พระยานาคจะมาคร่อมศรีษะมนุษย์ยุคเราได้อย่างไร ผมก็เสียดายดายแทนปาเจโดรนเจถ้านั่งสมาธิได้6ปีพระยานาคมาขึ้นคร่อมศรีษะแน่ๆ แต่ข่าวว่ามีพระยานาคมาคร่อมศรีษะใครยังไม่เคยมีสำหรับคนยุคปัจจุบัน มีแต่ภาพถ่ายพระยานาคมาปรากฎบนหัว แต่ยืนทำสมาธิจนจอมปลวกขึ้นเท้าเคยมีมาแล้วอย่างหลวงปู่คำคะนิง แต่บำเพ็ญจนพระยานาคคร่อมศรีษะยังไม่เคยมี เอ๊........หรือว่ามีก็ไม่รู้

ปล.ทุกท่านมีความคิดเห็นว่าอย่างไร

ผมว่าถ้ามีพระยานาคคร่อมหัวคนยุคปัจจุบันได้คงมีอานิสงค์มากมายมหาศาล ถึงกับได้เป็นพระเจ้าจักพรรดิในอนาคตกาล หรือปราถนาพุทธภูมิก็สำเร็จ

แต่ก่อนพระยานาคจะขึ้นคร่อมต้องมีลูกแก้วมาด้วย เพราะเป็นสมบัติของพระยานาค เจ้าของที่บำเพ็ญก็จะได้ลูกแก้วไปบูชา

รู้จักหลวงปู่คำคะนิงด้วยเหรอครับ
จากอุบลราชธานีหรือปล่าว

ครับ อ่านเจอหลวงปู่คำคะนิงในหนังสือเจอท่านปราถนาโพธิญาน ตอนท่านยืนทำสมาธิจนจอมปลวกขึ้นเท้ามีชาวบ้านไปพบเตรียมจะเผาท่าน ท่านลืมตาขึ้นมาแล้วบ่นกับชาวบ้านไม่น่าจับอาตมามาเลยอีก7วันจะสำเร็จ สงสัยท่านเล่งญานดูอนาคตกาลเรื่องที่ท่านจะสำเร็จบางอย่าง

พระยานาค...เป็นใคร..รึคับ

ได้ยินมาว่า...มนุษย์..เทวดา..พรหม..บรรลุธรรมได้

นาค..บรรลุธรรมได้รึเปล่าคับ?

ก็ยอมรับ...นาคท่านใดที่มีบุญมาก...ก็มีฤทธิมาก...ได้

แม้..ท้าววิรูปักษ์..หนึ่งในท้าวจตุโลกบาลทางทิศใต้...ก็มีพวกนาคเป็นบริวาร...(คงเคยเป็นพระยานาคมา...และคงแสดงร่างกายเป็นนาคได้)..แต่ท่านไม่ได้เป็นนาค..ท่านเป็นเทวดา

แล้ว...นาคจะมีอิทธิพลอะไรให้ใครต่อใครเป็นใหญ่ได้....แต่หากเป็นจะผู้อารักขาผู้เป็นใหญ่...รักษาคนดีมีศีลธรรม...อันนี้..ยังจะน่าเชื่อกว่า..นะครับ

เอามาให้คุนยุทอ่าน..
หลังจากที่พระพุทธโคตมได้ทรงตรัสรู้ พระพุทธองค์ได้แปรที่ประทับเพื่อเสวยวิมุติสุขยังสถานที่ต่างๆ ในอาณาบริเวณที่ไม่ห่างจากต้นพระศรีมหาโพธิ์นักโดยประทับแต่ละที่สัปดาห์ละ 7 วัน และในสัปดาห์ที่ 6 ในขณะที่พระพุทธองค์ทรงประทับ ณ ใต้ต้นมุจลินท์ (ต้นจิก) ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของต้นพระศรีมหาโพธิ์ เมื่อพระพุทธองค์เสด็จมาประทับอยู่ที่นี่ ได้บังเกิดมีฝนและลมหนาวตกพรำตลอดเจ็ดวันไม่ขาดสาย ผู้รจนาปฐมสมโพธิได้แต่งเล่าเรื่องไว้ว่า พญานาคชื่อ มุจลินทร์ ได้ขึ้นจากสระน้ำที่อยู่ในบริเวณแห่งเดียวกันนี้ เข้าไปวงขนด 7 รอบ แล้วแผ่พังพานปกพระพุทธเจ้า เพื่อป้องกันลมฝนมิให้พัดและสาดกระเซ็นมาต้องพระวรกาย ครั้นฝนหาย ฟ้าสาง พญานาคจึงคลายขนดออก แล้วจำแลงเป็นเพศมาณพยืนเฝ้าพระพุทธเจ้าทางเบื้องพระพักตร์ ลำดับนั้นพระพุทธองค์จึงทรงเปล่งอุทานว่า


ความสงัดคือความสุขของบุคคลผู้มีธรรมอันได้สดับแล้วได้รู้เห็นสังขารทั้งปวงตามเป็นจริงอย่างไร ความสำรวมไม่เบียดเบียนในสัตว์ทั้งหลาย และ ความเป็นผู้ปราศจากกำหนัดหรือสามารถก้าวล่วงพ้นซึ่งกามทั้งปวงเสียได้ เป็นสุขอันประเสริฐในโลก ความขาดจากอัสมิมานะหรือการถือตัวตนหากกระทำให้ (การถือตัว) หมดสิ้นไปได้นั้นเป็นความสุขอย่างยิ่ง..

ปล. และสุดท้ายนี้ไม่มีพระยานาคตนใดจะมาขึ้นคร่อมศรีษะมนุษย์กิเลสหนา..ปัญญาทราม (ตรงไปป่ะ )