ถ้าเราอยากส่งผลบุญที่เราทำเผื่อท่านในเวลาที่เราบุญ
จะใช้บทสวด หรือคำอธิษฐานแบบไหนดีค่ะ ถ้าไม่ใช่บทแผ่เมตตา คุณคามินธรรมแนะนำด้วยนะคะ

มีพราหมณ์คนหนึ่งชื่อชาณุสโสณีเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้าถึงที่ประทับ
ครั้นกล่าวคำปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันแล้ว นั่ง ณ ที่สมควรทูลถามพระพุทธเจ้าว่า

"ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ! พวกข้าพเจ้าเป็นพราหมณ์ มีความเชื่อว่า
ทานที่แล้วย่อมมีผลแก่ญาติสาโลหิตผู้ล่วงลับไปแล้วหลังทำทาน
จึงอุทิศส่วนกุศลไปให้ญาติสาโลหิตผู้ล่วงลับ
ทานนั้นจะถึงแก่ญาติสาโลหิตผู้ล่วงลับหรือไม่ ?"

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "พราหมณ์ !
ทานที่ให้จะสำเร็จแก่ผู้ที่ล่วงลับหรือไม่
ขึ้นอยู่กับผู้รับถ้าผู้รับอยู่ใน "ฐานะ" (โอกาส) ก็จะได้รับ
ถ้าอยู่ใน "อฐานะ" (ที่มิใช่โอกาส) ก็ไม่ได้รับ"

พราหมณ์ทูลถามต่อว่า "ที่ว่าอยู่ในฐานะและอฐานะนั้นคืออย่างไร"

พระพุทธเจ้าตรัสสรุปไว้ว่า
"ถ้าผู้ตายทำกรรมที่เป็นอกุศลไว้ และไปเกิดในภูมิที่ไม่เจริญ คือนรก เดรัจฉาน เป็นต้น
หรือสร้างกุศลไว้แล้วไปเกิดในภูมิที่เจริญ เช่นมนุษย์สวรรค์ เป็นต้น
ชื่อว่าเกิดในที่เป็น "อฐานะ" คือมิใช่สถานที่ที่จะได้รับส่วนบุญ

เพราะอาหารของผู้ที่เกิดในที่นั้นๆ มิใช่ส่วนบุญที่บุคคลอุทิศไปให้
แต่ถ้าทำอกุศลไว้ แล้วไปเกิดในปิตติวิสัย คือภูมิแห่งเปรต
และเฉพาะเปรตที่มีชื่อว่า "ปรทัตตูปชีวี"
คือเปรตประเภทที่มีส่วนบุญที่มีผู้อุทิศไปให้เป็นอาหารเท่านั้นจึงจะได้รับ

แต่ต้องมีองค์ประกอบ 3 ประการ คือ
ด้วยการอนุโมทนาด้วยตนเองของเปรตทั้งหลาย 1
ด้วยการอุทิศของทายกทั้งหลาย 1
ด้วยการถึงพร้อมด้วยทักขิเณยยบุคคล คือผู้รับไทยธรรมต้องเป็นผู้บริสุทธิ์ 1.

ส่วนเปรตอีก 3 ประเภทคือ อันตาสิกเปรต (เปรตที่มีอาเจียนเป็นอาหาร)
ขุปปิปาสิกเปรต (เปรตที่มีความหิวกระหายเป็นประจำ)
และ นิชฌามตัณหิกเปรต (เปรตที่มีไฟเผาตัวตลอดเวลา)
ซึ่งแต่ละประเภทมีอาหารที่ไม่ใช่ส่วนบุญที่ญาติสาโลหิตอุทิศไปให้ ก็อยู่ใน "อฐานะ"
คือไม่ได้รับส่วนกุศลที่อุทิศไปให้

พราหมณ์ทูลถามต่อไปว่า
"ถ้าญาติสาโลหิตผู้ล่วงลับไม่เข้าถึงฐานะนั้น ใครจะได้บริโภคส่วนบุญนั้นเล่า ?"
(คามินธรรม - ถ้าญาติไมไ่ด้เป็นเปรตล่ะ?)

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "พราหมณ์ ! ถ้าญาติสาโลหิตที่ล่วงลับไปไม่เข้าถึงฐานะนั้น
ญาติสาโลหิตแม้เหล่าอื่นของทายกที่เข้าถึงฐานะนั้นมีอยู่ญาติเหล่านั้นย่อมบริโภคทานนั้น"
(คามินธรรม - พระพุทธเจ้าตอบว่า ก็ญาติคนอื่นที่เป้นเปรตไง จะได้รับ?)

พราหมณ์ทูลถามต่อว่า
"ถ้าญาติสาโลหิตที่ล่วงลับไม่เข้าถึงฐานะนั้น ทั้งญาติเหล่าอื่นก็ไม่เข้าถึงฐานะนั้น ใครเล่าจะบริโภคทานนั้น ?"
(คามินธรรม - พราหมน์ถามว่า ถ้าไม่มีญาติเป็นเปรตเลยล่ะ ทานนั้นจะตกถึงใคร)

พระพุทธเจ้าตรัสว่า "พราหมณ์ ! เวลาสังสารวัฏล่วงมาช้านาน
โอกาสที่ญาติสาโลหิตของแต่ละคนไม่ตกอยู่ในฐานนั้นบ้าง เป็นไปได้ยาก
แต่ถึงอย่างไร ผู้ให้ก็ย่อมไม่ไร้ผล"
(คามินธรรม - พระพุทธเจ้าบอกว่า เป็นไปได้ยาก สังสารวัฏมีมานานมากแล้ว
หมายถึงว่าญาติเราไม่ได้มีแค่เท่าที่ีเรานับเอาในชาตินี้ ยังมีชาตินู้นชาตินั้นอีกไม่รู้กี่ชาติที่เราล้วนมีญาติ )

พราหมณ์ค้านว่า "ถ้าเช่นนั้น พระองค์ก็ทรงตรัสแม้ในอฐานะหรือ ?"
พระพุทธเจ้าตรัสตอบว่า "ใช่ เรากล่าวกำหนดแม้ใน "อฐานะ"

คือบุคคลบางคนในโลกประพฤติในอกุศลกรรมบถมีฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ เป็นต้น
แต่ได้ทำบุญ ให้ข้าว น้ำ ยามาลา และของหอมเป็นต้น เมื่อตายไปเกิดในกำเนิดเดรัจฉาน
เช่น ช้าง ม้า เป็นต้น เขาย่อมได้ข้าว น้ำ และเครื่องประดับในกำเนิดที่เกิดนั้นๆ

อนึ่ง บุคคลบางคนในโลกเว้นจากอกุศลกรรมบถ ไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ประพฤติผิดในกาม
ทั้งทำทานด้วยข้าว น้ำ ของหอม ที่นอน ที่พัก เป็นต้น เมื่อตายไปแล้วกลับมาเกิดเป็นมนุษย์
เขาย่อมได้กามคุณอันเป็นของมนุษย์ในมนุษยโลกด้วยกรรมนั้น
แต่ถ้าด้วยอำนาจบุญที่ทำไว้ในโลกมนุษย์มีผลให้เกิดเป็นเทวดา
เขาย่อมได้รับเบญจกามคุณ อันเป็นทิพย์ในเทวโลกนั้นด้วยกรรมนั้น

พราหมณ์ ! แม้ทายกก็เป็นผู้ไม่ไร้ผลด้วยประการฉะนี้"

อ่านบทความนี้เต็มๆที่ http://mahamakuta.inet.co.th/T-BOOK/january-48.html
อ่านพระสูตรโดยตรงที่ http://www.84000.org/tipitaka/read/v.ph ... 420&Z=6522

รบกวนท่านผู้รู้ช่วยแนะนำด้วยนะคะ อย่างเช่นตอนนี้พ่อเราอายุมากแล้ว เราเลยอยากให้แกมีความสุขบั้นปลายชีวิต แต่แกปล่อยวางไม่ได้ เหมือนเป็นเวรกรรมทำนองนี้น่ะค่ะ

เปรตได้รับส่วนบุญที่อุทิศไปให้ได้อย่างไร

จาก นานาปัญหา http://www.84000.org/tipitaka/book/nana.php?q=47
โดย คณะสหายธรรม



ถาม พระคุณเจ้าถามมาว่า อาตมาภาพสงสัยว่า
การทำบุญไปให้ผู้ล่วงลับนั้นที่ได้ไปเกิดเป็นเปรตนั้น เขาจะได้รับอย่างไร
คำว่าบุญนี้แปลออกมาให้ดี คืออะไร
และทำไมต้องอุทิศบุญให้แก่เทวดาด้วย ในเมื่อเทวดามีอาหารทิพย์
ในศาสนาอื่นไม่เห็นเขาทำบุญไปให้กันเลย
อาตมาคิดว่า การทำบุญต้องเป็นของใครของมัน ไม่ใช่แผ่ให้กันได้เมื่อตายแล้ว จริงไหม

ตอบ เรื่องของการทำบุญอุทิศไปให้ผู้ตายนี้
เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าผู้ทรงมีพระสัพพัญญุตญาณ
ทรงรอบรู้ทุกอย่างด้วยพระปัญญา ตรัสรู้ของพระองค์เอง
ซึ่งไม่สามารถจะนำเข้าไปเทียบกับศาสนาอื่น ซึ่งมิได้สัพพัญญุตญาณเช่นพระพุทธองค์

ในบุญกิริยาวัตถุ ๑๐ ประการนั้นมี
ทาน การให้
ศีล การรักษากายวาจาให้สะอาด
ภาวนา การอบรมจิตใจด้วยสมถะและวิปัสสนา
เวยยาวัจจะ การขวนขวายช่วยเหลือกิจการงานอันชอบธรรมของผู้อื่น
อปจายนะ กระประพฤติอ่อนน้อม
ปัตติทาน การให้ส่วนบุญที่ตนทำแล้วแก่ผู้อื่น
ปัตตานุโมทนา การอนุโมทนาคือชื่นชมยินดีในบุญที่ผู้อื่นกระทำแล้ว
ธัมมัสสวนะ การฟังธรรม
ธัมมเทศนา การแสดงธรรม และ
ทิฏฐุชุกัมม์ การทำความเห็นให้ตรง

ซึ่งบุญประการสุดท้ายนี้คือปัญญา ถ้าทุกคนมีปัญญารู้ทุกอย่างตามความเป็นจริงแล้ว
ก็จะยอมรับการทำบุญที่เหลืออีก ๙ ประการว่า เป็นสิ่งที่เป็นความจริง

จริงอยู่สัตว์ทั้งหลายเป็นไปตามกรรมที่ตนทำไว้
ใครทำดีก็ได้รับผลดี ใครทำชั่วก็ได้รับผลชั่ว ไม่มีใครรับผลของกรรมแทนกันได้

แม้พวกเปรตที่สามารถรับส่วนบุญที่ญาติมิตรอุทิศไปให้จากโลกนี้ได้
ก็เพราะเปรตได้ทำบุญด้วยตนเองในข้อปัตตานุโมทนา
คือชื่นชมในบุญที่มีผู้อุทิศไปให้ ถ้าไม่ชื่นชมอนุโมทนาบุญก็ไม่เกิดแก่เปรต

การอนุโมทนานั้นเปรตต้องทำเอง ไม่มีใครทำให้เปรตได้
พวกเราในโลกมนุษย์นี้ทำได้แต่เพียงบุญในข้อปัตติทาน
คืออุทิศบุญที่ทำแล้วให้เปรตเท่านั้น ถ้าเปรตยอมรับบุญที่เราอุทิศไปให้ เขาก็จะชื่นฃมอนุโมทนา
เมื่อเขาชื่นชมอนุโมทนา บุญก็จะเกิดแก่เปรต

แต่ถ้าเปรตไม่ยอมรับหรือไม่ทราบ
ไม่ได้ชื่นชมอนุโมทนาบุญก็ไม่เกิดแก่เปรตเปรตก็ไม่ได้รับบุญที่มีผู้อุทิศให้

เมื่อบุญไม่เกิดแก่เปรต เปรตก็ต้องทนทุกข์ทรมานต่อไป
แต่ถ้าบุญเกิดแก่เปรต เปรตก็จะพ้นจากความทุกข์ทรมาน

บางครั้งถ้ากรรมของเปรตเบาบาง อนุโมทนาแล้วก็ พ้นจากสภาพเปรตเป็นเทวดาทันที
ซึ่งเรื่องเหล่านี้มีเล่าไว้ในพระไตรปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ

สำหรับเทวดานั้น แม้ท่านจะมีความสุข มีอาหารทิพย์
แต่ถ้าท่านทราบว่ามีผู้คนในโลกมนุษย์นี้ทำบุญแล้วอุทิศให้ท่าน ท่านก็ยินดีรับ
ถ้าท่านเป็นสัมมาทิฏฐิ ท่านก็ชื่นชมอนุโมทนาด้วย บุญในข้อปัตตานุโมทนาก็เกิดแก่ท่าน

แต่การอนุโมทนาของเปรตกับเทวดานั้นต่างกัน
เทวดาอนุโมทนาแล้วบุญก็เกิดเทวดาเท่านั้น

แต่สำหรับเปรตนั้น เมื่อเปรตอนุโมทนาแล้ว
นอกจากบุญจะเกิดแก่เปรตแล้ว เปรตยังได้รับข้าวของอันสมควรแก่ฐานะของเปรต ตรงตามที่ผู้อุทิศไปให้ด้วย
เช่นมีผู้ถวายอาหารแล้วอุทิศให้เปรต เปรตอนุโมทนาแล้ว ได้บุญในข้อปัตตานุโมทนาแล้ว
ยังได้รับอาหารอันสมควรแก่ฐานะของเปรตด้วย ทำให้เปรตอิ่มหนำสำราญ พ้นจากความหิวโหย
หรือเราถวายผ้า เปรตก็จะได้รับผ้าทิพย์ปกปิดร่างกาย ทำให้พ้นจากสภาพเปลือยกายได้
เราถวายน้ำแล้วอุทิศให้ เปรตก็ได้ดื่มน้ำทิพย์พ้นจากความหิวกระหายด้วยอำนาจของการอนุโมทนา

การอุทิศบุญที่ทำแล้วให้เปรตนั้น มิใช่หยิบยื่นของส่งให้
เพราะบุญเป็นนามธรรม จับต้องไม่ได้ เกิดที่ใจ
เมื่อใดที่ใจเกิดบุญ ใจก็จะผ่องใส ไม่ขุ่นมัว เพราะฉะนั้น
ธรรมชาติของบุญก็คือเป็นเครื่องชำระจิตใจให้ผ่องใส ปราศจากกิเลสเครื่องเศร้าหมอง

พระพุทธเจ้าตรัสว่า บุญเป็นชื่อของความสุข
เพราะผู้ที่ทำบุญแล้วย่อมได้รับผลวิบากอันเป็นสุข
ด้วยเหตุนี้ บุญจึงเป็นที่พึ่งของสัตว์ในโลกหน้า ตราบเท่าที่ยังต้องเกิดอยู่

อีกประการหนึ่ง พระที่ท่านฉันอาหารของเรานั้น
ท่านก็มิได้เป็นบุรุษไปรษณีย์นำบุญของเราไปส่งให้แก่เปรต
ท่านเป็นเนื้อนาที่เราจะหว่านบุญลงไปเท่านั้น
พูดง่ายๆ ก็คือ ท่านเป็นปัจจัยให้เราเกิดบุญในข้อทานการให้
เมื่อให้แล้ว เรากรวดน้ำอุทิศไปให้ญาติมิตรที่ล่วงลับไปแล้ว
ถ้าเขาไปเกิดเป็นเปรต และทราบว่าเราอุทิศบุญไปให้เขา
ถ้าเขาชื่นชมอนุโมทนา

บุญและวัตถุทานที่เราอุทิศให้มีข้าว น้ำเป็นต้น
ก็จะเกิดแก่เปรตนั้นตามสมควรแก่ฐานะและภพภูมิของเขา

ไม่ใช่เราถวายแกงส้ม เปรตก็จะได้กินแกงส้ม ไม่ใช่อย่างนั้น
เพราะแกงส้มไม่ใช่อาหารของเปรต

หวังว่าคำตอบนี้จะช่วยให้พระคุณเจ้าผู้ถาม คลายความสงสัยลงไปได้