ทำมัยคนเราทุกวันนี้จึงไม่กลัวเกรงเรื่องบาปกันเลยยิ่งการสร้างวจีกรรมเป็นสิ่งที่น่ากลัว
มากเลย มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ไม่ทราบว่าสถานที่ทำงานจะเหมือนกันทุกที่หรือเปล่า
น้อง ก.เป็นคนเก่งเรื่อง ใครไม่เข้าใจถามเขา เขาก็จะอธิบายให้ฟัง แต่ถ้าจะให้เขามานั่งสอนเหมือนกับเด็กปฐม เขาไม่รู้จะเริ่มต้นสอนอย่างไร พอวันนี้น้อง ก.ไปอบรม จากเพื่อนร่วมงาน
ที่เคยอธิบายงานให้ฟัง ก็มานั่งเม้าเรื่องของน้อง ก. หาว่าไม่ยอมสอนงานให้บ้างล่ะ ฯลฯ สารพัด
ที่จะเม้า ข้าพเจ้าฟังแล้วหดหู่จิตใจ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเรา การที่เราอยากเป็นงานจำเป็น
ต้องค่อยให้เขาเอ่ยปากก่อนหรือไม่ แล้วทำไมเขาจึงไม่วิ่งหาเอง เวลาน้อง ก.ทำ
พอมายังนี้น้อง ก.ไม่อยู่ก็รายงาน หน.ว่าเขาไม่ยอมสอน

ขอคำปรึกษาด้วยคนนะคะ เห็นว่าเกี่ยวกับที่ทำงาน เหอๆๆๆๆๆ

หนูโดนเจ้านายด่าทุกวันเลยค่ะ (ประมาณว่าเป็นที่ระบายอารมณ์)
ไม่สบายใจค่ะ รู้ว่าต้องอดทน รู้ว่ามันคือสิ่งที่ต้องเรียนรู้ เป็นเวทีเอาไว้ขัดเกลาตัวเอง
แต่มันไม่ไหวแล้วค่ะ บางที่เราอึดอัดก็จะพูดให้เพื่อนฟัง แต่ไม่อยากพูดเยอะ มันฟังแล้วเป็นข้ออ้าง
เลยคิดว่าจะลาออกซะเลย

แต่พอดีไปอ่านหนังสือเล่มนึงชื่อว่า "ธนาคารความสุข" ผู้เขียนคือ พิยากร ลีลาภัทร์ นามปากกาว่าaston27 เลยทำให้คิดค่ะ แต่หาคำตอบไม่เจอ ขออนุญาตอ้างอิงนะคะ (แบบสรุปนะคะ)

"วันก่อนผมคุยกับลูกน้อง ที่ผมเห็นว่าเธอเริ่มหมดไฟก่อนไวอันควร ผมบอกเธอว่า...ผมไม่อยากให้เธอยอมจำนนกับอุปสรรค เพราะในวัยของเธอ ที่เพิ่งเรียนจบมา 3-4 ปี ควรจะเป็นวัยที่มีไฟลุกโชติช่วง ไม่ใช่ดูสลดหดหู่แบบนี้

ผมบอกเธอว่า คนที่ประสบความสำเร็จไม่ใช่เพราะเขาเกิดในสิ่งแวดล้อมที่ดี ส่วนมากก็ปากกัดตีนถีบกันมาทั้งนั้น คนทุกคนเกิดมามีอุปสรรคเท่าๆ กัน เพียงแต่คนที่ประสบความสำเร็จ คือคนที่เจออุปสรรคแล้วบอกว่า ถ้าฉันยอมแพ้ ฉันจะอดตาย ฉันเลยต้องสู้ ในขณะที่คนที่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ จะโทษนู่น โทษนี่ แล้วก็พูดว่า เออ...ฉันทำได้แค่นี้แหละ

น้องเขาก็เลยบอกว่า... หนูกำลังจะลาออกไปเรียนต่อพอดีเลยค่ะพี่

ผมก็บอกว่า....ถ้าจะลาออกเพราะอยากไปเรียนต่อเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ก็ไปเถอะ แต่อย่าลาออกเพราะวิ่งหนีความล้มเลวของตัวเอง เพราะไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน มันก็มีความยากของมัน มีปัญหาของมัน เราวิ่งหนีปัญหา หนีองค์กร หรือหนีบางคนได้ แต่เราหนีตัวเองไม่ได้หรอก ถ้าเราไม่ยอมรับ เรียนรู้ แก้ไขมันวันนี้ ในวันหน้า เราไปเจอปัญหาอื่น หรือปัญหาเดิม เราก็วิ่งหนีไปเรื่อยๆ"

แล้วแบบนี้สิ่งที่หนูกำลังจะทำ จะเรียกว่าการหนีปัญหารึป่าวคะ

(เพิ่งเรียนจบค่ะ งานนี้เพื่อนแนะนำมา แต่ทำงาน part-time ตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว งานนี้ทำได้เดือนครึ่งเองค่ะ พอจะรู้นิสัยเจ้านายคนนี้คร่าวๆ เพราะเพื่อนเล่าให้ฟัง ว่าขี้โมโห โวยวาย เจ้านายแกก็รู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ แรกก็เฉยๆ ค่ะ เพราะต่างคนต่างเกรงใจ แกไม่ค่อยกล้าว่าอะไรมาก กลัวเราเตลิด แต่หลังๆมานี่ ด่าเป็นด่า ด่าเสร็จ ก็บอก อย่าคิดมากนะ พี่เป็นคนแบบนี้แหละ โดนแบบนี้ช่วงแรกๆ ก็วางเฉยค่ะ แล้วหลังจากนั้นก็เริ่ม เซง เบื่อ ตามลำดับ จนเกิดความคิดว่าจะลาออก)

การที่เราต้องมาพบสถานะการณ์ หรือบุคคลอันไม่
น่าพึงใจเช่นนี้ เป็นผลที่มีเหตุก่อนหน้านี้มาแล้ว ถ้าสามารถ
อดทน เท่ากับเป็นการสร้างขันติบารมี ทางหนึ่งเพราะในอนาคต
ถ้าคุณเจอสถานการณ์เช่นนี้อีก รับรองไม่มีปัญหา เราจะจัดการ
กับจิตใจของตัวเองให้มีความสุขได้

มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง สอนเคยคนไร้สาระ ว่าเหมือนเรา
เอาอาหารไปให้คนที่ไม่ชอบเรา ครั้งแรก เค้าอาจเททิ้ง
ให้บ่อย ๆ เขาจะเห็นความจริงใจ ความตั้งใจความอดทนทน
ในที่สุดใจเขาจะยอมรับ ยอมทานอาหารของเราและกลับกลาย
เป็นเมตตาเราในที่สุด

ลองดูน่ะค่ะทั้งสองท่าน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็หาทาง
ออกให้สวยงามที่สุดคือ จากไปแบบให้เขาเสียดายอย่าให้เขาไล่ส่ง
เข้ามาศึกษาธรรมะ และเข้ามาสนทนากันกับกัลยาณมิตรเป็นทางที่ดี
รุ่นพี่ ๆ ที่นี่มีความรู้และความแมตตาสูงทุก ๆ ท่าน

ขอให้รักษาใจให้เข้มแข็ง แก้ปัญหาโดยใช้ปัญญานำอารมณ์ค่ะ

ตอบท่าน maw
มันขึ้นอยู่ที่บุคคลนั้นได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างไร หรือเจริญเติบโตขึ้นมาอย่างไรด้วยนะครับ คนเราเกิดมาทุกคนล้วนย่อมมีความแตกต่างกัน ล้านคน ก็ล้านอย่าง ต่างกันไปตามแต่ผลของกรรมหากเรามามองตรงนี้ก็หาจุดจบไม่ได้หรอกครับ....แต่ คนเราเกิดมาทุกคนล้วนมีความเหมือนกัน จะกี่ล้านคนก็แล้วแต่ก็ต้อง แก่ เจ็บ ตาย เหมือนกันหมด แต่ที่ไปนั้นต่างกันตามผลของกรรมที่ทำอยู่ขณะที่ยังไม่ตาย...

ตอบท่าน pimz
ลองตอบตัวเองดูซิครับ...จากตัวอย่างเรื่องที่ยกมา ลองตอบคำถามนั้นดูซิครับว่าเราเป็นอย่างไร
ต้องการลาออกเพื่อหาสิ่งที่ดีกว่า หรือต้องการเพียงเพื่อหนีปัญหาที่เกิดขึ้น...

แต่ถ้าจะอยู่เพื่อสู้กับปัญหานั้นก็ขอให้ท่านวางใจเป็นกลาง ใช้เหตุผลกับสิ่งที่เจ้านายเตือน(ที่ท่านเรียกว่าด่า)ว่ามันสมเหตุผลดีแล้วหรือยัง สิ่งที่เขาว่าเรานั้นเป็นจริงเช่นนั้นหรือไม่ ถ้าจริงก็ไม่ควรโกรธกลับจะต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำ แต่ถ้าไม่จริงก็ยิ่งไม่ต้องโกรธ เพราะเขาไม่รู้ความจริงจึงเข้าใจเราผิด เราก็เพียงแค่อธิบายความจริงให้เขาเข้าใจก็เท่านั้น

คำว่าลาออก กับคำว่าหนีปัญหา มันก้ำกึ่งนะ

ส่วนตัวคิดว่า ถ้ามีทางไปที่ มั่นใจ ว่าดีกว่า ก็ไปเถอะ แต่เรื่องแบบนี้มันแนะนำกันยาก และเราก็ไม่อยากจะแนะนำใครเท่าไร เผื่อทางที่มั่นใจว่าดีกว่านั้น มันห่วยกว่าเดิมล่ะ... แต่ที่พอจะแนะนำได้ก็คือ อย่าตัดสินใจในขณะที่กำลังเบื่อๆ ลองลาพักร้อนไปสักอาทิตย์หนึ่ง แล้วเอาช่วงเวลานั้นมาคิดดู

ส่วน จขกท. โดยมากคนที่ชอบให้ร้ายคนลับหลัง มักขาดความมั่นใจในสถานะของตน อาจรู้สึกว่าตนกำลัง ถูกแซง จากเพื่อนร่วมงาน แต่เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องระดับจิตใต้สำนึก จิตสำนึกของเขาอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้... แก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะมันเป็นอัตตาของเขา เขาต้องแก้ด้วยตัวของเขาเอง (ซึ่งน้อยมาก ที่คนจะรู้ได้ด้วยตนเอง โดยไม่เกิดเหตุการณ์อะไรแรงๆ ขึ้นมา กระแทก)

การต่อสู้กับสิ่งไม่ดี มันก็เป็นเรื่องดี
แต่อย่าไปหลงกลกิเลส

เหมือนคนนั่งสมาธิอยู่ตอนเช้า แดดอ่อนๆ กำลังสบาย
นั่งไปๆเริ่มสาย แดดเริ่มแรง ใจก้นึกว่าจะไม่ทนแล้ว ลูกไปนั่งตรงอื่นดีกว่า
แต่กิเลสมันก็มาหลอกเราว่านี่เธอ ถ้าเธอจะเป็นคนเก่งคนดี เธอต้องทน ต้องอดทน
เรื่องแค่นี้ถ้าเธอไม่อดทน ก็อย่าไปทำอะไรทั้งนั้น
เราก้หลงกลกิเลสว่า เราต้องอยู่ต่อ


อดไปอดมาๆ ทำดีไป ทำดีมา... ล่วงเข้าเที่ยงวัน แดดแสบยิ่งกว่าโดนย่าง
ก้ยังยึดถือว่าเราอยากเป้นคนดี อยากเป็นคนเก่ง เราต้องทน เราต้องสู้ปัญหา

สุดท้ายเป้นคนดีแดดเดียว ทอดอีกนิดหน่อยก็กินได้เลยอะไรแบบนั้น
ทำดีแต่โง่ไปหน่อย ไม่รู้จักความพอดี

คือถ้ามันไม่ไหว ใจมันรับไม่ได้ ก้ต้องออกไปจากตรงนั้น
ต้องดูตัวเองว่าตัวเองรับแค่ไหนไหว

ตัวกะเปี๊ยกนึง จะไปชกกับยักษ์ อันนี้เป็นความดีที่บ้าบิ่น โง่
แต่ตัวเท่ายักษ์ เจอแมงมุมร้องกรี๊ดๆนี่ก็ไม่ไหว เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หนักไม่เอา เบาไม่สู้
ต้องทรมานตัวเองให้พอดีๆ ค่อยๆสะสมพลังของใจไปเรื่อยๆ

อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ