ปริศนาธรรมคำทายที่ว่า

"สี่คนหาม สามคนแห่ หนึ่งคนนั่งแคร่ สองคนตามไป"

หมายถึงอะไรครับ ?

"อะไรเอ่ย สี่คนหาม สามคนแห่ หนึ่งคนนั่งแคร่ สองคนพาไป"
คำตอบอยู่ในนี้นะ
http://www.jarun.org/v5/th/lgeneral044002.html

;ว่าแต่ไปเอาคำถามมาจากไหนหรอ

ร่วมสนุกด้วยคนนะคะ

๑. อะไรหนอ เป็นทรัพย์เครื่องปลื้มใจอันประเสริฐของคนในโลกนี้

๒. อะไรหนอที่บุคคลประพฤติดีแล้วนำความสุขมาให้

๓. อะไรหนอเป็นรสอันล้ำเลิศกว่ารสทั้งหลาย

๔. นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวชีวิตของผู้ที่เป็นอยู่อย่างไร ว่าประเสริฐสุด ฯ

๕. คนข้ามโอฆะได้อย่างไรหนอ ข้ามอรรณพได้อย่างไร ล่วงทุกข์ได้อย่างไร บริสุทธิ์ได้อย่างไร

๖. คนได้ปัญญาอย่างไร ทำอย่างไรจึงจะหาทรัพย์ได้ ได้ชื่อเสียงอย่างไร ทำอย่างไรจึงจะผูกมิตรไว้ได้

๗. คนละโลกนี้ไปสู่โลกหน้า ทำอย่างไรจึงจะไม่เศร้าโศก


เจริญในธรรมค่ะ

คำตอบคือทรัพย์อันประเสริฐคือทรัพย์ ๗ ประการ(หรือทรัพย์ภายในหรืออริยทรัพย์)นี้ครับ ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว
อ่านตามนี้
http://www.dhammahome.com/front/webboar ... p?id=13003
หรือ
http://debboy.spaces.live.com/blog/cns! ... 1644.entry

ขอเข้ามาร่วมตอบกระทู้ในปริศนาธรรมด้วยครับ

เท่าที่ได้อ่าน ได้ฟังมา มีดังนี้ครับ

สี่คนหาม หมายความถึง ธาตุทั้ง ๔ ได้แก่ ดิน น้ำ ลม ไฟ ซึ่งมาประชุมรวมกัน หามเราเข้ามาสู่ภพ สู่ชาติ ได้มาเกิดเป็นมนุษย์ในโลกนี้ ธรรมชาติทั้งหลายกำเนิดมาจากธาตุทั้ง ๔ (มหาภูติรูป ๔) อาจกล่าวได้ว่าในแต่ละสังขารมี ดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นองค์ประกอบ

สามคนแห่ หมายความถึง พระไตรลักษณ์ อันได้แก่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แห่เราเล่นไปตามบทบาทแห่งชีวิต เหมือนละครเปิดฉาก เราก็เล่นไปตามลีลาของบทละคร เป็นไปตามกฎของสามัญลักษณะ อยู่กับความไม่เที่ยงแท้ ท่ามกลางสิ่งบีบเค้นอยู่รอบตัว ไม่มีนามรูปใดที่เป็นตัวของตัวเองโดยอิสระ

บ้างก็หมายความถึง อกุศลมูล ๓ ได้แก่ โลภะ โทสะ โมหะ ซึ่งแห่ให้ชีวิตเป็นไปต่าง ๆ นา ๆ ดิ่งอยู่ในโลกีย อันไม่สามารถทำให้หลุดพ้นจากวัฏฏสงสารทุกข์

หนึ่งคนนั่งแคร่ หมายถึงความตายนั่นเอง เป็นที่สุดแห่งขบวนแห่ เมื่อเกิดมาแล้ว ก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ และต้องตายไปในที่สุด เวลาตายก็ไปเพียงคนเดียว คงไม่มีใครอยากจะไปด้วยกับเรา อิ อิ ยามมีชีวิตอยู่อาจมีคนล้อมหน้าล้อมหลัง แต่เวลาตายไปก็นั่งแคร่ไปคนเดียวละครับ

บ้างก็หมายความถึง จิต ซึ่งเป็นตัวเก็บบุญและบาป และมีธรรมชาติตามจิตวรรคของคัมภีร์ธรรมบทที่ว่า “ชนเหล่าใดจักสำรวมจิต ซึ่งไปไกล เที่ยวไปดวงเดียว ไม่มีรูปร่าง มีถ้ำคือร่างกายเป็นที่อยู่อาศัย ชนเหล่านั้นจะพ้นจากเครื่องผูกของมารเสียได้” เมื่อตายไป จิตก็เที่ยวไปดวงเดียว (เอกจรัง) ก็เป็นหนึ่งคนนั่งแคร่นี่แหละครับ

สองคนตามไป หมายความถึง บุญและบาป (ดี/ชั่ว) นั่นเอง เมื่อมีชีวิตอยู่ อาจมีลูก เมีย เพื่อนฝูง หรือมีทรัพย์สินมากมาย แต่เมื่อตายไปแล้วคงไม่สามารถนำอะไรตามมาได้ นอกจากบุญที่จะตามไปสนับสนุนอุ้มชูเรา หรือบาปที่จะตามไปซ้ำเติมเราให้ทุกข์ยากต่อไป ดีและชั่วไม่เพียงแต่จะตามเราไปในโลกหน้าเพื่อให้ผล ในโลกนี้แม้หากตายไปแล้ว ดีและชั่วก็ยังสถิตอยู่ ดังคำกลอนที่ว่า

พฤษภกาสรอีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคงสำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวายมลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตทั่วแต่ชั่วดีประดับไว้ในโลกา

ขอร่วมแสดงความเห็นเท่านี้ครับ ผมก็คิดเหมือนท่านอินทรีย์ ๕ ไปหาคำถามมาจากไหน แต่คิดว่าคงศึกษาปริยัติธรรมมามาก ดีครับ หามาถามอีกนะครับ

เจริญในธรรมครับ

ยอดเยี่ยมจริง ๆ ค่ะ

นู๋เอค่ะ