ส่วนปิติ ความสงบ เย็นใจ ความน้อมใจเชื่อ ความมีสติที่คมชัด ย่อมเกิดขึ้นพระโยคาวจรที่ฉลาดก็ต้องไม่ยึดมั่นถือมั่น
ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเราเป็นของเรา เพราะมันไม่เที่ยง เป็นทุกข์เมื่อมันปรวนแปรไป และเป็นอนัตตา ก็เท่านั้น
สำหรับอุเบกขา ถึงแม้จะเป็นกุศลทั้งหมด อุเบกขาก็ยังเป็นสังขาร ก็ต้องนำมาพิจารณาวิปัสสนาว่า อุเบกขานี้ก็ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาเช่นกันแล้วอุปกิเลสแห่งจิตเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้น ก็จะเจริญขึ้นเป็นสัมมาสติ สัมมาสมาธิ ในฌาน ๔ ได้ง่ายๆ เพื่อสัมมาญานะ เพื่อสัมมาวิมุติ

หรือถ้าดูจากวิสุทธิ 7 จะเห็นว่าเป็นช่วงการปฎิบัติเพื่อเข้าถึง มัคคามัคคญาณทัสสนวิสุทธิ เปรียบดังการนั่งรถ ๗ ผลัดเพื่อ อนุปาทาปรินิพพาน
ตัวอย่างที่เกิดจากสภาวะที่ปฎิบัติเมื่อแสงหรือโอภาสเกิด แสงจะปรากฏพุ่งออกมาจากหน้าผากเต็มส่วนหน้าผากส่วนบน
เมื่อเราหลับตาภาวนาเหมือนเราลืมตาเข้าสู่โลกอีกโลกหนึ่งซึ่งสว่างเวิ้งว้างไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เหมือนมันคอยภาพมาปรากฎ และก็มีนิมิตมาปรากฏมากมาย เช่นภพภูมิเทวดา หรือภาพนิมิตพระพุทธรูปนั่งปรางสมาธิ สีทองอร่ามทั้งองค์
แสงสีทองเข้าตาวาบ ลอยนิ่งอยู่ตรงหน้าอย่างนั้นก็มี และเมื่อออกจากสมาธิภาวนาแล้ว ขณะลืมตาตื่นขึ้นมา นิมิตพระพุทธรูปสีทองอร่ามนั้นยังลอยอยู่ข้างหน้าเราตลอดเวลาทั้งวันขณะปฎิบัติภารกิจประจำวันก็มี การละนิมิตเหล่านี้ก็ละง่ายๆ ก็นำรูป นำแสงหรือโอภาส นำปิติ สุข ฯลฯ นั้นมาพิจารณาวิปัสสนาไปว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
ดังคำสอนของพระพุทธองค์ในราหุลสูตร ที่ว่า
“...รูปอย่างใดอย่างหนึ่ง ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต
และปัจจุบัน เป็นภายในหรือภายนอก หยาบหรือละเอียด เลวหรือประณีต อยู่ในที่ไกลหรือ
ในที่ใกล้ บุคคลพิจารณาเห็นรูปทั้งหมดนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริง อย่างนี้ว่า
นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเราแล้ว ย่อมหลุดพ้นเพราะไม่ถือมั่น.
เวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง สัญญาอย่างใดอย่างหนึ่ง สังขารเหล่าใดเหล่าหนึ่ง วิญญาณอย่างใด
อย่างหนึ่ง ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน เป็นภายในหรือภายนอก หยาบหรือละเอียด
เลวหรือประณีต อยู่ในที่ไกลหรือในที่ใกล้ บุคคลพิจารณาเห็นวิญญาณทั้งหมดนั้น ด้วยปัญญา
อันชอบตามความเป็นจริง อย่างนี้ว่า นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา
แล้ว ย่อมหลุดพ้นเพราะไม่ถือมั่น. ดูกรราหุล เมื่อบุคคลรู้อยู่ เห็นอยู่อย่างนี้แล ใจจึงจะ
ปราศจากอหังการ มมังการ และมานานุสัย ในกายที่มีวิญญาณนี้ และในสรรพนิมิตภายนอก
เป็นของก้าวล่วงด้วยดีในส่วนแห่งมานะ สงบแล้ว หลุดพ้นดีแล้ว.”

การวิปัสสนาอุปกิเลสทั้ง ๑๐ นี้ ตัวหลักๆ ก็คือแสง โอภาสนี้ และนิมิต รวมทั้งนิมิตที่เกิดจากการเจริญสติปัฎฐาน ๔
คือ รูปนิมิตอาการ ๓๒ อสุภ อสุภา ต่างๆ ก็ให้นำมาพิจารณาว่าเป็นเพียงธาตุ สักแต่ว่าธาตุเท่านั้น มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และเป็นอนัตตา นิมิตทั้งนอกและในนี้ก็จะดับไปพรึบ ป่นเป็นธาตุดิน เป็นฝุ่นผงสีดำ สลายเป็นธาตุดินไปทั้งหมด พิจารณาอย่างไรๆ ก็ไม่ปรากฏนิมิตกายนี้อีกต่อไป สมาธิก็จะบรรลุสัมมาสมาธิ อันมีอุเบกขาอันเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ เพื่อสัมมาญานะ และสัมมาวิมุติ อันเป็นการดับสังโยชน์ได้ทั้งหมด
ละอวิชชา ละกิเลสอาสวะได้หมดสิ้น อันเป็นการเจริญญาณที่เป็นโลกุตระ อันเป็นเครื่องออกไปจากโลก นำไปสู่นิพพาน
สติก็จะเป็นสตินทรีย์ เป็นสติพละ เป็นสัมมาสติ สติสัมโพชฌงค์ อันเป็นองค์แห่งมรรค สมาธิก็จะเป็นสมาธินทรีย์ เป็นสมาธิพละ สัมมาสมาธิ สมาธิสัมโพชฌงค์ อันเป็นองค์แห่งมรรค นับเนื่องในมรรคค่ะ เพื่อบรรลุนิพพาน อันเป็นที่สิ้นสุดวัธทุกข์ เพราะขันธ์อันเป็นไปในภูมิ ๓ นี้ล้วนทุกข์ ไม่เที่ยง และเป็นอนัตตา

...รับคำขอบคุณค่ะ...

และก็ขอบคุณ ที่คุณได้เปิดใจต่อการทบทวนการสนทนา

... จริง ๆ เวลาที่คุณวลัยพรเปิดตัวเปิดใจต่อการสนทนา

รุกบ้างในบางที ไม่เสียหาย
ถอยบ้างในบางครั้ง มันทำให้บรรยากาศในการสนทนาดูดี...ค่ะ

หลาย ๆ ท่านในนี้ ก็คงอยากจะมีโอกาสได้สนทนาธรรมกับคุณวลัยพร...นั่นล่ะ

ท่านเช่นนั้นที่แอบทิ้งท้ายไปแบบ งอน งอน ก็คงจะแอบนั่งอมยิ้มแล้วล่ะ...

...