แต่จะต้องค่อยๆรู้ขึ้น...เพราะว่า จะรู้ทันทีนั้น ไม่ได้.!

ต้องอาศัย "การฟังอย่างละเอียด" โดยนัยยะ ต่างๆ

จนกว่าจะเข้าใจใน"สิ่งที่ปรากฏ"

ว่า สิ่งที่ปรากฏนี้...มีจริง.



และ "สิ่งที่ปรากฏ" นี้....ก็เป็น "ผลของกรรม" ด้วย

มีลักษณะที่เป็น"ปรมัตถธรรม" ปรากฏให้เรารู้ได้ ว่า



ขณะที่เป็น "ผลของกรรม"

คือ เดี๋ยวนี้...ที่กำลังรู้ "สิ่งที่กำลังปรากฏ"



รู้ว่าเป็น "ผลของกรรม"

เพราะขณะนั้น...มี "ปรมัตถธรรม" ปรากฏ



รู้ว่าเป็น "ผลของกรรม"

เพราะขณะนั้น...มี "ปรมัตถธรรม" เป็นอารมณ์.



"ปรมัตถธรรม" มี (ให้รู้ได้)

แต่ "อวิชชา"....ทำให้ไม่รู้.!




เพราะฉะนั้น

เราฟังพระธรรม เพื่อที่จะรู้

จนกว่า "สติ" จะรู้ ว่า



การรู้ "วิบาก" หรือ การรู้ "ผลของกรรม" นั้น

คือ รู้ เมื่อ "ลักษณะของสภาพธรรม" นั้น...กำลังปรากฏ.



มิฉะนั้น เราก็พูดแต่ปาก ว่า...นี่คือ ผลของกรรม ๆ

แต่...ผลของกรรม จริงๆ คือ เดี๋ยวนี้.!



"เห็น" เดี๋ยวนี้ คือ ผลของกรรม

"ได้ยิน" เดี๋ยวนี้ คือ ผลของกรรม

ฯลฯ



"ผลของกรรม"

เป็น นามธรรม คือ เป็น สภาพรู้

เป็น "ปรมัตถธรรม"...อย่างนี้.!