บางสภาวะแห่งความชะงักงันในการปฏิบัติ ไม่ทราบว่าท่านทั้งหลายมีทางออกอย่างไร

เป็นสภาวะที่ไม่ได้ถอยลง จิตก็มีความสุขตามอัตถภาพ แต่กำลังสมาธิยากที่จะรวมเป็นหนึ่ง

แต่เวลาเจอทุกข์ปัญญาก็ทำงานรักษาตนผ่านพ้นมาได้ แต่ไม่ค่อยมีกำลังข้ามความคิด

ความเพียรเพิ่มมากก็ฟุ้งซ่าน


แต่บัดนี้ผมเริ่มเห็นทางออกรำไร โดยใช้วิธี ดูกิเลสตัณหาน้อยใหญ่ที่อยู่เื้องหน้า เช่นความอยาก ไม่อยากต่างๆ

แล้วหักถางสวนกระแสอารมณ์ ออกมา เหมือนใช้กิเลสเป็นเครื่องนำทาง หักล้างออกมาสู่ความสิ้นกิเลส

ล้างทำลายความสกปรก เพื่อสู่ความสะอาด

เพราะบางเวลานั้นตำราธรรมขั้นสูงต่างๆ ไมสามารถนำมาใช้ได้จริงๆ

ต้องใช้ความรู้พื้นฐานว่าทำลายความมืดบอด(กิเลส)ที่อยู่ตรงหน้านี่แหละ

แล้วความสว่าง(สิ้นกิเลส)ก็จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เฮ้อ ค่อยยังชั่ว

เหมือนการที่จะเดินตามทางไปสู่เป้าหมายที่เห็นอยู่ไกลโพ้นเบื้องหน้า

ก็ต้องถากถางเดินข้ามก้อนหินและพงหญ้าใหญ่น้อยที่อยู่หน้าเท้าเสียก่อน

อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ จริงๆ

เป็นกระทู้ที่ดี



บางครั้ง
อัตตามันมักจะแสดงตน ข่ม ไปทุกสิ่ง
แต่มันก็มีแง่ ที่จะทำให้เราได้เห็นว่า อัตตา ไม่ได้ใหญ่เหนือทุกสิ่ง
โดยการเห็น อัตตา ถูกข่ม ด้วย ธรรม

อัตตา ไม่ได้ถูกข่มได้ด้วย อัตตา
แต่ อัตตา มันถูกข่มได้ด้วย ธรรม

เมื่อพิจารณาดูแล้ว สภาวะแห่งการชะงักงันนี้ เป็นเพราะการติดเวทนา

โดยเฉพาะสุขเวทนา จิตคิดว่ามีความสุขดีพอแล้ว เพลิดเพลินอยู่

แต่ความจริงยังมีสภาวะกิเลส ที่ใหญ่กว่าเดิมเข้ามากระทบข่มใจ

มีตัณหา ความน่ารักน่าใคร่ที่ละเอียดลึกซึ้งเข้ามาย่ำยีจิตเสมอ

เหมือนบ้านหลังน้อย ถูกระรานด้วยพายุฝนห่าใหญ่ ก็ถึงความลำบากตั้งอยู่ไม่ได้

จิตจึงต้องดิ้นรนกลับมาสู่ธรรมอีกครั้ง ขอบคุณความทุกข์ที่มาเตือนสติ


จิตจึงต้องแหวกออกมาทางต้นตอของปัญหา คือความสุข

จึงเห็นว่าความสุขที่ยึดติด(สุขเวทนา)เป็นความสุขที่ลวงล่อ

จิตหลงยึดติดไม่ยอมคลาย ต้องใช้สติ ปัญญาประคับประคองให้เห็น

ว่ามันเป็นมายา เหมือนทุกข์ที่เราหลงเกลียดโดยเท่ากัน

จิตจึงเริ่มรู้เท่าทันและเริ่มปฏิบัติต่อไปโดยเดินตรงกลางระหว่างหุบเหวทั้งสอง