คงไม่สายเกินไป หากจะส่งข้อความนี้ให้ทุกๆคนได้อ่าน

อยากให้ทุกคนได้อ่านและตระหนักถึงความสำคัญของ “ เธอ ”


อ่านแล้วอย่าร้องเหมือนเรานะ...

ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ

ในขณะที่.... ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไป เรียน เที่ยว นอน กิน

ดึกๆ ผมก็โทรคุยกับแฟนของผม

ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม

และผมก็เชื่อว่าใครๆ เค้าก็ทำแบบนี้กัน

' จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง '

' กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย '

' รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง '

' ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ '

ประโยคต่างๆ ที่ผมได้คิดและคัดสรรเตรียมพร้อมมาต่างๆ ก่อนโทร

ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับการคุยโทรศัพท์

ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น

พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว

แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ

ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน

' เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง กิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ

แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน ' ' ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง '

' เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย ' ' วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง ' ' อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ '

โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ

แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ

โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย

ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว

ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง

จนกระทั่งวันนั้น ' ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย '

' เร็วๆสิ เค้ายังอุฒส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ '

' แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ '

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน

ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home'

' โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย '

ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป

เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ

' และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่ '

หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า

เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน

และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง

แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

ญาติของผมเล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น

ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น

และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ

หรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา ' ผม '

สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม

วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น

วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม

ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต

ผู้หญิงคนเดียวที่ผม สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา

โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่

ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ

คนเดียวในโลก ที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ

คนเดียวในโลก ที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม

' และ คนเดียวในโลก ที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต '

ในบางครั้งประโยคที่ว่า ' ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว '

มันก็ไม่เป็นความจริง ' เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว '

อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม

หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆ ชั่วโมงก็ทิ้งผมไป

วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น

หลายๆ อย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป

เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง

' เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป '

ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์

รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง

แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว


' ในเมื่อเรามีความรักอันเต็มเปี่ยมจากครอบครัว
แล้วทำไมต้องไปขอเศษเสี้ยวจากใคร '

ที่มา: http://larndham.net/index.php?showtopic=37285

แม่กับพี่สาวเราไม่ค่อยจะจูจุ๊บกันเท่าไหร่น่ะ

แต่วันที่พี่สาวคลอดลูกนะ แม่เราเล่าให้ฟังว่า
พอแม่ได้เข้าไปเยี่ยมนะ พูดไม่ออก
ได้แต่ร้องไห้แล้วก็บีบมือแม่
บีบๆแบบว่า เหมือนคนพูดอะไรไม่ได้แต่อยากจะบอกอะไรสักอย่างน่ะ

ตั้งแต่นั้มานะ ไม่เคยก๋ากั่นอีกเลยน่ะ
ยอมแม่ตลอด

คงเป็นความรู้สึกที่สงวนพิเศษไว้เฉพาะเพศแม่ ปัตจัตตัง มาตุ โอนลี่
เพศพ่อนี่คงไม่มีวันเข้าใจได้น่ะนะ
ต่อให้เฉาะก็เถอะ.... โนเว้

ขอบคุณจ้า...อ่านแล้วแอบซึ้งจ้ะ
ทั้งเรื่องราวที่คุณ-dd- และคุณชาติสยามเล่าให้ฟัง
คุณtaktayคะ ความเป็นแม่นี่ยิ่งใหญ่จริงจริงเน๊อะ
ลูกโป่งเห็นคุณแม่ลูกโป่งรักลูกแล้ว...รู้เลย
เรายังเป็นเด็กในสายตาท่านเสมอ...คิดถึงแม่จัง
ท่านนอนหลับยังไม่ตื่นเลย...แงแง

ตั้งแต่เด็กจนวัยสะรุ่น
ข้าพเจ้ากับแม่ก็ไม่ค่อยจูจุ๊บเท่าไหร่เหมือนกัน
เพราะเราลูกสาวคนโต....ลูกรักของพ่อ
วันไหนไม่ได้ "วิวาทะ" กัน
เป็นต้องกินไม่อิ่ม นอนไม่หลับ

แต่พอไม่มีพ่อ...
"มามี้" ก็เป็นทั้ง "พ่อและแม่" และเป็น "ทุกอย่าง"...
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา...

แต่ก่อนลูกโป่งก็อาย ไม่กล้าบอกรักแม่เท่าไหร่
แต่เมื่อไม่นานมานี้ เริ่มบอกรักแม่ทุกวัน
และแม่ก็บอกรักเราเหมือนกัน
ตอนนี้แม่คงเหนื่อยท่านอายุมากแล้ว...นอนหลับยังไม่ตื่นเลย
ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่ผ่านมา
เราเลยต้องบอกรักแม่อยู่ฝ่ายเดียว
เหงาจัง...อยากให้แม่ตื่นขึ้นมาแล้วมาคุยกันเหมือนเดิม
จะรอแม่นะจ๊ะ...นู๋รักแม่
อย่าช้า...รีบทำความดีทดแทนบุญคุณท่านกัน
ก่อนที่จะสายเกินไป...อย่ารอนะ...เดี๋ยวจะเสียใจ

ข้าพเจ้าเชื่อว่า...

ด้วยสายใยแห่งความผูกพันที่ไม่มีวันจางหาย
คุณแม่ คุณลูกโป่ง ย่อมรับรู้ได้
ถึงความรู้สึกเต็มเปี่ยมที่เกินบรรยาย....ในเวลานี้





แม่รักลูก.....ลูกก็รู้......อยู่ว่ารัก
คนอื่นสัก....หมื่นแสน.....ไม่แม้นเหมือน
จะกินนอน...วอนว่า........เมตตาเตือน
จะจากเรือน....ร้างแม่......ไปแต่ตัว



(ที่มา : ขุนช้างขุนแผน ตอน กำเนิดพลายงาม)

ขอบคุณที่เข้าใจและอยู่ข้างกันเสมอนะคะ
ทั้งคุณtakty คุณมัทนา ณ หิมะวัน และเหล่ากัลยาณมิตรทุกท่าน
สุขกาย สุขใจนะคะ
คุณแม่คงรับรู้ได้และเฝ้ามองอยู่เช่นกัน...คุณแม่คงดีใจนะคะ
ที่ทราบว่ามีคนรักและเป็นห่วงท่านมากขนาดนี้

คุณtaktayคะ ขอแนะนำค่ะ
สวดมนต์หน้าคอมนะคะ...ดูตามLINK เลยค่ะ
http://www.dhammajak.net/buddharoom.php
หรือ
http://www.suadmon.com/index.php
หรือ
http://www.polyboon.com/worship/inside/waipra.html
หรือ
http://www.polyboon.com/worship/inside/worship0901.html

นั่งสมาธิหน้าคอมนะคะ ดูตามLINK เลยค่ะ
http://www.polyboon.com/worship/dhumma03_04.html

ฟังธรรมหน้าคอมนะคะ ดูตามLINK เลยค่ะ
http://www.dhammajak.net/audio/index.php
หรือ
http://www.fungdham.com/

สาธุ สาธุ สาธุนะคะ

คือข้าพเจ้าชอบอยู่ดึกเป็น นกฮูก น่ะค่ะ คุณ taktay
เวลาของ คุณ taktay คงยังเป็นกลางวันอยู่ใช่มั้ยคะ



เฮ้อ...!!! วันนี้แม่ข้าพเจ้าชีพจรลงเท้าอีกแล้วครับท่าน
ขอบคุณ ท่าน-dd- เป็นอย่างยิ่ง
ที่ทำให้ข้าพเจ้าคิดถึง "แม่" มากกว่าทุกวัน

คืนนี้ขออำลา Good night...Have a sweet dream ด้วยมิวสิควิดิโอเพลงนี้นะคะทุกท่าน