การติดสุขทางใจ จากการที่เป็นผู้ให้ หรือการเป็นผู้ที่ให้อภัย
ถือว่าเป็นกิเลสได้ยังไงค่ะ

การให้ เป็นการขัดเกลา ความตระหนี่
การให้อภัย เป็นการละลดมานะ ความถือตัว ความผูกโกรธ
เป็นกุศล ไม่ใช่กิเลส เป็นตัวขัดเกลากิเลส
ความสุขที่เกิดขึ้นเป็นผลจาก กุศลที่ได้กระทำ
อย่างนี้ กรณีหนึ่ง

แต่ความพึงพอใจ ที่เสพย์สุขเวทนา ก็เป็นอีกกรณีหนึ่ง
ความสุขโสมนัส ไม่ใช่กิเลส
แต่ความพึงใจติดใจยินดีต่อสุขโสมนัสที่เกิดขึ้น จึงเป็นกิเลส

การให้..นี้ลด..กิเลสโลภะ
ให้อภัย....ลด..กิเลสโทสะ

การที่อยากจะให้..อีก...เพราะติดใจในสุขที่ได้ละ..ได้วาง..หากมีจุดหมายของการกระทำเพื่อ..ลด..ละ..เลิก...เพื่อพระนิพพาน..(จะสะสมบารมีเพื่อชาติต่อไปหรือ...จะเอาชาตินี้เลย..ก็ไม่ว่ากัน)....จะเป็นฉันทะ..ใน อิทธิบาท 4....ส่วนหนึ่งของโพธิปักขิยธรรม 37

ความพอใจ..ชนิดนี้...ย่อมไม่ใช่กิเลส..แต่เป็นมรรค..คือ..หนทาง..

แต่...หากว่า..ไม่ได้ทำแล้วมีอาการกลุ้มใจ..ทุกข์ใจ..อยู่..หรือทำไปแล้ว...ผู้รับไม่ตอบสนองเท่าที่ควร...ก็ตะหงิด..ตะหงิดในใจ.....อันนี้เพราะอุเบกขายังพร่อง..ต้องมีปัญญามากขึ้น....ตรงนี้..ตามความเห็นของผม...ก็น่าจะอนาคามีขึ้นไป..นั้นแหละนะ..ถึงจะไม่มีอาการแบบนี้

เป็นผม..จะไม่แปลกใจและไม่กังวลใจ....หากเรายังมีกิเลสที่ละเอียดของพระอริยะเจ้าขั้นสูงอยู่
จะชิว..ชิว....
ก็มันธรรมดา...นิ

คือเรา ขอยก คำพูดของคนอื่นมานะคะ

คือเราไม่เข้าใจ ว่าหมายถึงอะไร ถ้าทางบอร์ด เห็นว่าไม่สมควร
ลบได้นะคะ







ความสุขที่เค้าหมายถึงในที่นี้ ก้อหมายถึงความสุขจากการเป็นผู้ให้นี่หล่ะค่ะ


คือเราก้อทำการเป็นผู้ให้มานานแล้วนะ แล้วถ้าขาดมัน
ใช่หมายถึงว่า " ถ้าถึงช่วงที่บางครั้ง เราไม่สามรถที่จะเป็นผู้ให้ได้ คือต้องหยุด "
คือตรงนี้ใช่หมายถึง ว่าขาดมันใช่หรือปล่าวค่ะ




คือยังไงค่ะ แล้วเนื้อแท้ในใจ มันจะเป็นยังไงอ่ะ
แล้วทีนี้ สำหรับเรา ถ้าเราไม่สามารถ ที่จะช่วย หรือให้ได้
คือเราก้อ ปล่อยวางค่ะ เรามักจะคิดว่า เราต้องสะสมบุญบารมี
ของเราให้เยอะกว่านี้อีก เพื่อที่จะได้ช่วยพวกเค้าได้


คือคำพูด ที่เรายกมาวางนี่ เค้ำไม่ใช่หมายถึงเราหรอกนะค่ะ
คือเค้าเขียน ให้คนอื่น ที่เป็นผู้ให้น่ะค่ะ

ผมว่าน่าจะหมายถึง การให้เป็นสิ่งที่ดีครับ แต่พอให้แล้วใจเรามีความสุขขึ้นมา

แล้วเราไปยึดความสุขนั่น คือมันอาจไปยึดแบบไม่รู้ตัว หรือจงใจอยากได้ความสุขนั้นอีก

เราต้องดูให้ทันอีกที

พอใจเราให้แล้วความสุขเกิดขึ้น ถ้าเราไม่มีสติรู้ทัน เราก็ติดกับดักความสุขเข้าไปแล้วครับ

แล้วเราจะโหยหาความสุขแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ ซึ่งมันก็ไม่ผิดครับ แต่มันจะไม่หลุดพ้นครับ

ผู้เขียน เขาไม่เข้าใจ
ความแตกต่างของ เวทนา และอุปาทานในเวทนา
จึงเขียนอย่างนั้น
ไม่มีไรมากครับ เท่านั้นเอง