“เห็นอะไรก็เป็นข้อธรรม”

ท่านพระอาจารย์บัณฑิต มองดูนกที่บินมาตามเสียงระฆัง แล้วปรารภธรรมว่านกเหล่านี้ บินมาวนเวียนทุกวันเมื่อมีเสียงระฆัง เฉกเช่นเดียวกับพวกเรา ที่ติดอยู่กับสัญญา พามาเวียนว่ายตายเกิดไม่ลดละ

อีกครั้งหนึ่ง ได้ยินเสียงนกกาเหว่า ท่านเล่าว่านกตัวนี้เสียงเพราะกว่านกตัวที่บ้านท่าน สมัยนั้น หลวงปู่สุขเอามาเลี้ยงไว้ในกรง นกตัวนั้นก็เปรียบเหมือนพวกเราที่ถูกกรงกิเลสขังไว้ ดิ้นรนหาเงินทองเพื่อจะได้มาบำรุงกิเลส ซึ่งหวังว่าจะได้รับความสุขอย่างต้องการ แท้จริงแล้วเป็นเพียงความสุขเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พวกเราอย่าปล่อยให้วันเวลาล่วงไปกับทางโลก โดยที่ได้รับผลเพียงเล็กน้อย ให้ทำความดีให้หาที่จะไป ท่านว่าได้เตรียมที่จะไปหรือยัง เวลาเหลือน้อยเต็มที ถ้าใครทำความชั่วไว้ ความชั่วนั้นจะต้องติดตามเขาไปแน่นอนไม่มีผิด ต่อให้หนีไปอยู่ไหนก็ตามกรรมจะต้องตามไปถึงเขาแน่ๆ ส่วนคนที่มีความดี ความดีนั้นย่อมตามให้ผลดีแน่นอน ไม่มีผิด ขอให้พวกเรารักษาความดีต่อไป ทางดำเนินชีวิตจะได้ราบรื่น ทั้งชีวิตและการงาน ขอยืนยันสวรรค์นรกมีจริง ไม่ใช่เรื่องหลอกลวง ขอบอก ให้จำไว้พวกเรา ทุกวันนี้กรรมมันไวเหมือนติดจรวด

มีครั้งหนึ่งที่ท่านแก้หนังยางที่ขดรัดพันกันจนแน่น ท่านแก้อยู่หลายครั้ง นานพอสมควร มันก็ยังไม่ยอมคลายออกจากกัน ท่านจึงเอาขดหนังยางนั้นทิ้ง แล้วกล่าวเป็นอุปมาอุปมัยให้เราปล่อยวางว่า อะไรเมื่อแก้ไม่ได้ก็ทิ้งมันไป

วันที่ท่านมาโรงพยาบาลเกิดไฟดับทั้งตึก ท่านสอนว่าเราควรหมั่นสร้างธรรมในตัวเราอย่างสม่ำเสมอ ไม่ใช่ดับๆ เกิดๆ ทางสว่างที่พระพุทธองค์ทรงชี้ไว้แล้ว พวกตาบอดอย่างเราอาจไม่เห็นทางชัด ก็ให้เชื่อคนตาดีอย่างพระพุทธองค์ ค่อยๆสร้างความเพียร แม้เพียงทีละเล็กละน้อย

พระอาจารย์บัณฑิต สุปณฺฑิโต