พี่น้องครับ อ่านชื่อกระทู้แล้วก็อาจแปลกใจว่าคนขี้เหนียวจะเป็นที่รักได้อย่างไร ผมมีนิทานมาเล่าให้ฟัง นิทานเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงในสังคมของเรา แต่อาจยาวไปนิด แต่ก็ขอขอบคุณในความพยายามที่กรุณาอ่านจนจบครับ

เรื่อง เศรษฐีขี้เหนียวผู้เป็นที่รัก

มีครอบครัวๆหนึ่ง อยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกชายลูกสาว อาศัยอยู่ในชุมชนแออัดแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร ครอบครัวนี้ขี้เหนียวสุด เงินแม้แต่บาทเดียวก็ยังไม่อยากให้กระเด็นออกจากกระเป๋า แม้แต่เรื่องข้าวปลาอาหาร มีอยู่หลายครั้งที่ผมแอบไปเห็นเขาทานข้าว บนโต๊ะมีกับข้าวอยู่อย่างเดียวคือถั่วลิสงทอดคลุกเกลือเละข้าวต้ม กินกันสี่คนพ่อแม่และลูกๆ ใช้จ่ายอย่างตระหนี่สุดๆเวลาไปตลาดเขาซื้อของไม่เคยต่อราคาแต่ถ้าเห็นว่ามันแพงเกินกำลังก็จะไม่ซื้อ ครอบครัวนี้แม่มีอาชีพรับจ้างทั่วไป ส่วนพ่อมีอาชีพเป็นช่างซ่อมรถ ส่วนลูกๆนั้นก็เรียนหนังสือในโรงเรียนของรัฐ ในยามเลิกงานลูกๆมักจะหารายได้พิเศษโดยการรับจ้างเพื่อนบ้านทำงานทั่วไปเล็กๆน้อยๆ ครอบครับๆนี้มักจะเห็นสิ่งรอบๆกายเป็นเงินเป็นทองไปหมด แม้กระทั่งเวลาเดินไปเจอขวดแก้ว ขวดพลาสติก หรือลังกระดาษหรือแม้กระทั่งเศรษฐกระดาษ พวกเขาก็มักจะนำมาเก็บกองๆรวมกันไว้เพื่อนำไปขาย จนกระทั่งส่งลูกๆเรียนจบมหาวิทยาลัย

ครอบครัวๆนี้เข้าวัดฟังธรรมบ่อยๆเท่าที่โอกาสอำนวย แต่เรื่องการบริจาคนี่สิ่ครับ เขาบริจาคอย่างมากก็ครั้งละไม่เกิน 5 บาท ทั้งๆที่เวลานี้เริ่มมีฐานะขึ้นมาบ้างแล้ว เวลามีงานบุญ งานแต่ง งานบวช งานฯลฯ
ครอบครัวนี้ก็มักจะอาสาไปช่วยงานเพื่อนบ้านเสมอไม่เคยขาด ให้ทำอะไรก็ทำหมดครับ แต่เรื่องเงินนี่ไม่เคยกระเด็นออกจากกระเป๋าเลยถ้าไม่จำเป็นสุดๆ จนเพื่อนบ้านแซวว่าจะเก็บเงนเอาไว้ที่ไหนนัก เดี๋ยวก็รวยพอดี แต่ถึงจะขี้เหนียวอย่างไรครอบครับๆนี้ก็ไม่เคยเบียดเบียนใคร ประหยัดในสิ่งที่ตนเองหามาได้ ไม่เคยคดโกงใคร ได้ทุกสิ่งมาด้วยความสุจริตยุติธรรมและด้วยน้ำพักน้ำแรงเท่านั้น

วันเวลาผ่านไป ขณะนี้ครอบครัวนี้มีกิจการอู่ซ่อมรถและโชว์รูมรถ(เต๊นรถ)เป็นของตนเองและมีบ้านหลังละเกือบๆ 10 ล้าน มีรถเบ๊นซ์ขับ และยังมีอพาร์ทเมนต์เปิดให้คนมาเช่าอาศัย (รวยอื้อซ่า) จนเพื่อนบ้านเหล่านั้นมองกันตาเป็นมัน แตไม่ได้อิจฉานะ(มั้ง) อาจจะคิดว่ามันทำได้ยังไงน่ะ แต่ว่าเรื่องงานบุญ ฯลฯก็ยังไปช่วยชาวบ้านเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จากเมื่อก่อนแทบไม่เคยควักกระเป๋าเลย ได้แต่ลงแรง แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลงมากนักยังคงขี้เหนียวเหมือนเดิม แต่ถึงกระนั้นก็ยังยอมควักกระเป๋าอยู่บ้าง 10 บาท 20 บาท ครอบครัวๆนี้เป็นที่รักของชาวบ้านแถวๆนั้นเรื่อยมา ทั้งที่ขี้เหนียวสุดๆ...จบ

พี่น้องครับ จากเรื่องนี้พี่น้องได้รับอะไรบ้าง หลังจากที่ได้อ่านแล้วผมก็มีคำถามมาให้พี่น้องได้ร่วมพิจารณาและร่วมแสดงความคิดเห็นแลกเปลี่ยนกันดูว่า

1.ทำไมชาวบ้านจึงรักครอบครัวนี้ ทั้งที่ครอบครัวนี้ขี้เหนียวสุดๆ
2.ถึงแม้ครอบครัวนี้จะมีรายได้ แต่เวลาบริจาคเงินก็แค่ 4 หรือ 5 พี่น้องคิดว่าเขาจได้บุญหรือไม่
3.พี่น้องคิดว่าครอบครัวนี้เป็นอย่างไร

ขอขอบคุณที่ร่วมกันแสดงความคิดเห็นนะครับ ถ้ามีสิ่งใดแนะนำ ผมก็น้อมรับฟังอย่างเต็มใจครับ แล้วจะนำไปปรับปรุงเพื่อเป็นประโยชน์ต่อสาธารณะในโอกาสต่อไปครับ..

ขอพุทธคุณคุ้มครองครับ

แหะ..แหะ.. อ่านแล้วน่ารัก ซะไม่มี

สิ่งใดหาได้ยากด้วยความลำบาก ย่อมห่วงแหน อยากให้อยู่กับเรานาน ไม่ใช่ขี้เหนียวนะ เพียงแต่เห็นคุณค่า กว่าจะหามาได้ ที่ชาวบ้านรักเพราะเสมอต้นเสมอปลาย ให้เท่าไรก็เท่านั้น แม้เหตุการณ์เปลียนไป แถมเป็นคนซื่อตรงไม่คดไม่งอ ด้วยน้ำพักน้ำแรงจริง ๆ

ถ้ามองแบบชาวพุทธ ออกจะตระหนี่ไปหน่อยในการให้ทาน
ผู้ให้ทานนั้นเป็นที่รักของ คนทั่วไป แม้เทวดาก็รักษา
ไปที่ไหนก็ไม่อับจน มีผู้ให้ความช่วยเหลือเสมอ

การทำบุญทำทาน เหมือนกับการฝากเงินไว้กับธนาคาร ไว้ใช้ในอนาคต ในชาติหน้า

มาดูพระโพธิสัตว์ ท่านให้ทานแบบไหน :---

รักการให้ทาน ยิ่งกว่าสิ่งของอันเป็นที่รัก ให้สิ่งของอันเป็นที่รักได้โดยไม่เสียดาย รียกว่า ทานบารมี
รักการให้ทานยิ่งกว่า อวัยวะอันเป็นที่รัก คือ บริจาจอวัยวะให้เป็นทาน โดยไม่อาลัย เรียกว่าอุปบารมีทาน
รักการให้ทานยิ่งกว่า ชีวิตของตน คือสละชีวิตเป็นทานได้โดยไม่เสียดาย เรียกว่า ปรมัตถบารมีทาน

ถ้าปรารถนาพุทธภูมิ ก็ต้องเอาอย่างพระโพธิสัตว์ท่าน

ถ้าไม่ อย่างเราท่านได้แค่ไหนก็แค่นั้นแหละครับ..ตามกำลังศรัทธา อย่าให้ตนเองเดือดร้อนก็พอ..
สาธุ

คนในสังคมปัจจุบันหากเอาบุคคลนี้เป็นตัวอย่าง สังคมห่างความวุนวายที่มากด้วยหนี่สินก็จะหายไป