คบกันมาตั้งนานอ่านข้อเขียนกันมาจนเบื่อ กบยังมองไม่ออกหรือว่า อโศกะบอกวิธีทำลายเหตุด้วยปัญญามาตลอด

หากว่าเป็นปัญญา....มันจะมีสัญญาณบางอย่าง..บอก
ไม่ใช่..แค่ปากพูด..

ปัญญาที่เป็นภาวนามยปัญญาจริงๆ มันไม่เกี่ยวกับสัญญาหรือสัญญาณอะไรเลยนะกบ เพราะภาวนามยปัญญา มันรู้ที่ใจตรงๆโดยมิต้องนึกคิด

คนไม่เข้าใจ...ก็ไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น..แหละ...

การรู้..ด้วยสติ...กับ...รู้ด้วยด้วยปัญญา.( อย่างในวิปัสสนาญาน9)...นี้มันต่างกัน..

ส่วนใหญ่ (ความจริงคือเป็นทุกคน)...จะเข้าข่างตัวเอง..ว่า..ที่ฉันรู้...ฉันรู้แบบปัญญา..นะ

อิอิ..

กว่าจะรู้ว่าผิด...ก็ต่อเมื่อเดินออกมาได้จากจุดนั้น...ทั้งนั้นเลย

พระพุทธองค์ ประกาศ มัชฌิมปฏิปทา
asoka ก็ตั้งหัวข้อ ว่าอยู่ตรงไหน
ซึ่งเป็นการตั้งคำถามที่ดูประหลาด น่าอัศจรรย์
คำถามที่ควรจะเป็นคือ ปฏิบัติอย่างไร จึงเป็นมัชฌิมปฏิปทา....

asoka แสดงไว้ว่า "ทางสายกลางนั้นอยู่ระหว่าง ความยินดี กับ ความยินร้าย"
ซึ่งยังห่างไกลมากต่อการปฏิบัติตั้งแต่เบื้องต้นจนถึงที่สุดในพระศาสนา

asoka : มัชฌิมปฏิปทานั้น ครอบคลุมไปตลอดศีล สมาธิ ปัญญา จนกระทั่งบรรลุจุดมุ่งหมายสูงสุดคือนิพพาน
พระสูตรที่แสดงไว้อย่างครอบคลุมในหนทางปฏิบัตินี้ และทำได้อย่างชัดเจน
สามารถภาวนาได้ ตั้งแต่ระดับ ศีล สมาธิ และปัญญา ประจักษ์แจ้งแก่ผู้ปฏิบัติได้ด้วยตนเอง
มีอยู่พระสูตรหนึ่ง

เปิดตามลิงค์นี้นะ asoka แล้วอย่านิ่งเฉยให้ดับไปต่อหน้าต่อตาล่ะครับ

http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... agebreak=0
สัลเลขสูตร

พระพุทธองค์แสดงแก่พระจุนนะ
แล้วกล่าวตอนท้ายดังนี้
" [๑๐๙] ดูกรจุนทะ เหตุแห่งธรรมเครื่องขัดเกลา เราได้แสดงแล้ว เหตุแห่งจิตตุปบาท
เราได้แสดงแล้ว เหตุแห่งการหลีกเลี่ยง เราได้แสดงแล้ว เหตุแห่งความเป็นเบื้องบน เราได้
แสดงแล้ว เหตุแห่งความดับสนิท เราได้แสดงแล้ว ด้วยประการฉะนี้ ดูกรจุนทะ กิจอัน
ใดที่ศาสดาผู้แสวงหาประโยชน์ เอ็นดูอนุเคราะห์ แก่เหล่าสาวกจะพึงทำ กิจนั้นเราทำแก่เธอ
ทั้งหลายแล้ว ดูกรจุนทะ นั่นโคนไม้ นั่นเรือนว่าง เธอทั้งหลายจงเพ่งพินิจเถิด อย่าประมาท
อย่าได้เป็นผู้มีความเดือดร้อนในภายหลังเลย นี้เป็นคำสอนของเราสำหรับเธอทั้งหลาย ฉะนี้แล"

ซึ่งหมายความว่าเมื่อพระองค์แสดงธรรมจบลง ก็ให้พระจุนนะไปทบทวนสิ่งที่พระองค์แสดงอย่างชัดเจนอย่างนั้นให้ประจักษ์แจ้งแก่ใจ

asoka อ่านแล้ว ก็จงเพ่งพินิจเถิอ อย่าประมาท อย่าได้เป็นผู้มีความเดือดร้อนในภายหลังเลย
คงไม่ต้องทำสำเนาพระสูตรนี้ แปะไว้นะครับ asoka

อนุโมทนากับคุณเช่นนั้นที่มาชี้แนะสนทนา

หลักและวิธีการที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ดังอ้างพระสูตรมาให้อ่านนั้น นั่นคือภาคทฤษฏี หรือปริยัติศาสนา ผมฟังและยอมรับอยู่เป็นเบื้องต้น

แต่ประเด็นของกระทู้นี้ผมต้องการเน้นชี้ลงไปที่ ปฏิปัติศาสนา คือภาคปฏิบัติหรือการลงมือปฏิบัติจริงๆดังที่พระบรมศาสดาทรงทิ้งท้ายไว้ให้เสมอว่า


ผมได้ยกตัวอย่างของหัวใจสำคัญของสติปัฏฐาน 4 มาให้ดูแล้วว่า

"วิเนยยะโลเก อภิชฌาโทมนัสสัง" เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลก

นั่นคือตัวปฏิบัติการของการเดินทางสายกลางซึ่งมันก็พอแปลความหมายให้เห็นได้ว่า

ทางสายกลางมันอยู่ระหว่าง ความยินดีกับความยินร้ายนั่นแหละ

ระหว่างกลางของความยินดียินร้ายก็คือ เฉย ใช่ไหมล่ะครับคุณเช่นนั้น

มาถึงตอนนี้คุณกบก็มาซักไซ้ไล่เรียงลองภูมิแสดงภูมิให้รู้ว่าเฉย ต้องเฉยยังไง
คุณ student ก็มาช่วยตอบไว้อย่างสวยงามถูกต้องว่าต้อง เฉยแบบอนัตตา
ซึ่งตรงกับที่ผมให้คำศัพท์ใหม่แก่ทุกคนว่า

"เฉยไร้เหตุ"

เพื่อทดสอบว่ากบจะรู้จักสิ่งที่เรียกว่า "เหตุ" นั้นไหม? แต่กบกลับอมภูมิไม่ยอมตอบ หรือไม่มีภูมิที่จะตอบก็ไม่ทราบ แล้วนี่ยังแลบแหลมไปถึงเรื่องญาณ 16 อีกด้วย โดยสำคัญว่าใครไม่รู้เท่าจึงพูดออกมาอย่างที่เห็น

ไม่ต้องแตกหน่อแตกประเด็นออกไปไกลกันหรอกนะครับ

ง่ายๆ สบายๆ หลักปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงทางสายกลางที่พระพุทธเจ้าทรงสอนคือ

"เฉย" นั่ง ยืน เดิน นอน เฉยๆ ทำให้ใจเข้าถึงความเฉยโดยสมบูรณ์หรือความเฉยที่ไร้เหตุได้ มรรค ผล นิพพานก็ไม่ไกลหรอกชาตินี้

ใครว่าหลักการและวิธีนี้ไม่ใช่ ไม่จริง ก็ลองมานั่งเฉยกันดูสิ เฉยให้ได้ทั้งกายและใจ รอบละ 1 ชั่วโมง วันละ 1 -3 ครั้ง แล้วแต่เวลาและโอกาสของใครจะอำนวยให้ ทำเช่นนี้แล้วย่อมหวังได้ถึงผลอย่างใดอย่างหนึ่งของมรรค 4 ผล 4 นิพพาน 1 ทันในเวลาไม่เกิน 7 ชั่วโมง 7 วัน 7 เดือนและไม่มีเกิน 7 ปี ดังที่พระบรมศาสดาตรัสรับรองไว้

เฉย...ไม่ใช่ประตูทางออก

ผมพูดถึงเลข 9 ไม่ใช่เลข16
แต่หากอโสกะคิดว่า...มันคนละเรื่อง...
ผมว่า..อโสกะ..ตลกมากเลย..
ที..คุณstudent พูดคำว่าอนัตตา...อโสกะว่าตรงใจ
พอผมว่า..วิปัสสนาญาณ9 อโสกะว่า..ไม่ตรงประเด็น..
555...

แสดงว่าอโสกะ..ไม่รู้เรื่องอะไรเลย...ไม่เคยผ่านความรู้สึกอะไรเลย...
จะนิ่งเฉย..เป็นหัวตอ...อีกนานมั้ยท่าน


ถ้าว่าด้วยเรื่องปัญญาเป็นเรื่องไกล....
จะนิ่งเป็นหัวตอ...ไปอีกนานมั้ย..

แต่ถ้าสามารถมาอยู่ตรงเฉยได้จนชำนาญ เฉยจะพาไปพบทางออกเองโดยธรรม

แค่สมุทัย เหตุทุกข์ ยังไม่รู้จัก อธิบาย ตอบคำถามไม่ได้ ป่วยประโยชน์อะไรที่จะไปพูดถึงเรื่องญาณ 9 ญาณ 16 นะกบ

ยังไม่หายตลก....เรย..

อโสกะ...ยังไม่เห็น..อีกรึคับ?

สภาวะธรรมบางอย่าง เหมาะสำหรับที่จิตจะอาศัยเป็นวิหารธรรม

ซึ่ง วิหารธรรม ยังไงก็คือ ที่ตั้งอาศัยของจิต
จิตนักปฏิบัติเขาจะแยกแยะออกอยู่แล้วว่า วิหารธรรมเช่นไร ที่เหมาะต่อจิตในการเข้าไปตั้งอาศัย
วิหารธรรมอันเป็นที่ตั้งที่ สงบ ระงับ สันติ เป็นเพียงที่อยู่ชั่วคราวอันเป็นสุขของนักปฏิบัติ

ซึ่ง ผู้ปฏิบัติจะหมายเอาความชำนาญซึ่ง วิหารธรรม เพื่อ...ธรรมอันใดล่ะ

การหมายมั่นในการจะไปตั้งอยู่ในวิหารใด จิตก็คงไม่ได้อยู่ในวิหารนั้นแล้วล่ะ

การสลัดออกซึ่ง......อารมณ์อันเป็นอุปสรรค์
การสลัดออก คือหนทางที่จะได้เห็นอาการที่จิตจะไม่หมายมั่นในอารมณ์
และไม่หมายที่จะเข้าไปตั้งอาศัยในอารมณ์ต่าง ๆ

...

ซึ่งนักปฏิบัติก็แค่มองดู จิตที่ค่อย ๆ สลัดอารมณ์ต่าง ๆ ทิ้งไปโดยลำดับ ๆ



จิต + เจตสิก เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา
ไม่มี วิหารธรรม ใด ... ที่...น่าหมายยึดไว้

ต้องเข้าใจจิตกับการอาศัยตั้งอยู่ในอารมณ์เพียงชั่วครู่ ชั่วคราว แล้วก็ไป

คือ...ถ้าหมายจะเอาเฉยให้ชำนาญ

เอกอนว่า ... ละโลภ ละโกรธ ละหลง ให้ชำนาญดีก่า

ผมบอกถึงเบื้องหลังของการที่จะเฉยได้จนชำนาญนั้นมันต้องผ่านกระบวนการละความยินดียินร้าย ซึ่งมันคือกระบวนการทำลายกิเลสตัณหานั่นแหละ
เฉยได้มากได้ดีเท่าไหร่ โลภ โกรธ หลง ก็เบาบางไปได้มากเท่านั้น

แต่ในกระบวนการสู่ความเฉยนี้ เน้นไปที่การทำลายเหตุทุกข์คือ อัตตาและมานะทิฏฐิอันซ่อนอยู่เบื้องหลังตัณหาโดยตรง

คุณเอก้อนเคยลองนั่งให้มันเฉยได้เป็นชั่วโมงๆหรือยังล่ะครับ ถ้ายังก็ขอให้ทดลองพิสูจน์ดูก่อนแล้วจะเข้าใจลึกซึ้งในเรื่องที่อโศกะตั้งขึ้นมาเป็นกระทู้นี้