ตราบใด ที่มีกายและจิตอยู่
ยังมีหลมหายใจเข้า หายใจออก

สภาวะการปฏิบัติ ไม่ว่าจะในการดำเนินชีวิต ในปัจจุบัน
และ ปฏิบัติตามรูปแบบ

เริ่มต้นที่นาม-รูปปริจเฉทญาณ เหมือนกันหมด

ความแตกต่างอยู่ตรงที่
มีสภาวะบัญญัติเป็นอารมณ์ กับ มีสภาวะปรัมตถ์ เป็นอารมณ์

เรื่อง โสดาบัน สกิทาคา อนาคามี อรหันต์
เป็นเพียงเหยื่อล่อ ให้คนอยากปฏิบัติ หรือ อยากให้เรียนรู้

โสดาบัน สกิทาคา อนาคามี อรหันต์
เป็นเพียงคำเรียก ที่มีลักษณะอาการเกิดขึ้น ไม่แตกต่างจากสภาวะอื่นๆ

สภาวะโสดาบัน สกิทาคา อนาคามี อรหันต์
มีความพิเศษ แตกต่างจากสภาวะอื่นๆ ตรงที่

สภาวะโสดาบัน สกิทาคา อนาคามี อรหันต์
เป็นเรื่องของ การดับเหตุของการเกิดทั้งภพชาติปัจจุบัน
และภพชาติการเวียนว่าย ตายเกิดในวัฏฏสงสาร

สภาวะอื่นๆ ยังเป็นเหตุปัจจัย ของการสร้างเหตุของการเกิดอยู่
เหตุจาก ความยึดมั่น ถือมั่น ที่มีอยู่ จึงหลงสร้างเหตุออกไป ตามเหตุปัจจัยที่มีอยู่


ตราบใดที่ยังไม่แจ้งสภาวะนิพพาน ตามความเป็นจริง
หรือ แจ้งสภาวะนิพพาน ตามความเป็นจริง

สภาวะวิปัสสนูปกิเลส เกิดขึ้นเอง ตามเหตุปัจจัย
ตามกำลังของสมาธิ ในแต่ละขณะ ที่เกิดขึ้น

ถ้าไม่รู้จักโยนิโสมนสิการ อุปกิเลสย่อมเกิด
เป็นเหตุให้ เกิดความยึดมั่นถือมั่นในสภาวะที่เกิดขึ้น

เหตุเพราะอวิชชาที่มีอยู่ จึงยึดมั่นถือมั่น ในเรื่อง ญาณ ๑๖

ซึ่งตามความเป็นจริง ของสภาวะที่เกิดขึ้น ที่เรียกว่า ญาณ ๑๖ นั้น

เป็นสภาวะที่เกิดขึ้น เป็นปกติ ของสภาวะสัมมาสมาธิ

จะมีสภาวะของปัญญาจะมาแสดงให้รู้ด้วยค่ะในการรู้ไตรลักษณ์ นี่แหล่ะค่ะ ดิฉันเล่าแล้วนะคะเรื่องการปฏิบัติ เพราะขั้นตอนการปฏิบัตินั้นทุกๆ ท่านก็ยึคความเข้าใจของตนเองเป็นหลักกันอยู่แล้วใช่มั้ยคะ
ก็คิดว่าประสบการณ์ให้สังเกตุกันแค่จุดสำคัญ นี่แหล่ะค่ะจะทำให้คุณรู้เมื่อปฏิบัติถึงจุดนั้นค่ะ

ตัวอย่าง สภาวะวิปัสสนา ที่มีบัญญัติ เป็นอารมณ์
เหตุเพราะ ยังต้องใช้การกำหนด หรือ ใช้คำบริกรรมอยู่



ส่วนสภาวะ วิปัสสนา (วิปัสสนาญาณ) ที่มีสภาวะปรมัตถ์ เป็นอารมณ์ (สัมมาสมาธิ)
มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สุญญตา

เหตุเพราะ ขณะจิตเป็นสมาธิอยู่
มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม รู้ชัดอยู่ภายในกายและจิต

เมื่อมีสภาวะใดเกิดขึ้น สภาวะนั้นๆ จะดับหายไปเอง
โดยไม่ต้องพยายามกำหนดเพื่อให้ดับหรือให้หาย

คือ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ของตัวสภาวะเอง

ญานอะไรที่ทำให้กินเจเหรอครับ

ศิษย์เอกท่าน ดร.สนองหรือเปล่าครับที่รับรองเณรคำใช่มั้ยครับ

ต้องรู้สึกตามลำดับ...อันนี้เข้าใจครับ

แต่ที่สงสัยคือ.....ในแต่ละครั้ง.....ต้องไล่ 1 - 16 ...วันหลัง ก็ 1 - 16 ....อย่างนี้ใช่มั้ยครับ?

มันไปกันใหญ่แล้วครับ เรื่องญาน เรื่องฌาน

ญานรู้แล้วก็รู้เลย ได้ญานอะไรมา เมื่อจะปฏิบัติต่อก็เริ่มที่ญานสุดท้ายที่ได้นั้น

ฌาน การจะปฏิบัติจะต้องเริ่มที่การทำปฐมฌานก่อนเสมอ
ตัวอย่างเช่น ผู้ที่ได้ฌาน๔แล้ว ต่อมาจะปฏิบัติเพื่อให้ได้ฌานที่สูงกว่าฌาน๔
บุคคลนั้นจะต้องเริ่มปฏิบัติในการทำปฐมฌานก่อนเสมอ

เรื่องราวของสภาวะต่างๆที่เกิดขึ้น ในการปฏิบัติ

ตำรามีหลายเล่ม ล้วนเป็นประสพการณ์ของคนเขียน รู้แค่ไหน เขียนได้แค่นั้น
ส่วนใครอ่านตำราเล่มไหนแล้ว ทำให้เชื่อกัน หรือ ไม่เชื่อกัน ล้วนเกิดจากเหตุปัจจัยที่มีต่อกัน

สิ่งที่เรียกว่า ฌาน และญาน

ฌานมีทั้งมิจฉาสมาธิ และสัมมาสมาธิ

ฌานที่เป็นมิจฉาสมาธิ มีลักษณะอาการที่เกิดขึ้นคือ
ขาดความรู้สึกตัวทั่วพร้อม ขณะจิตเป็นสมาธิอยู่
เป็นเหตุให้ ไม่สามารถรู้ชัดอยู่ภายใน กาย เวทนา จิต ธรรม

ฌานที่เป็นสัมมาสมาธิ มีลักษณะอาการที่เกิดขึ้นคือ
มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม เกิดขึ้น ขณะจิตเป็นสมาธิอยู่
เป็นเหตุให้ รู้ชัดอยู่ภายใน กาย เวทนา จิต ธรรม


คำเรียกของ ฌาน ในแต่ละฌาน มีคำเรียกมาจาก องค์ประกอบที่เกิดขึ้น ขณะจิตเป็นสมาธิอยู่



ญาณ มี ๒ สภาวะ

เกิดจาก สภาวะที่เกิดขึ้น ตามความเป็นจริง และเกิดจาก การน้อมเอา คิดเอาเอง

ญาณ ที่เกิดจาก การได้ยิน ได้อ่าน แล้วน้อมเอาคิดเอาเอง
เหตุจาก การนำความมีตัวตน เข้าไปเกี่ยวข้องกับสภาวะที่เกิดขึ้น

ญาณ สภาวะที่เกิดขึ้น ตามความเป็นจริง เกิดเฉพาะ สภาวะสัมมาสมาธิเท่านั้น
เป็นสภาวะ ที่เกิดขึ้น ตามความเป็นจริง ปราศจาก ความมีตัวตน เข้าไปเกี่ยวข้องกับสภาวะที่เกิดขึ้น

เหตุนี้ จึงมีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า สุญญตา


ตำรา เปรียบเสมือนแผนที่
เพื่อเอาไว้เทียบเคียงกับสภาวะที่เกิดขึ้นว่า เดินถูกทางไหม

แรกๆ ทั้งแบกทั้งหามตำราติดตัว

แรกเริ่ม มีแต่ความถูกใจตัวเองเป็นหลัก
ล้วนเกิดจากเหตุปัจจัยที่มีอยู่(อวิชชา)

แรกที่คิดว่า "รู้" ต้องผ่านความหลงมาก่อน ที่จะรู้

สภาวะของฌาน สภาวะของญาณ อย่าไปคิดคาดเอาให้ฟุ้งซ่านเลย ท่าจะให้ดีต้องลงมือทำ เรื่องกฐิน ผ้าป่า ปล่อยนก ปล่อยปลา ฯลฯ โอเค พูดแล้วมองเห็น จับต้องได้

ขอบคุณนะครับ....ที่สละเวลาอธิบาย...

โสดาบัน..เลย..โคตรภูญาณไปแล้วไม่ใช่หรอครับ....แล้วกลับมาที่ ญาณ4 อีกหรือครับ?

แต่....ทำบ่อย ๆ..ซ้ำ ๆ...ไม่ว่าอะไร....ก็ดีหมด....คือ....จะละเอียดลึกซึ้งลงไปเรื่อย ๆ...โดยส่วนตัวคือ...ระวัง...อย่าไปหวังให้เกิดสภาวะแบบเดิม...

เช่น....เคยพิจารณาถึงเรื่องนี้แล้ว...เกิด...ความเบื่อหน่ายในวัฏฏะ....ใคร่จะออกจากวัฏฏะ....พอวันหลัง. .ทำมาถึงตรงนี้ก็คาดว่าจะเจอแบบเดิมอีก.....พอไม่เกิดสภาวะแบบเดิม....ก็พยายามวนกะให้เกิดให้ได้หรือไม่ก็รู้สึกผิดหวังที่มันไม่เกิดอีก

ส่วนตัว..รู้สึกว่า...ไม่ต้องหวัง...หรือ...รอให้เกิดสภาวะอย่างเดิม

ดีไม่ดี....สภาวะที่เกิดแบบเดิมกลายเป็นอุปาทานไปโดยไม่รู้ตัว....

สภาวะ..เป็นอาการของอารมณ์ใจ...มันจะเกิดเพราะการโยนิโสมนสิการ....จับสักกายทิฏฐินั้นแหละ....รู้ความรู้สึกหรือ
อารมณ์ใจ.จะพัฒนาละเอียดขึ้นไปเอง....หรือญาณ1..2..3...4....นั้นแหละ

การทวนซ้ำนั้นดี....และ...ดีมากด้วย...แต่การคาดหวังให้เกิดความรู้สึกแบบเดิม...ไม่ควรคิด

จึงถามคุณซามัวส่า.ซ้ำ...คิดอย่างไรตรงนี้.??.. ขอบคุณครับ

ข้อความที่สนทนากัน

ผู้ที่มีความยึดมั่นถือมั่นมาก ย่อมมีความยึดติดในทิฏฐิของตน
ย่อมแบกอารมณ์เหล่านั้นไว้

หากเพียงสนทนาแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นกัน
ก็ไม่มีอะไรให้มา ต้องแบก ต้องหาม

วางไม่เป็น ความชุ่มฉ่ำในใจย่อมไม่เกิด
มีแต่ความแห้งแล้งของจิต เหตุจากความยึดมั่นถือมั่น ในทิฏฐิของตน

ดีใจจังป้าวางเป็นแล้วเลิกกินเจแล้ว