ในปัจจุบันขอทานที่เป็นขอทานจริงๆ มันไม่มีแล้วละครับ กฎหมายเขาห้าม
แล้วทางรัฐเขาก็มีนโยบาย ฝึกอาชีพและดูแล ผู้พิการหรือพวกที่ช่วยเหลือตัว
เองไม่ได้ถ้ายังมีอยู่นั้นไม่เรียกว่า ขอทานหรอกครับ เป็นพวกทำผิดกฏหมาย
สาเหตุที่คนเหล่านี้ขอทานไม่เลิกก็เพราะ สามารถทำเงินได้เยอะโดยไม่เหนื่อย
มันเป็นความโลภล้วนๆ ผมว่าเรื่องต่างๆเหล่านี้คนไทยน่าจะรู้กันหมดแล้ว
.....บางที่การจะทำอะไรซักอย่าง เราต้องใช้ปัญญานำทางบ้าง จึงจะเป็นชาว
พุทธที่ดี อย่างเรื่องนี้ก็เหมือนกันครับ ทางรัฐเขาก็รณรงค์โฆษณาแล้ว
รู้เหตุรู้ผลแล้วว่าทำไหมเขา จึงโฆษณาขอร้องขอความร่วมมือ ว่าอย่าให้เงิน
ขอทานอีก แต่เรากลับไม่เชื่อ อ้างไปต่างๆนาๆ บ้างก็ว่าน่าสงสาร บ้างก็ว่า
ทำบุญอย่าคิดมาก ผมต้องขอโทษที่จะกล่าวว่า มันไม่ใช้การทำบุญจากใจหรอก
ครับ แต่มันเกิดจากสภาวะที่ต้องการจะปลดเปลื้องอารมณ์หดหู่สังเวช ให้ออกไป
จากจิตใจตนเองเท่านั้นเอง บางท่านอาจจะเถียงว่าไม่จริง ท่านก็ลองลำดับเหตุการณ์
ดู จากการที่ได้รับทราบข่าวสารว่าอย่าให้เงินขอทาน แต่เวลามาพบคนพิการมานั่ง
ขอทาน ตอนนี้เกิดความหลงแล้ว ลืมนึกถึงข่าวสาร ในขณะนั้นเกิดอารมณ์บีบรัด
สังเวชต่อภาพที่เจอ จนทนไม่ได้ต้องให้เงินไป พอรู้สึกสบายขึ้นที่นี้มาคิดแล้วละครับ
ว่า การให้เงินขอทานไปมันถูกหรือเปล่า
.....เรื่องของบุญบาป ภพชาติมันเกิดจากการกระทำ ซึ่งต้องดูว่า กรรมหรือการกระทำนั้น
ไปกระทบถึงใครบ้างมันสัมพันธ์กันหมด สิ่งที่บางที่เราคิดว่าทำดี แต่สิ่งที่ทำไปส่งผลถึง
คนที่ไม่ได้อยู่ในเหตุแห่งกรรมนั้นด้วย คุณคิดว่าใครควรรับผิดชอบ
.....ส่วนเรื่องทำทานแล้วรู้สึกสบายใจ มันเป็นเรื่องของตัวเอง ไม่เกี่ยวกับบุญบาป
เพราะทุกสิ่งอย่างเป็นการทำเพื่อสนองอารมณ์ตัวเองครับ