ใส่บาตรอย่างไร..ให้ได้บุญ

การตักบาตรเป็นประเพณีที่พุทธศาสนิกชนควรปฏิบัติ เพราะเป็นการให้กำลังแก่พระภิกษุสามเณร ได้มีโอกาสศึกษาเล่าเรียน ประพฤติ
ปฏิบัต...ิธรรมตามพระธรรมวินัย และสั่งสอนประชาชน เป็นการสืบต่อพระพุทธศาสนาให้มั่นคงถาวรสืบไป ทั้งนี้จะเป็นผลดีแก่ผู้ปฏิบัติด้วย เพราะ
ทำให้เป็นผู้มีใจบุญกุศลและเป็นการส่งเสริมผู้ทรงคุณธรรม

จุดประสงค์ในการทำบุญตักบาตร
1. เป็นการลดความแก่ตัว
2. เป็นการสืบต่ออายุพระศาสนา
3. เป็นการเพิ่มความสุขและสิริมงคลแก่ตนเอง
4.เป็นการสั่งสมบุญในแต่ละวัน เพราะการสั่งสมเป็นเหตุนำความสุขมาให้
5.เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการทำบุญทำให้จิตใจแจ่มใส
6.เป็นการทำที่พึ่งคือบุญให้แก่ตนเองในอนาคต
7. เป็นการอุทิศส่วนบุญแก่ผู้ล่วงลับไปแล้ว
8.เป็นการช่วยรักษาพุทธประเพณี

การทำบุญตักบาตรจะสมบูรณ์ได้ต้องมีองค์ประกอบที่สำคัญ ดังนี้
1. ต้องเตรียมใจให้พร้อม ข้อนี้ถือว่าสำคัญมาก เพราะบุญที่แท้จริงนั้นอยู่ที่ใจของผู้ถวาย ท่านแนะนำให้รักษาเจตนาให้บริสุทธิ์
ทั้ง 3 ขณะ คือ
1.1 ก่อนถวาย ตั้งใจเสียสละอย่างแท้จริง
1.2 ขณะถวาย ก็มีใจเลื่อมใส ถวายด้วยความเคารพ
1.3 หลังจากถวายแล้ว ต้องยินดีในทานของตัวเองจิตใจเบิกบานเมื่อนึกถึงทานที่ตนเองได้ถวายไปแล้ว การทำใจให้ได้ทั้ง 3 ขณะ
ดังกล่าวนี้ นับว่ายากมาก เพราะมีเหตุปัจจัยหลายอย่างที่อาจทำให้จิตใจของเราเศร้าหมองในขณะใดขณะหนึ่งได้
2. ผู้รับ คือ พระภิกษุสามเณร เป็นผู้สำรวมระวัง มีข้อวัตรปฏิบัติที่ดีงามตามพระธรรมวินัย ใฝ่ศึกษาเล่าเรียน พระพุทธพจน์ ทรงจำ นำมา
บอกกล่าว สั่งสอนได้ และเป็นผู้ประพฤติปฏิบัติเพื่อบรรเทาราคะ โทสะ โมหะ จนสามารถละขาดได้อย่างสิ้นเชิง
3. สิ่งของที่ถวาย จะต้องได้มาด้วยวิธีที่สุจริต ไม่เบียดเบียนผู้อื่นให้เดือดร้อน และที่สำคัญคือสิ่งนั้นต้องเหมาะสมแก่พระภิกษุสามเณรด้วย

คำอธิษฐาน ในการตักบาตรจะใช้ภาษาบาลี หรือภาษาไทยหรือใช้ทั้งสองภาษาก็ได้ ดังนี้
“สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง โหตุ” ถอดความว่า “ทานของเราให้แล้วด้วยดี ขอจิตข้านี้จงสิ้นอาสวะกิเลสเทอญ”
คำกรวดน้ำ แบบย่อ “อิทัง เม ญาตินัง โหตุ” ถอดความว่า “ขอส่วนแห่งบุญกุศล จงสัมฤทธิ์ผลแก่ญาติข้าดั่งตั้งใจ”

อานิสงส์ของการตักบาตร
1. ทำให้สุขทั้งกายใจ อายุ วรรณะ สุขะ พละ
2. มีสุขภาพแข็งแรงอายุยืนยาว โรคภัยน้อย
3. มีทรัพย์สมบัติมาก เป็นมหาเศรษฐีผู้ใจบุญ
4. ถึงพร้อมด้วย รูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ ทิพยสมบัติและนิพพานสมบัติ

จะเห็นได้ว่าการใส่บาตรให้เกิดประโยชน์อย่างเต็มที่นั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ในบางจุดที่ดูเหมือนว่ามีรายละเอียดมากมายนั้นเป็นเพราะ
วิถีชีวิตของเราทุกวันนี้เหินห่างจากวัดไปมาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเหลือวิสัยที่เราจะนำมาปฏิบัติ ทั้งนี้มิใช่เพียงเพราะให้เราได้รับอานิสงส์ผลบุญจาก
การตักบาตรอย่างเต็มที่เท่านั้น แต่การใส่บาตรอย่างเหมาะสมยังช่วยสืบต่ออายุพุทธศาสนาให้ยืนยาว เอื้อประโยชน์ต่อสังคมและคนรุ่นหลังต่อไป
ช่วยให้คุณค่าของการใส่บาตรยังคงอยู่อย่างพร้อมมูลในทุกด้าน มิใช่เป็นเพียงพิธีกรรมที่สักแต่ว่าทำตามๆ กันไปเท่านั้น




พ ร ะ บิ ณ ฑ บ า ต .
. . ยื น ใ ห้ พ ร โ ย ม . .
. . . ต้ อ ง ผิ ด อ า บั ติ ทุ ก ก ฏ . . .
.
. เนื่องจากมีชาวพุทธจำนวนมากเข้าใจว่า . พระสงฆ์เมื่อรับอาหารบิณฑบาตแล้ว . ก็ต้องให้พร . พระรูปไหนไม่ให้พร . เป็นอันใช้ไม่ได้ หรือ ไม่ทำหน้าที่ของพระสงฆ์ และเชื่อกันจนคิดว่า ." ถ้าพระไม่ให้พร . เราก็จะไม่ได้บุญ " . จนเป็นเหตุ . ไปตำหนิพระเลยก็ว่าได้ .
. พระคุณเจ้าเองก็รู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้ . อยากจะฉลองศรัทธาญาติโยม . ก็เลยให้พรตามที่ญาติโยมต้องการ . จนบางทีก็เกินไป เช่น ให้พรเสียงดังบ้าง ให้พรจนยืดยาวบ้าง . บางรูปให้ . ยถา - สัพพี . แล้วต่อด้วย . ภะวะตุสัพ ฯ . เลยก็มี . บางทีก็แทบจะกลายเป็นพิธีเจริญพระพุทธมนต์ ถวายภัตตาหารแบบย่อม ๆ เลยทีเดียว .
. ความจริงแล้วการให้พรขณะบิณฑบาตนั้น . ไม่ว่าพระท่านจะให้หรือไม่ก็ตาม . บุญก็สำเร็จตั้งแต่เมื่อผู้มีศรัทธาได้ถวายอาหารนั้นไปแล้ว . การให้พรของท่าน ก็เป็นเพียงการอนุโมทนาในทานที่ถวายเท่านั้น . ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องว่าจะได้บุญหรือไม่ได้บุญ จากคำให้พรเหล่านั้นเลย .
. อีกอย่างหนึ่ง . สาเหตุที่พระสงฆ์บางรูป . ท่านไม่ได้ให้พรหลังจากรับอาหารบิณฑบาต . ท่านทำแต่เพียงยืนสงบนิ่งครู่หนึ่ง . แล้วก็เดินต่อไป ก็เป็นเพราะท่านปฏิบัติตามพระวินัยว่า
. . . " พระภิกษุพึงทำความศึกษาว่า . ขณะที่เรายืนอยู่ . จะไม่แสดงธรรมแก่ . ผู้ไม่เป็นผู้เจ็บป่วย . ผู้ที่ยังนั่งอยู่ " . พระวินัยข้อนี้ . อยู่ใน . เสขิยวัตร ข้อปฏิบัติของพระ . ว่าด้วยเรื่องการแสดงธรรม คือ พระพุทธเจ้าทรงบัญญัติ . ให้พระภิกษุขณะที่ยืนอยู่ ไม่แสดงธรรมให้กับ . ผู้ไม่เป็นเจ็บป่วย . ผู้ที่ยังนั่งอยู่ . . .
. . . สิกขาบทข้อนี้เกี่ยวกับเรื่องการให้พร . ก็เพราะการให้พรนั้น . มักให้พรเป็นภาษาบาลี และ เป็นเรื่องที่เนื่องด้วยธรรม คือ ถือเป็นการแสดงธรรมในตัวอยู่แล้ว และบทให้พรบางบท ก็เป็นการแสดงธรรมโดยตรงเลยทีเดียว เช่น บทที่เรียกกันว่า " สัพพี ฯ " ในตอนท้ายเป็นคำแสดงธรรมแบบหนึ่ง ที่ว่า . . .
. . . " อภิวาทะนะสีลิสสะ นิจจัง . วุฑฒาปะจายิโน . จัตตาโร ธัมมาวัฑฒันติ . อายุ . วัณโณ . สุขัง . พะลัง " . . . ซึ่งแปลว่า
. . . ธรรมะ 4 ประการ คือ . อายุ . วรรณะ . สุขะ . พละ . ย่อมเจริญ บังเกิดขึ้น . แก่ผู้มีปกติกราบไหว้ และ อ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่เป็นนิจ . . .
. เนื่องจากการให้พรนั้น . เป็นการแสดงธรรมแบบหนึ่ง และชาวบ้านผู้มาใส่บาตร . เมื่อใส่เสร็จแล้ว ก็ยังนั่งยอง ๆ อยู่ ( ไม่ได้ลุกขึ้นยืน ) . ซึ่งถ้าหากท่านให้พรไป ก็จะเป็นการแสดงธรรมแก่ผู้นั่งอยู่ โดยที่ตัวพระท่านเองก็ยังยืนอยู่ ( พระต้องนั่งให้ธรรม ) . การแสดงธรรม ( ให้พร ) ไปในลักษณะนั้น . ก็เท่ากับเป็นการไม่เคารพพระธรรม .
. ดังนั้น พระคุณเจ้าหลาย ๆ รูปที่รู้พระวินัยดี จึงกระทำเพียง ยืนสงบนิ่ง ตั้งจิตเมตตาแสดงความปรารถนาดี อนุโมทนาทาน ต่อผู้ถวายอาหารบิณฑบาต แล้วก็เดินต่อไป . จนชาวบ้านที่ไม่เข้าใจ ก็นึกตำหนิว่า . " พระอะไร . ใช้ไม่ได้ . รับอาหารแล้วก็ยืนนิ่ง . ไม่ยอมให้พร " .
. ดังนั้น ถ้าหากผู้มีศรัทธา มีจิตเป็นบุญกุศล ถวายอาหารบิณฑบาตแล้ว ก็ควรเอื้อเฟื้อพระคุณเจ้าตามพระวินัยของท่านด้วย ไม่ควรให้ท่านต้องฝ่าฝืนพระวินัย แม้จะเป็นข้อเล็กน้อยก็ตาม . การที่เราได้ถวายอาหารบิณฑบาต บุญกุศลก็เกิดขึ้นแก่เราอยู่แล้ว จะได้รับพรหรือไม่ ก็ไม่ต่างกัน .
. อนึ่ง โดยปกติพระภิกษุท่านมารับอาหารบิณฑบาต ท่านก็ต้องตั้งจิตเมตตาปรารถนาดีเป็นเบื้องหน้ากับทุกผู้คนอยู่แล้ว โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากให้พรเสียยืดยาว .
. สำหรับท่านที่ยังต้องการจะรับพรอยู่ ( อาจเพื่อความสบายใจ หรือ เพื่อเจริญศรัทธามากขึ้น ) ก็ควรกระทำให้ถูกต้อง เพื่อรักษาพระวินัยของพระสงฆ์ โดยเมื่อถวายอาหารเสร็จแล้ว ก็ควรถอดรองเท้า ( บางท่านถอดรองเท้าตั้งแต่ก่อนใส่บาตรแล้ว ) หุบร่ม ถอดหมวก ( ถ้ามี ) แล้วยืนขึ้น พนมมือ กล่าวกับพระคุณเจ้าว่า . " ขอนิมนต์พระคุณเจ้าได้โปรดอนุโมทนา ให้พร แก่กระผม / ดิฉัน หรือ ให้พรแก่โยม ด้วย " . แล้วก็ยืนพนมมือรับพร หรือ ถ้าจะรับในท่านั่ง ก็หาเก้าอี้มาให้พระคุณเจ้าได้นั่ง แล้วผู้จะรับพรก็นั่งคุกเข่า หรือ นั่งกระโหย่ง พนมมือรับพร การทำแบบนี้ นอกจากจะเป็นการเคารพในพระธรรม ในพรที่ท่านให้มาแล้ว ก็ยังเป็นการช่วยเอื้อเฟื้อให้พระสงฆ์ไม่ต้องผิดพระวินัยอีกด้วย .

เอาบุญมาฝากจะถวายสังฆทาน เจริญวิปัสสนา ให้ธรรมะเป็นทาน ให้อภัยทาน บอกบุญ สักการะพระธาตุ ให้อาหารสัตว์เป็นทาน ช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน ถวายข้าวพระพุทธ อนุโมทนาบุญกับผู้อื่น สร้างพระสร้างเจดีย์สร้างธรรมจักรสร้างรอยพระพุทธบาทสร้างระฆังและอัครสาวกซ้ายขวาสร้างพระสีวลีสร้างพระกัสสะปะสร้างพระอุปคุตสร้างพระองคุลีมารผสมทองคำเปลวพร้อมนำดอกไม้มาบูชาถวายพระรัตนตรัย
รักษาศีล เจริญภาวนา สวดมนต์ ให้อาหารสัตว์เป็นทานเป็นประจำ กรวดน้ำอุทิศบุญ อนุโมทนากับพ่อแม่ญาติพี่น้องที่รักษาศีล ฟังธรรม ให้ทาน อนุโมทนากับเพื่อนๆที่รักษาศีล ศึกษาการรักษาโรค ที่ผ่านมาคุณแม่ได้ถวายสังฆทานมาโดยตลอด ที่ผ่านมาได้ปิดทองพระ รักษาอาการป่วยของผู้อื่นกับผู้ร่วมงาน และที่ผ่านมาได้รักษาอาการป่วยของบิดามารดา ปล่อยชีวิตสัตว์มาโดยตลอด ถวายยาแก่ภิกษุ ขัดองค์พระ ที่ผ่านมาได้จุดเทียนถวายพระรัตนตรัย ให้ความรู้สมุนไพรเพื่อสุขภาพเป็นวิทยาทาน ที่ผ่านมาคุณแม่ได้ทำบุญหลายอย่างมาโดยตลอด ที่ผ่านมาได้ถวายสังฆทานและทำบุญสร้างอาคารผู้ป่วยและกฐินกับเพื่อนๆและให้อาหารเป็นทานแก่สรรพสัตว์กับเพื่อนๆและเพื่อนคนหนึ่งและบริวารของเพื่อนและครอบครัวของเพื่อนได้มีจิตเมตตาให้ทานและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ช่วยเหลือผู้อื่นอยู่ตลอดและเพื่อนได้เคยสวดมนต์เย็นกับคุณแม่และที่ผ่านมาได้ทำบุญสักการะพระธาตุทำบุญปิดทองชำระหนี้สงฆ์และไหว้พระและทำบุญตามกล่องรับบริจาคตามวัดต่างๆกับเพื่อนและตั้งใจว่าจะสร้างบารมีให้ครบทั้ง 10 อย่างขอให้อนุโมทนาบุญด้วย

ขอเชิญถวายสังฆทาน เจริญวิปัสสนา ให้ธรรมะเป็นทาน ให้อภัยทาน บอกบุญ ให้อาหารสัตว์เป็นทาน สักการะพระธาตุ ฟังธรรม สวดมนต์ ช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน รักษาศีล เจริญภาวนา สวดมนต์ สร้างพระสร้างเจดีย์สร้างธรรมจักรสร้างรอยพระพุทธบาท
สร้างระฆังและอัครสาวกซ้ายขวาสร้างพระสีวลีสร้างพระกัสสะปะสร้างพระอุปคุตสร้างพระองคุลีมารผสมทองคำเปลวพร้อมนำดอกไม้มาบูชาถวายพระรัตนตรัย กรวดน้ำอุทิศบุญ ถวายข้าวพระพุทธ อนุโมทนาบุญกับผู้อื่น สนทนาธรรม
ถวายข้าวพระพุทธ อนุโมทนาบุญกับผู้อื่น รักษาอาการป่วยของผู้อื่น รักษาอาการป่วยของบิดามารดา จุดเทียนถวายพระรัตนตรัย
ปิดทอง สักการะพระธาตุ กราบอดีตสังขารเจ้าอาวาสที่ไม่เน่าเปื่อย ที่วัดแจ้ง อ.เมือง จ.ปราจีนบุรี ปิดทองพระ ปล่อยชีวิตสัตว์ถวายยาแก่ภิกษุ ไหว้พระตามวัดต่างๆ ขัดองค์พระ ให้ความรู้สมุนไพรในการดูแลสุขภาพเป็นทาน
และสร้างบารมีให้ครบทั้ง 10 อย่างขอเชิญร่วมบุญกุศลร่วมกันนะ

ดับชอบ ชัง เฉย ได้ ใส่บาตรได้บุญเยอะสุดแล้ว..

ดับด้วยความรู้ทันได้บุญเยอะ สังเกต พิสูจน์ได้เลย

ท่านทั้งหลายยังเข้าใจในเรื่องทำบุญ เพื่อที่จะเอาบุญนั้นยังผิดพลาดไป
การทำบุญนั้นก็เพื่อละกิเลสตัณหาให้หมดไป ไม่ใช่ไปเอาบุญเพราะบุญเป็นเหตุให้เกิดอีก
บุญเป็นเหตุให้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีมีความสุข

เหตุนั้นมี ๓ อย่างมี ๙ เหตุ คือ อกุศลเหตุ ๓ กุศลเหตุ ๓ และอพยากตเหตุ ๓
อกุศลเหตุ ๓ กุศลเหตุ ๓ ทั้ง ๖ อย่างนี้ต้องละให้หมดไป คงเหลืออพยากตเหตุซึ่งเป็นเหตุที่ไม่เกิดอีก
ดังนั้นผู้แสวงหาบุญ สะสมบุญก็ยังเป็นผู้ที่ต้องเกิดอีกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ถ้าจะพูดแบบบ้านๆ ก็คือทำสิ่งที่มีให้หมดไปก็หมายถึงว่า ในเรานั้นมีทั้งบุญและบาป
หรือมีทั้ง กุศลและอกุศลเท่านั้น สิ่งที่ยังไม่มีคือมหากิริยา