เคยฟังพระไตรปิฎก เรื่องนางผู้หนึ่งเป็นพระโสดาบันแต่งงานไปอยู่กับสามี
แต่สามีเป็นนายพราน นางต้องเตรียมเครื่องจับดัดสัตว์ให้สามีทุกวัน
เข้าใจว่าไม่บาป เพราะทำหน้าที่ภรรยาถูกไหมค่ะ

พระโสดาบันย่อมไม่ทำปาณาติบาต
แต่นางได้ทำอย่างนั้น ด้วยคิดว่า‘เราจักทำตามคำสามี’
จิตของนางไม่มีเลยว่า สามีนั้นจงถือเอาเครื่องประหารนี้ไปทำปาณาติบาต
เมื่อแผลในฝ่ามือไม่มี ยาพิษนั้นก็ไม่อาจจะให้โทษแก่ผู้ถือยาพิษได้ฉันใด
ชื่อว่าบาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำบาป แม้นำเครื่องประหารทั้งหลาย มีธนูเป็นต้นออกให้
เพราะไม่มีอกุศลเจตนาฉันนั้นเหมือนกัน

โดยส่วนตัว ผมคิดว่า สัตว์โลกทั้งหลาย ล้วนก็ต้องเป็นไปตามกรรม ทั้งสิ้น

เมื่อเราทำกรรมอะไร ก็ต้องยอมรับผลของกรรมนั้น

แม้พระอรหันต์ ในพุทธประวัติ และพระอริยสาวกทั้งหลาย ต่างก็ต้องประสบพบกับผลกรรมขององค์เองทั้งนั้นครับ อย่างเช่น พระอรหันต์โมคคัลลานะ พระอรหันต์องคุลีมาล เป็นต้น ต่างก็รับผลกรรม
ของท่านเอง โดยที่ที่ท่านไม่ได้หลีกหนีกรรมในอดีต และไม่ได้มีโทมนัส หรือความทุกข์ใจอะไร
เพราะท่านได้หลุดพ้นจากเวทนาทั้งหลายแล้ว

ผมคิดว่า พระโสดาบัน ก็ต้องรับผลแห่งกรรมนั้นเช่นกัน

ในความหมายว่าบาป นั้น ผมคิดว่า หมายความว่า ผลแห่งกรรม ที่ทำให้เราทุกข์ใจ ครับ
ถ้าทำกรรมอะไรก็ตามแล้ว แล้ว ไม่ส่งผลให้เราทุกข์ใจ แสดงว่า ไม่บาป (ถูก ผิด ขออภัย)

แล้ว พระโสดาบัน นั้น มีจิตที่สามารถหลุดพ้นจาก เวทนา ได้หรือไม่ครับ (ผมไม่ทราบครับ)

การมีส่วนในการฆ่า (จับดักสัตว์) ก็ถือว่าเป็นกรรม ไม่ดี อย่างหนึ่ง (ก็ต้องรับกรรมเหมือนกัน)
แต่ ในแง่ ของบาป กับ ไม่บาป นั้น อาจเป็นอีก กรณีนึง