท้าเพื่อนสาวเอามีดแทง โดนทีเดียวตายคาที่



https://www.khaosod.co.th/around-thailand/news_975034

เพราะไม่รู้ว่า พระพุทธองค์ ทรงตรัสอนุญาต อุเทสิกเจดีย์ ไว้

เพราะพระพุทธรูป พระเครื่อง พระบูชา สิ่งที่ควรเคารพ

เป็นปัจจัยให้เกิดปัญญาได้ ด้วยอำนาจ อารัมมณปัจจัย




เพราะคุณกรัชกาย ไม่ได้เรียนปัจจัยในพระอภิธรรม

ไม่ได้ปฎิบัติ

และมักอาศัยเวปลิ้งเหล่านี้ มาบ่อนทำลายพระศาสนาโดยหาลิ้งที่โพสต์ทำลายพระศาสนา
ที่ไม่ถูกต้องตามคำสอนพระศาสดา เพื่อให้คนคล้อยตาม เห็นชอบตาม
โดยใช้วิธีโฆษณาซ้ำๆ โพสต์บ่อยๆๆ เพื่อให้คนหลงคล้อยตาม

ซึ่งข้อความเหล่านี้ ขัดแย้งกับคำสอนพระศาสดา สอบลงไม่ได้ กับพุทธพจน์ กับพระธรรม และอรรถา
คนเหล่านี้ เห็นผิด ๆๆ รู้ผิดๆๆๆ เข้าใจผิดๆๆๆ ไม่ตรงคำสอนพระศาสดาค่ะ

เสริมบทความนี้เข้าด้วย เพราะข้างต้นมีพูดพราหมณ์/ฮินดู


เราเรียกศาสนาพราหมณ์ที่ปรับตัวใหม่นี้ว่า ศาสนาฮินดู พราหมณ์ กับ ฮินดู จึงเรียกแทนกันได้ เป็นศาสนาเดียวกัน

แต่เรามักจะเรียกศาสนาพราหมณ์ ในความหมายว่าเป็นศาสนาเดิม ส่วนศาสนาพราหมณ์ที่ปรับตัวใหม่แล้ว เรียกว่าศาสนาฮินดู

เพราะฉะนั้น ศาสนาฮินดูจึงเป็นคำเรียกศาสนาพราหมณ์หลังพุทธกาลแล้ว
ถ้าก่อนพุทธกาลไม่เรียกว่าฮินดู แต่ไม่ถือเป็นเด็ดขาดพูดในแง่หนึ่ง ก็บอกได้ว่า ศาสนาฮินดูเกิดหลังพระพุทธศาสนา คือเป็นศาสนาพราหมณ์ที่ปรับตัวขึ้นมาใหม่

ทั้งหมด

ฮินดูฟื้น พุทธศาสนาฟุบ


นับแต่พุทธกาลที่พระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นแล้ว พราหมณ์ก็เสื่อมอำนาจ เสียอิทธิพล เสียผลประโยชน์ จึงได้ปรับปรุงพัฒนาตนขึ้น
หลังพุทธกาล พวกพราหมณ์ได้เอาคำสอนในพระพุทธศาสนาเข้าไปใช้ในศาสนาฮินดู เช่น เอาหลักในธรรมบทไปบรรจุไว้ในภควัทคีตา และแม้ในมหากาพย์มหาภารตะ เช่น ธรรมบทคาถาที่ ๒๒๓ (อกฺโกเธน ชิเน โกธํ ฯลฯ - พึงชนะความโกรธด้วยความไม่โกรธ ฯลฯ) ก็ไปอยู่ในโยคบรรพ ในมหาภาระตะ (แต่เปลี่ยนจากบาลีเป็นสันสกฤต)

ภควัทคีตา เป็นคัมภีร์สำคัญของศาสนาฮินดู ที่เขาถือว่าเป็นสุดยอด เกิดขึ้นภายหลังพุทธกาล ๖๐๐-๗๐๐ ปี และจัดรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของมหากาพย์มหาภารตะ ซึ่งก็เรียบเรียงขึ้นหลังพุทธกาล เช่นกัน (จัดรวมเข้าในบรรพ ๖ คือ ตอนหรือบทที่ ๖)


ถ้าไปตรวจดูจะเห็นว่า มีพุทธพจน์ในพระธรรมบทเข้าไปเป็นต้นความคิดรวมอยู่ในนั้น (เช่น ธรรมบทคาถาที่ ๑๖๐, ๑๖๕,๓๗๙ เป็นที่มาของบางโศลกในภควัทคีตา...)

แสดงว่าเขามาเอาไป คือหลักธรรมอะไรต่างๆที่ดี ก็เลือกเอาไป แต่รักษาหลักการของตนไว้ คือ เรื่องความยิ่งใหญ่ของเทพเจ้า เรื่องวรรณะ เรื่องอาตมัน เรื่องการบูชายัญ เป็นต้น

ฯลฯ ขอย้อนกลับไปเล่าเรื่องว่า เมื่อพุทธศาสนาเจริญขึ้นมา พราหมณ์ก็เสื่อมอำนาจ จนกระทั่งหลังพุทธกาลพระพุทธศาสนารุ่งเรืองมาก ยิ่งได้พระเจ้าอโศก (พ.ศ.๒๑๘-๒๖๐) อุปถัมภ์ด้วย พระพุทธศาสนาก็แพร่หลายไปทั่ว

แต่พระเจ้าอโศกเป็นชาวพุทธ ไม่เบียดเบียนศาสนาอื่นๆ ไม่ว่าศาสนาไหนก็ให้ความคุ้มครองทั่วหมด พวกพราหมณ์ก็มาเป็นอำมาตย์อยู่ในราชสำนักด้วย

แม้ว่าพระเจ้าอโศกจะทรงอุปถัมภ์ทุกศาสนา แต่ข้อสำคัญ พระเจ้าอโศกประกาศห้ามการฆ่าสัตว์บูชายัญ และเน้นนักย้ำบ่อยในเรื่องนี้ ดังปรากฏชัดในศิลาจารึกราชโองการ อีกทั้งไม่ให้อภิสิทธิ์แก่พราหมณ์ จึงเป็นการบีบคั้นใจของพราหมณ์เป็นอย่างยิ่ง

เมื่อพระเจ้าอโศกสวรรคตล่วงไปถึงหลานถึงเหลน พวกพราหมณ์ที่รับราชการอยู่ในวังก็ได้คิดการใหญ่ ได้จับหลานหรือเหลนของพระเจ้าอโศกปลงพระชนม์ แล้วก็ตั้งราชวงศ์ใหม่ เรียกว่าราชวงศ์ศุงคะ ขึ้นครองอำนาจ (นับแบบฝรั่งราว พ.ศ.๓๐๐ นับอย่างเราราว พ.ศ.๓๖๐)

ราชวงศ์ศุงคะของพราหมณ์นี้ ได้ล้างผลาญชาวพุทธ ถึงกับมีคำเล่าในประวัติศาสตร์ว่า ให้กำหนดค่าหัวชาวพุทธ เอากันขนาดนั้นเลย คือ กำจัดชาวพุทธเป็นการใหญ่

แต่ชาวพุทธรอดมาได้ เพราะหลังสมัยพระเจ้าอโศกมาถึงรุ่นหลานเหลนแล้วนี้ ราชวงศ์ศุงคะไม่สามารถจะรักษาอาณาจักรทั้งหมดไว้ได้

อาณาจักรของพระเจ้าอโศกนั้น ยิ่งใหญ่ไพศาล มีอาณาเขตมากว่ายุคปัจจุบันอีก พอสิ้นสมัยพระเจ้าอโศกไปไม่นาน อาณาจักรของพระองค์ก็ค่อยๆแตกสลาย พวกราชวงศ์ศุงคะก็ไม่สามารถจะมีอำนาจไปทั่วดินแดนเก่าของพระเจ้าอโศก อาณาจักรอื่นๆก็ยังรักษาพระพุทธศาสนาไว้อยู่

ตัวอย่างเช่นดินแดนแคว้นโยนก (Bactria) ของกษัตริย์เชื้อสายกรีก ซึ่งสืบมาถึงพระเจ้าเมนานเดอร์ ที่ภาษาบาลีเรียกว่า พระเจ้ามิลินทะ ก็ยังเป็นชาวพุทธอยู่ ต่อมาพวกสืบสายของกรีกนี่แหละที่ได้สร้างพระพุทธรูปขึ้นมาเป็นพวกแรก

ขอกลับไปพูดเรื่องเก่า เมื่อพราหมณ์มีอำนาจขึ้นมา ก็ใช้อิทธิพลการเมืองด้วย พร้อมกับที่อีกด้านหนึ่งก็เอาคำสอนในพระพุทธศาสนาไปใช้แล้วปรับตัวขึ้นมาใหม่

เราเรียกศาสนาพราหมณ์ที่ปรับตัวใหม่นี้ว่าศาสนาฮินดู พราหมณ์ กับ ฮินดู จึงเรียกแทนกันได้ เป็นศาสนาเดียวกัน

แต่เรามักจะเรียกศาสนาพราหมณ์ ในความหมายว่าเป็นศาสนาเดิม ส่วนศาสนาพราหมณ์ที่ปรับตัวใหม่แล้ว เรียกว่าศาสนาฮินดู

เพราะฉะนั้น ศาสนาฮินดูจึงเป็นคำเรียกศาสนาพราหมณ์หลังพุทธกาลแล้ว ถ้าก่อนพุทธกาลไม่เรียกว่าฮินดู แต่ไม่ถือเป็นเด็ดขาดพูดในแง่หนึ่ง ก็บอกได้ว่า ศาสนาฮินดูเกิดหลังพระพุทธศาสนา คือเป็นศาสนาพราหมณ์ที่ปรับตัวขึ้นมาใหม่