เรื่องอดีตกับอนาคต นี่มันเป็น สามัญนิสัยของปุถุชนคนทั้งโลกอยู่แล้วที่จะติดอดีตห่วงอนาคตกันอยู่ตลอดเวลา สังเกตได้ชัดที่ .....ความคิด....ถ้าใครยังหยุดคิดไม่ได้ แสดงว่า ไม่ติด อดีต ก็อนาคต
จึงป่วยการป่วยประโยชน์ที่จะไปคุ้ยเขี่ยเรื่องที่พากันทำอยู่เป็นอาจิณกรรม

แต่การอยู่กับปัจจุบัน ทำงานอยู่กับปัจจุบัน นิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์นี่สิ เป็นของใหม่ ของพิเศษสำหรับปุถุชนคนธรรมดาผู้หนาด้วยกิเลส ตัณหา มานะ ทิฏฐิ อิจฉา วิจิกิจฉา มัจฉริยะ อนุสัย ทั้งหลาย
ใครไม่ได้มาพบพุทธศาสนาและคำสอนอันถูกต้องของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว เป็นไม่รู้คุณค่าของชีวิตที่อยู่กับปัจจุบันอารมณ์

กรัชกายเป็นนักวิชาการพุทธศาสนา นักวิจารณ์จับผิดผู้คน จะมาพาผู้ที่สนใจธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า ถอยหลังเข้าคลอง ไปศึกษาเรื่องอดีตอนาคตให้เสียเวลาอยู่หรือ ไม่ศึกษามันก็จมอยู่ในอดีตอนาคต ความครุ่นคิดที่หยุดไม่ได้กันอยู่แล้ว ปล่อยวางเสียๆ ความเชื่อความเห็นที่ยึดติดเก่าๆ

มาสนใจและศึกษา ปฏิบัติ และส่งเสริมกันให้เป็นพิเศษในเรื่องของปัจจุบันอารมณ์ การเจริญสติปัญญาอยู่กับปัจจุบันอารมณ์กันให้มากๆเถิด จะเกิดผลดีและเป็นคุณแก่ชาวโลก

"เป็นการคืนความสุขให้แก่ชาวโลกทันที"

พิสูจน์ได้เดี๋ยวนี้ หยุดความคิดให้ได้ 5 นาที ก็จะพบสุขทันที 5 นาที

อยู่กับปัจจุบันอารมณ์ กับหยุดความคิดได้ เป็นอันเดียวกัน

อยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ 5 นาที ก็มีสุข 5 นาที ถ้าอยากมีสุขเสวยสุขในชีวิตประจำวันก็ทรงสติปัญญาอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ ทำได้มากเท่าไรก็สุขมากเท่านั้น ชำนาญมากเท่าใดก็ เข้าถึงความสุขได้เร็วมากเท่านั้น.....นี่เป็นแค่ความสุขหรือรางวัลเบื้องต้นสำหรับผู้เดินทางถูกต้อง

และถ้าเขาทำได้จนเป็นนิสัย สุขอย่างยิ่งคือ มรรค ผล นิพพาน ย่อมจักเกิดแก่บุคคลผู้นั้นทันในชีวิตปัจจุบันนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

อ๋อๆ คืนความสุขให้กับ ปชช. คิกๆ ทันสมัยนะอาจารย์ มีตัดผมฟรีด้วยไหม

มีตัดกิเลสฟรี

อยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ เมื่อพิจารณากลับไปก็เป็นธรรมะขั้นพื้นฐานที่สำคัญคือ......การมีสมาธิในชีวิตและการทำงานนั่นเอง

เพราะถามีสติปัญญาอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ดีจริงๆ ความคิดนึกจะระงับไปคงเหลือแต่ความรู้อยู่กับสิ่งที่กำลังทำ จิตเป็นหนึ่งเดียวอยู่กับสิ่งที่กำลังสัมผัสกำลังทำ จะทำให้ประสิทธิภาพในการทำงานสูงสุด เพราะจิตใจไม่ฟุ้งเลื่อนลอยไปในเรื่องอื่น

ดังนั้นจึงควรมาฝึกหัดใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ให้เป็นนิสัย อุปนิสัยกันเถิด

อยู่กับปัจจุบัน....พูดได้ดี...

แต่หลง...นี้ซิ....แก้ไม่หาย

ผลมันชี้...

ก่อนอื่นใดขอดีใจกับการฟื้นคืนกลับมาของลานธรรมจักรหลังจากสลบไปเป็นสัปดาห์

โมหะอวิชชาหรือความหลง เป็นสังโยชน์กลุ่มสุดท้ายต้องตายด้วยอรหัตมรรคเท่านั้น มรรคต้น 3 มรรคเพียงทำให้เบาบางจางลงแต่ไม่หายขาด

มีผู้คนมากกลุ่มที่เข้าใจผิดว่าอริยบุคคลชั้นต้นต้องไม่หลงเพราะไปยึดตำราและคำว่าอริยะมากเกินไปจนลืมความจริงอันต้องเป็นไปโดยธรรมชาติตามลำดับ

ตั้งมั่อยู่กับปัจจุบันอารมณื์ไปไม่หยุดยั้งทุกอย่างจะจบลงโดยสมบูรณ์ที่ปัจจุบันอารมณ์นั่นแหละโดยมิต้องสงสัยลังเลใจใดใด

"ปัจจุปันนัญจะ โยธัมมัง ตัตถะตัตถะ วิปัสสติ อะสังหิรังอะสังกุปปัง ตังวิธรามนุพรูหเย"

"ผู้ใดเห็นธรรมอันเกิดขึ้นเฉพาะหน้าในที่นั้นอย่างแจ่มแจ้ง ไม่ง่อนแง่นคลนแคลน เขาควรพอกพูนอาการเช่นนั้นไว้"

นี่คือตัวประเด็นคำสอนเรื่องปัจจุบันอารมณ์ซึ่งมีอยู่เพียงสั้นๆเพียงเท่านี้ แต่มีคุณค่าอย่างมหาศาลในการปฏิบัติธรรม

ยกเรื่องปัจจุบันอารมณ์ที่คุณรสมนมีเมตตาและกรุณาเปิดประเด็นไว้ มาให้อ่านกันดูอีกทีเผื่อจะมีช่องทางให้ผู้สงสัยได้ศึกษาหลายแง่มุมครับ