สัตว์ทั้งหลายที่ยังต้องเกิดอยู่ล้วนแล้วแต่มีอวิชชาห่อหุ้มพาเกิดทั้งนั้น
คำว่าอวิชชา แปลว่าไม่รู้ความจริง ก็ได้แก่โมหะห่อหุ้มตัวตัณหาคือความทะยานอยาก
จึงทำให้สัตว์ทั้งหลายต้องเกิดอีก แม้พระโสดา พระสกทาคา พระอนาคา ล้วนแล้วก็ถูกอวิชชา
ห่อหุ้มทั้งสิ้น แต่อวิชชาก็มีจุดอ่อนคือเกิดแล้วต้องดับ จึงทำให้วิชชาได้ช่องเกิดแทนอวิชชา
มนุษย์จึงมีการคิดผิดคิดถูกสลับกันเสมอเป็นธรรมดาอยู่อย่างนั้น แม้แต่วิชชาเองก็มีจุดอ่อน
เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปเช่นเดียวกัน ทั้งอวิชชาและวิชชา จึงเปรียบเหมือนความสว่างกับความมืด
ที่อยู่คู่กันมาตลอด เท่าที่มนุษย์เรายังต้องเกิดอยู่

ขอโมทนาค่ะลุงหมาน