23555.แด่ท่านพล....ด้วยปปัญจสัญญา

mes

ผมจะอ้างจากหนังสือพุทธธรรมครับ

สัญญาแยกออกได้อย่างคร่าวๆได้๒ระดับคือ

สัญญาสามัญ ซึ่งกำหนดหมายของอารมณ์ที่เกิดขึ้นหรือเป็นอยู่ตามปกติของมัน

ปปัญจสัญญา อันหมายถึงสัญญาเนื่องด้วยอารมณ์ที่คิดปรุ่งแต่งขึ้นให้ซับซ้อนพิศดารด้วยแรงผลักดันของตัญหามานะและทิฏฐิ ซึ่งเป็นสังขารชั้นนำในฝ่ายร้าย

ม.มู.๑๒/๒๔๘/๑๑๖

"อาศัยตาและรูป เกิดจักขุวิญาณ ความประจวบแห่งธรรมทั้งสามนั้น เป็นผัสสะ, เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี, บุคคลเสวยอารมณ์ใด ย่อมหมายรู้อารมณ์นั้น(สัญญา), หมายรู้อารมณ์ใด ย่อมตริตรึกอารมณ์นั้น(วิตักกะ), ตริตรึกอารมณ์ใด ย่อมผันพิศดารอารมณ์นั้น(ปปัญจะ), บุคคลผันพิศดารอารมณ์ใด เพราะการผันพิศดารนั้นเป็นเหตุ ปปัญจสัญญาในแง่ต่างๆ คำเต็มคือ "ปปญฺจสญฺญาสงฺขา" (สัญญาที่ซับซ้อนหลากหลาย) ย่อมผุดพลุ่งสุมรุมเขา ในเรื่องรูปทั้งหลาย ที่พึ่งรู้ได้ด้วยตา ทั้งที่เป็นอดีต อนาคต และปัจจุบัน"

ที.ม.๑๐/๒๕๖-๗/๓๑๑

เมื่อเกิดปปัญจสัญญาแล้ว ก็ยิ่งมีความตริตรึงนึกคิด (วิตักกะ) ได้มากมายกว้างขวางพิศดารยิ่งขึ้น ทำให้เกิดกิเลสต่างขึ้นเช่น ชอบใจ ไม่ชอบใจ หวงแหน ริษยา เป็นต้น ปนแป คลุกเคล้าไปกับความคิดนั้น

ม.อ.๒/๙๘:สํ.อ.๓/๓๓

สัญญาที่เกิดจากความคิดปรุ่งแต่งที่เป็นอกุศล เรียกว่า ปปัญจสัญญา คือสัญญาที่ฟ่ามเฝือหรือซับซ้อนหลากหลาย ซึ่งเกิดจากการแต่งเสริมเติมต่อให้พิศดาร ของตัญหา มานะ และทิฏฐิ เรียกอีกอย่างหนึ่งตามสำนวนอรรถกถาบางแห่งว่า กิเลสสัญญา แปลว่าสัญญาที่เกิดจากกิเลส หรือสัญญาที่ประกอบด้วยกิเลส(สัญญาเจือกิเลส)

mes

กล่าวได้ว่านิมิตเป็นสิ่งคู่กันของกรรมฐาน

นิมิตบางอย่างสร้างความรู้สึกหรือผัสสะ หมายถึงผัสสะจากธรรมรมณ์

ความรู้ลึกในนิมิตนั้นเหมือนดังว่าตนนั้นบรรลุอรหันต์แล้ว

คิดสิ่งใดก็รู้แจ้งทะลุปรุโปร่ง

ความจริงแล้ว เป็นเช่นนั้นจริงๆในระยะแรกๆ

แต่ต่อๆมา

เมื่อเริ่มปรุ่งแต่งจากปปัญจสัญญาความฟ่ามเฝือก็มากยิ่งขึ้นทุกที

หากไม่ตัดด้วยปัญญา ก็จะกลายเป็นวิปปาลาสในที่สุด

กล่าวโดยบุคลลาธิฐาน

อาการอย่างท่านพล ผู้ที่ปฏิบัตินั้นจะได้เจอได้พบ ผมว่าเกือบทุกคน

เพียงแต่หากไม่มีกิเลสมากนัก

คือไม่หวังบรรลุอรหันต์เพื่อเหนือกว่าเพื่อนก็จะหลุด

ต้องใช้ปัญญา

ต้องฉุคิดเป็น

เห็นนิมิตก็สักแต่ว่าเห็น จะจริงเท็จเก็บเอาไว้ในใจก่อน

นานไปจะปรากฎออกมาเองว่าถูกหรือผิด

แล้วก็ต้องชั่งใจว่า

เป็นเช่นนั้นเอง

ตื่นเต้นพักเดียวก็หมดแล้ว

จะอะไรกันนักหนากับปาฏิหาริย์

จะยึดติดไปทำไมให้บ้า

สิ่งแวคล้อมปัจจุบันยังบ้าไม่พออีกหรือ

เอาแต่ปัญญามาใช้

ได้อภิญญามาแล้วก็ดีแล้ว

อย่าไปบ้ากับสิ่งนั้น

อย่าไปยึดติดกับสิ่งนั้น

มันจะบ้าเอาอย่างที่คนเขามอง

เราเองไม่รู้ตัวหรอกเพราะเราเห็นจริง

ตัวปปัญจสัญญาที่เกิดจากนิมิตนั้นเร้าใจ

ยิ่งปรุ่งแต่งยิ่งเร้าใจ

เร้าใจจนทนไม่ไหวต้องแบ่งให้คนอื่นๆมาช่วยเร้าใจด้วย

แต่รู้ไหมว่าปปัญจสัญญาที่สร้างปปัญจสัญญาต่อไปเรื่อยๆนั้นเหมือนยาบ้า

ยิ่งเสพยิ่งหนักข้อ

แรกๆยังพอมีความจริงอยู่บ้าง

นานๆไปเหลือแต่ความฝั่นเฝือล้วนๆ

และยิ่งเสพติดหนัก

วัดถ้ำกระบอกก็รักษาไม่หาย

รอแต่วันจะลงแดง

สุดท้าย

ท่านกรัชกาย

ขอเพลง

กลับมาเกิดวันวาน วันวานยังหวานอยู่

กรัชกาย

ตามคำขอ

http://radio.sanook.com/music/player/%E ... 9%88/4370/

กรัชกาย

ผู้ปฏิบัติกรรมฐาน ควรศึกษาเกี่ยวกับธัมมุธัจจ์หรือวิปัสสนูปกิเลส ที่ลิงค์นี้

viewtopic.php?f=2&t=23387

เมื่อภาวนาไปๆแล้ววิปัสสนูปกิเลส หรือ ธัมมุธัจจ์ปรากฏ พึงกำหนดรู้สิ่งนั้นๆทุกๆขณะจิต ขณะที่เห็น ได้ยิน
ได้กลิ่น ฯลฯ ได้คิด (ธรรมารมณ์) กรรมฐานก็รุดหน้าต่อไป องค์ธรรมมีสติปัญญา เป็นต้น จะสำรอกอวิชชาไปเรื่อยๆ วิชชาก็เจริญขึ้นๆตามลำดับ

หากนิ่งเฉยหรือคิดฟุ้งไปว่า นั่นอะไร ใช่นั่นเป็นนั่นเป็นนี่หรือ ฯลฯ ก็คิดวนอยู่อย่างนั้น ปล่อยวางอารมณ์นั้น
ไม่ลง จิตจะติดข้องถือมั่นต่อสิ่งที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ฯลฯ ยึดความรู้สึกนึกคิด ฟุ้งซ่านวนไปวนมา
เหมือนคนหลงป่าเดินวนมาเดิม

กรัชกาย

คุณ mes นำมาแต่ความหมาย "อกุศลสัญญา" มิได้นำความหมาย
"กุศลสัญญา" หรือ สัญญาที่ช่วยให้เกิดวิชชา (วิชชาภาคิยสัญญา) ซึ่งเป็นด้านตรงข้ามมาด้วย
ดังนั้นกรัชกายจะนำ กุศลสัญญา เสริมให้ เพื่อผู้ศึกษาจะได้เข้าใจและมีแนวทางพัฒนาสัญญาฝ่ายกุศล
ให้เกิดแก่ตน ดังนี้

สัญญาที่เกิดจากความคิดดีงาม หรือ เกิดจากความรู้ความเข้าใจถูกต้อง เรียกว่า กุศลสัญญาบ้าง
เรียกว่า วิชชาภาคิยสัญญา (สัญญา ที่ช่วยให้เกิดวิชชา) บ้าง
เป็นสัญญา ที่ช่วยส่งเสริมความเจริญปัญญา และ ความงอกงามแห่งกุศลธรรม เช่น
หมายรู้ลักษณะอาการที่ชวนให้เกิดความเป็นมิตร
หมายรู้ลักษณะอาการ ซึ่งแสดงภาวะที่เป็นไปตามเหตุปัจจัย ภาวะที่เป็นของไม่เที่ยง
ภาวะที่ไร้ตัวตน เป็นต้น

สัญญา โดยทั่วไป เป็นปริญไญยธรรม คือ เป็นสิ่งที่ควรกำหนดรู้ หรือ ทำความรู้จักเท่านั้น
(ขุ.ปฏิ.31/58/33)

แต่สัญญาเจือกิเลส หรือ ปปัญจสัญญา เป็นปหาตัพพธรรม คือ เป็นสิ่งที่ควรละหรือกำจัดให้สิ้นไป
(องฺ.ฉกฺก.22/381/497 ฯลฯ )

ส่วนสัญญา ที่ช่วยส่งเสริมการพัฒนาความรู้ และ ส่งเสริมกุศลธรรม เป็นภาเวตัพพธรรม คือ
สิ่งที่ควรเจริญ ควรทำให้เกิดให้มี และให้เพิ่มพูนขึ้นจนใช้ประโยชน์บริบูรณ์

ความหมายคำว่า สัญญา เป็นต้น ศึกษาจากลิงค์นี้

viewtopic.php?f=2&t=23002&st=0&sk=t&sd=a&start=15

mes

ขอบพระคุณท่านกรัชกาย

:b8:

กรัชกาย

เพลง "พระธรรมคุณ" :b12:

http://tamdee.udomtam.com/bbs/viewthrea ... a=page%3D1

โลกนี้ มืดมน มนุษย์ดิ้นรน ค้นหาทิศทาง
จุดคบไฟ ให้สว่าง เพื่อชี้ช่องทาง กระจ่างนัยน์ตา
กลางคืนพึ่งจันทร์ พอตกกลางวัน พึ่งแสงสุริยา
ต่างขวนขวาย ไขว่คว้า แสวงปัญญา ประดับตน
ประกายแห่งธรรม เป็นสิ่งเลิศล้ำ เหนือยิ่งสิ่งใด
ยิ่งกว่าแสงแห่งไฟ จุดแล้ว ทำลาย กิเลสมืดมน
เป็นถ้อย คำตรัส พุทธดำรัส ไว้ดีเลิศล้น
เห็นแจ้งได้ด้วยตน เป็นสิ่งสากล เหนือกาลเวลา
ธรรมวิจารณ์ ทนทาน ต่อการพิสูจน์
ไม่ใช่เพียงคำพูด เชิญมาพิสูจน์ ศึกษา
ไม่ใช่นอกกาย อยู่ภายใน ควรน้อมเข้ามา
ไม่ใช่การเที่ยวหา แต่เป็นปัญญา รู้แจ้งเห็นจริง
รู้เฉพาะตน ประจักษ์เห็นผล ได้เพียงตนตัว
ช่วยสะสางมืดมัว กำจัดความชั่ว จากใจประวิง
พระธรรมคุณ สำคัญเกื้อหนุน ต่อสรรพสิ่ง
คือสัจจะความจริง เป็นที่พึ่งพิง ของชาวโลกา