"...คนฉลาดปกครองตนให้มีความสุขและปลอดภัย ไม่จำเป็นต้องเที่ยวแสวงหาทรัพย์มากมาย หรือเที่ยวกอบโกยเงินเป็นล้านๆ มาเป็นเครื่องบำรุง จึงมีความสุข

ผู้มีสมบัติพอประมาณในทางที่ชอบ มีความสุขมากกว่าผู้ได้มาในทางมิชอบเสียอีก เพราะนั่นไม่ใช่สมบัติของตนอย่างแท้จริง ทั้งๆ ที่อยู่ในกรรมสิทธิ์ แต่กฏความจริง คือกรรมสาปแช่งไม่เห็นด้วย และให้ผลเป็นทุกข์ไม่สิ้นสุด

นักปราชญ์ ท่านจึงกลัวกันหนักหนา แต่คนโง่อย่างพวกเรา ผู้ชอบสุกเอาเผากิน และชอบเห็นแก่ตัว ไม่มีวันอิ่มพอ ไม่ประสบผล คือ ความสุขดังใจหมาย..."

โอวาทคติธรรมคำสอน...
องค์ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต
คัดจากหนังสือ: ขันธะวิมุติสะมังคีธรรมะ





ผู้ใดมีทุกข์…ผู้นั้นมีบุญวาสนา

"ผู้ใดที่มีทุกข์ จงให้รู้ไว้
นั้นแล…ผู้นั้นถือว่ามีบุญวาสนา
ผู้ใดที่มีทุกข์มาก ผู้นั้นกำลังเสวยวิบาก
เพราะใครที่มีทุกข์มากแค่ไหน
ให้จงจำไว้ กำลังได้ชดใช้หนี้กรรม
แม้กรรมนั้นเป็นกรรมทางใจที่ทุกข์ทรมาน
ถ้าเลือกด้วยมีอัฐมีเบี้ยไปทดแทน
ก็หาว่าคุ้มค่ากันไม่

เพราะอัฐเบี้ยนั้น เมื่อเราใช้จ่ายหรือซื้อไปแล้ว
ไม่สามารถซื้อความรู้สึกกลับคืนมาได้
แต่ถ้าใจเราไปสัมผัสกับทุกข์ที่แท้จริงแล้ว
นี่แล…คือธรรม คือเหตุ คือมรรค
ถ้าโยมไม่เห็นทุกข์ถึงที่สุด
โยมจะไม่เห็นทางมรรคเลย
โยมก็จะมีการ ลดละ ตัวตน
ของโยมได้…ไม่มีทาง

แต่ผู้ใดที่มีทุกข์มากแค่ไหน
ผู้นั้นจะเห็นทางสว่าง ต่อเมื่อผู้นั้นมีสติ
ระลึกถึงบุญกุศลที่ได้กระทำมาอยู่บ่อยๆ"

ธรรมะมหัศจรรย์
คติธรรมคำสอน สมเด็จฯโต





"...ถ้าจับจุดของความรู้ไม่ได้ ก็อย่าลืมคำบริกรรมภาวนา ไปที่ไหน อยู่ที่ท่าอิริยาบถใด คำบริกรรม ให้ติดแน่นกับจิต
ให้จิตเกาะกับ คำบริกรรมภาวนานั้นเสมอ เช่น พุทโธ ก็ตาม อัฐิ ก็ตาม เกสา โลมา นขา ทันตา ตะโจ บทใดก็ตาม
ให้จิตติดกับบทนั้น ไม่ให้จิตไปทำงานอื่นถ้าปล่อยนี้เสีย จิตก็ เถลไถลไปทำงานอื่นซึ่งเป็นเรื่องของกิเลส ไปเสีย ไม่ใช่เรื่องของธรรมที่เป็น ความมุ่งหมายของเราบทธรรมที่เราตั้งขึ้น มานั้น เพื่อให้จิตเกาะอยู่กับคำบริกรรมบทนั้นๆ ซึ่งเป็นเรื่องของธรรมที่เราเป็นผู้กำหนดเอง อาศัยธรรมบทต่างๆเป็นเครื่องยึดเกาะของจิต ขณะที่ทำลงไปก็เป็นธรรม จิตใจก็สงบ นี่แลหลักการปฏิบัติ ที่จะทำให้จิตใจสงบ เยือกเย็นได้โดยลำดับ ของนักภาวนาทั้งหลาย..."
(โอวาทธรรม หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน)