ต๊ายตายไม่รู้เหรอจะว่ายุคไอทีอย่างนี้น่ะฤาษีเข้าฌานเขาอยู่ป่าคอนกรีตทันสมัยจะตาย555

มาเร็วๆมารับลองอริยะชอบรดน้ำมนต์. แขวนปะคำ รู้ว่าใครเป็นอรหันต์

พระอริยเจ้าส่วนใหญ่ท่านมักถ่อมตัว ไม่อวดตัวเอง

ผู้ที่สามารถพยากรณ์ได้ว่าใครต่อใครบ้างเป็นพระอรหันต์ ต้องมีคุณธรรมอยู่ในระดับเดียวกันกับพระอรหันต์

พวกที่ชอบอวดตัวเองมักจะเป็นพวกพรหมอย่างเช่นผกาพรหมที่มาเถียงพระพุทธเจ้าและอวดตัวเองว่า เราไม่ตายแล้ว เราเป็นอมตะแล้ว

คนที่ได้สมาธิได้ฌาณจนข้ามเวทนาดับสัญญาได้ มากคนที่หลงผิดว่าตนได้ถึงนิพพาน เป็นอริยะแล้ว

จึงต้องระวังให้มากตรวจสอบเช็ควัดตัวเองให้ดีว่าได้ของแท้แน่หรือยัง

ถ้าได้ของแท้ย่อมสามารถเข้าไปเชยชมได้เสมอซึ่งนิพพานที่ท่านเรียกว่า

"เข้าผลสมาบัติ หรือ พละสมาบัติ"

มีความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องความโกรธมาให้พิจารณาอีกหน่อยว่า

ความเห็นผิดเป็นกูเป็นเราเป็นตัวเป็นตนหรือสักกายทิฏฐินี้ เปรียบเหมือนกูตัวพี่ซึ่งมีนิสัยหยาบกร้านเมื่อกระทบสัมผัสกับทุกขเวทนาและอารมณ์อันไม่ชอบใจแล้วจะปึงปังโกรธกระฟัดกระเฟียดขึ้นมาทันทีไม่มีสติสัมปชัญญะอะไรขึ้นมายับยั้งเพราะกูตัวพี่นี้มันจะเอาอารมณ์เป็นใหญ่ไม่ชอบใช้เหตุผล

ส่วนความยึดผิดคือความยึดถือในกายและความยึดถือในจิต หรือมานะทิฏฐินั้นเปรียบเหมือนกูตัวน้องซึ่งมีนิสัยละเอียดอ่อนลึกซึ้งฉลาดเฉลียวมันจะใช้ทั้งอารมณ์และเหตุผลแต่เหตุผลนั้นเป็นเหตุผลเข้าข้างกูหรือเพื่อกูมิใช่เหตุผลตามธรรม จึงเมื่อกระทบสัมผัสกับทุกขเวทนาหรือสุขเวทนาอารมณ์ที่น่าชอบใจไม่ชอบใจอย่างไรก็ตามมันจะเกิดเป็นความขุ่นมัวขึ้นมาในจิตก่อนแล้วจึงค่อยๆขยายตัวลุกไหม้ใหญ่ขึ้นมาเป็นไฟโกรธในภายหลังพร้อมทั้งจะตามมาด้วยความผูกโกรธ ความเคียดแค้นฝังลึกที่เรียกว่า "พยาบาท"

กูตัวพี่นี้ฆ่าครั้งเดียวด้วยโสดาปัตติมรรคก็ตายขาด

แต่กูตัวน้องนั้นต้องฆ่าถึง 3. ครั้งจึงจะตายขาด คือต้องฆ่าด้วย สกิทาคามีมรรค อนาคามีมรรคและอรหัตมรรค ครั้งที่ 1 ตัดขา ครั้งที 2 ตัดแขน ครั้งที่ 3
ตัดคอ

เพราะฉนั้นท่านที่จะใช้มิเตอร์วัดความก้าวหน้าในการปฏิบัติธรรมจึงพึงมีความรู้ปลีกย่อยเหล่านี้ไว้ประกอบการวิเคราะห์ วัดผล ประเมินผลการปฏิบัติธรรมไว้ด้วยนะครับ

ตรงนี้..เห็นด้วยคับ
สักกายทิฏฐิ....ตัวกูของกูแบบหยาบ...
มานะทิฏฐิ...ตัวกูของกูแบบละเอียด



ตรงนี้....ไม่เห็นด้วยครับ...

ถ้าอโสกะว่า..ตัวกูผู้น้อง...ทำให้พยาบาทได้...ก็เท่ากับ..อโสกะว่า..โสดาบันมีความพยาบาทได้..นะคับ..

จึงไม่เห็นด้วย....


กูผู้น้อง....จึงเริ่มตัดได้ที่..อนาคามีผล..อรหัตมรรค..อรหัตผล

ตามนี้คับ..

พยาบาทแปลเป็นไทยง่ายๆว่า "ผูกโกรธ" ความผูกโกรธของกูพี่นั้นเหมือนผูกเงื่อนตาย

แต่ความผูกโกรธของกูน้องในระดับโสดาบันและสกิทาคามีนั้นเปรียบเหมือนการผูกด้วยเงื่อนกระตุก

เหลือแต่กูน้องหรือมานะทิฏฐิ ซึ่งมีมาตั้งแต่โสดาบันแล้ว

ถ้าอุปมาความเห็นผิดยึดผิดเป็นกูทั้งหมดเท่ากับ 100%จะเป็นกูพี่อยู่ 25% เป็นกูน้องอยู่ 75%

โสดาบันบุคคล ฆ่ากูได้ 25% คือกูพี่

สกิทาคามีบุคคล ฆ่ากูน้อง มานะทิฏฐิได้อีก 25% รวมกูถูกฆ่าไปแล้ว 50%

อนาคามีบุคคลฆ่ากูน้องได้อีก 25% รวมกูถูกฆ่าไปแล้ว 75%

อรหันตบุคคลฆ่ากูน้องที่เหลืออยู่ 25% สุดท้าย รวมกูถูกฆ่าไปหมดทั้ง 100%

อย่าบ้าตัวเลข..10 20 50 75 ..เลย

ผูกโกรธด้วยเงื้อนกระตุก....แล้วงัยต่อ..
อย่าอุปมาอะไรให้วุ่นวาย..

พยาบาท..ชัด ๆ เลยว่า..อโสกะว่าพัฒนามาได้จาก..มานะทิฏฐิ...กูผู้น้องอะไรของอโสกะ..นั้น



ซึ่งเท่ากับว่า..โสดาบันโกรธจนพยาบาท..ได้
ตรงนี้ที่ผมไม่เห็นด้วย...


ที่อโสกะพูดมา...อาจพูดเพลินจนเลยเถิด..เลยพลาด...
แก้ไขคำพูดใหม่...ดูซิ..ว่า...ความอาฆาตพยาบาท..ยังมีในโสดาบันบุคคลมั้ย??

พยาบาทนั้นมันเป็นเพียงความยินร้ายมีอยู่ในใจปุถุชนก็จะรุนแรงมาก มีในใจอริยชั้นต้นก็เป็นเพียงความยินร้ายที่เจือจางเบาบางลงไปน้อยไปตามลำดับ

ความผูกโกรธแบบเงื่อนกระตุกก็คือมันแก้ง่ายแค่กระตุกเงื่อนปมก็หลุด

แต่ถ้าผูกเงื่อนตายเหมือนในใจปุถุชนนั้นแก้ยากมาก

กบอย่ามีภาพลบกับคำว่า "พยาบาท" มากเกินไปสิ บาลีที่ว่าพยาบาทนี้มันก็แค่ความยินร้ายไม่พอใจในสัมผัสของทวารทั้ง6 เท่านั้นเอง มันจะเข้มข้นรุนแรงหรือไม่รุนแรงย่อมขึ้นอยู่กับดีกรีของอัตตาและมานะทิฏฐิที่อยู่ในตัวของคนแต่ละคน

กบไปได้จากตำราที่ไหนมาว่าพระโสดาบันไม่มีความยินร้ายหรือพยาบาท
งัดมาแสดงหน่อยนะครับ

พยาบาท....นี้มันเลยโกรธ..มาแล้ว...เป็นผูกโกรธ..มีโกรธเป็นเจ้าเรือน..ปุถุชนเต็มขั้น

โสดาบัน..โกรธได้เป็นธรรมดาอย่างชาวบ้าน...แต่หยุดได้เร็ว...ไม่แสดงออกทางวจีทุจริต..กายทุจริต...เพราะศีลเป็นอธิศีล...ถ้าใครเป็นโสดาบัน..จะรู้ตรงนี้..ส่วนทางใจ...ใจไม่ผูกโกรธ..ไม่อาฆาต..ไม่พยาบาท...ไม่คิดจ้องปองร้าย..คิดจะเอาคืน...อะไรทำนองนั้น...เพราะเห็นเป็นกรรมของตน...เห็นกฏของกรรมเป็นหลัก...เห็นไตรลักษณ์บ้างไม่เด่น...อนัตตาไม่ต้องพูดถึง(เกินวิสัยอารมณ์โสดาบัน)

อโสกะ..อาจจะเถียงคอเป็นเอ็น..ว่า..โสดาบันละสักกายทิฏฐิได้แล้ว...อนัตตาต้องเห็นชัด...

ก็ว่าไปตามตัวหนังสือ..ไปงั้น...ก็ว่าไป

แต่..โสดาบัน..ไม่มีพยาบาท..ครับ..
โกรธนะโกรธ..แต่ไม่พยาบาท

มีเพิ่มเติมให้วิจารณ์อีกเรื่องข้อที่รู้สึกว่ากามตายด้านแล้วพอจะเข้าอริยะได้ไหม

เพิ่งตื่นนอน..รึว่า.ยังไม่ได้นอน..ละเนี้ย.

ระดับสูงๆไม่รู้นะ..จากประสบการณ์ตัวเอง
แค่ฌาน..ก็ข่มไว้ได้
แถมอีกนิด..ก่อนจะข่มไว้ได้นี้
ตอนมันเริ่มไม่เอา..ใหม่ๆ
ตอนรู้ตัว..ไม่มีอะไร
แต่ตอนนอน..จะฝัน..
รู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่นเหมือนมีคนมาคลอเคลียยั่วยุอยู่หลายวันเลยค่ะ

มันก็แปลกดี..นึกคิดอยากรู้อะไร..ก็เหมือนมันผุดมาให้รู้
สงสัยในธรรมข้อใด..ก็บังเกิดให้เห็น
คิดจะพูด..แค่ได้หัวข้อมา..ความรู้ก็ไหลออกมาเหมือนสายน้ำฉะฉานยิ่งนัก
เห็นที่ๆจะไป..รู้ใครจะมาหาล่วงหน้า
เห็นอดีต..เห็นอนาคต
นึกอยากได้อะไร..ก็เหมือนมีโชคบังเอิญให้ได้ดั่งใจ..อื่นๆ+++

ตอนนั้นปฏิบัติต่อเนื่องสักเดือนเดียวเองค่ะ
แต่คุณที่ชวนหลงได้ว่าวิเศษมาเยอะเชียว555
เพราะมันจำกัดความตอนนั้นได้ว่า...
ผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน
.มีความตื่นตลอด..รู้ตลอด..จิตใจแช่มชื่นเบิกบานตลอด
รัก,โลภ,โกรธ,หลง..มันสยบหมดเลย
มีแต่จิตใจที่นุ่มนวลมีเมตตา..สงบ
ทำให้เข้าใจในตอนนี้ว่า...มันต่างกัน
เมื่อดำเนินเข้ามาถึง..จิตผู้รู้ ยังต้องไปต่อ
รู้ก็ต้องปล่อยรู้^^

เห็นรากความเห็นของกบตรงคำพูดคำนี้เองที่ว่า


กบต้องกลับไปดูเรื่องนิวรณ์ 5. ให้ดีๆอีกครั้งหนึ่งนะครับ นิวรณ์ตัวที่ 1 กามฉันทะ กับตัวที่ 2. พยาบาทนี้เขาเป็นคู่ตรงกันข้ามกัน ซึ่งมีความหมายในสภาวธรรมจริงๆ เป็นความยินดี พอใจ กับความยินร้าย ไม่พอใจ ในผัสสะของทวารทั้ง 6

อันความยินร้ายนั้นมันเป็นตัวก่อให้เกิด ปฏิฆะ ความขุ่นมัวขึ้นมาก่อนแล้วขยายตัวมากขึ้นไปตามลำดับเป็นความโกร ธ. ความผูกโกรธ ความเคียดแค้น
อาฆาต จองเวรจองกรรม

ความขุ่นมัว ความโกรธ ความผูกโกรธนี้เขาก็มีดีกรีของเขาอาจแยกเป็นเปอร์เซ็นได้ตั้งแต่ 1 ไปจนถึง 100. เปอร์เซ็นต์

นิวรณ์ธรรมทั้ง 5 นี้ท่านกล่าวไว้ว่าพระอนาคามีจึงจะกำหราบได้เกือบหมด
คงเหลืออุทธัจจะตัวเดียวที่ต้องได้อรหัตมรรคจึงจะตัดขาดหมดสิ้น

ดังนั้นในจิตใจของพระโสดาบันและพระสกิทาคามียังมีพยาบาทนิวรณ์อยู่แต่เจือจางลงเยอะมากกว่าปุถุชน อาจจะอุปมาได้ว่าโสดาบันพยาบาทหายไป 50% สกิทาคาหายไป 75 % อนาคาหายไป100%

พระโสดาบันและพระสกิทาคามี ทำลายได้แค่สักกายทิฏฐิ ความเห็นผิดแต่ยังไม่สามารถทำลายความยึดผิดในกายและจิตได้ อย่างไรๆความยินร้ายไม่พอใจยังเหลืออยู่แน่ๆแต่เบาบางไปตามลำดับขั้น

จึงขอให้กบพึงพิจารณาตามสภาวธรรมบ้างอย่าเอาแต่ความเห็นในความหมายของบัญญัติว่า พยาบาท ที่กบเข้าใจเป็นเกณฑ์ชี้วัด เพราะความเห็นไปตามบัญญัติมันไม่สามารถแยกแยะความละเอียดอ่อนของระดับอารมณ์หรือสภาวธรรมได้ด้วยคำๆเดียว