พอผมต่อว่าให้โฮ..ชี่ชัด ๆ ว่าเป็น กุศล หรือ อกุศล

โฮก็ต่อว่ากลับว่า..อ่านไม่มีสติ....แล้วอ้างข้อความเดิมของโฮ..แล้วเน้นตัวใหญ่ ๆ ตรง..โมหะกับโทสะ..

พอผมเอาคำตอบของโฮ..มาเขียนถามต่อ



โฮ..ก็ว่า..ความกลัวตายเป็นกิเลส..ไม่ใช่โทสะ ไม่ใช่โมหะ

แต่ก็เอาละ....ผมก็จะใช้คำตอบของโฮนี้แหละ... ถามโฮต่อว่า

เมื่อความกลัวตาย...เป็นกิเลส...เป็นสังโยชน์..เป็นอกุศล....แล้วไปกระทำตามอกุศล...ผลของการกระทำนั้นจะเป็นไปเพื่อความสงบระงับได้อย่างไร

และจริง ๆ "วิตก" ตรงตำแหน่งนี้ สำคัญ
เพราะมันบ่งบอกถึง สภาวะ โสดาบัน เป็นอย่างต่ำ

เพราะการตั้งอยู่ไม่ได้ของ "วิตก" คือ สภาวะธรรมที่เห็น ประตูอบาย ปิดลง

การปิดประตูอบาย ไม่ใช่ ความคิด ความเชื่อ
ไม่ใช่การเข้าไปหลงอยู่ในสภาวะ อารมณ์/เวทนา ใด ๆ

มันปิด ก็คือ มันปิด ... มันปิด ก็รู้ว่า มันปิด

....

พระสูตร กลั่นออกมาจาก ใจ
ทุกอย่าง ลำดับไปตามเหตุปัจจัยที่ ใจ เป็นไป

รู้อกุศลกับกระทำตามอกุศล มันไม่เหมือนกัน ที่เราพูดกันตอนแรกมันเป็นเรื่องของวิชชา
นั้นคือรู้ว่า เกิดอกุศลขึ้นที่จิต เมื่อรู้ว่าเกิดอกุศลจิตขึ้น สติก็จะเกิดตามเหตุตามปัจจัย
ส่วนการไปกระทำตามอกุศล เป็นเพราะไม่รู้ว่าเกิดอกุศลขึ้น มันก็เลยไปทำตาม

กะลากำลังเอาผลที่ไม่ต้องกับเหตุมาถาม เหตุอย่างหนึ่ง แต่ผลกับเป็นอีกอย่าง

สรุปก็คือ กะลากำลังสับสน เอาวิชชากับอวิชามาปผสมปนเปกัน
ตอนแรกเป็นวิชชาอยู่ดีๆ ตอนท้ายกลายเป็นอวิชา มันผิดหลักเหตุปัจจัย