บังคับใจไม่ไห้หลงกับสิ่งกระทบ คือ การหยุดคิด หยุดปรุงแต่ง หยุดอารมณ์ หยุดจิต ท่านคิดว่าวิธีนี้จะเป็นการดับทุกข์ถาวร หรือ ทำให้เกิดปัญญาเอามาดับต้นเหตุแห่งทุกข์ได้หรือไม่ วิธีเหล่านี้เป็นแค่การทำให้สงบชั่วคราวเท่านั้น หากเลิกทำแล้ว ท่านเจอสิ่งกระทบทั้ง 6 ทางท่านจะสามารถระงับ หรือ หยุดความโลภ โกรธ หลงได้หรือไม่ ขอความกระจ่างและคำอธิบายจากผู้ศึกษาธรรมทั้งหลายด้วยครับ ขอบพระคุณที่ให้การชี้แนะครับ

ถามแปลกเน๊อะ

บังคับใจให้ท่อง "ไม่เที่ยงเกิดดับ" เพื่อไม่ให้หลงไปกับสิ่งที่กระทบ ให้มาตั้งอยู่ที่ความจริงที่ว่า "ไม่เที่ยงเกิดดับ" ท่านคิดว่าวิธีนี้จะเป็นการดับทุกข์ถาวร หรือ ทำให้เกิดปัญญาเอามาดับต้นเหตุแห่งทุกข์ได้หรือไม่ วิธีนี้เป็นแค่การทำให้สงบชั่วคราวเท่านั้น หากท่องไม่ทัน หากเลิกทำแล้ว ท่านเจอสิ่งกระทบทั้ง 6 ทางท่านจะสามารถระงับ หรือ หยุดความโลภ โกรธ หลงได้หรือไม่ ขอความกระจ่างและคำอธิบายจากผู้ศึกษาธรรมทั้งหลายด้วยครับ ขอบพระคุณที่ให้การชี้แนะครับ

เดี๋ยว ๆ สิท่าน

ทำไมท่าน ไม่ยอมหยุด

ข้าพเจ้าวิ่งไล่ตามท่าน ไม่ทันเลย


ไม่หรอกท่าน " เราเองต่างหากที่หยุดแล้ว แต่ท่านเองยังไม่หยุด"

คนอาร๊ายยยย ช่างมีปัญญาไหวพริบเป็นเลิศ
ตอบได้ตรงคำถามดีแท้ ๆ เลยท่าน

แบบตรง ๆ ไม่มีโต๊ดเรยยยย

หาตัวผู้ที่จะไปบังคับใจให้เจอ สังเกตดูให้ดีว่าเป็น กู หรือ สติ ปัญญา ถ้าเป็นกูในคราบของผู้รู้ ทุกนั้นก็จะไม่ดับเพราะเหตุไม่ดับ
แต่ถ้าผู้บังคับหรือผู้ที่จะไปทำให้หยุดคิด หยุดปรุง หยุดแต่ง........เป็นสติ ปัญญาตัวจริง ผู้รู้ตัวปลอมก็จะถูกจับได้และถูกฆ่าตายในที่สุดนั่นแหละเหตุทุกข์ดับ ผลทุกข์ทั้งหลายก็ดับตาม
ะ ข ป ะ ค

อยากจะเล่นบอลได้อย่าง...โรนัลโด้..กะ...เมสซี...แต่ไม่ฝึกไม่ซ้อมอย่างเขา....จะเอาแต่ผลเลย...มันจะได้จริงมั้ย?..

มันก็ต้องฝึกต้องฝืนก่อนนั้นแหละ...เป็นลำดับขั้น ๆ ไป

จึงต้องมีศีล....คือการบังคับระงับกายภายนอกก่อนทั้งนั้น....นี้คือชั่วคราว
โทษภัยก็ยังไม่เกิด....

เมื่อยังไม่เกิด....ก็มีเวลาไประงับดับโทษที่ใจ

เมื่อเข้าไประงับดับโทษที่จิตใจ..ศีลจึงเป็นอธิศีล....นี้คือถาวร

โทษภัยแห่งการผิดศีล....ก็ยุติถาวร

นี้คือระดับศีลนะ

ระดับปัญญาฆ่ากิเลสก็เช่นเดียวกัน....มันมีเหตุมีปัจจัยเกื้อกูลซึ่งกันและกัน....ไม่มีอะไรขึ้นมาโด่ ๆ หรอก....ฐานการทำงานของใจ...กับ...ใจที่ทำงาน....มันก็เป็นเรื่องเดียวกัน....แยกกันไม่ขาดหรอก

คนอาร๊ายยยยย
ตอบมีสำบัดสำนวนอย่างนี้
แสดงสมการสองชั้นอย่างนี้ เหอะ เหอะ

จริง ๆ มันก็ต้องฝึก ต้องฝืนทั้งนั้นล่ะ

ใครจะบ้า ความกำหนัดปรากฎปั๊บก็กระโดดเข้าไปปลุกปล้ำกันเลยล่ะ
มันก็ ยับยั้ง อั้นไว้กันทั้งนั้นล่ะ
แค่ใช้อุปกรณ์ในการยับยั้งต่างกัน

แค่ เรื่องตด ที่อาจจะไปสร้างกลิ่นรบกวน
กะสร้างเสียงรบกวน
อิอิ มีใครอั้น ตด ไม่เป็นบ้างล่ะ



อิอิ คนเราน่ะ
รู้จักคุณ และโทษของการปลดปล่อยอย่างไม่บันยะบันยัง
และการอั้นอย่างไม่ลืมหูลืมตา
และก็รู้จักทางสายกลางแห่งการปล่อยและการอั้น อยู่ในตัวอยู่แร๊วววววว

ผมนี้ก็ยังบ้าคนหนึ่งละ....

รู้...ก็รู้อยู่....

ขอตอบตามความเห็นว่า

การบังคับใจไม่ไห้หลงกับสิ่งกระทบ คือ การหยุดคิด หยุดปรุงแต่ง หยุดอารมณ์ หยุดจิต เป็นการฝึกฝืนกระแสความเคยชินของจิต ถือว่าเป็นการเริ่มฝึกจิตเหมือนการฝึกกรรมฐาน เป็นการผูกจิตไว้กับอารมณ์ไดอารมณ์หนึ่ง เช่นคำภาวนาหรืออาปาณสติ วิธีนี้เป็นบันไดขั้นแรกๆของการดับทุกข์ที่เรารู้จัก

แต่มีข้อควรระวังว่า ถ้าผู้ที่ไม่รู้หลักในการฝึก เข้าไปบังคับจิตอย่างรุนแรงโดยการกดบังคับเอา จิตย่อมเกิดการต่อต้านดิ้นรนเหมือนจับวัวป่า ย่อมดิ้นรนรุนแรง ยิ่งบังคับมากยิ่งดิ้นรนมาก อาจก่อให้เกิดความเสียหายขึ้นได้ การจับที่ดีจึงควรใช้อุบกรณ์คือการเจริญภาวนาบวกวิปัสนาปัญญาเพื่อความปลอดภัยและก้าวหน้าสมประสงค์

วิธีนี้จึงเป็นจุดเริ่มต้นการดับทุกข์ถาวร การทำให้เกิดปัญญาเอามาดับต้นเหตุแห่งทุกข์ต้องใช้วิปัสนาปัญญาศึกษา มองเข้าไปในธรรมชาติจริงๆ จริงมองเห็นเหตุแห่งทุกข์ที่เรายึดติดแล้วละวางเสียเป็นขั้นๆไป แต่ถ้าปฏิบัติแล้วหยุดลงแค่ความสงบขั้นไดขั้นหนึ่งแล้ว วิธีเหล่านี้เป็นแค่การทำให้สงบชั่วคราวเท่านั้น หากเลิกทำแล้ว ท่านเจอสิ่งกระทบทั้ง 6 ทางท่านจะหวั่นไหวเป็นทุกข์ได้อีก

แต่ถ้าเดินทางก้าวหน้าต่อไป ก็จะสามารถ บรรเทาเบาบาง ปลดเปลื้อง หรือ หยุดความโลภ โกรธ หลงได้จนสิ้นเชิงแน่นอน

หลายท่านเห็นว่าพระไตรปิฎกสอนให้ว่างจากตน สอนทำจิตใจให้ว่าง นั้นไม่ใช่วิธีปฏิบัติ นั้นเป็นผลที่ได้จากการปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา คือ การว่างจาก โลภ โกรธ หลง (ผลที่ได้)
ไม่ใช่ให้ทำจิตใจให้ว่างแล้วสามารถมีปัญญาดับทุกข์ได้ เพราะ โลภ โกรธ หลง มีในจิตใจทุกคนเต็มไปหมด เป็นการหยุดความโลภ โกรธ หลงไม่ให้ออกมาเท่านั้น มันจะออกมาเมื่อมีสิ่งมากระทบทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อกระทบปั๊บหากตัวเรามีความเชื่อ หรือ อวิชชา ความพอใจ ไม่พอใจ หรือ โลภ โกรธ หลง เกิดขึ้นทันที ดังนั้นต้องเอาความจริงตามกฎไตรลักษณ์กั้น หรือ แทนที่ความพอใจ ไม่พอใจ เมื่อกระทบ หรือ ผัสสะ ไม่งั้นความพอใจ ไม่พอใจ ก็จะตอกย้ำเข้าไปในจิตใจ ยากที่จะลบออกได้

แค่เราไม่ไปหลงสิ่งกระทบทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เห็นสิ่งกระทบเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป หรือ ไม่เที่ยง เกิดดับ ตามธรรมชาติของมัน แค่นี้ก็ดับเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวงได้แล้วครับ ถ้าไม่งั้นความโลภ โกรธ หลง ก็ไม่เกิด ทุกข์ก็ตามมา เพราะความโลภ โกรธ หลง คือ สมุัทัย หรือ เหตุปัจจโย
ของทุกข์ทั้งปวงในมนุษย์ เพราะเราไม่รู้ ทำให้เราเชื่อ เมื่อเราเชื่อเราจึงหลง

สวัสดี "ไม่เที่ยง เกิดดับ"
วิธีการ ที่ใช้ในการดับวิตก คือการตรึกตริไปกับอารมณ์ที่มากระทบนั้น พระพุทธองค์ ทรงตรัสสอนไว้ ในพระสูตรใหญ่ 2 พระสูตร

http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=3953&Z=4098&pagebreak=0

http://84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=4099&Z=4207&pagebreak=0

ความกระจ่างแจ้ง และแสงสว่างแห่งปัญญา คงจะเกิดขึ้นกับท่าน ไม่มากก็น้อย เพราะพระผู้มีพระภาคทรงอธิบายอย่างหมดจรด แล้ว

เจริญธรรม