ทุกรกิริยาใช่การเข้าไปยึดกำหนดบังคับ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณใช่ไหม

ไม่น่าจะใช่ ดังที่ยกตัวอย่างมา
เป็นลักษณะของการบำเพ็ญทุกรกิริยา คือ การทำความเพียรที่ทำได้ยากยิ่ง
มีชื่อเรียกว่า “อัตตกิลมถานุโยค” ดังที่พระองค์เคยกระทำมาแล้ว คือการทรมานตนเองให้ลำบาก
พระองค์ทรงดำริว่าบางทีการทรมานตนเองให้ลำบากจะเป็นทางแห่งการพ้นทุกข์

บทว่า อตฺตกิลมถานุโยโค (การประกอบการทำตนให้ลำบาก)

ความว่า ทำความทุกข์ให้แก่ตน. บทว่า ทุกฺโข คือนำความทุกข์มาให้

ด้วยการทรมานตนมีนอนบนที่ทำด้วยหนามเป็นต้น. ในบทนี้ท่านไม่กล่าวว่า

หีโน เพื่อรักษาจิตของผู้บำเพ็ญตบะเหล่านั้น เพราะผู้บำเพ็ญตบะเหล่านั้น

ถือว่าเป็นตบะอันสูงสุด ไม่กล่าวว่า โปถุชฺชนิโก เพราะเป็นธรรมดาของ

บรรพชิตทั้งหลาย และเพราะไม่ทั่วไปด้วยคฤหัสถ์ทั้งหลาย. อนึ่ง ในบทว่า

กามสุขลฺลิกานุโยโค นั้นท่านไม่กล่าวว่า ทุกฺโข เพราะพวกปฏิญาณ

ว่าเป็นบรรพชิตพวกใดพวกหนึ่ง มีวาทะว่านิพพานในปัจจุบันถือเอาว่า เพราะ

ตัวตนนี้เปี่ยมเพียบพร้อมบำเรอด้วยกามคุณ ๕ ด้วยเหตุนี้ ตัวตนนี้จึงเป็นอัน

บรรลุนิพพานในปัจจุบัน เพื่อรักษาจิตของผู้บำเพ็ญตบะเหล่านั้น และเพราะ

การสมาทานธรรมนั้นเป็นความสุขในปัจจุบัน ไม่ควรเสพกามสุขัลลิกานุโยค

เพราะเป็นความสุขเศร้าหมองด้วยตัณหาและทิฏฐิในปัจจุบัน เพราะมีทุกข์เป็น

ผลต่อไป และเพราะผู้ขวนขวายกามสุขัลลิกานุโยคนั้น พัวพันด้วยตัณหาและ

ทิฏฐิ ไม่ควรเสพอัตตกิลมถานุโยค เพราะเป็นทุกข์เศร้าหมองด้วยทิฏฐิใน

ปัจจุบัน เพราะมีทุกข์เป็นผลต่อไป และเพราะผู้ขวนขวายในอัตตกิลมถานุโยค

นั้นผูกพันด้วยทิฏฐิ.