จิตปรุงแต่ง เปลี่ยนแปลง แปรปรวนไม่คงที่ เกิดดับ เกิดดับ ตลอดเวลา ทุกข์ใจจึงเกิดขึ้น

เสมือนว่าเป็นจิต แต่ก็ไม่ใช่จิต

ถึงจิตจะเกิด ดับ แต่จิตก็ไม่ดับ

ผู้สำเร็จนิโรธสมาบัติ ถึงไฟจะคลอก ก็มิอาจระคายผิว

วันก่อนนั่งสมาธิไปจนกระทั่งเวทนาเกิด กำหนดรู้ว่านี่ทุกข์นะ ความปวดจากรูปเป็นทุกข์ แต่วิญญาณยังกำหนดรู้ที่รูปเกิดผัสสะที่กายตามจุดต่างๆ จู่ๆ เกิดเป็นความรู้ว่า ทุกข์ของรูปนั้นล้วนแต่เป็นสภาวะธรรมที่สามารถเกิดขึ้นได้ทุกเวลา เป็นสภาวะธรรมที่ไม่เลือกขันธ์ คือ ทุกๆขันธ์ นั้นจะประสบสภาวะธรรมแบบเดียวกัน เช่น ความปวดเมื่อย เป็นความปวดเมื่อยแบบเดียวกัน หาตัวตนที่แท้จริงไม่ได้ เป็นอนัตตา จริงๆแล้วจะกำหนดรู้ทุกข์แต่เป็นความรู้ของอนัตตาผุดขึ้นมา แม้แต่เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ก็ล้วนเป็นสภาวะธรรมเดียวกัน ไม่มีเรา มี เขา เป็นสภาวะธรรมที่เกิดเพราะอาศัยเหตุ เพราะมีขันธ์5 จึงมีสภาวะธรรม เราไม่ใช่เจ้าของสภาวะธรรมใดๆ ทุกท่านพิจารณาว่าเป็นอย่างไร

ผมนั่งสมาธิ จะเกิดเวทนาแบบท่านแค่แป๊ปเดียว ช่วงแรกๆ พอเข้าสมาธิ จะไม่รู้สึกใดๆเลย แต่ก่อนจะเข้าสมาธินั้น ผมจะกำหนดรู้ลมหายใจ ด้วย พุทโธ ผสมกับ ไม่มีตัวกู ของกู
และผมคิดว่าทุกอย่างมันจบที่กฏ ไตรลักษณ์ อยู่แล้ว จนจิต ไม่ยึดมั่นถือมั่น สิ่งใด ผมก็ว่าถูก แต่หนทางมันไม่ใช่อยู่แค่นั้น การเดินทางใช่ว่าเราจะกระโดดที่เดียว ถึงจุดหมายเลยซะเมื่อไหร่ อย่าตั้งธง ไตรลักษณ์ ไว้ก่อน แต่จงทำให้เกิดผู้รู้ ก่อนแล้วเดินไปที่ละก้าว ครับ

ผมเห็นมาเช่นนั้น เลยคิดเช่นนั้น พิจารณาดู ถูกไม่ถูกไม่เป็นไร เพียรตามจริตเราไป ย่อมเกิดผล

เวทนา 3
สุขเวทนา
ทุกขเวทนา
อทุกขมสุขเวทนา
จะก่อนปฏิบัติจิตตภาวนา
หรือขณะปฏิบัติจิตตภาวนา
หรือหลังการปฏิบัติจิตตภาวนา
เวทนาก็ มีอยู่ ดับไป แล้วก็มีขึ้น....

จิตในภูมิ สาม ล้วนเป็นทุกข์
คือ กามวจรภูมิ
รูปาวจรภูมิ
อรูปาวจรภูมิ

ทุกข์ เป็น หนึ่งในโลกธรรม 8...เมื่อทุกข์เกิด เราก็เสพทุกข์ และจะทุกข์อยู่ถ้าเราไม่วางทุกข์ วางให้อยู่ในกฏของคำว่าธรรมดา (มันเป็นธรรมดาของโลกที่เกิดที่มี) การที่จะวางได้ขึ้นอยู่กับสภาวะปัญญาของแต่ละบุคคลในการที่จะวางทุกข์นั้นๆ

ถูกบ้างไหมนี่

ก็ จิตไม่ว่าง ไงจ๊ะ



อย่าลืมทำจิตให้ว่าง น๊ะจ๊ะ

ท่านเช่นน๊านนนนนนนนน

พูดอย่างนี้ แสดงความยังไม่ได้รู้จักจิต จร้า
รู้จักแต่ ใจกรู ล่ะจร้า

จิตไม่ได้มีหน้าที่ปรุงแต่ง น๊ะจ๊ะ
จิตเขาทำงานตรงไปตรงมา จร้าาาาาา

เอา ใจกรู เป็นบรรทัดฐาน ไม่ได้น๊ะจ๊ะ
ต้อง ใจ เป็น ใจ น๊ะจ๊ะ
เมื่อ ใจ เป็น ใจ เมื่อไรก็จะเข้าใจ จิตเอง น๊ะจ๊ะ

ไม่ต้อง คิ๊ดดดดด(ปรุงธรรม) ให้ฟุ้งซ่านจร้าาาาาา



หลักการ ไม่ต้องคิด แต่ดันรู้ จร้าาาาาา

ไร หรา มังกรน้อย

แต่ไม่ฟุ้งซ่านทำยากมากน่า ตอนทำสมาธิไม่ฟุ้งหรอก อยู่ในสมาธิได้ แต่ช่วงไม่ได้ทำสมาธิซิ คิดโน้นคิดนี่ไปเรื่อยหล่ะ ระงับไงดี เราก็ได้แต่แก้ๆไขตัวเอง แบบว่า ถ้าฟุ้งก็มองมัน หรือภาวนาไป ..เรามาถูกทางหรือยังน่ะ ..แนะนำที

จิตไม่ทำงานถ้าไม่มีอะไรมากระทบ หากทำสมาธิ หรือ นอนหลับจิตก็ไม่ทำงานทำให้เกิดความสงบเท่านั้น ไม่ก่อให้เกิดปัญญา เป็นแค่ความสงบกายและใจ เอาความสงบมาดับเหตุแห่งทุกข์ไม่ได้

การวิปัสสนาเป็นการเติมความจริงเมื่อมีสิ่งมากระทบทางจิต เป็นการเติมความจริงในจิต เกิดการปรุงแต่ง ผลที่ออกมา คือ ปัญญา เอามาดับเหตุแห่งทุกข์ได้

อิอิ ไม่รู้จิ

เรา...มองเห็นแบบว่า งี๊น่ะ

ตามการเห็นการเปลี่ยนแปลงของอาการ/ความคิด

1 ฟุ้งซ่าน
2 รู้ฟุ้ง
3 เกิดแง่เปรียบเทียบฟุ้ง/ไม่ฟุ้ง
4 เกิดคิดอยากหยุดฟุ้ง

ไอ้ตรง.. เกิดคิดอยากหยุดฟุ้ง นั่นน่ะ มันหยุดฟุ้งได้หรือยัง
และมันหยุดฟุ้ง ได้มั๊ยนั่นน่ะ
ที่ดับไปคือ ความคิดเก่าดับไป
ความคิดใหม่ปรากฎ
อะไรเป็นปัจจัยให้ความคิดเก่าดับไป
อะไรเป็นปัจจัยให้ความคิดใหม่ปรากฎ

อะไรเป็นปัจจัยให้ฟุ้งซ่าน
อะไรเป็นปัจจัยให้รู้ฟุ้ง
อะไรเป็นปัจจัยให้เกิดแง่เปรียบเทียบฟุ้ง/ไม่ฟุ้ง
อะไรเป็นปัจจัยให้เกิดความคิดอันจะให้หยุดฟุ้งปรากฎ

ความคิดเราเกิดดับ เกิดดับ
ฟุ้งเกิด ฟุ้งดับ
รู้ฟุ้งเกิด รู้ฟุ้งดับ
คิดเปรียบเทียบเกิด คิดเปรียบเทียบดับ
คิดการทำให้หยุดฟุ้งเกิด คิดการทำให้หยุดฟุ้งดับ
และก็กลับมาเห็นสิ่งที่คิดนั้น เป็นอาการฟุ้งไปในธรรมต่ออีก

สิ่งที่ฟุ้งในอดีต สิ่งที่ฟุ้งในปัจจุบัน สิ่งที่ฟุ้งในอนาคต
เห็นแล้ว น่ารากแตกนะ



เมื่อมันเห็นความน่าเอียน ในอาการคิดเรื่อยเปื่อย
ดังนั้น พอสติรู้ว่าฟุ้งไปในธรรมปุ๊บ มันก็จบลงตรงนั้นเอง
สภาวะธรรมมันเป็นสภาวะธรรมของมันอย่างนั้น

ความคิดมันเป็นอย่างนั้น มันไปของมันไปเรื่อยนั่นล่ะ
มันมา เดี๋ยวมันก็ไป ไปไวเสียด้วย
คิดสีแดง คิดสีดำ เดี๋ยวคิดถึงแฟน เดี๋ยวคิดถึงหมา
เดี๋ยวคิดถึงเพื่อน
คิดถึงอะไร อารมณ์ก็เปลี่ยนไปตามความคิด
แม้แต่อยากจะหยุดคิด/ฟุ้งซ่าน
ก็คิดไปในธรรมที่จะไม่ฟุ้งซ่าน

จริง ๆ ก็คือ แค่หยุดคิด และรู้สภาวะหยุดนั้น



อันนี้แสดงความเห็น ตามความเข้าใจส่วนตัว น๊ะจ๊ะ

ไม่เข้าใจเหร๋อ....
เมื่อกายสงบ ใจสงบ ทุกข์มันเกิดตรงไหน
เมื่อมันไม่เกิด และมันจะต้องไปดับทำไมล่ะ
สงบกาย สงบใจเกิด ทุกข์ก็ดับ นี่ล่ะปัญญา
จะไปเอาอะไรมาให้ไม่สงบล่ะ

และที่ท่านวิปัสสนาเพราะจิตมันกระสับกระส่ายไม่ใช่เหร๋อ
มันหาความสงบไม่เจอ
มันหาความสงบไม่ได้
มันทุกข์
จิตมันก็เลยต้องดุ๊กดิ๊กออกมาวิปัสสนา