ต้องขอโทษที่จะบอกว่า คุณยังไม่มีปัญญามองปรมัตถ์ธรรมครับ
ก็กำลังหลงบัญญัติครับ สิ่งที่คุณอ้างมันเป็นการมองกลับตาลปัตร
นั้นคือการเอาผลไปเป็นเหตุ

ผลคืออะไร เหตุคืออะไร .......มันต้องรู้เหตุก่อน การรู้ผลมันถึงจะถูกต้อง
อย่างความเห็นของคุณโกวิท คุณพูดทั้งๆที่ไม่รู้ว่า เหตุที่มาของคำพูดคืออะไร
เหตุในเรื่องนี้ก็คือ.....บุคคลครับ ลองกลับไปดูว่า บุคคลใดมีจิตแบบที่คุณว่า

เรื่องภวังคจิตนี่ก็เหมือนกัน เป็นเพราะบัญญัติแท้ๆ ทำให้หลงตีความไปต่างๆ
แม้แต่ครูบาอาจารย์ผู้บัญญัติคำศัพท์ ยังไม่แน่ใจ ถีงกับต้องอ้าง อรรถกถา

พระพุทธเจ้าเองก็ไม่ได้ชี้ชัดว่า ภวังคจิต คือ จิตเดิมแท้
เห็นมาอ้างกันหลังจากพระพุทธเจ้าปรินิพานไปตั้งนานแล้ว

ถ้าเรามาพิจารณากันให้ดี ภวังคจิตเป็นจิตที่เกิดตั้งแต่ ปฏิสนธิจิต จนถึงจุติ
แบบนี้มันจะเป็นจิตเดิมแท้ได้อย่างไร จิตเดิมว่ากันด้วยเหตุผล
มันต้องเป็นจิตที่ก่อนการเกิดปฏิสนธิ หรือวิญญาณจิต ไม่ใช่ภวังคจิต

เมื่อไม่มีกุศลจิต และอกุศลจิต ซะแล้ว วงจรปฏิจจสมุปบาท ก็ขาดลง

ไม่มีสังขารในปฏิจจสมุปบาท ก็ไม่เกิดวิญญาณในภพหน้า
สิ้นสุดการเวียนว่ายตายเกิด ในวัฏฏสงสาร กันซะที

ที่คุณโกวิทพูดมาในลักษณะนี้ เป็นเพราะไม่แยกรูปแยกนามออกจากกัน
ในภพชาติปัจจุบัน ถ้าพูดในเรื่องกฎแห่งกรรม
ทุกคนเกิดมาเหมือนกัน นั้นคือมีรูปหรือร่างกายเป็นวิบาก(ไม่ใช่จิต)
จิตเป็นผลมาจากกิเลสที่ผ่านทางรูปหรือทวารทั้งหกเข้ามา มันจึงเป็นวิบากจิต
กิเลสทำให้จิตไปยึดรูป ทำให้เกิดวิบากจิตขึ้น

ส่วนพระอรหันต์ แม้ในชาตินี้ท่านจะยังมีรูป แต่จิตท่านปราศจากกิเลส
จิตจีงไม่ยึดรูป สิ่งที่ผ่านมาทางทวารทั้งหก เป็นเพียงเหตุปัจจัย
เป็นเช่นนี้รูปในปัจจุบันจืงไม่ใช่วิบากอีกต่อไป จิตที่เกิดก็เป็นเพียงกิริยาจิต
เพราะไม่มีเจตนาในรูปปัจจุบัน

รูปจะวิบากได้เพราะจิต จิตจะวิบากได้เพราะกิเลสตัณหา
กิเลสตัณหาจะทำให้เกิดวิบากได้ ต้องอาศัยรูปหรือทวารทั้งหก
ถ้ากิเลสตัณหาหมดไป ทั้งรูปและจิตก็ไม่มีวิบาก

กฎแห่งกรรมที่เกิดกับพระอรหันต์ มันเกิดและมีผลที่รูป ไม่ไม่เกี่ยวกับจิต
วิบากจิต มันเกิดจากจิตไปยึดรูปไว้มันเหตุมาจากกิเลส จิตของพระอรหันต์
ปราศจากกิเลสแล้ว กรรมเก่าในอดีตเป็นเพียงสิ่งที่มากระทบกับรูป พระอรหันต์รู้แล้ว
ไม่ยึดไม่มีเจตนากับสิ่งที่มากระทบ แบบนี้จิตก็ไม่เป็นวิบาก

คุณโกวิทครับ ด้วยความปรารถดีครับ การจะอ้างอิงเพื่อมาสนับสนุนความเห็น
ด้วยมรรยาทอันกอบด้วยกุศลจิต ควรอ้างอิงแต่พุทธพจน์หรือพระไตรปิฎกนะครับ
ไม่ใช่นึกจะอ้างใครก็อ้าง อ้างแม้กระทั้งความเห็นในเว็บบอร์ด
การไม่รู้มันไม่ผิดและก็ไม่โง่หรอกครับ แต่การอ้างอิงโดยไม่ดูสถานะของคนที่ตัวอ้าง
ผมว่าคุณโกวิทกำลังดูถูกตัวเองนะครับ

ผมว่ามันเป็นนิมิต ที่เรียกว่า อุคคหนิมิต นิมิตนี้จะเกิดหลังจาก
การบริกรรม ที่เรียกว่าบริกรรมนิมิต
ถ้าเพ่งอุคคหนิมิต ต่อไปอีก จนลงลึกอีกจะเกิดปฏิภาคนิมิต

ที่เล่ามาเป็นเพียงทฤษฎี จะบอกจากประสบการณ์ให้ฟังครับ
ถ้าเรานั่งบริกรรมจนเป็นลักษณะแบบคุณนักศึกษา และถ้าเพ่งสิ่งที่เกิดขี้นต่อไปอีก
จนจิตตกภวังค์ มันจะเกิดวิปัสนูกิเลสขี้นครับ มันอาจจะเป็น รูป เสียงหรือนาม

เท่าที่ผมเคยผ่านมา มันเป็นนามครับ ว่ากันตามจริงผมโดนวิปัสสนูเล่นงานครับ
หมายความว่าโดนความคิดเป็นนิมิตหลอกเอาครับ นิมิตที่ว่ามีลักษณะเป็นอรูป
เป็นความว่างๆไม่มีสิ่งใดเลย หลงเพลินคิดว่าเป็นนิพพาน จะออกก็ออกไม่ได้
เป็นอยู่ตั้งนานกว่าจะรู้สึกตัว ตอนหลังพึ่งมารู้ว่ามันเป็นกิเลสมาหลอกเรา เลยเลิกครับ

เตือนเลยครับ ถ้ายังไม่มีสัมมาทิฐิ อย่ามานั่งกรรมฐานเพื่อนิพพานเลยครับ
ดีไม่ดีเดียวสติแตก เป็นบ้าไปซะก่อน
เอาแค่บริกรรมให้เกิดอุคคหนิมิต เพื่อให้จิตพักผ่อนก็พอ

อาจฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง เป็นเพราะผมเลิกทำมานานแล้วครับ
เลยอธิบายไม่เต็มร้อย

สรุป ความเห็นของท่านโฮฮับ คือ

พระอรหันต์ ไม่มี วิบากจิต

นึกแล้วเชียว ว่าท่านโฮ ต้องตอบได้

ขอบคุณครับสำหรับคำตอบ ยังไม่เลิกครับ ต้องไปต่อ กำลังสงสัยและพร้อมที่จะเรียนรู้ต่อไป

แต่ สังเกตุว่าเกิดขึ้นทั้งวันครับ แม้ขณะทำงานอยู่ เพราะใจจะจดจ่ออยู่กับ รูปขันธ์ พอ จดจ่ออยู่ที่รูปขันธ์ ก็ปรากฎนามขันธ์เด่นชัดขึ้น แต่พอนั่งสมาธิ ผมจะจดจ่อที่บริเวณหน้าอก หายใจเข้าออกมากกว่า ไม่ค่อยจดจ่อที่ตา ตอนนั่งสมาธิปีแรก ชอบจดจ่อให้ดวงตาให้เพ่ง แต่เลิกทำมานานแล้ว ตอนนี้กำลังสนใจเรื่อง วิญญาณขันธ์อยู่ ด้วยการรู้ทันวิญญาณขันธ์ว่าจะไปจับอยู่ที่อะไร ตอนนี้มีประสบการณ์ใหม่ คือเห็นเหมือนว่า วิญญาณขันธ์มีความอ่อนแรง และขยันสลับกันไป

เวทนา

เคยพิจารณาแบบนี้ไหมครับ

อะไรอ่อนแรง อะไรขยันกันแน่ครับ วิญญาณขันธ์ หรือสติเรา

คิดว่าเป็นวิญญาณขันธ์ครับ เพราะหากเรามีสติเข้าไปกำหนดรู้แล้วเราเห็นธรรมที่อยู่ตรงหน้าแปรสภาพ(ความจริงธรรมก็ เปลี่ยนสภาพอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว) ความแปรสภาพไปจึงแน่ใจว่า นามขันธ์ไม่เที่ยง วิญญาณขันธ์ก็ไม่เที่ยง เวทนาไม่เที่ยง (เช่น พอเราเอาสติไปอยู่ที่แขนเพราะเรารู้สึกว่าปวดแขน เรากลับไม่เห็นทุกข์ที่ขา ทั้งๆที่ขาก็ปวดเหมือนกัน)