การดำเนินชีวิตในโลกปัจจุบันนี้ จำเป็นหรือไม่ที่จะต้องมีธรรมะ
แล้วธรรมะคืออะไร
คือการปล่อยให้ชีวิตไหลตามกระแสสังคม กระแสของโลก งั้นหรือ
โลกไร้พรมแดน ทำให้ชีวิตเป็นสุขได้ จริงหรือ
ควรจะต้องเรียนรู้เทคโนโลยีให้ก้าวล้ำนำหน้า นำชีวิตไปสู่เป้าหมาย หรืออย่างไร
การศึกษาในยุคปัจจุบันนี้เหมาะสมกับสังคมไทยหรือไม่
เด็กนักเรียนเสพวัตถุสิ่งของกันจนอิ่มหนำสำราญ
จนลืมรสพระธรรม แล้วหรือ
เด็ก หรือผู้ใหญ่ ควรจะใฝ่หาพระธรรมคำสั่งสอนกันดี
แล้วจะหาที่ไหน
หาอย่างไร
แก่นธรรม มีลักษณะรูปร่าง หน้าตา ท่าทางเป็นอย่างไร
มีตัวตนหรือไม่ ผู้รู้ช่วยบอกที

เคยมีนักนักวิชาการจัดรายการตามหาแก่นธรรม เชิญผู้ทรงคุณวุฒิสับเปลี่ยนกันมาแสดงความเห็น

ป่านนี้ไม่รู้ตามกันไปถึงไหนแล้ว

มัวแต่ตามหา จะเจอได้อย่างไร
หยุด จึง เจอ

ไกลสุดสายตา แต่กลับใกล้เพียงปลายจมูก
เข้าใจแต่เข้าไม่ถึงใจ
รู้แต่ไม่ลงมือปฏิบัติ

สังคมจึงวุ่นวาย

มีตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ


มีตัวตน...เพราะมีรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

ที่ตัวเอง พบที่ตัวเอง ค้นที่ตัวเอง

...แก่นธรรมในทัศนะของข้าพเจ้าคือเครื่องประดับจิตใจให้เข้มแข็งเอาไว้ต่อสู้กับกิเลส...
...อันว่าร่างกายของเราคือภาชนะรองรับจิต...จิตคือภาชนะรองรับได้ทั้งกิเลสและธรรม...
...การค้นหาธรรมต้องค้นที่ใจตน...การขุดค้นกิเลสก็ขุดค้นที่ใจตน...ของใครของมัน...

...พระบวชใหม่ทุกรูปจะได้รับโอวาท...คือกรรมฐาน5(เกสา โลมา นะขา ทันตา ตะโจ)...
...ข้าพเจ้าว่าอันนี้แหละคือวิธีค้นหาแก่นธรรมที่สำคัญอย่างยิ่ง...เพราะในความเป็นมนุษย์ทุกคน...
...มีโลภ โกรธ หลง มากที่สุดคือหลงรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสในกายตนเอง...รู้ที่ใจตนว่าสวยสดงดงาม...
...เหม็น หอม สุข ทุกข์ โกรธ อยากได้ ไม่อยากได้ และสร้างความวาดหวังไว้ในจิตใจตนเอง...

...หลวงตามหาบัวท่านสอนว่ามนุษย์มีแต่ขี้เต็มหัว...ขี้โลภ ขี้โกรธ ขี้หลง เต็มหัวใจ...
...ให้พากันรีบเร่งภาวนา ศาสนาพุทธเน้นลงที่จิตตภาวนาเป็นสำคัญ อย่าให้ตายทิ้งเปล่าๆนะ...

อ้ออย่างนี้ผมก็มี

ตามหาได้ทีร่างกาย ความรู้สึก จิตสำนึกความคิด และทุกสิ่งทุกอย่งที่รู้สึกได้
รูปร่างแก่นธรรมไม่ใหญ่ไม่เล็ก พอดีๆกับผู้ที่ตามหา

ทุกวันนี้วิทยาศาสตร์เข้ามามีบทบาทในชีวิตเรามากมาย สร้างความสะดวกสะบายต่างๆให้กับเรา แต่ก็ให้ความทุกข์แก่เราด้วยวิทยาการสมัยใหม่ต่างๆมีใหมที่จะทำให้เรามีความสุขที่ถาวร ไม่มีเลยใช่หรือไม่ มีเครื่องมือเครื่องใช้ในที่ผลิตขึ้นมาเพื่อสามารถขจัดโลหะ โทสะ โลภะ มีแต่ความรู้ในศาสนาพุทธเท่านั้น ที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงค้นพบ และค้นพบมานานแล้ว คือโลกภายในจิตใจของมนุษย์นั่นเอง และเราก็สามารถค้นพบโลกใบนั้นด้วยตามคำสั่งสอนของท่าน โลกที่ไม่มี โมหะ โทสะ โลภะ ธรรมะ แปลว่า ธรรมชาติรอบตัวเราที่เป็นความจริงแท้แน่นอน เป็นปรมัตธรรม ไม่ใช่บัญญัติธรรมหรือสมมุติบัญญัติ
.......................
รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง เป็นเพียงการไขว่คว้าหาความว่างที่มนุษย์ชอบหากัน โดยคิดว่านั่นคือเรา

หาได้ที่ไหนตอบลำบากเอาเป็นว่าต้องหาด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ ถ้าอยากเข้าถึงแก่นธรรมมีวิธีการเดียวคือถือศีลทำสมาธิ มันยากก็ตรงที่จะทำอย่างไรให้คนหันมาถือศีลทำสมาธิค่ะ

หาได้ที่จิตค่ะ

แก่นแท้แก่นธรรมเป็นสิ่งที่อยู่ในแนวคิดเรื่อง "ความไม่อาจหยั่งถึง"

เป็นแก่นที่ช่วยขจัดสัญชาติญาน ที่เห็นสิ่งต่างๆว่าเป็นจริง

และเพราะแก่นแท้ของปรากฏการณ์อยู่เหนือไปจากความเข้าใจใน ความมีอยู่ และ ความไม่มีอยู่

เราเรียกมันว่า สิ่งซึ่งไม่อาจหยั่งถึง ทั้งนี้ก็ไม่ได้หมายความว่า นั้นเป็น อวิชชา

แต่ในทางตรงกันข้าม ความรู้ตัวทั่วพร้อม

หรือความปราศจากทวิภาวะในการเข้าใจถึงสภาวะธรรมชาติที่แท้จริงของจิต

และปรากฏการณ์ที่พ้นไปจากแนวคิดทุกอย่าง ย่อมหมายถึง การรู้แจ้ง หรือ การเข้าถึงแก่นแท้นั้นเอง

May the Dhamma be with you. ขอธรรมจงสถิตอยู่กับท่าน

หยุดเป็นตัวสำเร็จ,ไม่หยุดไม่ถึงพระ
(พระมงคลเทพมุนี)