จริงรึเปล่า....ที่มีคนอ้างว่าระลึกชาติได้...

ทำไม...ประชาชนทั่วไป...ไม่เห็นระลึกได้...



ในที่นี้...มีใครเคยเห็น เคยรู้จัก คนระลึกชาติได้ตัวเป็น...บ้าง...

เขาระลึกกันยังไง ขอผู้มีประสบการณ์...เล่าให้ฟังหน่อย...

จะได้เป็นประโยชน์ต่อ ประชาชนทั่วไป อิ อิ

จิตเราเป็นธาตุรู้ ธาตุจำ ก็คือ จำทุกอย่างที่รับรู้

เมื่อจิตตายไป (ขณิกมรณะ) จิตดวงที่เกิดต่อมาจะสืบสันดารจากจิตดวงก่อนหน้า แบบนี้ เรียกว่าการระลึกชาติของจิต

จิตเกิดดับเร็วมาก นับไม่ทัน เป็นล้านๆ ครั้งในเสี้ยววินาที (สำนวนสมัยใหม่ ) ก็คือ ปกติเราระลึกชาติเท่ากับการเกิดดับของจิตนั่นแหละ

เมื่อวานมี วันนี้มี ปีที่แล้วมี ปีนี้มี เรานึกถึงเรื่องเมื่อวานได้ นึกถึงเรื่องปีที่แล้วได้ หลังจากหลับแล้วตื่น เหมือนกัน การระลึกชาติก็เหมือนกับการจดจำข้อมูลที่จิตเก็บไว้ได้ บางทีก็นึกออกมั่ง นึกไม่ออกมั่ง

จิตเราตกภวังค์ไป ๘-๙ เดือนในท้อง มารดา ตื่นมาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ความจำเสื่อมไปซะงั้น กว่าจะตั้งหลักได้อีกก็ปาเข้าไป ๗ ขวบ เหมือนคนนอนป่วยอยู่เฉยๆ สัก ๒ ปี พอหาย ต้องมาหัดเดินกันใหม่ อย่างไรอย่างนั้นเลย

การระลึกชาติได้นั้น ต้องอาสัยจิตที่สะอาดไม่มีโลภะ โทสะ โมหะ หรือจิตที่สะอาดบริสุทธิ์ เราก็จะสามารถน้อมจิตไปเพื่อจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนท้องแม่ได้

วิธีการชำระจิตให้สะอาด เหมือนกับเราขัดแว่นที่ขุ่นมัวนั่นแหละ พอแว่นใสแล้ว เห็นทะลุปรุโปร่ง

วิธีของพวกฤาษีพราหมณ์ ก็คือ การใช้สมาธิกดข่มกิเลสไว้ จะน้อมจิตเพื่อระลึกชาติได้หลายร้อยชาติ บางคนจะได้ไม่กี่สิบชาติ บางคนได้แค่ชาติสองชาติ แล้วแต่กำลังของฌาน

วิธีการของพุทธ คือ ฝึกตนเองเพื่อให้จิตสิ้นการยึดมั่นถือมั่นและการปรุงแต่งทั้งมวล (อุปธิ) เมื่อจิตละวางได้ กามและอกุศลกรรมไม่เกิด จิตก็จะสงบเป็นสมาธิโดยอัตโนมัติ เมื่อเจริญความสงบต่อจนสิ้นกิเลส สิ้นอุปกิเลส จิตก็น้อมไปสู่การะลึกชาติได้ มากมายนับไม่ถ้วน พระพุทธเจ้าระลึกชาติได้ ๙๑ กัปล์ อรหัตสาวกระลึกชาติได้หลายกัปล์

ข้อมูลมันอยู่ในจิตเรานี่เอง ไม่ได้ไปใหน มันอยู่ที่ว่า เราจะอ่านมันขึ้นมาได้หรือเปล่าเท่านั้นเอง

คนอื่นเป็นอย่างไร่ไม่รู้ครับ

แต่สำหรับวรานนท์แล้วเป็นคนที่ลืมง่ายมาก

เมื่อชั่วโมงที่แล้วทำอะไรไปบ้าง..ยังนึกไม่ค่อยออกเลยครับ

แล้วจะไปจำอะไรกับชาติที่แล้วมา

ข้อมูลอย่างหนึ่งที่จิตจำไว้ ไม่หายไปใหน คือ ผลจากการกระทำ ที่เรียกว่า บุญ และ บาป

จำได้ไม่ได้ ก็เอามาอ้างไม่ได้แล้วละครับ เพราะที่จำจริงๆ คือ จิต ไม่ใช่ คุณ

บุญ บาป จิต ก็เป็นธรรมชาติที่อยู่ในกฏไตรลักษณ์ เน่าตายได้เหมือนกัน ฉะนั้น จะดับบุญ ดับบาป ก็ต้อง ดับจิต ให้ได้ ก็เท่านี้แหละ

ถ้าจะอธิบายก็คงยาว และข้าพเจ้าก็เคยอธิบายไปหลายครั้ง อย่างน้อย สองครั้ง ลองหาดูในเวบบอร์ดเก่า น่าจะมีถ้าเขาไม่ลบทิ้ง เอาเป็น อธิบายสั้นๆว่า
มนุษย์ทุกคน รู้จักระลึกชาติได้ ทุกคนขอรับ แต่จะระลึกชาติได้กี่มากน้อย ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง บางคนระลึกชาติได้มาก ก็จะสามารถจดจำสิ่งที่ตัวเองเคยประสบพบเห็น หรือรู้จักบุคคลต่างๆ หรือสิ่งของเครื่องใช้ วิชาการ ในชาติที่แล้ว ได้เป็นอย่างดี บางคนที่ระลึกชาติได้น้อย เพราะกิเลสหนา ก็อาจจะคลับคลายคลับคลา ว่าเคยเห็น เคยรู้จัก เคยได้ใช้ เคยได้ทำ และทำเป็นได้โดยไม่ต้องเรียน ไม่ใช่พรสวรรค์นะขอรับ อย่างนี้เป็นต้นขอรับ

จริงค่ะเรื่องระลึกชาติได้ แต่ต้องได้ฌานระดับสกิทาคามีก่อนค่ะ

จะได้ฌานก็ต้องปฏิบัติด้วยการถือศีลบริสุทธิ์และทำสมถสมาธิค่ะ ใส่ความเพียรพอดีๆกับสภาวะร่างกายและจิตใจด้วยก็ยิ่งดี

ข้อมูลทุกอย่างถูกเก็บเอาไว้ในจิตสังขารของเรา เราจึงสามารถระลึกชาติได้ 1 ชาติต่าง 2 ชาติบ้าง 10 ชาติบ้าง ฯลฯ พระพุทธองค์ระลึกชาติได้มากที่สุด

ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ

ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อบุพเพนิวาสานุสสติญาณเธอย่อมระลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก คือ ระลึกได้ชาติหนึ่งบ้าง สองชาติบ้าง สามชาติบ้าง สี่ชาติบ้าง ห้าชาติบ้าง สิบชาติบ้าง ยี่สิบชาติบ้าง สามสิบชาติบ้าง สี่สิบชาติบ้าง ห้าสิบชาติบ้าง ร้อยชาติบ้าง พันชาติบ้าง แสนชาติบ้าง ตลอดสังวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้าง ตลอดวิวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้าง ตลอดสังวัฏฏวิวัฏฏกัปเป็นอันมากบ้างว่า

ในภพโน้นเรามีชื่อ อย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพโน้น แม้ในภพนั้น เราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น มีโคตรอย่างนั้น มีผิวพรรณอย่างนั้น มีอาหารอย่างนั้น เสวยสุขเสวยทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนด อายุเพียงเท่านั้น ครั้นจุติจากภพนั้นแล้วได้ไปเกิดในภพนี้ เธอย่อมระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมาก...........