สุดยอดครับท่านทั้งสอง


ขอคัดลอก ธรรมหลวงปู่ดุลย์ มอบให้เจ้าของกระทู้
ตอกย้ำครับตอกย้ำ ตอกลงไปเลยครับ

"จิตนี้ ไม่ใช่จิตซึ่งเป็นความคิดปรุงแต่ง
มันเป็นสิ่งซึ่งอยู่ต่างหาก
ปราศจากการเกี่ยวข้องกับรูปธรรมโดยสิ้นเชิง"

ขอกระซิบถามหน้าบอร์ดนี่ล่ะ
ท่านเช่นนั้น เห็นนิมิตนี้แล้วรึยัง ...

(อิอิ ต้องขอหยิบคำว่า นิมิต มาใช้
เพราะ ถ้าไม่เห็นด้วยนิมิตทางใจ ใครจะเอาอะไรไปเห็น...กันล่ะ )

ตอบให้เอกอนแอบชื่นใจหน่อยเถอะ...

ว๊า สงสัยเอกอนจะถามคำถามที่ทำให้ท่านเช่นนั้นลำบากที่จะตอบแน่เรย





ก็แบบว่า ก็อยากจะคิดว่าท่านเช่นนั้นไปลอกตำรามาตอบ
เป็นแต่เพียงเข้าใจตามตำรา แล้วก็เอามาคิดตอบไปเรื่อย
แต่ความจริง ไม่ได้เห็นตามนั้น ไม่ได้รู้ตามนั้น

แต่ ... ... ลอกตำรามันจะชี้สั้น ชัด กระทัดรัด และแจ่มขนาดนี้เชียวหรือ

... มันเป็นเรื่องที่คนเข้าใจแต่เพียงบัญญัติ...
จะสะกัดออกมาได้ด้วยหรือ...ความเห็นประมาณข้างต้นน่ะ



อิอิ ทำยวนท่านเช่นนั้น เด๋วเกรงจะโดน

ชิชะ! มาปรามาสพหูสูตร บาลีสยามรัฐ ปะเดี๋ยวเจองอน

ไม่อยากจะเชื่อสายตา



ธรรมจัดสรรจริง ๆ

ท่านโฮฮับ ตอนที่ตอบ รู้สึกว่ามีองค์อะไรแอบมาผ่านร่างรึเปล่า

อิอิ คือ อันนี้เอกอนรู้คนเดียวน่ะ
เพราะ ก่อนที่ท่านโฮฮับจะตอบ เอกอนเขียนบางอย่าง
ที่ชี้ไปถึงสิ่งที่ท่านเช่นนั้นตอบ
แต่เอกอนก็ลบออก

แต่สิ่งที่เอกอนเขียนและลบออกนั้น ท่านกลับนำมาเขียน

ตรงนี้คุณปลีกลองไปเช็ค สภาวะการเข้าไปเห็นสิ่งที่ปรากฎเช่นนั้นให้ละเอียด
ลักษณะการทรงตัวอยู่บนสภาวะนั้น และการสิ้นสุดแห่งสภาวะนั้น
มันมีหลายแง่ที่ปรากฎให้ผู้ปฏิบัติจะได้พอจับมาพิจารณา

เช่นเดียวกับที่เมื่อเราตามรู้ลมหายใจ ทำไมลมหายใจชอบหายไป
และเราก็จะดึงลมหายใจกลับมา และลมหายใจก็คอยแต่จะหายไปอีก
ซึ่งทำให้ผู้ปฏิบัติบางครั้งที่พะวงกับการคอยดึงลมหายใจกลับมา
จะเผชิญกับอาการ ลมหายใจวั๊บ ๆ วูบ ๆ
คือบางทีอาจจะไม่ต้องไปคิดว่ามันเป็นอะไร
การได้เห็นบ่อย ๆ และค่อย ๆ เห็นรายละเอียดเรื่อย ๆ บ่อย ๆ
รู้นั้น มันจะ ปะติดปะต่อเคล้าร่าง
ให้ผู้ตามรู้/พิจารณาอย่างแยบคายอยู่นั้น ได้เข้าใจเอง
ว่ามันเป็น ไตรลักษณ์ที่ปรากฎอยู่กับอะไร

คือ มันเป็นการเข้าไปเห็นไตรลักษณ์แน่นอน แต่มันเป็นการเห็นไตรลักษณ์ของอะไรนั่นล่ะ

นี่คือ คำตอบที่เอกอนพอจะให้ได้แก่ผู้ปฏิบัติที่เราต่างก็กำลังเดินทางอยู่ด้วยกัน/เช่นกัน

มังกรน้อย...ซุกซนเช่นเดิม
^ ^....
สิ่งที่ เช่นนั้น แสดง เป็นเพียงความรู้ความเข้าใจ
ยังไม่บรรลุ จ้ะ มังกรน้อย

...
โฮฮับ...ยังเป็นสีสัน ของเว็ปนี้คงเส้นคงวาดี

ท่านแสดงความรู้ความเข้าใจออกมาได้อย่างนี้
เอกอนก็



แล้ว

คำถามท่านโฮฮับ


ตอบ รู้ครับ เพื่อให้อธิบาย เรื่อง วิถีจิต และ ภวังคจิต ให้ง่ายขึ้น



จากตัวอย่างที่ผมยกมา เรื่องวิถีจิตทางปัญจทวาร ให้ดูที่ ทวิปัญจวิญญาณ
เป็นการพูด ไม่ชี้เฉพาะ ว่าเป็นวิญญาณใด
ซึ่งอาจเป็นจักขุวิญญาณ โสตวิญญาณ ฆานะวิญญาณ หรือวิญญาณอันใดอันอื่น(ยกเว้นมโนวิญญาณ)
ทำให้การพูดนั้นง่ายขึ้น

ถ้าระบุวิญญาณลงไป อาจต้องพูดถึง 5 ครั้งทีเดียว หรือไม่ก็ 10 ครั้งทีเดียว(ทวิปัญจวิญญาณ)

แต่นี่พูด รวมๆ ทีเดียว เป็นการ หมายถึงวิญญาณอันใดอันหนึ่ง ก็ได้ คือเป็นวิถีจิตลำดับนั้นๆ เหมือนกัน

วงรอบของการเกิดวิถีจิต คือ
ปัญจทวารวิถี แล้วภวังคจิต แล้ว มโนทวารวิถี แล้วก็ภวังคจิต
เป็นแบบนี้ ไปตลอดวันตลอดคืน

ถ้าพูดให้สั้นลงไปอีกคือ
วิถีจิต เกิดสลับกับภวังคจิต ........... ตลอดวันตลอดคืน

ความรู้สึกตัว เกิดขึ้นได้ เมื่อ มีวิถีจิต สลับกับภวังคจิต อย่างรวดเร็ว

แต่ถ้าภวังคจิต เกิดต่อเนื่องกันนานๆ คนเราก็จะหมดความรู้สึกตัว (คือยามที่หลับสนิทไม่ฝัน)

การที่คนเราไม่มีความรู้สึกตัว ไม่ได้หมายความว่าช่วงนั้น ไม่มีจิต

ถ้าไม่มีจิต หมายความว่า ไม่มีนาม มีแต่รูปอย่างเดียว นอนหลับสนิทอยู่

ซึ่งเป็นการเข้าใจที่ไม่ถูกต้อง

ขณะที่ไม่มีความรู้สึกตัวใดๆ เลย ขณะนั้น จิตเกิดดับอยู่ที่หทยวัตถุ กระทำกิจเป็นภวังคจิต

ความรู้สึกตัวว่ามีเรา จึงเป็นสิ่งหลอกลวง
แท้จริง มีสาเหตุมาจากการทำงานของ จิตนั้นเอง
จิตเอง ก็เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ตามเหตุตามปัจจัย

ตามปัจจัย 24 ตามกฏปฏิจสมุปบาท

ความรู้สึกตัว เป็นแค่ผลพวง จากการทำงานเหล่านั้น
ความรู้สึกตัว จึงไม่ได้มีจริงเป็นตัวเป็นตน ยั่งยืน ถาวรแต่ประการใด
เป็นลักษณะผลุบๆ โผล่ๆ คือรู้สึกตัวบ้าง ไม่รู้สึกตัวบ้าง ไปตลอด
ความรู้สึกตัว อาจเรียกขานกันได้ว่า คือ เรา

จิต จึงไม่ใช่ เรา
และ เราก็ไม่ใช่จิต

ความรู้สึกตัว ว่าเรา หลายคนยืนยัน ว่า ไม่ได้เกิดดับถี่ยิบปานนั้น
เช่นพอตื่นขึ้นมาแล้ว ก็รู้สึกตัวตลอด ไม่เห็นมันจะดับไปตอนไหน
คนที่คิดว่า ความรู้สึกตัวคือจิต ก็จะเหมาเอาว่า จิตไม่ได้เกิดดับ
เพราะไป เข้าใจว่า เราคือจิต และจิตคือเรา ............จึงหาว่า จิตไม่เกิดดับ (ว่ากันตามความรุ้สึก)

แต่เพราะ เราไม่ใช่จิต จิตไม่ใช่เรา
จึงควรที่จะปล่อยให้จิต เป็นไปตามทฤษฏีของมัน
คือ มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ด้วยความรวดเร็ว ยิ่งกว่าธรรมใดๆ

และควรที่จะตระหนักรู้ว่า จิต เป็นขันธ์
พร้อมกันนั้น มีสิ่งที่ประกอบกับจิตอยู่ทุกเมื่อคือ เจตสิก
ซึ่งเจตสิก ก็เป็นขันธ์ อีกเช่นกัน

จิต กับเจตสิก กล่าวรวมๆ กันว่า เป็น นามขันธ์

ในภูมิที่มีขันธ์5 จิตต้องอาศัยรูปเกิดขึ้่นด้วย จะเกิดลอยๆไม่ได้
ถึงแม้รูป จะมีอายุ ยาวนานกว่าจิต ถึง 17 ขณะก็ตาม

ทั้งรูปขันธ์ และนามขันธ์ รวมเรียกว่า ขันธ์5
หรือบางที ก็เรียกกันว่า นามรูป

มีลักษณะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป อยู่ตลอดเวลา

ขันธ์5 เมื่อเช้า กับขันธ์5เมื่อสาย จึงไม่ใช่อันเดียวกัน

จิต เมื่อเช้า กับจิตเมื่อสาย จึงไม่ใช่จิตอันเดียวกัน

ลักษณะการดับของขันธ์ คือ อันตรธานไปเลย

เช่นเดียวกับไฟต้น ไฟกลาง ก็มิใช่ไฟเดียวกัน
ชาติชรามรณะฯลฯ เกิดทุกขณะจิต (มองในแง่มุม ทุกข์ขณะจิต)

คุณเช่นนั้นครับ ผมไม่ได้ว่าคุณนะครับ คำพูดที่ออกจากปากผม
เป็นคำพูดของ คุณเอกอน ผมถูกผีคุณเอกอนสิงคร้าบ

พูดเข้าใจยากครับ เอางี้ครับ ผมจะดึงคำถามมาให้มันกระชับขึ้น
มโนวิญญาณ มีวิถีจิตมั้ยครับ และ มโนวิญญาณมันแตกต่างจากภวังคจิตอย่างไรครับ

แนะนำครับอยากให้คุณดูลงไปถึง เหตุปัจจัยของมโนวิญญาณ จะได้รู้ว่าเหตุปัจจัยที่ว่า
มันมีสองเหตุครับ เน้นลงไปที่จิตหรือกระบวนการขันธ์ห้าเลยครับ อย่าไปดูปริยัติมันจะทำให้
สับสน

ยามที่จิต มิได้เกิดขึ้น รับรู้อารมณ์ทางทวารทั้งหก คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ขณะนั้นจิตเป็นภวังค์ เรียกว่ามโนวิญญาณครับผม
มโนวิญญาณจึงมีหลายดวง
มโนวิญญาณจึงเกิดขึ้นได้โดยไม่อาศัยมโนทวารก็ได้
จิตทั้งหมด ลบด้วย ทวิปัญจวิญญาณ ลบด้วย มโนธาตุ3 ที่เหลือทั้งหมดคือ มโนวิญญาณครับผม
จิตที่มิใช่วิถีจิต(ไม่อาศัยทวารใดเลย)ทั้งหมด จึงเป็นมโนวิญญาณทั้งหมด
จิตที่เป็นวิถีจิต ยกเว้นทวิปัญจวิญญาณ และ มโนธาตุ3 แล้ว ทึ่เหลือคือ มโนวิญญาณทั้งหมดครับผม
จุติจิต ก็เป็นมโนวิญญาณ
ปฏิสนธิจิต ก็เป็นมโนวิญญาณ
ภวังคจิตทุกดวงก็เป็นมโนวิญญาณ

มโนทวาราวัชชนะจิต ก็เป็นมโนวิญญาณ
สันตีระนะจิต ก็เป็นมโนวิญญาณ
โวฏฐัพนะจิต ก็เป็นมโนวิญญาณ
ชวนะจิต เป็นมโนวิญญาณ

ผมขอแสดงความเห็นนะครับ อาจจะมีแย้งบ้างก็อย่าถือสานะครับ

ผมว่าที่จริงแล้ว จิตที่ไม่รับรู้อารมณ์ทางทวารทั้งหก น่าจะเรียกว่า มโนนะครับ
ไม่ใช่มโนวิญญาณ เรียกมโนวิญญาณไม่ได้เพราะ อายตนะภายในที่เรียกว่าใจ ยังไม่ได้
ไปรับรู้ธัมมารมณ์หรืออายตนะภายนอกครับ มันไม่มีวิถีจิตจึงเรียกว่าภวังคจิต
มโนวิญญาณมีวิถีจิตนะครับ

สรุปคือ ทวารทั้งหกปิดแต่ยังมีมโนอยู่และมโนนั้นก็คือภวังคจิต

ว่าด้วยกฎแห่งไตรลักษณ์ การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป
มโนวิญญาณหรือจิตตัวรู้มีดวงเดียว แต่เกิดดับได้เรื่อยครับ ส่วนมโนหรือจิต มีหลายลักษณะ
แต่ก็เกิดดับที่ละลักษณะหรือที่ละดวงครับ

มโนวิญญาณจะเกิดได้ต้องอาศัยมโนทวารและธัมมารมธ์
ถ้าไม่มีธัมมารมธ์มีแต่มโนทวาร เรียกว่า"มโน"

จิตที่มีวิญญาณขันธ์ คือเกิดผัสสะระหว่างทวารทั้งหกและอายตนะภายนอกทั้งหก
ย่อมต้องเกิดวิถีจิต จิตที่ไม่มีวิญญาณขันธ์ย่อมต้องมีมโน เพื่อจุติและปฏิสนธิ์
สืบภพแห่งจิต ลักษณะนี้เรียกภวังคจิต