ทำไมนักสร้างบารมี...ต้องไม่มีศัตรูในใจ

นักสร้างบารมีที่แท้จริง ต้องไม่มีศัตรูในใจ มีความพอใจในความไม่โกรธ คิดแต่จะให้อภัยเพราะการมีศัตรูในใจ ทำให้เราสูญเสียความดีที่มีอยู่ในตัวได้ง่าย อย่างเช่น พระเทวทัต แท้จริงแล้วท่านเป็นผู้ที่รักการสร้างบุญ สร้างความดีมาก เป็นผู้ที่ทำอะไรทำจริง แต่ด้วยความผูกโกรธข้ามชาติมานับไม่ถ้วน เมื่อเกิดมาเจอพระพุทธเจ้าทีไร จากคนดีๆที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ต้องมาพลาดพลั้งสูญเสียความดีที่มีอยู่ในตัวได้ง่าย มีวินิจฉัยผิดเพี้ยน เพราะความผูกโกรธบังคับให้สร้างกรรมต่อพระพุทธเจ้าทุกชาติแม้ในชาติสุดท้าย ทั้งๆที่พระเทวทัตเป็นผู้มีกำลังบุญมาก ถึงขั้นที่ได้บวช ได้เป็นพระญาติกับพระพุทธเจ้า อีกทั้งยังบำเพ็ญสมณธรรมจนถึงขั้นได้ณานสมาบัติ สามารถแสดงฤทธิ์ได้ ก็ยังถูกความโกรธบังคับให้ทำร้ายพระพุทธเจ้า จนสุดท้ายต้องพลาดไปตกนรกอยู่ในขณะนี้

การสร้างบารมีไปเป็นทีมของหมู่คณะใหญ่ของเราก็เช่นกัน มีความเสี่ยงต่อการกระทบกระทั่งกันได้ตลอดเวลา การกระทบกระทั่ง นอกจากจะทำให้เราไม่สบายใจแล้ว ยังขัดขวางหนทางแห่งการไปมรรคผลนิพพานของตัวเองอีกด้วย ดังนั้น...พึงเตือนตัวเองว่าอย่าไปมีศัตรู อย่าผูกเวรกับใครเลย รู้จักให้อภัยคนง่ายๆ หากเราให้อภัยคนง่ายๆ ภพต่อไปเราจะไปเจอแต่คนที่ให้อภัยเราง่ายๆเมื่อถึงคราวที่เราพลาดไปทำผิดบ้าง...

ไม่เข้าใจ..ทำไมจะต้องรอภพต่อไป..ทำไมไม่เอาซะตอนนี้เลยละท่าน..สร้างบารมีกันตอนนี้แล้วก็เอาให้สิ้นภพสิ้นชาติ ..กันในชาตินี้เลย..ไม่ดีกว่าหรือ..พระธรรมก็ยังสมบูรณ์อยู่..พระรัตนตรัยก็ครบนี้ครับ..จะรอไปให้ไกลอีกทำไม..ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ..หลวงพ่อสดท่านก็ไปแล้ว..แล้วท่านจะไปรออะไร..ไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจ..

อีกอย่าง..มีเพียงพระอริยะบุคคลตั้งแต่พระโสดาบัน เป็นต้นไป เท่านั้น ที่จะปิดโอกาสลงอบายภูมิ..ปุถุชน..แม้จะมีบุญมากแค่ไหน..ยังขึ้นชื่อว่ายังเสี่ยงอยู่ดีนะ..แล้วมันดีไหมที่ชีวิตยังอยู่ในความเสี่ยงนะท่าน..ตรองดู..เอากันในชาตินี้เลย..ไม่ต้องไปรอข้างหน้า..เอาตอนนี้เลย..สู้ไม่สู้. สู้..สู้..มันต้องอย่างนี้ซิ..พวกเราทั้งหลายก็เป็นลูกพระพุทธเจ้าเหมือนกันทั้งนั้นนี้..

ความพยาบาทของพระเทวทัตทำให้ปัจจุบันต้องอยู่อเวจี น่ากลัวจังความพยาบาท

เพราะนักสร้างบารมี มีปัญญา มีวิชชา

นักสร้างบารมีไม่มีอวิชชาคือสภาวะ หรือสภาวะที่ปราศจากความรู้อันถูกต้อง เขาเรียกว่าอวิชชา แต่เราเรียกกันว่าความโง่ก็ถูกเหมือนกันนั่นแหละเพราะว่าในความโง่นั้น มันปราศจากความรู้อันถูกต้อง

"ยอดของความรู้ที่ควรรู้ ก็คือการรู้เท่าทันต่อสิ่งทที่เคยหลงว่าเป็นตัวตน ว่าไม่เป็นตัวตน หรือมีตัวตนนั่นเอง เปลี่ยนจากความโง่หลงว่า "มีอัตตา" มาเป็นความเห็นอย่างรอบรู้และแจ่มแจ้งว่า "ไม่มีอัตตา"
นักสร้างบารมีมองเห็นว่า ความโง่ถูกเพิกถอน กวาดทิ้งหมดไปจากดวงจิต ความฉลาดแผ่รัศมีออก สร้างความเยือกเย็น เย็นโดยไม่ต้องรดน้ำแต่เย็นกว่ารดน้ำ
นักสร้างบารมี พรากความรู้สึกว่า "ของตน" ออกเสียจากสังขารร่างกาย มายึดเอา ศีล-สมาธิ-ปัญญา เมื่อถึงยอดของปัญญา มันก็จะพรากจากที่นั้น มายึดถือเอาที่มรรคและผลชั้นต้นๆเป็นลำดับ จนถึงยอด ท่านจะหมดอะไรที่จะยึดถือต่อไปเอง

ทำไมนักสร้างบารมี...ต้องไม่มีศัตรูในใจ

ดังนั้น หลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งกันและกัน

ไม่ว่าจะเป็น กาย วาจา ใจ

เพื่อให้ง่ายในการปฏิบัติ สมาธิ และ การศึกษาธรรมะ เป็นไปโดยง่าย

หรือ ที่เรารู้จักกัน ในการละ นิวรณ์5