ผมขออนุญาตแปลงมาใช้ครับว่า

จะให้คนรวยบรรลุอรหันต์นั้น

ยากกว่าเข็นอูฐรอดรูเข็ม

คำพูดนั้นพึงย้อนอดีตดู ครั้งพุทธกาลกุลบุตร เช่น พระสารีบุตร พระโมคคัลลานะ ซึ่งเป็นอัครสาวกซ้ายขวา

ก็เป็นลูกคหบดีมั่งมีทรัพย์

กุลบุตรที่เป็นลูกกษัตริย์ก็มี ต่างเข้ามาบวชในพระพุทธศาสนา สุดท้ายก็บรรลุอรหันตผล นั่นแสดงว่า รวย-

จน ไม่ใช่อุปสรรคในการเข้าถึงโลกุตรธรรม

ผมขอมีความเห็นอย่างนี้ครับ ถึงแม้จะไม่ตรงสักเท่าไรนัก

พระสารีบุตรและพระโมคคัลลานะท่านได้สละละทิ้งเรือนและทรัพย์สมบัติแล้วจึงออกแสวงหาโมกขธรรม

ฉนั้นจึงเท่ากับว่าตอนที่ท่านบรรลุอรหันต์เท่ากับว่าท่านไม่ครองทรัพย์แล้วครับ

ไม่เป็นไร เปิดโลกทัศน์แง่คิดมุมมองกันครับ บางทีเราคิดอยู่คนเดียวอาจผิดหรือถูกก็ได้

ทรัพย์สมบัติบ้านช่อง เป็นเหมือนเครื่องอำนวยความสะดวกให้ชีวิต มีดีกว่าไม่มี แต่มีแล้วไม่เมาในทรัพย์

กินใช้เพียงเป็นเครื่องอำนวยความสะดวกสบายให้ชีวิตในขอบเขตของมัน

เมื่อมองเข้าใจทรัพย์ภายนอกอย่างนี้แล้ว ทรัพย์นั้นก็ไม่ใช่ศัตรูภายในที่จะพึงกำจัด

ทรัพย์สมบัติเป็นเรื่องสมมุติ

ความร่ำรวย ยากจนเป็นอุปทาน

หากจักใช้ทรัพย์เป็นแค่เครืองอำนวยความสะดวก

ความร่ำรวยและยากจนก็ไม่เกิด

หรือไม่เมาทรัพย์

จึงไม่เป็นสังโยช

หรือเป็นศัตรูสู่นิพพาน

ชวนมองมุมกลับ หากยากจนข้นแค้น ไม่มีไม่เอาอะไรเลย มีแต่ตัวล้อนจ้อน เหมือนนักบวชนิกาย

นุ่งลมห่มฟ้า เดินเปลือยกายโท่งๆ อยู่กลางป่าเขา ท่าน mes คิดว่า พอมีเหตุปัจจัยสู่นิพพานได้ไหม

...การบรรลุอรหันต์...เป็นไปเพื่อกระทำสิ่งที่ทำได้ยาก...
...คือสละการครองเรือน...ประพฤติพรหมจรรย์...
...ประหยัดที่อยู่...อาหาร...เครื่องนุ่งห่ม...
...การดำรงชีพเป็นไปเพื่อยังอัตภาพอยู่...
...เพื่ออำนวยประโยชน์แก่สรรพสัตว์...
...และทำความเพียรเพื่อโปรดเวไนย...

รูปปั้นศาสดาศาสนาเชน เคยดูสาระคดีตามรอยพระพุทธเจ้า เห็นรูปสาวกศาสนานี้ด้วย

เขาถ่ายให้ดูเดินโท่งๆ ไม่สรวมใส่อาภรณ์ใดๆ เลย เห็นแกว่งไปแกว่งมา


ศาสนาเชน เรียกอีกอย่างว่า ไชนะ หรือ ชินะ แปลว่า ผู้ชนะ ศาสนานี้เกิดขึ้นในประเทศอินเดีย อนุมานกาล

ราวยุคเดียวกับสมัยพุทธกาล ซึ่งมีหลักฐานว่า เจ้าชายสิทธัตถะขณะออกผนวชแสวงหาสำนักลัทธิต่าง ๆ ก่อน

ตรัสรู้ก็ได้เคยเสด็จไปศึกษาในสำนักเชนด้วย

ศาสนาเชนไม่นับถือพระเจ้าคล้ายกับศาสนาพุทธ มีศาสดาคือพระมหาวีระ หรือ นิครนถนาฏบุตร จุดมุ่งหมาย

สูงสุดของศาสนานี้คือการบำเพ็ญตนให้หลุดพ้นจากกิเลส

โดยนักบวชในศาสนานี้ใช้วิธีการตัดกิเลสโดยไม่นุ่งผ้า เรียกว่า นิครนถ์ แปลว่า ไม่มีกิเลสผูกรัด

http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A8% ... A%E0%B8%99

...ท่านกรัชกาย...ถ้ามีหญิงนุ่งห่มสั้นๆมาเดินผ่านหน้า...
...ท่านกรัชกายคิดว่าช่วยท่านตัดกิเลสได้หรือไม่...

...ดังนั้นหลักคำสอนของการตัดกิเลสโดยไม่นุ่งผ้า...
...จึงน่าจะขัดแย้งกับหลักธรรมชาติไปหน่อยอ่ะค่ะ...

ตามประวัติว่า พระพุทธเจ้าก่อนตรัสรู้ก็ไปที่สำนักนี้ แต่ไม่มีบอกเหตุผลว่า เพราะเหตุไรพระพุทธเจ้าจึงปลีกตัว

ออกมา หรือเห็นว่าสุดโต่ง

แต่ที่เกี่ยวกับการใช้สอยปัจจัย 4 คือ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค

มีสอนให้พิจารณาถึงประโยชน์ในการใช้สอย เช่น เครื่องนุ่งห่ม ให้พิจารณาว่า เพื่อปกปิดความละอาย

เพื่อบำบัดความหนาวร้อน สัมผัสจากเหลียบยุ่งริ้น และสัตว์เลี้อยคลาน ฯลฯ

การจงใจเจตนากระทำเช่นนั้นถือเป็นอัตตกิลมถานุโยโค เป็นทางสุดโตงอีกข้างหนึ่ง

ไม่เป็นปัจจัยสู่นิพพาน

แต่หากเป็นความขาดแคลนโดยธรรมดา คือเป็นไปตามสถานการณ์

การดำเนินสัมมาปฏิปทายังคงอยู่

อย่างนี้ถือว่ายังมีแนวทางสู่นิพพานครับ

เขาตัดกิเลสได้แล้ว หลุดพ้นจากกิเลสแล้ว ไม่มีกิเลสรัดรึงแล้ว แก้ผ้าเดินในที่สาธารณะได้ไม่อายคน

อย่างนี้สำเร็จไหมครับ

แล้วเป็นนิพพานไหม

แล้วนิพพานที่ท่าน mes ต้องการทำไงครับ

อย่างนั้นเป็นแค่อุปาทานครับ

ความไม่อายกับกิเลสเป็นตนละเรื่องกัน

คนไม่อาย(หน้าด้าน)ไม่ได้หมายความว่าไม่มีกิเลส

ไม่เชื่อจะพาไปแถวบาร์เบียร์ถนนพัฒน์พงษ์เอาแมะ

รับรองผู้หลุดพ้นตรึม



นิพพานตามความเข้าใจของผมคือ

รู้จักทุกข์ เห็นทุกข์ และพ้นทุกข์ครับ