Onion_L
กรัชกายกำลังจะตกนรกทั้งเป็นแล้วเพราะกล่าวมุสาวาทและให้ร้ายผู้บริสุทธิ์ คนที่เขารักษาศีลข้อที่ 5 ไว้ได้ดี ไม่ดื่มสุรา ทั้งที่กลั่นแล้วและยังไม่ได้กลั่น ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งเสพย์ติดและการพนันมาตลอดชีวิต กลับจะมาถูกกรัชกายตู่ว่าลับหลังดื่มเป็นขวดๆ บาปหนักนะกรัชกาย
:

นั่นๆ ไม่ดื่มสุราข้อเดียว ข้ออื่นๆ ทำเละหมด

ข้อเดียวยังเอาไม่ลง เลยพาลต่อไปข้ออื่นๆอีก แสดงว่ากรัชกายคงเละเทอะมาหมดแล้ว
เดาและขี้ตู่ใส่ร้ายผู้อื่นด้วยความมืดมัวลุ่มหลง ....นี่กรัชกายกำลังทำผิดศีลข้อที่ 4

ปัจจุบันที่นั่งตอบกระทู้อยู่นี้ อย่าว่าแต่ศีล 5 ข้อเลย แม้ศีล 8 ศีล 10 หรือ 227 ข้อ อโศกะก็ยังมิได้ทำผิดข้อไหนเลย

โอ..อโศก ศีล 227 เป็นศีลของภิกษุนะ คิกๆๆ ได้ก็ได้ ok แต่ยังสู้ผู้หญิงคือภิกษุณีไม่ได้ ภิกษุณีมีศีลตั้ง 311 (ถ้าจำไม่ผิด) ข้อ อโศกรักษาได้ป่าว ปาดโธ่ ก็ไอ้แค่ 227 จะอะไรนักหนาขอรับ

อย่าว่าแต่ศีลภิกษุณี 311 ข้อเลย แม้จะมีข้อศีลบัญญัติถึงหมื่นข้อ ก็จะรักษาได้ไม่ล่วง เพราะ

รักษาที่ใจให้เจริญเดินอยู่บนทางแห่งมรรคมีองค์ 8 ได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ศีลทุกข้อเขาก็จะสมบูรณ์ตามไปเอง

สติ สัมปชัญญะ ปัญญา เมื่ออยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ดีแล้ว ย่อมไม่ตกอยู่ใต้อำนาจของความยินดียินร้าย กรรมทั้งหลายที่จะเกิดก็กลายเป็นอโหสิ มีชีวิตอยู่ไปได้ด้วยเหตุและผลมิใช่อารมณ์ ความจมลงในโอฆะทั้ง 4 จึงไม่อาจจะมีขึ้นได้ เหลือชีวิตที่อยู่ด้วยแรงส่งแห่งวิบาก เหตุปัจจัย ขันธ์สิ้นไป ก็สิ้นหมด งดวนเวียน

Onion_L
กรัชกายกำลังจะตกนรกทั้งเป็นแล้วเพราะกล่าวมุสาวาทและให้ร้ายผู้บริสุทธิ์ คนที่เขารักษาศีลข้อที่ 5 ไว้ได้ดี ไม่ดื่มสุรา ทั้งที่กลั่นแล้วและยังไม่ได้กลั่น ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งเสพย์ติดและการพนันมาตลอดชีวิต กลับจะมาถูกกรัชกายตู่ว่าลับหลังดื่มเป็นขวดๆ บาปหนักนะกรัชกาย

อย่าว่าแต่ศีลภิกษุณี 311 ข้อเลย แม้จะมีข้อศีลบัญญัติถึงหมื่นข้อ ก็จะรักษาได้ไม่ล่วง เพราะ

รักษาที่ใจให้เจริญเดินอยู่บนทางแห่งมรรคมีองค์ 8 ได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ศีลทุกข้อเขาก็จะสมบูรณ์ตามไปเอง

สติ สัมปชัญญะ ปัญญา เมื่ออยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ดีแล้ว ย่อมไม่ตกอยู่ใต้อำนาจของความยินดียินร้าย กรรมทั้งหลายที่จะเกิดก็กลายเป็นอโหสิ มีชีวิตอยู่ไปได้ด้วยเหตุและผลมิใช่อารมณ์ ความจมลงในโอฆะทั้ง 4 จึงไม่อาจจะมีขึ้นได้ เหลือชีวิตที่อยู่ด้วยแรงส่งแห่งวิบาก เหตุปัจจัย ขันธ์สิ้นไป ก็สิ้นหมด งดวนเวียน

ในที่สุดวลัยพรก็อดรนทนไม่ได้ทั้งๆที่เคยพูดคุยกันไว้ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันแล้ว ทางใครทางมัน เรื่องของใครของมัน

เมื่อวลัยพร แส่

อย่าว่าแต่ศีลภิกษุณี 311 ข้อเลย แม้จะมีข้อศีลบัญญัติถึงหมื่นข้อ ก็จะรักษาได้ไม่ล่วง เพราะ

รักษาที่ใจให้เจริญเดินอยู่บนทางแห่งมรรคมีองค์ 8 ได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ศีลทุกข้อเขาก็จะสมบูรณ์ตามไปเอง

สติ สัมปชัญญะ ปัญญา เมื่ออยู่กับปัจจุบันอารมณ์ได้ดีแล้ว ย่อมไม่ตกอยู่ใต้อำนาจของความยินดียินร้าย กรรมทั้งหลายที่จะเกิดก็กลายเป็นอโหสิ มีชีวิตอยู่ไปได้ด้วยเหตุและผลมิใช่อารมณ์ ความจมลงในโอฆะทั้ง 4 จึงไม่อาจจะมีขึ้นได้ เหลือชีวิตที่อยู่ด้วยแรงส่งแห่งวิบาก เหตุปัจจัย ขันธ์สิ้นไป ก็สิ้นหมด งดวนเวียน

แหย่เข้ามาเช่นนี้ ความจริง ความลับที่วลัยพรปกปิดตนเองไว้ตั้งนานด้วยภาพพจน์ที่ดีเป็นนักวิชาการผู้มั่นในการเผยแพร่ธรรมะจากพระโอษฐ์ ก็ถูกเปิดเผย ว่าวลัยพรก็ไม่แตกต่างจากปุถุชนคนธรรมดาทั้งหลายที่จะ

แอบติดตามผลงานของวลัยพร

เห็นใครดีเด่นดังเกินหน้าไม่ได้ต้องอิจฉา มียินดียินร้าย โลภ โกรธ หลง มิจฉาวาจา หาเรื่องว่ากล่าวดังวจีกรรม กายกรรม มโนกรรมที่ตนทำแทรกมาในกระทู้นี้ ลองกลับไปวิเคราะพิจารณาคำพูดของตนให้ดีว่ามีคำพูดที่ผิดจากโอวาทปาติโมกข์ข้อนี้ไหม

"การไม่พูดร้าย การไม่ทำร้าย" (อนูปวาโท อนูปฆาโต)

"การสำรวมระวังในปาติโมกข์" (ปาติโมกเขจะสังวโร)

คำพูดที่วลัยพรเข้าใจผิดว่าเป็นเช่นคำแช่งด่านั้น จงกลับไปวิเคราะห์ดูให้ดีด้วยสติปัญญาที่ไม่เอียง ก็จะได้พบว่าล้วนเป็นคำแนะนำตักเตือนให้มีความละอายเกรงกลัวต่อบาป และชี้ให้เห็นผลหรือวิบากแห่งอกุศลจิตอกุศลกรรมที่จักเกิดขึ้นให้ผู้ทำได้รับในภายภาคหน้าทั้งสิ้น

วลัยพร อ้างธรรมคำสอนตรงจากพระพุทธเจ้า แต่แล้วก็เอาความเห็นตามความชอบถนัดของตนมาบิดเบือนธรรม ดังเช่นเรื่องปัจจุบันอารมณ์ล้วนมีแต่ที่ ผัสสะ นั้นก็เป็นการทำให้ผู้ศึกษาธรรมไขว้เขวอยู่ อโศกะดูแล้วอยากเตือนแต่ไม่อยากยุ่ง วลัยพร แจมมาก่อน เลยขอฝากเตือนกลับมาด้วยนะจ๊ะ

ลึกๆยังปารถนาดีกับวลัยพร แอบติดตามผลงานของวลัยพร คนขี้งอนแต่ใจงามอยู่เสมอนะ

:b12:

วลัยพร อ้างธรรมคำสอนตรงจากพระพุทธเจ้า แต่แล้วก็เอาความเห็นตามความชอบถนัดของตนมาบิดเบือนธรรม ดังเช่นเรื่องปัจจุบันอารมณ์ล้วนมีแต่ที่ ผัสสะ นั้นก็เป็นการทำให้ผู้ศึกษาธรรมไขว้เขวอยู่ อโศกะดูแล้วอยากเตือนแต่ไม่อยากยุ่ง

แหม่ จะเก่งเกินพระพุทธเจ้าไปแล้วมั๊ง นี่แหละความหลงในสังสารวัฏ



สภาวะ หรือ สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต
ทั้งที่มีเกิดขึ้นในการดำเนินชีวิต และเกิดขึ้น ขณะจิตเป็นสมาธิอยู่

โดยสภาพธรรม ตามความเป็นจริง ของสิ่งที่เกิดขึ้นนี้
เป็นลักษณะอาการ ที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริง ของสิ่งที่เรียกว่า ผัสสะ

ว่าด้วยผัสสะ

ภิกษุ ท. ! อาศัยตากับรูป เกิด จักขุวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางตา) ขึ้น,
อาศัยหูกับเสียง เกิด โสตวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางหู) ขึ้น,
อาศัยจมูกกับกลิ่น เกิด ฆานวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางจมูก) ขึ้น,
อาศัยลิ้นกับรส เกิด ชิวหาวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางลิ้น) ขึ้น,
อาศัยกายกับโผฏฐัพพะ เกิด กายวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางกาย) ขึ้น,
และอาศัยใจกับธรรมารมณ์ เกิด มโนวิญญาณ (ความรู้แจ้งทางใจ) ขึ้น ;

ความประจวบกันแห่งสิ่งทั้งสาม (เช่น ตา รูป จักขุวิญญาณ เป็นต้น แต่ละหมวด) นั้น
ชื่อว่า ผัสสะ.

เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงเกิดมีเวทนา อันเป็นสุขบ้าง ทุกข์บ้าง ไม่ทุกข์ไม่สุขบ้าง.

บุคคลนั้น เมื่อ สุขเวทนา ถูกต้องแล้ว ย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ เมาหมกอยู่,
อนุสัยคือราคะ ย่อมนอนเนื่อง อยู่ในสันดานของบุคคลนั้น.

เมื่อ ทุกขเวทนา ถูกต้องแล้ว ย่อมเศร้าโศก ย่อมระทมใจ คร่ำครวญ
ตีอกร่ำไห้ ถึงความหลงใหลอยู่,

อนุสัยคือปฏิฆะ ย่อมนอนเนื่องอยู่ในสันดานของบุคคลนั้น.

เมื่อ เวทนาอันไม่ทุกข์ไม่สุข ถูกต้องแล้ว ย่อมไม่รู้ตามเป็นจริง
ซึ่งเหตุให้เกิดเวทนานั้นด้วย ซึ่งความดับแห่งเวทนานั้นด้วย

ซึ่งอัสสาทะ (รสอร่อย) ของเวทนานั้นด้วย ซึ่งอาทีนพ (โทษ) ของเวทนานั้นด้วย
ซึ่งนิสสรณะ (อุบายเครื่องออกพ้น) ของเวทนานั้นด้วย,

อนุสัยคืออวิชชา ย่อมนอนเนื่องอยู่ในสันดานของบุคคลนั้น.

ภิกษุ ท. ! บุคคลนั้นหนอ ยังละอนุสัย คือ ราคะในเพราะสุขเวทนาไม่ได้,
ยังบรรเทาอนุสัย คือ ปฏิฆะในเพราะทุกขเวทนาไม่ได้,
ยังถอนอนุสัย คือ อวิชชาในเพราะอทุกขมสุขเวทนาไม่ได้,
ยังละอวิชชาไม่ได้ และยังทำวิชชาให้เกิดขึ้นไม่ได้แล้ว

จักทำที่สุดแห่งทุกข์ ในทิฏฐธรรมนี้ ดังนี้ :
ข้อนี้ไม่ใช่ฐานะที่จักมีได้เลย.
- อุปริ. ม. ๑๔/๕๑๖/๘๒๒.



ผัสสะ

อานนท์ ! คราวหนึ่งเราอยู่ที่ป่าไผ่ เป็นที่ให้เหยื่อแก่กระแตใกล้กรุงราชคฤห์นี่แหละ,

ครั้งนั้น เวลาเช้า เราครองจีวรถือบาตร เพื่อไปบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ คิดขึ้นมาว่า ยังเช้าเกินไปสำหรับการบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ ถ้าไฉน เราเข้าไปสู่อารามของปริพาชก ผู้เป็นเดียรถีย์เหล่าอื่นเถิด.

เราได้เข้าไปสู่อารามของปริพาชก ผู้เป็นเดียรถีย์เหล่าอื่น กระทำสัมโมทนียกถาแก่กันและกัน นั่งลง ณ ที่ควรข้างหนึ่ง.

อานนท์ ! ปริพาชกเหล่านั้น ได้กล่าวกะเรา ผู้นั่งแล้ว อย่างนี้ว่า

“ท่านโคตมะ ! มีสมณพราหมณ์บางพวก ที่กล่าวสอนเรื่องกรรม
ย่อมบัญญัติความทุกข์ว่า เป็นสิ่งที่ตนทำเอาด้วยตนเอง,

มีสมณพราหมณ์อีกบางพวกที่กล่าวสอนเรื่องกรรม
ย่อมบัญญัติ ความทุกข์ ว่าเป็นสิ่งที่ผู้อื่นทำให้,

มีสมณพราหมณ์อีกบางพวก ที่กล่าวสอนเรื่องกรรม
ย่อมบัญญัติความทุกข์ว่า ไม่ใช่ทำเอง หรือใครทำให้ ก็เกิดขึ้นได้.

ในเรื่องนี้ ท่านโคตมะของพวกเรา กล่าวสอนอยู่อย่างไร ?
และพวกเรากล่าวอยู่อย่างไร ?

จึงจะเป็นอันกล่าวตามคำ ที่ท่านโคตมะกล่าวแล้ว,
ไม่เป็นการกล่าวตู่ด้วยคำไม่จริง แต่เป็นการกล่าวโดยถูกต้อง
และสหธรรมิกบางคนที่กล่าวตาม จะไม่พลอยกลายเป็น ผู้ควรถูกติเตียนไปด้วย ?”
ดังนี้.

อานนท์ ! เราได้กล่าวกะปริพาชกทั้งหลาย เหล่านั้นว่า

ปริพาชกทั้งหลาย !
เรากล่าวว่า ทุกข์ อาศัยเหตุปัจจัย (ของมันเอง เป็นลำดับๆ) เกิดขึ้น.

มันอาศัยเหตุปัจจัยอะไรเล่า ?

อาศัยปัจจัยคือ ผัสสะ.

ผู้กล่าวอย่างนี้แล ชื่อว่ากล่าวตรงตามที่เรากล่าว.
นิทาน. สํ. ๑๖/๔๑/๗๖.


ผัสสะ

อานนท์ ! คราวหนึ่งเราอยู่ที่ป่าไผ่ เป็นที่ให้เหยื่อแก่กระแตใกล้กรุงราชคฤห์นี่แหละ,

ครั้งนั้น เวลาเช้า เราครองจีวรถือบาตร เพื่อไปบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ คิดขึ้นมาว่า ยังเช้าเกินไปสำหรับการบิณฑบาตในกรุงราชคฤห์ ถ้าไฉน เราเข้าไปสู่อารามของปริพาชก ผู้เป็นเดียรถีย์เหล่าอื่นเถิด.

เราได้เข้าไปสู่อารามของปริพาชก ผู้เป็นเดียรถีย์เหล่าอื่น กระทำสัมโมทนียกถาแก่กันและกัน นั่งลง ณ ที่ควรข้างหนึ่ง.

อานนท์ ! ปริพาชกเหล่านั้น ได้กล่าวกะเรา ผู้นั่งแล้ว อย่างนี้ว่า

“ท่านโคตมะ ! มีสมณพราหมณ์บางพวก ที่กล่าวสอนเรื่องกรรม
ย่อมบัญญัติความทุกข์ว่า เป็นสิ่งที่ตนทำเอาด้วยตนเอง,

มีสมณพราหมณ์อีกบางพวกที่กล่าวสอนเรื่องกรรม
ย่อมบัญญัติ ความทุกข์ ว่าเป็นสิ่งที่ผู้อื่นทำให้,

มีสมณพราหมณ์อีกบางพวก ที่กล่าวสอนเรื่องกรรม
ย่อมบัญญัติความทุกข์ว่า ไม่ใช่ทำเอง หรือใครทำให้ ก็เกิดขึ้นได้.

ในเรื่องนี้ ท่านโคตมะของพวกเรา กล่าวสอนอยู่อย่างไร ?
และพวกเรากล่าวอยู่อย่างไร ?

จึงจะเป็นอันกล่าวตามคำ ที่ท่านโคตมะกล่าวแล้ว,
ไม่เป็นการกล่าวตู่ด้วยคำไม่จริง แต่เป็นการกล่าวโดยถูกต้อง
และสหธรรมิกบางคนที่กล่าวตาม จะไม่พลอยกลายเป็น ผู้ควรถูกติเตียนไปด้วย ?”
ดังนี้.

อานนท์ ! เราได้กล่าวกะปริพาชกทั้งหลาย เหล่านั้นว่า

ปริพาชกทั้งหลาย !
เรากล่าวว่า ทุกข์ อาศัยเหตุปัจจัย (ของมันเอง เป็นลำดับๆ) เกิดขึ้น.

มันอาศัยเหตุปัจจัยอะไรเล่า ?

อาศัยปัจจัยคือ ผัสสะ.

ผู้กล่าวอย่างนี้แล ชื่อว่ากล่าวตรงตามที่เรากล่าว.
นิทาน. สํ. ๑๖/๔๑/๗๖.

ไฉนใยวลัยพร จึงมาบัญญัติว่า ปัจจุบันอารมณ์มีขึ้นกับเฉพาะผัสสะ อธิบายและยกตัวอย่างให้ตรงประเด็นและละเอียดอ่อนกว่านี้ซิ

เรากล่าวว่า ทุกข์ อาศัยเหตุปัจจัย (ของมันเอง เป็นลำดับๆ) เกิดขึ้น.

มันอาศัยเหตุปัจจัยอะไรเล่า ?

อาศัยปัจจัยคือ ผัสสะ.