ความรู้สึก...เป็นนามธรรม...ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัวว่า..ทุกคนต้องรู้สึกต่อสิ่ง ๆ หนึ่ง..เหมือนกัน...มันขึ้นอยู่กับ...ภูมิหลังของแต่ละคน

หากคนกำลังอยากมีลูก...ก็อาจจะรู้สึกว่า...น่ารักจัง

หากคนกำลังภาวนา...ก็อาจจะรู้สึกว่า...มันเป็นอนิจจัง....ทุกขัง..อนัตตา

เราเคยเห็นที่บ้าน แต่ทำไมเรากลับรู้สึกเฉยๆ คงเป็นเพราะเราไม่มีสายสัมพันแบบพ่อแม่ละมั้ง

เคยได้ฟังพระท่านเทศนาสอนสั่งแก่ผู้ที่กำลังประสบทุกข์แล้วท่านเปรียบเปรยให้ฟังว่า
เด็กหัดเดินเขาล้มแล้วล้มอีกเขาก็ยังลุกขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่ได้ล้มเลิกหรือท้อถอย
เหมือนกับเราบางครั้งประสบกับทุกข์ผิดหวัง ท้อแท้ ไม่สมหวัง ฯลฯ ก็ให้ดูเด็กหัด
เดินเป็นตัวอย่าง อย่าล้มเลิก อย่าท้อแท้อย่ามัวจมปลักกับอดีต จงลุกขึ้นมาเริ่มใหม่
สร้างกำลังใจให้ตัวเอง ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด

มีมุทิตาครับ เป็นพรหมวิหาร4 คือยินดีที่เห็นความพยายามของเด็ก