ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ..ความสับสนไม่ได้ทำให้คุณผ้าฯมีความผิดแต่อย่างใดนะครับ..

สมมุติ..เป็นสิ่งที่กลุ่มคน..ออกเสียง..เขียน..แทนสิ่ง หนึ่ง ๆ เพื่อการสื่อสารให้เข้าใจเป้นอันเดียวกันในกลุ่มของตน..แต่สิ่งนั้นมันไม่ได้รู้เรื่องด้วย..กลุ่มนั้นเรียกอย่างนี้..กลุ่มนี้เรียกอย่างนั้น..ไม่ว่าใครจะเรียกมันว่าอะไร..มันก็เป็นของมันอย่างนั้น..นี้แหละครับ..พอเทียบว่าเป็น..ปรมัต..หรือ..วิมุติ..ได้ครับ

คำอุทานของหลวงตาฯ บทที่ ๑๐ หยดน้ำบนใบบัว
หน้า ๑๔๓ คืนแห่งความสำเร็จ

"โอ้โหๆ..อัศจรรย์หนอๆ แต่ก่อนธรรมนี้อยู่ที่ไหนๆ
มาบัดนี้ ธรรมแท้ ธรรมอัศจรรย์เกินคาดเกินโลก
มาเป็นอยู่ที่จิตและเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับจิต ได้อย่างไร...

และแต่ก่อน พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์สาวกอยู่ที่ไหน?
มาบัดนี้องค์สรณะที่แสนมหัศจรรย์
มาเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับจิตดวงนี้ได้อย่างไร...
โอ้โห ธรรมแท้ พุทธแท้ สังฆะแท้ เป็นอย่างนี้หรือ..."


ฝากให้ทุกท่านได้อ่านได้พิจารณา
โปรดใช้ปัญญาใคร่ครวญให้มาก
เชื่อหรือไม่ ขึ้นอยู่กับแต่ละท่าน

สาธุ..

..อย่าปรามาส ล่วงเกิน ด้วยคำพูดที่ไม่สมควร..

ขอบคุณครับ คุณวิริยะ และ คุณกบนอกกะลา คุณทั้งสองได้พยายามให้คำตอบอย่างดีที่สุดแล้ว การสนทนาด้วยการพยายามหาความเห็นดี ๆ มาแสดง หรือพยายามจะแสดงความเห็นดี ๆ นั้น
มันก็ยังให้ความรู้สึกอันดีต่อการสนทนาธรรม ซึ่งผมต้องเข้าไปศึกษาเพื่อหาคำตอบเพิ่มเติมเอง

ครูบาอาจารย์ท่านเคยกล่าวไว้ว่า
พระธรรม84000พระธรรมขันธ์ ย่อแล้วเหลือ 3 ข้อ คือ ศีล สมาธิ ปัญญา
แล้วย่ออีกที เหลือ "จงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมตลอดเวลา"