กฎของธรรมชาติ ซึ่งพระพุทธเจ้าทรงค้นพบเป็นกฎที่มีอยู่แล้วเดิม
แต่ไม่มีใครแสดงชี้แจงให้ชัดเท่าพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์จะทรง
อุบัติขึ้นหรือไม่อุบัติขึ้นก็ตาม กฎของธรรมชาติอันมีอยู่แล้ว

เหมือนกับกฎพระไตรลักษณ์ กฎของพระไตรลักษณ์นั้น
พระพุทธเจ้าตรัสว่า พระตถาคตเจ้าจะอุบัติขึ้นหรือไม่อุบัติขึ้นในโลกก็ตาม.
สังขารทั้งหลายทั้งปวงก็ไม่เที่ยง สังขารทั้งปวงก็เป็นทุกข์
ธรรมทั้งปวงก็เป็นอนัตตา

แต่เมื่อพระองค์ได้อุบัติขึ้นแล้ว ทรงเป็นผู้ชี้แจงแสดงออกให้คนอื่นทราบถึงกฎแห่งธรรมชาติอันนี้
เพราะฉะนั้น กฎของธรรมชาติ เช่นเดียวกับพระธรรมทางพุทธศาสนา
ทุกอย่างเป็นกฎธรรมชาติ ไม่ใช่พระเจ้าสร้างขึ้น ไม่ใช่ใครดลบันดาล

ดังนั้น ชีวิตของมนุษย์เราและสัตว์โลก จึงถูกควบคลุมอยู่โดยกฎแห่งกรรมที่ตนเองได้ทำไว้
หมายความว่า การที่เราทุกคนจะสุข จะทุกข์ จะเสื่อม จะเจริญ จะอายุสั้น จะอายุยืน.
จะบรรลุมรรคผลหรือไม่บรรลุมรรคผล จะทำสมาธิได้ผลดีหรือไม่ดี
ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับกรรมคือการกระทำของเราเอง

การเชื่อในกฎแห่งกรรมก็คือหลักธรรมในการพึ่งตนเองนั้นเอง
คนที่ไม่เชื่อกฎแห่งกรรม มักจะอ้อนวอน. หวังบวงสรวงเพื่อขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิช่วยนั้น
แสดงว่าเขาไม่เชื่อกฎแห่งกรรม. แต่ไปคาดหวังความช่วยเหลือจากคนอื่น

การเชื่อกฎแห่งกรรมนั้น โดยสรุปก็คือหลักแห่งการพึ่งพิงตนเอง หรือทำการตนเอง
ให้มีที่พึ่งและประเสริฐขึ้นนั่นเอง ชาติสกุลก็ไม่สำคัญ ชื่อก็ไม่สำคัญ
บางคนบอกว่าคนเราจะเจริญรุ่งเรือง ถ้ามีชาติสกุลกำเนิดดี. จะเจริญได้ไว
ถ้าชาติสกุลกำเนิดไม่ดี. ก็จะเจริญช้า หรืออาจจะเสื่อม บางคนบอกว่า
ชื่อนี้เป็นกาลกิณีไม่ดี ต้องเปลี่ยน ถ้าไม่เปลี่ยนจะอับเฉา จะไม่ก้าวหน้า
นี้ไปติดอยู่ที่ชื่อ ซึ่งไม่เชื่อกฎแห่งกรรม. แต่ทางพระพุทธศาสนานั้นถือว่า.
คนจะดีจะชั่วไม่ใช่เพราะชาติสกุลกำเนิด ไม่ใช่เพราะชื่อ. แต่เพราะการกระทำของตนเอง
ดังที่พระพุทธองค์ตรัสไว้ในคำภีร์สุตตนิบาตตอนหนึ่งว่า
น ชจฺจา วสโล โหติ น ชจฺจา โหติ พราหฺมโณ
กมฺมุนา วสโล โหติ กมฺมุนา โหติ ราหฺมโณ.

คนเราจะเป็นคนเสื่อมเพราะชาติสกุลกำเนิดก็ไม่ใช่
จะเป็นคนเจริญรุ่งเรืองเพราะชาติสกุลกำเนิดก็ไม่ใช่
แต่คนเราจะเป็นคนเสื่อมก็เพราะกรรม. คือการกระทำของเราเอง
จะเป็นคนเจริญรุ่งเรืองได้ก็เพราะกรรม.

...............