ตามเหตุ ตามปัจจัย.



.



เพราะเหตุว่า


หลังจาก "วิถีจิตทางตา" คือ "จักขุทวารวิถีจิต"

"เห็น" เฉพาะ "สิ่งที่ปรากฏทางตา".....ดับไปแล้ว.



(วิถีจิตต่อไป).......จิต เป็น ภวังค์.



และ หลังจากที่ ภวังคจิต หลายขณะทีเดียว.....ดับไปแล้ว.



"การเห็นที่ผ่านไปแล้ว"........เป็น "ปัจจัย"

(ที่) ทำให้ "มโนทวารวิถีจิต".....รับรู้.........

"อารมณ์ที่ปัญญจทวารวิถีจิตรับไว้แล้ว"



อีกหลายวิถีจิต นะคะ.....(ที่เกิดต่อ)



แล้ว จึงจะรู้.....คือ "จำ" "ตรึก" ถึง "ลักษณะ"

ของสภาพธรรม ที่ปรากฏ นั้น

แล้วก็ รู้ ว่า "สิ่งนั้น" เป็น อะไร.!



.



แต่.............ไม่ได้ "ยึดถือ" ว่า สิ่งนั้น เป็นคน เป็นสัตว์ เป็นอะไร.!



และ....รู้ ด้วย ว่า



"การตรึก" คือ นึกถึง รูปร่าง สัณฐาน ในสิ่งนั้น....ว่า เป็นอะไร นั้น

ก็เป็นแต่เพียง......"นามธรรมชนิดหนึ่ง"



ซึ่ง ไม่ใช่ ตัวตน.



ใน "ขณะ" ที่ รู้ อย่างนั้น...........

เป็น "การเกิดดับ สืบต่อกัน ของสภาพธรรม ตามปกติ"



(หมายความว่า)



หลังจาก "เห็น" แล้ว

จะมีการรับรู้ "อารมณ์นั้น" ทางใจ

คือ ทางมโนทวาร (เกิด) ต่อ....หลายวิถี (จิต)



(หรือ)



หลังจาก ได้ยิน "เสียง" แล้ว......

ก็จะมี "มโนทวารวิถีจิต" เกิดขึ้น.



แล้วก็ รู้ "อรรถ"

คือ "ความหมายของเสียงนั้น"



แล้วก็......

รู้ ความหมายของเสียงนั้น ด้วย.



แต่ (รู้) ว่า.......

สภาพธรรม (ที่กล่าวข้างต้น) ทั้งหมด

ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน

เป็นแต่เพียง "สภาพ ของ นามธรรม"

ซึ่ง เป็น "สภาพรู้สิ่งที่ปรากฏ"



.



ที่จะไม่ทราบ "บัญญัติ"

เป็นไปไม่ได้เลย.!