มาแบบ...เป็นปฏิปักษ์..รึ

ของผม..มาแบบอบอุ่น...เหมือนมาเชียร์...

ของคุนน้องมาแบบธรรมผุด ไหลไปยาวเลย
กว่าจะรู้ว่าโดนหลอกให้ส่งจิตออกนอก มันพาเราเสียเวลาตั้งนาน ต้องมากำหนด พุท-โธ ใหม่

คิดถึงคุณกบทีไร นึกถึงความฝัน


ขอบคุณค่ะ

ฝันดี...รึ...ฝันเด่น...ละคับ

กองเชียร์มาทีไร....รู้สึกว่า...อายกองเชียร์...
รู้ตัวว่า...ตัวเองมันยังไม่เอาถ่าน..เล้ย...อยากเข้กหัวตัวเอง..ทุกที.

ยินดีด้วยค่ะ...เป็นกำลังใจให้...



เมื่อรู้ผิด จึงค่อยรู้ถูก
บางที..ก็พอรู้ๆอยู่แหละ แต่มันสนุก..อะเนาะ
คนดื้อๆ...ต้องหลงไหล..ตามไปบ้าง
บอกให้หยุด..ให้หยุด ก็จะได้แค่พยายามหยุด..ไม่เป็นตัวเอง..มันก็จะสงสัยอยู่นั่นแหละ..สงสัยก็ไม่ไปไหนอยู่ดี
ตามไปเหอะ..ให้รู้ให้เห็น..ว่าสุดท้ายตามความอยากไป..ก็ไม่มีที่สิ้นสุด...

ต้องเกิดคำว่า...เมื่อกว่าจะรู้...มันพาเราเสียเวลา ไปตั้งนาน..สักกี่ครั้งมันถึงจะพอ


คือว่า..คุนน้องพูดตรงใจ..มันใช่..เลยขอระบายหน่อย

ว่าใครเหรอคะ..ตามไม่ทันอะ
ไม่เข้าใจ


ไอเดียเคยฝันว่า..ไปวัดที่กำลังจัดงานอะไรสักอย่าง คนมากมาย
แล้วเดินไปถึงน่าจะที่ อุโบสถ
พบคุณกบ..ลงมาคุยด้วย
ในฝัน..คุณกบ..เป็นพระหนุ่มหน้าตาดีมาก คุยกันเรื่อง..ธรรมะ
คุณกบดูท่าอวด โชว์พาวหน่อยๆ...
แต่ในฝัน..ไอเดียคิด..
อืม ท่าทางอวดดี..แต่ก็มีดี..ท่านมีความรู้จริงๆ




ป.ล คุยกันจบ..พระกบ ท่านขึ้นไปในอุโบสถ ไอเดียตามไม่ได้..ห้ามไม่ให้ผู้หญิงขึ้น
แต่ก็เห็น พระท่านนั่งเทศ...สง่างามมากค่ะ

เสียวสันหลังว้าบ..เลย

ต่อนะคะ
เมื่อหาวิธีไหนไม่ได้...ก็กลับไปใช้วิธีเดิม พยายามข่มความกลัว...นั่งหลับๆลืมๆ
ก็มาคิดๆดู...เป็นอย่างนี้...คงหาความสงบ...ไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากยอมแพ้...ยังสู้ต่อ
และเมื่อถึงเวลา...ความพยายามก็เกิดผล
เมื่อมันแว๊บมา....เราก็แว๊บไป
พอถึงจุดหนึ่งที่ไม่อยากทน...มันก็ทำไปได้อัตโนมัติ
วิธี..ก็คือ..เมื่อมันแว๊บมา..ไอเดียก็จับภาพพระพุทธรูป
เมื่อมันแว๊บมา..ไอเดียก็จับภาพหลวงปู่
...ที่..พูดว่า.."มัน"..ดูเหมือนไม่รับผิดชอบความนึกคิดของตัวเองเลยเนาะ
ไอ้ที..ที่คิดแล้วให้ความรู้สึกดีๆนี่..ชอบนะ แยกไม่ได้เลยของเรา,ของใคร
ก็ว่าเป็นเรา..ของเรานี่แหละ คิดได้ดีๆ รู้สึกดีๆ อะไรดีๆยึดหมด
....แต่ที..ที่คิดแล้วทำให้รู้สึกไม่ดี..นี่เรียก"มัน"เฉยเลย ไอเดียนี่..แย่จัง
ถ้า"มัน"ไม่ใช่เรา...แล้ว"มัน"เป็นใคร?
ถ้าจิตนี้...เรียกเป็นเรา..."มัน"ก็ไม่ได้มาจากไหน...
ก็มาจากจิตดวงเดียวกันนี้...แล้วเป็น"มัน"ได้ยังไง?
ถ้าจิตดวงนี้...เป็นทั้ง"มัน"...เป็นทั้งเรา
จิตดวงนี้ก็ไม่ใช่ของใคร............แล้วทั้งเรา...ทั้ง"มัน" มาจากไหน ได้ไง
ชะอุ้ย ....พูดเอง งงเอง..ไปกันหญ่ายยยเลยเรา

ต่อค่ะ
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ...ที่จะทำได้ ..ถ้าจิตเป็นสมาธิแล้ว...ก็คงไม่ต้องมาสู้กันแบบนี้
มันทำได้แค่ แว๊บๆ ...เหมือนสู้กันทางจิต
คือ...เมื่อมีความรู้สึกบางอย่าง ไหลผ่านเข้ามาทางจิตอย่างควบคุมไม่ได้
ก็เลยต้องพยายามหยุด เบรคๆๆๆๆ ด้วยความสามารถอันน้อยนิดที่มี
คือ จินตนาการ555
ใจมันไม่ดีเลยนี่คะ..กลัวหงะ ........ ใครที่มีจิตใจเข้มแข็ง..คงเข้าใจได้ยาก

ใครจะว่าไอเดีย..เพ้อเจ้อก็เหอะ ไอเดียคิดว่า..ในทุกคนมีปัญหา
ที่แตกต่างกันออกไป...หรืออาจจะเหมือนกันบ้าง
และแต่ละคน..ก็จะมีวิธีจัดการตามสไตของตัวเอง
ถ้ายอมแพ้อะไรง่ายๆ.....แล้วยังจะหวังเอาอะไรคงยากสิ

แต่มันก็ไม่ได้ผลซะทีเดียวนะ..ก็ต้องใช้เวลา
แต่ก็..ทำให้นั่งหลับตาได้นานขึ้นๆๆๆ
"มัน"ก็ค่อยห่างไป...

ไอเดีย...ไม่ใช่จับภาพให้นิ่งนะ
แต่ใช้พลังแห่งศรัทธา..มาเป็นกำลังใจ...ขจัดความกลัว..ที่คอยแต่จะลืมตาดูอยู่นั่นแหละ
มันทนไม่ไหว...มันอดไม่ได้..กลัวมาก...ถ้าไม่ลืมตาขึ้นมาดู
มันกลัวจับจิต..มันหรอกตัวเอง..ถ้าฝืน..ใจไม่ดี..ใจสั่น..มันเหมือนจะเป็นบ้าเลอะเลือนทีเดียว
เฮ้อ...ลำบากมากนะเรื่องนี้..หนักมาก..กวนใจตลอด

งงครับ

ปกติอ่านแนวทางปฎิบัติคนอื่นแล้วก็เหมือนๆกันคือ กำหนดธรรมตรงหน้า ทำจิตให้รู้

แต่คุณไอเดีย เหมือนกับไม่ค่อยเข้าใจจุดมุ่งหมายของสมาธิในทางพุทธศาสนา

จะโดนต่อยก็หลายที...
ผมก็งง..งง... ว่าอะไรของเขา..นะ...

ก็เพราะความไม่รู้ค่ะ..คุณstudent
ความไม่รู้มีมากมายเหลือเกิน....เลยมาแบ่งปันประสบการณ์


ถ้าใครจะคิดว่าโอ้อวด...ก็เป็นนานาจิตตัง
สำหรับไอเดีย..ถ้าคำว่าอวด..คือทำให้คนอื่นเห็นว่าเราดี
ไอเดียกับมองตรงกันข้าม..ยิ่งเราทำได้ดี..หรือพัฒนาคุณภาพจิตขึ้นเท่าไหร่
แต่ในวันนี้..กลับรักษามันไว้ไม่ได้..ยังเสื่อม..ยังเป็นทางที่พัฒนาไปก็ไม่มีที่สิ้นสุด
เป็นการอวดว่าตัวโง่มากกว่าค่ะ (เป็นโชว์ความผิดพลาดชุดใหญ่.. )
ใครจะไม่ได้อะไร...ก็ไม่เป็นไร แต่ไอเดีย...ได้ทบทวนตัวเองค่ะ

และถ้าจะมีใครคิดมากกว่าคำว่า..ไอเดียแค่มาแบ่งปันประสบการณ์
เพราะสไตการเขียนเหมือนกะแต่งนิยายขายหนังสือ
..(ถามหน่อยค่ะ..เข้าขั้นใหมคะ )
จริงๆ..การเขียนหนังสือ เรื่องจริงอิงนิยาย นี่น่าจะง่ายกว่านะ เพราะมีแค่เค้าโครง
..มาแต่งเติมวาดฝัน หรือโม้ไปได้ตามใจอยาก
แต่การเขียนหนังสือ นิยายอิงเรื่องจริง ให้มีแต่ความจริง นี่ต้องคอยประคับประคอง..เหนื่อยมากเหมือนกัน
จะล้มเลิกง่ายๆ..ก็เหมือนทำอะไรไม่มีความพยายามอีก

สรุป..เผื่อมีใครข้องใจ..อะไรๆ ต่อไปนี้จะเรียกว่านิยาย...บันทึก...หรือแชร์ประสบการณ์
คือความจริง..จากใจจริงๆ..จากสภาวะที่เคยเกิดขึ้นจริงจริ๊งงงงง
ขอย้ำว่า...""แค่ที่เคยเกิดขึ้น""...มันเป็นอดีตไปแล้ววว ด้วยความไม่รู้พาไป

ที่ออกมาย้ำว่าเป็นเรื่องจริง...เพราะต่อไปจากนี้...มีอีกเยอะมั่กๆๆๆๆ
ที่จะเวินเว่อร์สุดฤทธิ์.สุดเดช จนคงมีหลายคน..คิดว่าแค่ประมาณ1เดือน อะไรจะขนาดนี้(อันนี่..ล้อเล่นนะคะ )
แต่ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรค่ะ เป็นธรรมดา ไอเดียเองก็งงๆๆ

ปล. ถ้ามีใครคิดว่าไอเดียหลง ...คำตอบก็หลง จริงๆอ่ะค่ะ
คือเมื่อรู้ว่าหลง...ก็ยังดิ้นรนหาทางอยู่ค่ะ
ช่วยชี้แนะตักเตือนกันด้วยนะคะ

เชียร์ตัวเองไปก่อน
ไอเดียอยากเข้าใจว่า....การทำสมาธิ..ถ้าหลับตาแล้วกลัว..นี่ต้องทำไงเหรอคะ
ให้รู้ที่ความกลัว...มันก็ทำไม่ได้ๆๆๆๆ ...มันมากเกิน...กลัวมากๆๆ หลับก็ลืมๆ จริงๆนะ
จะปรึกษาใครก็ไม่ได้... ...ไม่มีใครให้คุยด้วยเรื่องนี้เลย
ความรู้สึกกลัวมันแรงมาก...แค่คำบริกรรม...ก็เอาไม่อยู่
อะไรดีๆ ที่ยังเหลืออยู่ตอนนั้นมีกำลังแรงพอ..ก็ต้องหยิบยกขึ้นมาข่มกัน
ทำยังไงที่จะไม่ให้ลืมตา???? ไอเดีย..ก็เลยจับภาพในสิ่งที่ศรัทธาอะค่ะ
สำหรับไอเดีย เวทนาทางจิต..นี่มันหนักกว่าเวทนาทางกายนะคะ

พอจับสู้..ความรู้สึกกลัวที่..แว๊บเข้ามาบ่อยๆ..มันก็เหมือนเป็นการฝึกสติให้ตั้งรับเร็วขึ้นนะไอเดียว่า
เหมือนทำให้ช่องที่มันจะเข้ามาค่อยถอยห่างไป จากศรัทธา..มาสติ
(คิดเอาเองนะอันนี้...ผิดถูกชี้แนะด้วยค่ะ )

และพอจับภาพได้เร็วขึ้น...บ่อยขึ้น มันทำให้รู้สึกมีกระแสเมตตาแผ่ซ่านไปทั้งกาย
...ก็ชั่วแว๊บเช่นกัน.. ...เมื่อใจสบาย..มันก็กลับมาที่คำบริกรรมได้
รู้ลมเข้าตลอดสาย..พุท..
รู้ลมออกตลอดสาย..โธ

การกำหนดพุท-โธ พร้อมกับพยายามรู้ลมตลอดสาย...
มันไม่ใช่ง่ายๆ..สำหรับคนที่เหมือนจะเพิ่งเริ่มต้นใหม่
เมื่อเรื่องที่หนัก..เช่นความกลัวที่ชัดเจนมากๆเริ่มคลาย
คือยังมี..แต่จางลง..ไม่ถึงกับต้องรีบลืมตา..
ก็พยายามภาวนาต่อไป...แต่ถ้าข่มกันไม่ได้ ก็ลืมตา..ก็หลับตาเริ่มใหม่
( มันไม่ใช่ง่ายๆ..เพราะเริ่มเห็นจิตคิดฟุ้งซ่านด้วยค่ะ )
บางครั้ง..ทำๆไปก็ปล่อยพุท-โธ รู้ลมละเอียด ปิติ...ตอนนี้มีตัวโยก ตัวพองใหญ่ ก็ตามรู้ไป
ตรงนี้..เมื่อเกิดขึ้น..เลยเป็นกำลังใจ ให้พยายามผ่านความกลัวไปให้ได้
คือเพิ่มความมั่นใจ...ว่าแค่ผ่านสภาวะนี้ไปให้ได้..ด้วยการปล่อยวางให้ได้..
ไม่ว่าจะเกิดอะไร..พยายามกลับมารู้ที่ลม และคำภาวนาพุทโธต่อเนื่อง
จนใจมันทิ้งพุทโธไปเอง..ก็จะได้รับความสงบในระดับหนึ่ง

แต่ครั้งหนึ่ง..นั่งแล้วมีความคิดกลัวเช่นนี้มาอีก...เวลามันกลัวนี่..ถ้าฝืน..ใจมันสั่นเลยนะ..เต้นตุบๆๆๆๆ
ก็พยายามอดทน..เหมือนที่เริ่มทำให้ผ่านได้บ้างแล้ว
แต่ผลก็คือ...ตอนนั้นเหมือนรู้สึกได้จริงๆ.. ปกติเหมือนใจมันแค่คอยระลึกถึง
แต่นี่เหมือนเห็นจริงๆ เดินผ่านผ้าม่านกั้นห้องมาแบบเร็วๆ......
ก็รีบผงะลืมตา..ตกใจมาก...กลัวมากขึ้นมาอีก..ใจสั่นจะทะลุอกอยู่แล้ว
..เหมือนเห็นจริงๆนี่เรื่องใหญ่ขึ้นมาอีก
ก็ทำให้กลัวจนต้องหยุดนั่งไป2-3วัน
และกลับมานั่งในห้องไม่ได้แล้ว..ห้องไหนก็ไม่ได้ กลัว
ระหว่างนั้นก็คิดๆๆๆ จะเอาไงดี ..ทำไมจะทำสมาธิ..มันยากขนาดนี้..ใจหนึ่งก็ท้อ..ใจหนึ่งก็ยังไม่อยากยอมแพ้