วัดนั้นพระรับเงินไหมใส่บาตรพระทุศีลแล้วเขาสอนไหมว่าไม่ต้องถวายเงินมีแต่เรี่ยไรมีตู้รับบริจาคก็ผิดแล้ว
คริคริคริเก็บสะสมอะไรไม่ได้เลยหลังเที่ยงแม้แต่เกลือยังเก็บไม่ได555มีสะสมเงินและก็มีบัญชีรับเงินชื่อใคร

เห็นคนพเนจรไหมจรจัดหรือขอทานทำไมเขาไม่ไปนอนวัดนั่นน่ะเขาไม่บาปคนที่จะนอนวัดได้
คือคนที่ออกจากบ้านมาบรรพชาที่ได้รับอนุญาตให้จำวัดโดยธรรมวินัยไม่ต้องนอนข้างถนนค่ะ
ส่วนภิกษุพูดกับสีกาเกิน6คำก็อาบัติภิกษุจะทำตัวเป็นผู้ขอโดยเอ่ยขอใครไม่ได้แม้แต่ญาติสนิท
เข้าใหมว่าประกาศตนเป็นผู้ที่ละอายว่าตนมีกิเลสมากมาขอบวชเพื่อขัดเกลากิเลสให้คนศัรทธา

เห็นคนพเนจรไหมจรจัดหรือขอทานทำไมเขาไม่ไปนอนวัดนั่นน่ะเขาไม่บาปคนที่จะนอนวัดได้
คือคนที่ออกจากบ้านมาบรรพชาที่ได้รับอนุญาตให้จำวัดโดยธรรมวินัยไม่ต้องนอนข้างถนนค่ะ
ส่วนภิกษุพูดกับสีกาเกิน6คำก็อาบัติภิกษุจะทำตัวเป็นผู้ขอโดยเอ่ยขอใครไม่ได้แม้แต่ญาติสนิท
เข้าใหมว่าประกาศตนเป็นผู้ที่ละอายว่าตนมีกิเลสมากมาขอบวชเพื่อขัดเกลากิเลสให้คนศัรทธา

เห็นคนพเนจรไหมจรจัดหรือขอทานทำไมเขาไม่ไปนอนวัดนั่นน่ะเขาไม่บาปคนที่จะนอนวัดได้
คือคนที่ออกจากบ้านมาบรรพชาที่ได้รับอนุญาตให้จำวัดโดยธรรมวินัยไม่ต้องนอนข้างถนนค่ะ
ส่วนภิกษุพูดกับสีกาเกิน6คำก็อาบัติภิกษุจะทำตัวเป็นผู้ขอโดยเอ่ยขอใครไม่ได้แม้แต่ญาติสนิท
เข้าใหมว่าประกาศตนเป็นผู้ที่ละอายว่าตนมีกิเลสมากมาขอบวชเพื่อขัดเกลากิเลสให้คนศัรทธา

สุวโจ ผู้ว่าง่ายสอนง่าย

ในบรรดาพระมหาเถระ ๘๐ รูป ที่ได้รับยกย่องจากพระพุทธเจ้าว่าเป็นผู้เลิศในด้านต่างๆ (เอตทัคคะ) มีพระราธะเป็นหนึ่งในนั้นที่ได้รับยกย่องว่า เป็นผู้ว่าง่ายสอนง่าย

นามเดิมท่านชื่อ ราธะ มาบวชเมื่ออายุแก่มากแล้ว ช่วงปลายของชีวิตที่ลูกหลานไม่เลี้ยงท่าน แม้ท่านจะแบ่งทรัพย์สินให้ลูกๆ แต่ท่านกลับโดนทอดทิ้งจนต้องไปอาศัยกวาดลานวัดแลกกับอาหารที่พระภิกษุอนุเคราะห์ให้แก่ท่าน ท่านก็ช่วยปัดกวาดดูแลวัดวาอาราม หลายครั้งที่ท่านอยากจะขอบวชเป็นพระภิกษุ แต่พระสงฆ์ก็ยังมิได้บวชให้ท่าน

วันหนึ่งราธะได้มีโอกาสเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าขณะพระองค์เสด็จไปโปรดราธะเป็นการเฉพาะ จึงได้ถือโอกาสนี้ขอบวช
พระพุทธเจ้าจึงเรียกประชุมพระสงฆ์ แล้วตรัสถามว่า ใครระลึกถึงคุณของราธะ ใครจะช่วยปลดเปลื้องทุกข์ให้แก่ราธะได้
พระสารีบุตรจึงกราบทูลว่า ราธะเคยถวายข้าวทัพพีหนึ่งแก่ท่าน ท่านจะเป็นพระอุปัชฌาย์บวชให้ราธะและจะอบรมสั่งสอนราธะเอง
ด้วยเหตุนี้ พระสารีบุตรจึงได้รับยกย่องว่าเป็นผู้มีความกตัญญูรู้คุณ จดจำแม้ข้าวทัพพีเดียวที่เคยได้รับจากราธะ
https://www.gotoknow.org/posts/138328

วันที่ 4 วันเผา เราไปวัดกันแต่เช้า เนื่องจากแฟนบวชหน้าไฟ คุณน้าเป็นคนเตรียมอาหารมาถวายเลี้ยงพระ 10 รูป คุณแม่ก็เตรียมล้างจานที่ยืมมาจากวัด เราก็ไปซื้อดอกไม้ 10 กำสำหรับถวายพระ ไปแลกเงินใส่ซองที่ธนาคาร หลังจากถวายเพลเสร็จ เจ้าหน้าวัดก็มาถามว่าจะมีประธานวางผ้ากี่คน พร้อมขอรายชื่อ

ถึงเวลา15.30 ก่อนเวลาเผา เจ้าหน้าที่เอารถเข็นศพมาที่ศาลา ขนโลงขึ้นรถ มีพระนำสวด1รูปตามด้วยเณร กระถางธูป และรูป เดินรอบเมรุ 3 รอบเเล้วเจ้าหน้าเอาโลงขึ้นบนเมรุ

เจ้าหน้าที่วัดจัดสถานที่ เอาดอกไม้ที่เเต่งที่ศาลามาวางที่เมรุ เตรียมดอกไม้จันทน์ ของชำร่วย เมื่อเรียบร้อยก็เชิญเเขกขึ้นวางผ้าไตรทอดหน้าศพพร้อมพระสงฆ์ 1 รูป/แขก 1 ท่าน สวดตอนวางผ้า แล้วให้ประธานวางดอกไม้จันทน์ เมื่อประธานวางผ้าครบ จึงขึ้นวางดอกไม้จันทน์ ระหว่างนั้นก็มีพระ 4 รูปสวด หลังจากวางดอกไม้จันทน์ครบทุกคน เจ้าหน้าแจ้งว่าจะเปิดโลงพร้อมเผาจริง ให้ญาติขึ้นไปดูหน้าพ่อเป็นครั้งสุดท้าย เสร็จเเล้วก็ทำการเผาจริง

เสร็จเเล้วเราก็มาเคลียร์ค่าใช้จ่ายกับเจ้าหน้าที่วัด เจ้าหน้าที่เเจ้งเวลามาเก็บอัฐิในวันพรุ่งนี้

เช้าวันที่ 5 ของที่ต้องซื้อเพิ่มวันเก็บอัฐิมีดอกมะลิ กุหลาบ เหรียญ 10 จำนวน 9 เหรียญ ดอกไม้ 1 กำ อาหารถวายพระ 1 ชุด ซองสำหรับให้พระสวด

ไปถึงวัดก็ไปขึ้นไปที่บนเมรุ แจ้งเจ้าหน้าที่ว่าจะเอาไปลอยอังคารและเก็บบางส่วนใส่โกศ แฟนขอ1ชิ้นเพื่อทำจี้ห้อยคอ เจ้าหน้าที่เค้าวางกระดูกชิ้นใหญ่ 9 ส่วนในถาด จะมีกระดูกส่วนกระโหลก เเขน ขา ส่วนลำตัว เเล้วส่วนที่เหลือใส่ถังไว้ เจ้าหน้าที่เอาเหรียญวางบนกระดูกส่วนละ 1 เหรียญ ให้เราจุดธูปบอกว่ามารับอัฐิและจะนำอัฐิไปลอยอังคารที่วัดไหนแล้วให้เราโปรยน้ำอบ ดอกไม้ ที่อัฐิ เสร็จเเล้วพระสงฆ์ 1 รูปสวด หลังจากนั้นถวายอาการที่เตรียมมากับพระ เจ้าหน้าที่เอาเหรียญ 9 เหรียญที่วางบนอัฐิใส่ในโกศและเอากระดูกทั้ง 9 ส่วนโดยหักเป็นชิ้นเล็กๆใส่ในโกศ เลือกชิ้นกระโหลกเล็กๆให้แฟนสำหรับทำจี้ เสร็จเเล้วเจ้าหน้าจะเอาเถ้าพร้อมอัฐิที่เหลือทั้งหมดใส่ในลุ้ง ห่อด้วยผ้าขาว เพื่อนำไปลอยอังคารเจ้าหน้าที่เเจ้งว่าก่อนออกจากวัดให้ถือรูปโดยหันหน้ารูปเข้าตัวแล้วกอดไว้ พอพ้นประตูวัดค่อยหันรูปออก ก่อนเอาอัฐิขึ้นรถก็ให้บอกพ่อด้วยว่าจะไปไหน

เราไปลอยอังคารในวันนั้นเลย เราไปลอยอังคารที่วัดกู้ ที่ปากเกร็ด ไปถึงวัดก็นิมนต์พระ 1 รูปไปนำสวดก่อนที่จะลอยอังคาร

ถาม : เวลาเราจัดงานศพให้ผู้ตาย ผู้ตายได้บุญตอนไหน ตอนที่เราอุทิศ ?
ตอบ : ถ้าบุคคลนั้นสามารถรับอนุโมทนาได้ คือ รับส่วนกุศลแล้วอนุโมทนาได้ ก็จะได้ตอนที่เราประกาศอุทิศส่วนกุศล ดังนั้น..ตอนที่เราอุทิศส่วนกุศล เมื่อพระยถาสัพพี เราควรจะออกชื่อ-นามสกุล ว่ากุศลที่สร้างในครั้งนี้ขอให้แก่ใคร ขอให้เขามาโมทนา เราจะได้รับประโยชน์ความสุขเท่าไร ขอให้เขาได้รับด้วย

ถาม : แล้วที่พระสวด สวดให้ใคร ?

ตอบ : สวดให้คนเป็นฟัง คือให้รู้ว่าสิ่งที่ทำ อะไรดีอะไรชั่วแล้วให้เลือกทำ แต่สมัยนี้เขาฟังบาลีกันไม่ออก มีหลายวัดที่พยายามปรับปรุงด้วยการสวดมนต์แปล ในเมื่อสวดมนต์แปล เราฟังออก จะได้เก็บเอาหลักธรรมนั้นไปใช้ในการดำเนินชีวิต แต่เท่าที่อาตมาเจอก็มักจะพนมมือเฉย ๆ บางคนก็หันไปคุยกันอีกต่างหาก ก็เลยกลายเป็นไม่ได้ประโยชน์อะไร

ความจริงถ้าเราตั้งใจน้อมจิตฟังด้วยความเคารพ จะเป็นกุศลใหญ่อีกส่วนหนึ่งที่อุทิศให้แก่ผู้ตายได้ เพราะเท่ากับว่าเรากำลังปฏิบัติในธัมมานุสติ ถ้าเราระลึกว่าสิ่งที่พระสวดอยู่เป็นพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าก็ได้ทั้งพุทธานุสติ ธัมมานุสติ เห็นผู้สวดที่เป็นพระสงฆ์อยู่ก็ได้สังฆานุสติด้วย กลายเป็นเราปฏิบัติกรรมฐานใหญ่ซึ่งได้บุญมากที่จะอุทิศให้แก่ผู้ตายได้

แต่ปัจจุบันเป็นแค่รูปแบบพิธีกรรม การกระทำมักจะผิดไปจากเจตนาดั้งเดิมของบรรพบุรุษของเรา

แม้กระทั่งทุกวันนี้เวลาที่วัดมีงานศพ อาตมาต้องประกาศก่อนเคลื่อนศพเสมอว่า ญาติโยมทั้งหลายมาส่งศพ ให้เดินตามโลงศพ ไม่ใช่ทะลึ่งไปจูงสายสิญจน์..! การจูงสายสิญจน์เป็นหน้าที่ของพระ คนที่จะเดินข้างหน้า ก็คือ บุคคลที่ถือกระถางธูปกับรูปผู้ตายเท่านั้น แล้วโยมเห็นไหม ? บางที่เขาแย่งกันจูงสายสิญจน์จนพระไม่มีที่จะจูง การจูงศพขึ้นเมรุเป็นหน้าที่พระเณร ส่วนญาติโยมตามไปส่งเท่านั้น

แต่ที่อื่นเขาไม่ค่อยกล้าว่า ไม่ค่อยกล้าบอกเพราะกลัวโยม อาตมาเองไม่ค่อยจะเกรงใจโยมหรอก ต่อให้ใหญ่มาแค่ไหน ผิดท่าผิดทางอาตมาด่ากระจาย เพราะถ้าเราไม่บอกในสิ่งที่ถูกต้อง เขาก็จะผิดต่อกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งภายหลังจะกลายเป็นถูกไปเอง เพราะเขาทำต่อ ๆ กันมา รุ่นแล้วรุ่นเล่า

ปัจจุบันนี้มีธรรมเนียมหนึ่งที่ผิดจนกลายเป็นถูกไปแล้ว ก็คือ แต่งชุดดำไปงานศพ สมัยโบราณถ้าคนตายอาวุโสกว่า มากด้วยวัยวุฒิ คุณวุฒิ เราจะต้องแต่งชุดขาวไป ถ้าคนตายเด็กกว่า เราจึงแต่งชุดดำไป

ปัจจุบันนี้ ขนาดงานสมเด็จย่าเขายังแต่งชุดดำไป แสดงว่าใหญ่กว่าสมเด็จย่าทั้งนั้น..! แต่บางคนที่อายุน้อยกว่าแล้วมากด้วยคุณความดี หรือท่านที่สูงด้วยยศศักดิ์อย่างเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน เราแต่งชุดขาวให้ได้ แม้ว่าเราจะอายุมากกว่า

วันนี้ก็ขอพูดต้นถึงปลายอีกนั่นแหละ คือว่าการปฏิบัติพระกรรมฐานก็มีด้วยกันหลายแบบหลายฉบับ ฉบับใหญ่จริง ๆ จะเป็นสุกขวิปัสสโกก็ดี เตวิชโชก็ดี ฉฬภิญโญก็ดี ปฏิสัมภิทัปปัตโตก็ดี ผลของการปฏิบัติจริง ๆ พระพุทธเจ้าต้องการอย่างเดียวคือให้จิตเป็นสุข และจิตที่จะเป็นสุขได้ก็ต้องเป็นจิตที่ยอมรับนับถือกฎของธรรมดา ถ้าจิตของท่านผู้ใดยอมรับนับถือกฎของธรรมดา ว่าสิ่งใดที่มันเป็นธรรมดาที่เราแก้ไขไม่ได้ คือสิ่งประจำโลก ถ้าสิ่งนั้นมันเข้ามาถึงเรา ใจเราสงบอยู่ได้ ใจมันก็เป็นสุขนะ สิ่งที่แก้ไม่ได้ก็คือเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ชราปิทุกขา ความแก่มันเป็นทุกข์ แต่ความจริงไอ้แก่นี่มันไม่ทุกข์ แต่ใจทุกข์ ใช่ไหม ไอ้ตัวแก่คือขันธ์ ๕ นี่มันไม่ทุกข์หรอก แต่ใจมันเสือกไปยุ่ง ใช่ไหม ชาติปิทุกขา ความเกิดเป็นทุกข์ ความแก่เป็นทุกข์ มรณัมปิทุกขัง ความตายเป็นทุกข์ ความเศร้าโศกเสียใจเป็นทุกข์ ความพลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นทุกข์

พูดกันอย่างย่อ ๆ เป็นไทย ๆ ว่า เกิดแล้วเมื่อแก่เข้ามาถึงมันก็เกิดมีความไม่สบายกายไม่สบายใจ เพราะว่าไม่มีการคล่องตัวในความเป็นอยู่ ถ้าอารมณ์เรามีความวุ่นวายมันก็เป็นทุกข์ ความป่วยไข้ไม่สบายอย่างหนึ่งที่เราหลีกไม่ได้ เราหลีกความแก่ไม่พ้น แล้วเราก็หลีกความป่วยไม่พ้นด้วย คนทุกคนเกิดมาต้องมีอาการป่วย คำว่าโรคนี่ก็หมายถึงอาการเสียดแทง อาการใดที่เสียดแทงร่างกายและใจก็ดี ที่ปรากฏขึ้นเขาเรียกกันว่าโรค มันก็ทำให้เราไม่สบายกายไม่สบายใจ ทีนี้มาอีกประการหนึ่ง อารมณ์ความปรารถนาที่ไม่สมหวังตั้งใจเกินไปมันก็เป็นทุกข์ และไอ้ความตายมันเข้ามาถึงเรา เราไม่อยากตายแต่เราก็หนีความตายไม่ได้ เราไปยึดถือเกินไปว่าเราไม่อยากตาย มันก็เป็นทุกข์ ทีนี้ของรักของชอบใจพลัดพรากจากกัน อันนี้มันก็เป็นของธรรมดา ใครจะห้ามปรามไม่ได้ ถ้าเราไปยึดถือว่าสิ่งนี้ไม่ควรจะจากเรา สิ่งนั้นไม่ควรจะจากเรา เราก็เป็นทุกข์

รวมความว่าความทุกข์ที่มันเกิดขึ้นจริง ๆ กับใจของเรานั้น คือไม่ยอมรับนับถือกฎของธรรมดา สิ่งใดที่เป็นธรรมดา เราไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงได้นี่ ถ้าเราจะจำมันไว้เสียบ้างก็ดี นี่พระพุทธเจ้าทรงสอนพวกเรามาปฏิบัติธรรม ธรรมะของพระพุทธเจ้าทั้งหมดในพระไตรปิฎกไม่มีอะไร คือไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องของขันธ์ ๕ และยอมรับนับถือกฎธรรมดาของขันธ์ ๕ ที่ทรงเทศน์มาถึง ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์มีเรื่องขันธ์ ๕ เรื่องเดียว ขันธ์ ๕ ก็คือร่างกาย กายเรากายคนอื่นเราไปติดอยู่ในกาย ติดอยู่ในรูป ฉะนั้นหากว่าเราไม่หลงกาย เราไม่หลงรูป เราก็หมดทุกข์ และไอ้การที่เข้าถึงความไม่หลงนี่มันยาก ไอ้ปากนี่มันไม่หลง แต่ใจมันหลง ปากฉันไม่หลง ๆ ไอ้ฉันน่ะไม่หลงแต่ใจมันหลง ห้ามใจไม่ได้

ไม่คิดจะเปลี่ยนความคิดคุณโรสหรอก..เพียงป้องกันคนที่จะเห็นผิดตาม..โดยยกตัวอย่างวัดหลวงตามาให้เห็น





อยากถามนิด..คำข้างบนที่ผมทำสี..ทำตัวโตโต..นั้นนะ...คุณโรสคิดเอง..หรือว่าฟังป้าสุจินต์สอนมา...??
จะได้เป็นธรรมกับป้าแก

คุณโรสและบ้านธัมมะเอ๋ย คนไม่มีข้าวกิน ก็มาขอกินที่วัดยังได้เลย มองอะไรมองให้กว้างๆ อย่ามองแค่หัวแม่ตีน คิกๆๆ

แขนขาไม่พิการก็ทำมาหากินสิคะ
เป็นพระรับเงินตถาคตแสดงไว้ว่า
เป็นมหาโจรเศรษฐีหัวโล้นปล้นศาสนา
คือคำสอนของตถาคตเพื่อรับเงินทองลาภยศวัตถุ
มีทำให้เห็นทั่วประเทศไทยเลยทำลายคำสอนกันทำไมค๊ะะะะะ
บอกความจริงตามคำสอนให้ไตร่ตรองก็พิจารณาให้เถรตรงเคยได้ยินไหมค๊ะะะะ

ไหนเอาตรงที่ตถาคตว่ามาดูหน่อยสิ

คุณโรสศิษย์บ้านธัมมะ เหมือนไม้หลักปักขี้เลน แกว่งไปนั่นมานี่ ไม่มีหลัก

ก็คิดให้มันตรงสิคะตามเหตุตามปัจจัย
ผัวเมียบรรลุอรหันต์ครั้งพุทธกาล
แยกทางไม่ไปร่วมกันถูกไหมคะ
แล้วสมัยนี้สละญาติพี่น้องแล้ว
แต่มาเอาญาติธรรมเข้าวัด
มากๆกิเลสไหมหาคน
ไปไว้คอยถวาย
ชงกาแฟให้รึ
บิณฑบาต
เต็มบาตร
วันละ1บาตร
ไม่พอใจหรือคะ
ขนคนเข้าไปเพื่อหาเงินไงคะตรงไหม555
ไม่มีหิริโอตัปปะยังมิรู้ตัวกันอยู่ดอกหรือเจ้าคะ