ท่านเช่นนั้น เอาอีกเอ้า แนะนำเหตุปัจจัยของสติปัญญาหน่อยเอ้า

บอกไปแล้ว
แต่ กรัชกาย ไม่เห็น .....

การบอกด้วยสิ่งที่ถูกต้อง คือให้สุตตะที่ถูกต้องแก่กรัชกาย
ส่วนโยนิโสมนสิการ ต่อคำบอก เป็นหน้าที่ของกรัชกาย

เหตุปัจจัยให้เกิดปัญญา ......
มีกัลยาณมิตรที่แนะนำสิ่งที่ถูกต้อง
ฟังให้ถูก
คิดพิจารณาให้ถูก
ถามในสิ่งที่กังขา
ปฏิบัติในศีล
ปฏิบัติในสมาธิ

ศัพท์ที่ยกมา ทั้งสติปัญญา สติสัมปชัญญะ ไม่ใช่ศัพท์สวยๆ แต่ทุกคำล้วนอธิบายได้
ส่วนที่ลงความเห็นว่าพร่ำเพ้อไปเรื่อยๆ ...... ล้วนเกิดจากความคิดปรุงแต่งของกรัชกาย
ที่ไม่ใส่ใจลงไปศึกษา รู้เกิดความขวนขวายที่จะทำความศึกษาอย่างจริงจัง

อย่างนี้ ก็คือ กรัชกายอ่อนในสุตตมยปัญญา

ตัวอย่างอื่นๆ ไม่ใช่เป็นเรื่องน่าสนใจ
ปัญหาของกรัชกายเอง ยอมรับหรือไม่เท่านั้น เอง

อะไรนักก็ไม่รู้เช่นนั้น บอกให้เอาแต่เนื้อๆ พอที่ผู้ปฏิบัติจะนำไปแก้ปัญหาเองได้

ถามว่าเช่นนั้นจะแก้ปัญหายังไง น่อย บอกให้เราสารภาพ คิกๆๆ

ยอมรับไหมว่า
กรัชกาย เข้าใจสภาวะของแม่นางคนนั้นผิด เพราะกรัชกายรู้ไม่เพียงพอ

บอกตรงๆนะขอรับ เช่นนั้น ไม่มีหลักการภาคปฏิบัติ อย่าง่เด่งก็แค่ยกเอาศัพท์ทางธรรม เช่น สติสัมปชัญญะ สมาธิ ฯลฯ นั่นนี่แล้วก็หลับตาจินตนาการว่า ต้องยังงี้ยังงั้น ถึงจะนั่นจะนี่ แค่นี้
เช่นนั้นรับได้ไหมครับ

ผิดตรงไหน ชี้มาตรงที่ผิด

กรัชกาย กลับไปอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ สามรอบ

มันเยอะแยะ กลับไปอ่านตั้งสามรอบเวรกรรม คิกๆๆ

เช่นหยิบตรงนั้นมากว่าน่า

ยกมาเลยนี่ เช่นนั้น แนะนำเหตุปัจจัยให้เกิดสติปัญญาหน่อยว่าไป เอ้า

เช่นนั้น น้อมรับคำเหล่านั้นและนำไปศึกษาใคร่ครวญ
ขอบคุณครับ

ที่กรัชกายยังไม่จบเลย
อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ

ถูกต้องขอรับ รู้จักประเมินสิ่งที่ตนรู้ ไม่รู้ กรัชกายพูดจริงๆ เช่นนั้น ไม่เช้าใจสภาวธรรมของนามรูปขอรับ ถ้าถามว่า รู้ได้ยังไง ตอบ รู้ได้ตรงที่เอาตัวอย่างภาคปฏิบัติมาถาม แต่เช่นก็เฉไปเรื่องอื่น ไปยกสติปัญญา ยกศีล ยกสมาธิ ยกกัลยาณมิตรมา เขาถามอย่างตอบอย่าง คือตอบตามที่ตนเองรู้ ไม่รู้ตามที่เขาถาม ถูกไหมขอรับ

เรื่องอาราย