มานั่งนึกดู...อะไรคือข้อมูล...และข้อมูลมีไปทำอะไร?

อวิชชา....มันก็ทำงานอัตโนมัต...มันมีเป้าหมาย...เป้าหมายมันก็คือความสุข
แต่สุขของมัน....เกี่ยวเนื่องด้วยรูป...คงอยู่ของรูป....จนเห็นว่า..รูปคือสุข....สุขคือรูป
(ดูได้...นักวิทยาศาสตร์...นักเศรษฐศาสตร์...วิชาการทั้งหลายมีขึ้นก็เพื่ออะไร?...เห็นหางของอวิชชาแล้วเน๊าะ..)

เพราะ...รูปเป็นความสุขของอวิชชา....เราจึงไม่เคยมีสุขกันจริง ๆ ซะที...(เราจะมีสุขกับสิ่งที่ต้องพลัดพรากได้อย่างไร?)

ทุกข์เท่าไร...อวิชชาก็ไม่เคยยอมถอยจากเป้าหมาย...ได้แต่หวังว่า...จะสำเร็จได้ในอนาคต...หวังแต่ว่าจะชนะธรรมชาติ...( ชนะอนิจจัง..ทุกขัง..อนัตตา..)

(ดูเถอะว่า....จะเป็นไปได้อย่างไร?..ที่พวกเรารู้..ก็เพราะพระพุทธเจ้า...พระอริยะเจ้า....ไม่อย่างนั้นไม่มีทางเลย...กราบ....กราบ.....กราบ)

อวิชชาก็มีความเพียร....อวิชชาก็มีมรรค...อวิชชาก็มีปัญญา...มีญาณเป็นอัตโนมัต...เพียงแค่เป้าหมายผิด...จึงเป็นมิจฉาญาณ....เป้าหมายเดิม ๆ...ทำงานด้วยโปรแกรมเดิม ๆ ...จากข้อมูลเดิม ๆ...มาชั่วนาตาปี..หาเหตุผลต้นเรื่องไม่มี....เหมือนเรือที่กัปตันกำหนดจุดหมายใว้แล้วเหล่ากะลาสีก็ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขยันขันแข็ง...

เรา...ทราบแล้วจากพระธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้...ว่ารูปไม่เที่ยง...เป็นทุกข์...แล้วก็จะอนัตตา....ก็เหมือนดั่งผู้โดยสารเรือทราบแล้วว่าหนทางข้างหน้า..เป็นเหว..เป็นหน้าผา..เป็นทางน้ำตก

จะทำอย่างไร...ก็เรือกำลังไปทางนั้น?....
คนมีกำลังมาก...ก็ฆ่ากัปตันยึดเรือสั่งกะลาสีหันหางเสือ..(รู้ง่ายสำเร็จง่าย..รู้ง่ายสำเร็จช้า..มีมากในสมัยพุทธกาล...)

คนมีกำลังน้อย...จะทำอย่างไร?...(รู้ช้าสำเร็จช้า...ก็พวกเรา ๆ ที่มานั่งหาทางกันอยู่นี้แหละ...ถ้ารู้เร็วสำเร็จเร็วก็พากันสำเร็จตั้งแต่สมัยพุทธกาลแล้วแหละ...ไม่มาถึงยุคนี้หรอก..555)

ไปกระซิบที่ข้างหูกัปตันซิว่า...ท่านคราบ...ข้างหน้าเป็นหน้าผาหุบเหวหรือเปล่าท่าน?...กัปตันจะไม่เชื่อทันทีหรอก...เราต้องเอาเหตุผลมาโน้มน้าวท่านกัปตันเขา...ชี้ให้เขาดูซิว่า...ร่างกายนี้มันสวยจริงมั้ยครับท่าน...มันสวยไม่จริงหรอกท่าน...น้ำเลือดน้ำหนองมีเต็มตัวเลยท่าน...อุจจาระปัสสาวะที่ท่านเกลียด...ก็มีในร่างกายนี้ทั้งน้านเลยท่าน...ใส่ข้อมูลให้ท่านกัปตันเขาคล้อยตามเรา...ใส่ไปเรื่อย ๆ..แล้วก็ต้องรู้จักสังเกตทีท่าท่านกัปตันเขาด้วย...ถ้าเขาเหนื่อยก็ให้เขาพักบ้าง...พักด้วยลมหายใจเข้าก็รู้..ออกก็รู้...ไม่ใช่ตะบี้ตะบันทำเดียวท่านกัปตันท่านเบื่อเอา...ไม่ฟังเราแล้วมันจะยุ่ง

เมื่อกัปตันท่านเริ่มจะเอ๊ะใจ...เราก็ใส่ไฟต่อ...ชวนท่านกัปตันดูต่อว่า...ท่านคราบ...ร่างกายนี้หรือร่างกายไหน ๆ...มันก็ไม่ใช่เรา...ดูซิท่านคนเกิดมีทุกวันก็ไม่เห็นมีใครแบกร่างกายมา...คนตายก็มีทุกวันก็ไม่เห็นมีใครแบกร่างกายนี้ไปสักคน...หาเหตุผลอะไรได้ก็ชี้ให้กัปตันดูไปด้วย...ทำไปเรื่อย ๆ..และอย่าลืมสังเกตท่าทีของกัปตันเขาด้วยละ....

ใส่ข้อมูลให้กัปตันไปเรื่อย ๆ...เมื่อเขาเชื่อ...เขาจะหันหัวเรือไปเอง

แล้วเมื่อไรจะรู้ว่าเขาเชื่อ?....เมื่อหัวเรือมันเปลี่ยนทิศทางแล้วนะซิ..อิอิ

วิชชา...กับ..อวิชชา...มันก็อยู่ที่เดียวกัน...ที่ท่านกัปตันเรือนั้นแหละ...เมื่อเรือถึงฝั่งเราก็ไม่ต้องใช้กัปตันแล้ว

ใส่ข้อมูลให้กัปตันเรื่อย ๆ ....

มีครูบาอาจารย์บางท่านกล่าวว่า...ไม่ว่าจะใช้สมาธิอบรมปัญญา..หรือว่าปัญญาอบรมสมาธิ..ผลมันก็เป็นสมถะเหมือนกันทั้งนั้น

เราจึงถึงบางอ้อ..ว่า..อ่อ...ที่สุดที่เราทำได้คือข้อมูล...มันคือข้อมูลอย่างเดียวเลย...กัปตันเขาทำงานของเขาเอง...เราไม่ใช่กัปตัน...กัปตันไม่ใช่เรา...กัปตันเป็นโปรแกรม..กัปตันเป็นญาณ..กัปตันเป็นปัญญา....ปัญญาอัตโนมัต

เล่นเอาเหนื่อยเลย...

อืม...เนาะ