ฉันทะ กับ โลภะ ใกล้เคียงกันมาก แม้กระนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าก็ทรงแสดงความ

ต่างของเจตสิกทั้งสองไว้โดยชัดเจน โลภะ คือ ความติดข้อง เป็นอกุศลธรรม ปกติ

วิสัยของปุถุชน เป็นผู้เต็มไปด้วยความติดข้อง ติดข้องได้แม้แต่ในความดี ขณะที่ติด

ข้องในอะไรก็ตาม จิตขณะนั้นเป็นอกุศล มีฉันทะเกิดร่วมกับอกุศลจิตนั้นด้วย เพราะ

ฉันทะ เป็นสภาพธรรมที่เป็นกลาง คือเกิดกับกุศลจิตก็ได้ เกิดกับอกุศลจิตก็ได้

สภาพธรรมในขณะนี้ละเอียดมาก ถ้าไม่ใช่ขณะที่ระลึกตรงลักษณะของสิ่งที่กำลัง

ปรากฏ จะคิดนึกถึงสิ่งนั้น สิ่งนั้นก็เกิดแล้วดับแล้ว เพราะฉะนั้น ธรรมะไม่ได้ขึ้นอยู่กับ

การใช้คำเพียงอย่างเดียว แต่ขึ้นอยู่กับสภาวะที่มีจริงที่กำลังปรากฏกับสติและปัญญา

เป็นสำคัญ

การทำความดี ไม่จำเป็นต้องอยากมาก่อนถึงจะทำ ผู้ที่สะสมฉันทะในการเจริญ

กุศลประการต่างๆ ย่อมเป็นผู้ที่มีความพอใจที่จะกระทำความดี เมื่อมีเหตุปัจจัยสมควร

กุศลคือความดีก็สามารถที่จะเกิดได้ เป็นปัจจัยให้กระทำทันที จึงไม่ต้องรอให้อยากทำ

เสียก่อนจึงจะทำ เหมือนผู้ที่อยากทำดี แต่ถึงเวลาจริงๆแล้วก็ไม่ได้ทำ หรือทำไม่ได้

ควรทราบว่าการเบื่อหน่าย มี ๒ อย่าง คือ เบื่อหน่ายด้วยปัญญา ๑ เบื่อหน่ายด้วย

กิเลส ๑ การเบื่อหน่ายด้วยปัญญา เพราะรู้แจ้งความจริงจึงไม่ติดข้อง ไม่ยึดมั่น

ในสัตว์และสังขาร จึงทำให้แจ้งซึ่งบรมสัจจะด้วยปัญญาอันชอบ ถ้าไม่มีปัญญา

ขั้นโลกุตตระ ไม่สามารถทำให้นิพพานให้เป็นอารมณ์ได้ ดังนั้นจึงต้องค่อยๆสะสม

อบรมเจริญปัญญาให้มากขึ้นตามลำดับ ปัญญาขั้นสูงจึงเกิดขึ้นได้ครับ


เอาบุญมาฝากได้เจริญวิปัสสนามาหลายวัน ให้ธรรมะเป็นทาน

และได้ทำความสะอาดที่สาธารณะและบำเพ็ญประโยชน์แก่บุคคลอื่นมาหลายวันและรักษาศีล

และสร้างบารมีครบ 10 อย่างขอให้อนุโมทนาบุญด้วย



ขอเชิญเป็นเจ้าภาพอุปสมบท

โทร. ๐๘๖-๖๗๑-๗๒๕๗