สวัสดีครับ
แต่ก่อนผมมีความสุข แต่พอทุกข์มากๆ ทุกข์จากความกังวล เครียด คิดมาก
จนทำอะไรไม่ได้ จึงเข้าหาธรรมะ
มึสติรู้ว่าจิตเรากำลังฟุ้งซ่านอะไรอยู่ แค่รู้มันแล้วมันจะหายไปเอง
จนตอนนี้ใช้ชีวิตได้เกือบปกติแล้ว
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกทำไมต้องมานั่งดูความคิด ใช้สติด้วย ทำไมไม่เป็นแบบแต่ก่อนที่ไม่คิดมาก
แล้วทำไมคนอื่นไม่เห็นต้องมาทำแบบผม
เหมือนผมสับสนอะไรบางอย่าง
ผมอยากให้ใคร ช่วยทำให้กระจ่างหน่อยครับ
ปล.อย่าดุผมนะ 555

คุณ mox2537

อาจารย์บางท่านแนะนำว่า

"ตามรู้กายได้เห็นจิต ตามรู้คิดได้เห็นธรรม"

อาจลองอ่านเพิ่มเติมได้ที่ http://www.dhammada.net/niranam/tien.html

การที่เรานำสติมาใช้อย่างที่ได้กล่าวมาข้างต้นเป็นการเจริญวิปัสสนาอีกอย่างหนึ่ง
เพราะว่าความโกรธหรือความเครียดเมื่อปรากฏก็ต้องมีดับไป
เหมือนมีความเกิดดับความโกรธหรือเครียดนั้นมันไม่เที่ยงแท้ นั้นเอง

และแต่ละคนนันบำเพ็ญบารมีต่างกับ บางคนอาจชอบเจริญเมตตา บางคนอาจชอบเพ่งกสิน
บางคนอาจชอบเจริญอสุภะ บางคนอาจจะเจริญวิปัสสนา เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องกังวลครับ
เพราะอุปนิสัยการสั่งสมบารมีของแต่ละท่านไม่เหมือนกันครับ


ถ้าผิดถูกประการใดขอเชิญท่านอื่นมารวมแสดงความคิดเห็นด้วยครับ