จากกระทู้

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=19592

ที่คุณพลศักดิ์ กล่าวถึง "จี้กงกล้าทำผิดศีลของพระเลย พระพุทธเจ้าห้ามกินเนื้อหมา ห้ามกินเหล้า จี้กงก็กินซะเลย กินจนท่านเป็นพระอรหันต์

พระวักกริและพระโคธิกะ พวกท่านก็เชือดคอฆ่าตัวตาย แต่พระพุทธองค์กลับยืนยันว่า ท่านทั้ง 2 เป็นอรหันต์"

เมื่อกระผมมีแนวร่วม คือ คุณ MoSS (ลากมาเป็นตัวประกันด้วย ) ที่อยากทราบเกล็ดธรรมดังกล่าว จึงขอความกรุณา คุณ พลศักดิ์ ช่วยแสดงเป็น ธรรมทานด้วยครับ

เพราะในความเข้าใจของกระผม การกระทำทั้ง 2 อย่างนั้นผิดวินัยสงฆ์ โดยเฉพาะ พระวักกริและพระโคธิกะ พวกท่านก็เชือดคอฆ่าตัวตาย นั้นเป็นการฆ่าตัวตาย ซึ่งบาปหนักอยู่อะครับ

อย่างไรก็ขอความกรุณาด้วยครับ

1. พระอรหันต์วักกลิเถระ ฆ่าตัวตาย


คัดจากกว่าจะถึงอรหันต์ http://www.asoke.info/09Communication/D ... 9/073.html

"........ ........ ........

พระศาสดาเอง - ได้ตรัสฝากให้ท่านว่า อย่ากลัวเลยวักกลิ เธอจะมีความตายอันไม่ต่ำช้า จะมีความตาย อันไม่เลวทรามเลย"

วักกลิเห็นดวงตาธรรมแล้ว จึงฝากตอบพระพุทธเจ้าไปว่า

"พวกท่านช่วยกันไปทูลพระศาสดา ตามคำพูดของผมด้วยว่าวักกลิภิกษุอาพาธเป็นไข้หนัก ได้รับทุกขเวทนา กล้าเหลือเกิน ขอถวายบังคมลา เบื้องพระยุคลบาท ของพระผู้มีพระภาคเจ้า ด้วยเศียรเกล้า

ข้าพระองค์ไม่เคลือบแคลงว่า รูป (เวทนา-สัญญา-สังขาร-วิญญาณ) ไม่เที่ยง ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์

ไม่สงสัยว่า สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา

ความพอใจก็ตาม ความกำหนัดก็ตาม ความรักใคร่ก็ตามในสิ่งนั้นๆ มิได้มีแก่ข้าพระองค์แล้ว"

ภิกษุเหล่านั้นรับคำของพระวักกลิเถระ เมื่อภิกษุเหล่านั้นออกจากที่นั้นแล้ว พระวักกลิเถระ ก็นำเอาศัสตรา (อาวุธมีคม) มาปาดคอตัวเอง"

พระวักกลิ พระฉันนะ พระโคธิกะ ต่างก็ทำอัตวินิบาตกรรม แม้แต่พระโมคัลลานะ และพระพุทธเจ้า ฯลฯ พวกท่านจะไม่ตายก็ได้ แต่พวกท่านไม่ยอมหนีกรรม เมื่อหมดหน้าที่ทางโลกแล้ว พวกท่านก็ยินยอมให้กรรมเก่านำชีวิตของพวกท่านไป เพราะวิญญานในขันธ์ 5 ไม่ใช่ตัวจริงของพวกท่าน ตัวจริงของพวกท่าน คือ วิญญาณบริสุทธิ์ ไม่มีราคะ โทสะ โมหะ ที่เรียกว่า พุทธะ หรือ จะเรียกว่า ธรรมกาย หรือจิตเดิมแท้ที่เป็นประภัสสรก็ได้

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 63

๓. โคธิกสูตร ว่าด้วยพระโคธิกะปรินิพพาน



ครั้งนั้นแล ท่านโคธิกะได้เกิดความคิดอย่างนี้ว่า เราได้เสื่อมจาก

เจโตวิมุตติอันเป็นโลกีย์ถึง ๖ ครั้งแล้ว ถ้ากระไร เราพึงนำศัสตรามา.

[๔๙๐] ลำดับนั้นแล มารผู้มีบาปทราบความปริวิตกแห่งจิตของท่าน

โคธิกะด้วยจิตแล้ว จึงเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว

ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคาถาว่า

ข้าแต่พระองค์ผู้มีจักษุ มีเพียรใหญ่ มีปัญญามาก รุ่งเรืองด้วยฤทธิ์และยศ

ก้าวล่วงเวรและภัยทั้งปวง ข้าพระองค์ขอถวายบังคมพระบาททั้งคู่ ข้าแต่พระองค์

ผู้มีเพียรใหญ่ สาวกของพระองค์อันมรณะครอบงำแล้ว ย่อมคิดจำนงหวังความตาย

ข้าแต่พระองค์ ผู้ทรงไว้ซึ่งความรุ่งเรื่อง ขอพระองค์ จงห้ามสาวกะองพระองค์นั้น

เสียเถิด.

ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ปรากฏในหมู่ชน สาวกของพระองค์ยินดีในพระ-

ศาสนา ยังไม่ได้บรรลุพระอรหัต ยังเป็นพระเสขะอยู่ ไฉนจะพึงกระทำกาละ

เสียเล่า. ก็เวลานั้น ท่านโคธิกะได้นำศัสตรามาแล้ว.

[๔๙๑] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบว่า ผู้นี้เป็นมารผู้มีบาป

จึงได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า ปราชญ์ทั้งหลายย่อมทำอย่างนี้แล

ย่อมไม่ห่วงใยชีวิต โคธิกะภิกษุ ถอนตัณหาพร้อมด้วยราก นิพพานแล้ว.

[๔๙๒] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมา แล้วตรัสว่า ภิกษุทั้งหลาย เรามาไปสู่กาลศิลา ข้างภูเขาอิสิคิลิ อันเป็นที่โคธิกกุลบุตร นำศัสตรามาแล้ว
ภิกษุเหล่านั้น กราบทูลรับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว.

ครั้นนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าพร้อมด้วยภิกษุหลายรูปได้เข้าไปยังกาลศิลาข้างภูเขาอิสิคิลิ.

พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทอดพระเนตรเห็นโคธิกะมีคออันพลิกแล้ว นอนอยู่บนเตียงที่ไกลเทียว ก็เวลานั้นแล ควันหรือหมอกพลุ่งไปสู่ทิศตะวันออกทิศตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศเบื้องบน ทิศเบื้องต่ำ และอนุทิศ.
[๔๙๓] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า ก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอเห็นไหม ควันหรือหมอกนั้นพลุ่งไปสู่ทิศตะวันออก ทิศตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศเบื้องบน ทิศเบื้องต่ำ และอนุทิศ เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบทูลรับพระดำรัสแล้วจึงตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย นั่นมารผู้มีบาป เที่ยวแสวงหาวิญญาณ. ของโคธิกกุลบุตร ด้วยคิดว่า วิญญาณของโคธิกกุลบุตรตั้งอยู่ ณ ที่ไหน ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย โคธิกกุลบุตร มีวิญญาณอันไม่ตั้งอยู่แล้ว ปรินิพพานแล้ว.

[๔๙๔] ครั้งนั้นแล มารผู้มีบาปถือพิณมีสีเหลืองเหมือนมะตูมสุก เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคาถาว่า

ข้าพระองค์ได้ค้นหาวิญญาณของโคธิกกุลบุตร ทั้งในทิศเบื้องบน ทั้งทิศ เบื้องต่ำ ทั้งทางขวาง ทั้งทิศใหญ่ ทิศน้อยทั่วแล้ว มิได้ประสบ โคธิกะนั้นไป ณ ที่ไหน.

[๔๙๕] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสตอบว่า นักปราชญ์ผู้ใดสมบูรณ์ด้วยธิติ มีปกติเพ่งพินิจ ยินดีแล้วในฌานทุกเมื่อ พากเพียรอยู่ตลอดวันและคืน ไม่มีความอาลัยในชีวิต ชนะเสนาของมัจจุราชแล้ว ไม่กลับมาสู่ภพใหม่ นักปราชญ์นั้นคือ โคธิกกุลบุตร ได้ถอนตัณหาพร้อมด้วยราก ปรินิพพานแล้ว.

เรื่อง พระฉันนะฆ่าตัวตาย สุดท้ายเป็นพระอรหันต์ เพราะสะสมปัญญามาพร้อม

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๒ - หน้าที่ 435

ข้อความบางตอนจาก ฉันโนวาทสูตร

คำว่า นำศัสตรามาแล้ว คือ เอาศัสตราสำหรับคร่าชีวิตมาแล้ว ตัดก้านคอแล้ว. ก็ขณะนั้น ความกลัวตายของท่านก็ก้าวลง คตินิมิตปรากฏขึ้น. ท่านรู้ว่าตัวยังเป็นปุถุชน เกิดสลดใจ ตั้งวิปัสสนา พิจารณาสังขาร สำเร็จเป็นพระอรหันต์ เป็นสมสีสี แล้วก็ปรินิพพาน.

081 ฆ่าตัวตายไม่ควรตำหนิเสมอไป

๗๙. ปัญหา เรื่องมีอยู่ว่า พระฉันนะอาพาธหนัก และคิดจะฆ่าตัวตายด้วยศาสตรา พระสารีบุตรได้เทศนาสั่งสอนและห้ามปรามไว้ แต่ในที่สุดพระฉันนะก็ฆ่าตัวตายจนได้ และได้รับคำตำหนิติเตียนจากญาติมิตรและคนเป็นอันมาก พระสารีบุตรจึงทูลถามพระพุทธเจ้าถึงเรื่องนี้ พระพุทธองค์ทรงมีทรรศนะว่าอย่างไร ?

พุทธดำรัสตอบ

“ดูก่อนสารีบุตร พระฉันนะยังมีสกุลมิตร สกุลสหายและสกุลที่คอยตำหนิอยู่ก็จริง แต่เราหาเรียกบุคคลว่า ควรถูกตำหนิด้วยเหตุเพียงเท่านี้ไม่...... บุคคลใดแลทิ้งกายนี้และยึดมั่นกายอื่น บุคคลนั้นเราเรียกว่า ควรถูกตำหนิ ฉันนะภิกษุหามีลักษณะนี้ไม่ ฉันนะภิกษุหาศาสตรามาฆ่าตัว อย่างไม่ควรถูกตำหนิ”

ฉันโนวาทสูตร อุ. ม. (๗๕๓)
ตบ. ๑๔ : ๔๗๙ ตท. ๑๔ : ๔๐๗
ตอ. MLS. III : ๓๑๘-๓๑๙

ย้ำ!!! แต่เราหาเรียกบุคคลว่า ควรถูกตำหนิด้วยเหตุเพียงเท่านี้ไม่......
บุคคลใดแลทิ้งกายนี้และยึดมั่นกายอื่น บุคคลนั้นเราเรียกว่า ควรถูกตำหนิ ฉันนะภิกษุหามีลักษณะนี้ไม่ ฉันนะภิกษุหาศาสตรามาฆ่าตัว อย่างไม่ควรถูกตำหนิ

เนื่องจาก ฉันนะภิกษุไม่ได้ทิ้งกายนี้ ไปหากายอื่น และยึดมั่นในกายอื่น

คุณ"อวบอั๋นขั้นสุดท้าย"ครับ



ตอนนี้ ผมขอตอบคำถามคุณให้ชัดๆเลยว่า การฆ่าตัวตายซึ่งเป็นการผิดวินัยสงฆ์อย่างรุนแรงที่สุด พระวักกลิ พระโคธิกะ และพระฉันนะ พวกท่านก็ล้วนฆ่าตัวตาย แต่กลับไม่เป็นบาปหนัก เพราะสิ่งที่เป็นบาปหนักคือ:

"ทิ้งกายนี้ เพื่อไปหากายใหม่ ต้องการไปยึดมั่นในกายใหม่" = ผิดศีล 5 ซึ่งเป็นโลกียะธรรม

แต่พระวักกลิ พระโคธิกะ และพระฉันนะ พวกท่านก็ล้วนฆ่าตัวตาย แต่กลับไม่เป็นบาปหนัก เนื่องจาก:

พวกท่านล้วนละทิ้งกาย(ขันธ์ 5)เหล่านี้ ไม่ได้เพื่อไปหากาย(ขันธ์ 5)ใหม่ เพื่อจะไปยึดมั่นในกาย(ขันธ์ 5)ใหม่นั่นเอง

ประเด็นจี้กง และพระวักกลิ โคธิกะ ฉันนะ เหมือนกันตรงที่ พวกท่านต่างไม่ยึดมั่นถือมั่นว่า

" นี่เป็นตัวกู นี่เป็นของกู "

พระศาสดาประทานพระโอวาทนี้ว่า " (พระวินัยมีเยอะ)ถ้ากระนั้น เธอจงรักษาเฉพาะจิตของตนไว้, เธออาจพ้นจากทุกข์ได้"

และว่า " ภิกษุ ถ้าเธอจักสามารถรักษา(จิต)ได้เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น, กิจคือการรักษาสิ่งทั้งหลายที่เหลือ ย่อมไม่มี "

ดังนั้น ผู้ที่บรรลุธรรม เป็นผู้รักษาจิตให้บริสุทธิ์อย่างเดียว พระวินัย ศีล 5 ศิล 8 ศีล 227 ข้อ ถ้ารักษาจิตให้บริสุทธิ์ เพียงข้อเดียวก็เกินพอแล้ว ภิกษุที่พยายามรักษาพระวินัย ศีล 5 ศิล 8 ศีล 227 ข้อ แต่ไม่ได้รักษาใจให้บริสุทธิ์ ถือว่าไม่เข้าถึงแก่นธรรมของพระพุทธเจ้า จี้กง และพระวักกลิ โคธิกะ ฉันนะ ท่านรักษาใจให้บริสุทธิ์ ไม่ยึดมั่นในพระวินัย แสดงว่า พวกท่านล้่วนแล้วแต่เข้าถึงแก่นธรรมของพระพุทธเจ้า ทั้งสิ้น

แค่มาทักทายสหาย(อวบ)อั๋น......

ผมขอเรียนถามคุณพลศักดิ์ครับว่าผิดวินัยสงฆ์ข้อไหน...ช่วยอ้างอิงในพระวินัยปิฏกให้ดูเป็นธรรมทานหน่อยครับเล่มไหน หน้าที่เท่าไรครับ....

ขอบคุณครับ

เว้นจากการฆ่าสัตว์ทั้งมนุษย์และเดรัจฉาน มันเป็นพระวินัยข้อไหน หาเองซิครับ

“จิตฺเต สงฺกิลิฏฺเฐ ทุคฺคติ ปาฏิกงฺขา จิตฺเต อสงฺกิลิฏฺเฐ สุคติ ปาฏิกงฺขา”

แปลว่า ..เมื่อจิตผ่องใสสุคติเป็นอันหวังได้ เมื่อจิตเศร้าหมองทุคติเป็น อันหวังได้

ท่านเหล่านั้นทำการฆ่าตัวตายด้วยใจบริสุทธิ์ .... ละวางโลกทั้งปวงได้.....

เรื่องราวต่างๆของท่านเหล่านั้นจะสังเกตุว่าเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมาตลอด.....

ยึดมั่นในพระวินัยตลอด ในพระวินัยไม่ได้บัญญัติเรื่องการฆ่าตัวตายว่าเป็นปราชิกข้อไหน

มีแต่เรื่องวานจ้างฆ่าผู้อื่น....

การรักษาจิตให้บริสุทธิ์เพียงอย่างเดียวคือการยึดมั่นตรงตามพระวินัยทั้งหมด

ก่อนหน้านั้นท่านเหล่านั้นยังไม่บรรลุอรหัตผล...เมื่อคราต้องทำการฆ่าตัวตาย....

รู้จริงเห็นจริง วางโลกทั้งปวงได้

เมื่อวางมีดก่อนสิ้นลมท่านทั้งหลายนั้นก็บรรลุพระอรหันต์....

ถ้าใครยังฝึกจิต....ฝึกใจทำไม่ได้เช่นท่านเหล่านั้น.... อ่านเรื่องนี้แล้วอย่าคิดว่าการฆ่าตัวตายไม่บาป

จิตของปุถุชนย่อมเศร้าหมอง ..... ทุคติเป็นอันหวังได้

สหาย......อั๋น.......เราเห็นท่าน online

สวัสดีครับ สหายธรรมแวะมา
กำลังอ่านเรื่องที่คุณ พลศักดิ์ post ขอรับ
น่าสนใจทีเดี่ยว เป็นช่างเวลาเพียงเสี่ยววินาที ที่มีค่า เปลี่ยนจากบาปหนาที่สุด ไปสู่การบรรลุธรรม เพียงแต่ว่าเราจะใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีนั้น เปลี่ยนความคิดเราอย่างไร

ขอบคุณสำหรับ เรื่องราวดีๆขอรับ